De week van Cor Verhoef
Geboren Rotterdammer Cor Verhoef (48) werkt sinds 2004 als leraar Engels en drama aan de Nairong middelbare school in Bangkok Noi, waar hij ook met zijn vriendin Ning (‘Priceless woman’) woont. Na zijn opleiding aan de lerarenopleiding van de Hogeschool Rotterdam en Omstreken werkte hij in de horeca en als reisagent in Mexico en Guatemala. Via de NBBS belandde hij in Thailand.
Dinsdag, 13 november
Mijn favoriete dag. Alleen maar topklassen. Ik loop het eerste lesuur klas 1/1 binnen, de klas waar ik klassenleraar van ben en kondig aan, geheel passend in het thema van de week ‘health’, dat H1N1 terug is in Thailand. De echtgenoot van Dalvie, mijn Filippijnse collega, ligt doodziek in het Siriraj ziekenhuis. De diagnose is H1N1. Verschrikte gezichten. Ik druk de leerlingen op het hart vooral niet met kippen te spelen, duiven te voeren en veelvuldig de handen te wassen.
Ik vraag wie er een hekel heeft aan groenten. De helft van de klas steekt de hand op. Iedereen houdt van fruit, zo blijkt, en om de een of andere reden zijn bananen de meest geliefde fruitsoort onder deze leerlingen. De meeste meiden hebben een hekel aan sport. Ze haten dat gezweet om niks. Ook blijkt dat meer dan de helft minder dan 6 uur per nacht slaapt. Iedereen moet vroeg op om de files te ontwijken en gaat laat naar bed om diverse redenen, maar Facebook is de topnachtvriend(in).
Nadat we wat vocabulaire besproken hebben (to be stressed out, obese, anxiety, to cope with, workaholic, en nog een reeks woorden en begrippen), lanceer ik het nieuwe project voor deze maand. De leerlingen moeten in groepen van 5 à 6 een questionnaire samenstellen en die loslaten op twintig andere leerlingen op de school. Aan de hand van een puntensysteem moeten ze uitvinden of de leerlingen op de Nairong School er een al dan niet gezonde levensstijl op na houden. Ze moeten hun lotgenoten gaan interviewen. Het enthousiasme voor dit project is matig. Ze moeten aan het werk.
Later op de dag komt Magick, het meisje dat Anne Frank speelt in het toneelstuk dat we aan het voorbereiden zijn, op me af rennen in de gang. Ze is enigszins overstuur. Ajarn Suwanna heeft tegen haar gezegd dat ze haar gedachten niet kan ordenen en maar wat raaskalt. Magick is een uiterst slimme meid van vijftien die opgegroeid is in de Verenigde Staten en eigenlijk meer Amerikaans is dan Thai. Ze zegt precies hoe ze over dingen denkt en wanneer iemand daarbij zijn gezicht verliest zal haar dat worst zijn.
‘En?’, vraag ik, ‘heeft Suwanna gelijk?’
‘I’ve got all these thoughts and ideas running through my mind, and yes, she’s right, most of the time I don’t even know what I’m doing or who I am.’
Plotseling slaat ze haar handen voor haar ogen en begint te huilen. Ik sla enigszin onhandig mijn arm om haar heen. ‘Mr. Cor, why am I crying?’ vraagt ze snikkend.
Ik denk na en zeg: ‘Because you’re fifteen.’
Ze knijpt in mijn arm, veegt haar gezicht droog en nog voor ik mijn verhaal kan vertellen over hormonen, groeipijnen en pubertijd, rent ze weer terug naar haar klas…
Woensdag, 14 november
Woensdag is klas 1/6 dag, een klas met een verhaal. Vorig semester bleek al gauw dat bijna de helft van deze 39 hoofdjes tellende klas zelfs de meest elementaire begrippen van de oh zo nobele Engelse taal, zoals ‘yes’ en ‘no’, niet begreep. En dan heeft ome Cor, die in het Engels les geeft, een probleem. Alles wat ik zeg is voor die kinderen niets anders dan koeterwaals en je hoeft geen fenomenaal didactisch brein te bezitten om te snappen dat die kinderen in zo’n les niets leren, zich gaan zitten vervelen – er staat een vent voor de klas wat te kwaken waar ze niets van snappen – en binnen de kortste keren is het geen ‘les geven’ meer, maar ‘crowd control’, waardoor de andere helft van de klas, die wel kan meedoen, ook niets meer leert.
