Twee bergen met een Boeddha

Je kent dat gevoel wel. Soms heb je de onweerstaanbare neiging even ergens anders niks te gaan doen. Je moet er even uit. Omdat een Thaise vriend met een auto uit de provincie Surin komt, lijkt het vanzelfsprekend om die kant op te gaan. Dus breng ik de Songkrandagen in Surin door.

Ik heb voor een nieuw hotel gekozen, het Majestic Hotel. Dit is direct aan het busstation gelegen en dat heeft verschillende voordelen boven de hotels, waar ik normaliter sliep. Het richt zich waarschijnlijk op aankomende en vertrekkende reizigers, waardoor het ook een internationale keuken zal hebben. En die reizigers hebben vermoedelijk niet veel geld, anders zouden ze wel per eigen auto of met het vliegtuig komen. Dus de maaltijden moeten betaalbaar zijn.

Beide verwachtingen komen uit. Bovendien weet ik al dat aan het betreffende plein talloze kleine restaurantjes zijn, dus keuze in overvloed. Wanneer ik „s-avonds in het restaurant van het hotel zit te eten, moet ik me bedwingen om niet op te staan om een scheef hangend prentje aan een tegenover liggende muur recht te hangen. ‟s- Morgens bij het ontbijt zit ik aan de zijde met het plaatje en nu zie ik dat dit Thaise humor is.

Tijdens onze autotochten hebben we weinig last van Songkran. Wel merk ik op dat Thais steeds vernuftiger worden. Je hebt sproeiers voor de tuin of de akker die heen en weer een brede straal water uitwerpen. Je kan zo‟n sproeier ook stil zetten in één stand. Zet die op deze wijze aan de kant van de weg en terwijl alle voorbijgangers de verwachte waterhoeveelheid over zich heen krijgen, kan je jezelf binnen vermaken met iPad, tablet of kleiner spelgerei. Of misschien is de verklaring: tijdens de lunchpauze gaat de oorlog gewoon door.

Nu de bergen. Heel Surin staat vol met richtingwijzers die mensen willen verlokken een bezoek te brengen aan het Phanom Sawai Forest Park. Die combinatie forest en park is intrigerend, want mijns inziens is dit een tegenstrijdigheid. Ik vraag mijn reisgenoot wat ik kan verwachten en hij vertelt me dat hoog in de bergen een groot Boeddhabeeld is gebouwd en dat dit beeld door iedere inwoner van de provincie wel bezocht is. Het symbool van Surin. We rijden erheen en zo‟n twintig kilometer buiten de stad vinden we een grote toegangspoort met mooie reliëfs (zie foto bovenaan).

Een hoge trap is de enige toegang tot het plein met een grote witte Boeddha. Dat gaat mijn krachten te boven, dus maak ik van verre een foto. Het bosgebied heeft drie bergtoppen: een met de witte Boeddha, een ander met een kleiner Boeddhabeeld met voor zich een knielende olifant en de derde met een voetafdruk van Boeddha. Voor Thais is deze plaats een waar heiligdom. Volgens de boeken moet het hier ook een echt vogelparadijs zijn. Gelukkig is er beneden ook veel te zien. Een prachtig huisje met de as van een beroemde monnik Luang Phu Dule Athulo. En natuurlijk vrolijk versierde tempelgebouwen.

‟sAvonds eet ik alleen, Thais. Ik bestel twee gerechten en een bordje rijst. De hoeveelheden die ik krijg opgediend zijn voldoende voor vier personen en dat net nu ik wanhopige pogingen doe af te vallen. Alles is even lekker, maar ik overwin mezelf.

Dit doet me denken aan één van de eerste lessen die ik ruim twintig jaar geleden kreeg. Ik maakte een opmerking over het feit dat mijn Thaise disgenoot zijn bord niet leeg at. Deze maakte me toen attent op een groot cultuurverschil tussen Thais en Nederlanders. Of misschien wel tussen oosterlingen en westerlingen. Een Thai wordt opgevoed met de vaste wet altijd eten over te houden. Doe je dat niet, dan is dit een belediging voor de gastvrouw of gastheer. Je suggereert immers dat het niet voldoende was. Wij zijn opgevoed om je bord leeg te maken, omdat je anders de gastvrouw of gastheer suggereert dat het eten niet lekker was. Dit cultuurverschil is vaak bron van grote spanningen tussen gemengde koppels. Overigens is een Thaise partner die eten voor acht personen bestelt in plaats van voor twee, gewoon onbehoorlijk. Een relatietherapeut is vergeefse moeite.

Mijn reisgenoot komt uit Surin en met pijn in zijn hart moet hij toegeven dat de naburige provincie Buriram ook een berg met een Boeddha heeft en dat dat Boeddhabeeld eigenlijk indrukwekkender is dan dat van Surin. Dus gaan we naar Buriram. Tien kilometer van de stad zien we een gouden beeld op een berg. Het staat weer in een Forest Park, nu Khao Kradong Volcano Forest Park geheten. Weer een onmetelijke trap (279 treden lees ik later) naar boven, maar gelukkig zie ik dat sommige auto‟s een zijweg inslaan. We komen op een smal pad en dat leidt ons tot een plateau met de gouden Boeddha. De naam van dit park slaat op de vorm van de berg: het schild van een schildpad. De natuur is hier rijk voorzien van grote lavastenen, lang geleden was dit een vulkaan. 12

Tot slot nog even wat natuur. In deze tijd is Esan buitengewoon groen. Ik tel minstens vijftig tinten. Bovendien staan veel bomen in bloei, vooral de gouden regen. Al jaren zie ik onderweg echter één boom die met kop en schouders de mooiste is. Deze boom zou ik in mijn tuin willen hebben, als ik een tuin had natuurlijk.