Mijn verzoek om de klas op te splitsen en de zwakste leerlingen door een Thaise lerares te laten onderwijzen in de finesses van de grillige Engelse taal, en de leerlingen die inmiddels al een aardig woordje Engels spreken aan mij over te laten, werd door mijn stomme verbazing ingewilligd. Geen les (meer) krijgen van een farang ligt bij de ouders vaak nogal gevoelig en wordt gezien als een kras op de status.
Vandaag stond ik dus voor 1/6-A, bestaande uit 15 meiden, drie jongens en een aspirant lady-boy met de vergelijkende en overtreffende trap te stoeien, toen Wassana binnen kwam. Wassana is een veteraan van Nairong en werkt al op de school zo lang ze zich kan herinneren. Of ik een nieuwe leerling wilde interviewen. Nu weet ik al sinds jaar en dag, die interviews zijn er voor de show. Ze moeten de indruk wekken dat Nairong alleen het neusje van de zalm toelaat, maar geloof me, lieve lezer, iedereen is bij ons welkom, zolang er maar doekoe geschoven wordt. We zijn per slot van rekening in Thailand.
Art, zo heette de nieuwe student, bleek een hele gemotiveerde, prima Engels sprekende knul van dertien. Van harte welkom, wat mij betreft. Later belde Ning, mijn vrouw, die sinds een maand op een andere school werkt. Meeting. Laat. Geen ‘Sky Fall’ vanavond. Geeft niet. James Bond loopt niet weg. Morgen dan maar.
Donderdag 15 november
Ik zat vandaag in de lerarenkamer achter mijn bureau de krant te lezen met een mok koffie, toen de schooldirecteur binnenkwam en op Chester, mijn baas, afliep.
‘Chester, ik wil dat alle buitenlandse klassenleraren van Matthayom 1, 2 en 3 nauw betrokken gaan raken bij het boyscoutgebeuren ( ik spoog een mondvol koffie terug in mijn mok). Op zaterdagmiddag 24 november organiseren we een training en daarna zullen al deze klassenleraren volop gaan meedraaien met alle boyscout activiteiten, inclusief de scouting camps. Volgende week komen we de maten opnemen voor de uniformen.’
Ik zat helemaal verstijfd in mijn stoel na deze mededeling. ‘Volgende week komen we de maten opnemen voor de uniformen.’ Ik probeerde mezelf voor te stellen in zo’n uniform. Korte kaki broek, kaki kniekousen met kwastjes, een soort Hitler Jugend shirt met een geel sjaaltje en insignes en een wijnrode baret.
Het bloed was uit mijn gezicht weggetrokken. Over mijn lijk. Daar ben ik geen 48 jaar voor geworden, om rond te gaan lopen in zo’n potsierlijk pakje. Het hele militaristische karakter van de boyscouts staat me ontzettend tegen. Ik weet dat Rama VI die boyscout kermis in Thailand geïntroduceerd heeft, maar dat is mijn probleem niet. Daar hoeven ze mij niet mee lastig te vallen. Ik ga weigeren.
Lichtelijk in paniek bel ik Ning, mijn vrouw, op. Toen ze nog bij mij op school werkte, was Ning ook ‘Boyscout teacher’. Ik plaagde haar altijd wanneer ze in dat uniform naar school moest. ‘Jezus Ning, that outfit really turns me on.’
Gelukkig was Ning doodkalm en had meteen de beste oplossing paraat. ‘Ga gewoon niet naar die training, praat er niet over. Negeer het en wanneer ze iets zeggen, zeg dan gewoon dat het tegen de Nederlandse cultuur indruist.’
‘Zal ik zeggen dat het van mijn religie niet mag, boyscout zijn?’, opperde ik.
‘Welke religie?’, vroeg ze.
‘ Weet ik veel, ik bedenk wel wat. Spaghetti-isme?’
Ning schoot in de lach. ‘Nee, negeer het gewoon, je doet gewoon niet mee, omdat het tegen je cultuur indruist. Je weet hoe gevoelig Thai zijn wat betreft cultuurbehoud.’
Priceless, that woman.
Vrijdag 16 november
Ik moet mijn hele Anne Frank plan omgooien. Of liever gezegd, weggooien. Het schoolbestuur heeft besloten dat de leerlingen voor het tweede semester van club kunnen veranderen. Waarschijnlijk hebben ze dat gisteren besloten. Een van mijn grootste frustraties van het werken in het Thaise onderwijs, is dat alles ad hoc gebeurt. Er is nooit een lange termijnplanning, er is geen visie, geen doel. Twee-en-halve maand gerepeteerd voor Jan Lul. Zes leerlingen van de Drama Club zijn uitgeweken naar een andere club.
We hebben nu zeven kersverse nieuwe clubleden naast de 6 die-hards die gebleven zijn. Maar ons toneelstuk ‘The Diary of Anne Frank’ is een wiegedood gestorven. Nu heb elk nadeel z’n voordeel. Ik ben me de afgelopen maanden gaan afvragen of dit toneelstuk misschien niet te hoog gegrepen was en alleen maar tot zijn recht kan komen met behulp van wat oudere leerlingen (de Drama Club leden zijn gemiddeld vijftien).
Ik koos het stuk na de heibel over de Sacred Heart School in Chiang Mai, waar leerlingen in Nazi uniformen rond paradeerden tijdens de Sportdag. Drama als een instrument om een beetje historisch besef bij te brengen. We hebben video’s bekeken van de bevrijding van Dachau ( een leerling rende kokhalzend naar de wc) en ze hebben allemaal Anne’s dagboek gelezen. Ik denk nu dat het stuk te zwaar voor ze was. Ik heb het verkeerd ingeschat. Mijn fout. We gaan nu lekker Monty Python sketches doen. Dat is het plan althans.
Zaterdag 17 november
Ning en ik zitten er hard over te denken om een hulp in de huishouding te nemen. We werken allebei en in het weekend werken we ook. In de huishouding wel te verstaan. Was draaien, ophangen, schoonmaken, vloeren moppen, vuiniszakken naar beneden sjouwen. Hoogst onaangenaam allemaal. Laat ze maar komen hoor, die dame, voor drie keer in de week of zo. Gaan we haar lekker tien keer het minimumloon betalen. Een beetje de gangbare marktprijs verzieken. Gna, gna.
Zondag 18 november
Ik zit in de slaapkamer te werken aan het lesplan voor mijn Nederlandse les – ik geef Nederlands aan drie leerlingen die volgend jaar in Nederland een jaar gaan studeren – wanneer er een ijselijke gil klinkt in de woonkamer, gevolgd door wat lijkt op blote voeten die op en neer springen op plavuizen. ‘He’s through to the next round!!’, jubelt Ning. ‘He’ is Max Jenmana, die in een heel ver verleden bij Ning en mij in de klas zat en nu als een meteoriet omhoog schiet in ‘The Voice’, een talentenjacht op tv die Ning met een haast religieus fanatisme volgt. Dik verdiend, denk ik. Max heeft een prachtige stem en 5 jaar keihard gewerkt. Die jongen komt er wel…
Maandag 19 november
Elke maandag heb ik de hele dag twee Thaise universiteits studenten van de Lerarenopleiding in mijn kielzog om mijn lessen te observeren. Ze maken driftig aantekeningen. Ze zijn hier tien weken. Tien weken observeren. Zelf ben ik een groot voorstander van ‘leren door doen’.
‘When do you think you’ll graduate?’, was mijn vraag aan Kaew, de lieve dames student, op de eerste dag dat ze met me meeliep. Ze lachtte een beugel bloot en zei: ‘Yes.’
Kaew verstaat nauwelijk Engels, laat staan dat ze het spreekt. Wat ze wel begreep, en wat een horrorscenario voor haar moet zijn, was dat ze zag en hoorde dat mijn leerlingen van dertien mijn Engelse getetter gewoon allemaal snappen en dat er antwoorden komen en grapjes terug afgevuurd worden. Het arme kind moet over twee jaar aan de slag in klassen met leerlingen die het Engels veel beter beheersen dan zij.
Haar collega student, een uiterst timide jongen, verschool zich de hele dag achter mijn bureau. Hij had geen flauw idee waar ik mee bezig was. Toch maakte hij driftig aantekeningen. God mag weten waarover…
De Nederlandse les die ik sinds drie weken elke maandag geef, geeft me altijd een heerlijk gevoel. Hoewel het Nederlands geven van mij het uiterste vergt (het is een ongelofelijk moeilijke taal), maken Mek, Anfield en Tangkwa enorme progressie. Over een paar weken ga ik stoppen met Engels praten en geef ik alleen nog maar les in het Nederlands. Dat zal ze leren…
Beste thailandbloggers,
Ambassadeur Joan Boer gaf de aftrap, Cor neemt ons vandaag mee naar zijn school, wie o wie schrijft de volgende aflevering van ‘De week van…’? Maximale omvang 700-1000 woorden. Stuur je tekst op naar het redactieadres en laat ons een week uit je leven meebeleven.
Cor, ik heb altijd al respect gehad voor onderwijzers, maar nu ik jouw verhaal lees, is een onderwijzer hier nog eens wat anders. Ik zou het geen dag volhouden denk ik, maar waarschijnlijk ben ik daarom ook geen onderwijzer geworden. En mocht je toch bij de scouts gaan; neem een broek met wijde pijpen, want sommige akela’s hebben nogal grote handen (Gerard Cox en Frans Halsema).
Dank voor deze prachtige beschrijving van je week, Cor. Zéér gewaardeerd!
Cor, geweldig verhaal. Ik kan er alleen maar respect voor hebben. Ik heb de eer gehad om je een keer persoonlijk mee te maken. Wat ik mij toch afvraag waarom voor een bijzonder klein salaris zoveel opoffering. In Nederland had je met jouw ervaring en kennis vele malen meer kunnen verdienen. Misschien is het wel omdat je veel om de Thaise mensen geeft.
J.Jordaan
@j. Jordaan. Ik verdien zo’n 1500 euro per maand. Zo beroerd is dat toch niet?
@ Nee, lijkt mij ook niet. Daar kun je in Thailand behoorlijk van leven lijkt mij.
@ Gerrie, werken met tieners is (denk ik) het mooiste vak ter wereld. Ik heb elke klas drie uur per week en er ontstaat na een paar maanden echt een band. En elke klas is anders, heeft een persoonlijkheid. De beschrijving van deze week is een hele kleine selectie van de gebeurtenissen op school. Er gebeurt elke dag zo ontzettend veel. Mijn frustraties betreffende de onnavolgbare Thaise ‘logica’ en aanpak van het schoolbestuur vallen eigenlijk gewoon weg vergeleken bij het plezier dat ik heb in het voor de klas staan. En je wordt hier ook nog eens doodgegooid met vakanties en vrije dagen. Mij zul je niet horen klagen 😉
@Cornelis,
Dank je wel.
Beste Cor,
Dat is geen antwoord op mijn vraag. Ook de bijval van Khun Peter begrijp ik niet.
Dat je er goed van kan leven zijn de meningen over verdeeld.
In Nederland had je hoogwaarschijnlijk meer dan het dubbele gehad.
Mijn vraag is doe je dat omdat je veel om Thaise mensen (kinderen) geeft.
Of is het gewoon je sociale instelling. Natuurlijk met alle respect voor dat.
J.J
Beste J. Jordaan,
Je had het over een bijzonder klein salaris en ik vind dat dat in mijn geval wel meevalt. Er is naar mijn idee dan ook geen sprake van opoffering, maar gewoon loon naar werken. In Nederland verdien je natuurlijk wel meer als leraar, maar de kosten van het levensonderhoud zijn daar ook veel hoger, en bovendien wil ik helemaal niet in Nederland wonen. Van opoffering is helemaal geen sprake. Ik ben gewoon een enorme mazzelkont die werk heeft dat leuk is en van het salaris ruim kan rondkomen. En dan zijn Ning en ik ook nog eens tweeverdieners.
Nee Johnny, ik ben echt geen Gandhi, maar vind goed onderwijs wel heel belangrijk. Iedereen denk ik.
Priceless,
The least you can say to this story.
En nu hopen dat ik het correct heb neergepend. 🙂
Bedankt voor deze “vertelling”.
Moderator: uw reactie lijkt op chatten en is daarom niet toegestaan.
@psm,
Helemaal correct. Je bent met vlag en wimpel geslaagd met deze reactie. Je gaat door naar de volgende ronde 😉
Mooi verhaal Cor, respect!! Als ik een baan met dat salaris in Thailand zou kunnen vinden zou ik direct verhuizen. Helaas is onderwijs geven niet echt iets voor me. Maar ik vind het mooi en belangrijk voor hun toekomst, dat die kinderen al vroeg goed Engels leren.
Ik zat helemaal verstijfd in mijn stoel na deze mededeling. ‘Volgende week komen we de maten opnemen voor de uniformen.’ Ik probeerde mezelf voor te stellen in zo’n uniform. Korte kaki broek, kaki kniekousen met kwastjes, een soort Hitler Jugend shirt met een geel sjaaltje en insignes en een wijnrode baret.
Het vergelijken van scouting met Hitler jugend vind ik stuitend. Ik snap niet dat een dergelijke tekst op Thailand Blog staat.
Dave Walraven
Moderator: Alle gastbloggers schrijven op persoonlijke titel en verkondigen niet het standpunt of de mening van de redactie.
Cor …
Ik heb echt van dit verhaal genoten, niettegenstaande ik 49 ben, zou ik wel eens een dag bij jullie in de klas willen zitten.
Mijn broer woont in Muang Khon Kaen, en zegt dat het als buitenlander enorm moeilijk is om je in de leefwereld van de Thai in te leven, laat staan om er les aan te geven.
Respect voor mensen zoals jij, die de moeite wel doen.
Beste Dave Walraven,
Als je goed leest dan zou je lezen dat ik de scouts niet met de Hitler Jugend vergelijk, maar het shirt van de scouts met het shirt van de Hitler Jugend. En, beste Dave, wanneer je een plaatje opzoekt van een Hitler Jugend lid dan zou ook jij tot de konklusie moeten komen dat die twee uniformhempjes toch wel verdomd veel op elkaar lijken.
Pikant detail. Wist je dat Baden Powell, de stichter van de Boy Scouts, eveneens de uitvinder is van de concentratiekampen? Daar werden tijdens de Boerenoorlog de Zulus in opgesloten. Google maar.
@Rudy,
Of het moeilijk is om je in de leefwereld van de Thai in te leven, weet ik niet. Het zijn gewoon mensen, net als jij en ik 😉
Ha Cor, erg genoten van je weekverslag, bijzonder geestig geschreven!! Ik heb een vraagje voor je, ik ben sinds paar maanden in BKK en ben werkzaam in de slum Klong Toei als vrijwilliger. Nou zit ik erover te denken begin volgend jaar een TEFL course te volgen om les te kunnen geven en daardoor meer hulp te kunnen bieden hier en tevens toch wat centjes te kunnen verdienen en mn verblijf in Thailand te verlengen. Wellicht dat jij als ervaren teacher mij kunt adviseren….is het voor iemand met goed verstand en goede beheersing van de Engelse taal (maar dus niet native English en geen leraren ervaring. En ook geen bachelor) te doen, een TEFL course? Heb je misschien tips qua waar les te kunnen geven op die basis of bijv een goede TEFL school? Thnx Eddy
@Eddy, stuur me een mailtje. Werk je soms bij Father Joe Maier? Ik zit er over the prakkedenken om een excursie te organizeren naar de Mercy Center in Klong Toey.
[email protected]
groet,
cor
Beste Cor,
Al zou het uniform van de scouting precies hetzelfde zijn als van de hitlerjugend dan heb ik nog de indruk dat je met de vergelijking iets wil impliceren. Blijkt ook wel uit je reactie. Ik denk dat de scouting zich dermate geëvolueerd heeft tot een jeugdorganisatie die een belangrijk deel van de opvoeding van kinderen kan zijn. Lijkt mij voor Thailand nog niet zo slecht
Dave Walraven,
Het uniform van scouting mag dan anders zijn dan dat van de toenmalige hitlerjeugd, het
doen en laten van dergelijke clubs zijn wel degelijk gelijk gericht. Onvermiddelijke gehoor-
heid aan hun leiders is er 1 van. Het marcheren in groeps-verband, kweekt een militair gevoel
De geweren ontbreken alleen nog, maar de messen niet. Ook de rangen en standen bij de
padvinderij ( naam van voorheen ) ontbreken niet.
Kortom het is de jeugd klaar stomen tot een militair geheel.
Beste Dave,
De welig tierende corruptie in ogenschouw nemend, moet ik helaas concluderen dat scouting faalt in haar doelstellingen. De dames en heren politici zijn allemaal drie jaar scout geweest. Of heb ik iets gemist en is corruptie nu mee geevolueerd in de idealen van Baden Powell?
Verder zou ik nog willen toevoegen dat scouting indruist tegen alles waar ik voor sta: non-conformisme, pluriformiteit, anti-autoriteit, anti-militarisme en een algehele afkeer van hopmannen en akela’s.
Dat siert je Cor. Er zullen erbij zijn die zeggen dat jij je maar moet aanpassen in het land waar je verblijft en werkt maar er zijn grenzen door jezelf niet willen te verloochenen ook al gaat het om Thailand wat we met zijn allen zo liefhebben.
Zelf zal ik ten alle tijden ook weigeren om een dergelijke outfit te gaan dragen en dan laat ik even de vermeende gelijkenis uit een donker verleden buiten beschouwing want zo wil je er toch niet bijlopen, zou er nog niet dood in gevonden willen worden.
Cor, je zal er mee moeten leven. Het is al bekent dat Thailand tijdens de tweede wereld
oorlog hebben samen gewerkt met de Jappen. Na de oorlog hebben Frankrijk en Amerika het land willen verdelen. Dat is er nooit van gekomen. Dat was een van de redenen dat Thailand nooit is gekoloniseerd. Daar zijn ze nog steeds trots op.
Dat hebben ze natuurlijk niet aan hun zelf te danken, maar aan Amerika en Frankrijk.
Je vind in de uniformen van het leger en politie dat nog steeds terug. Strak in het pak en
veel onderscheidingen. Misschien vaak geholpen met oversteken bij een school of zo
iets. Je werkt zelf in het onderwijs. Naast de schoolbank opstaan als de leraar binnenkomt. Over de rest praat ik niet..
Liederen zingen en de vlag hijsen of stijken. Aan het begin en einde van de schooldag.
Veranderen kan je dat niet. Je moet er mee leren leven.
De koning is hun droombeeld. Gelukkig maar. Die man is hun voorbeeld.
Ook te hopen dat hij nog lang zal leven.
J.Jordaan.