De trouwe Thailandblog lezer zal wel al weten dat Lung Addie een fervent biker is. Indien je over de nodige tijd beschikt en een land wil zien, horen, ruiken en soms ook wel eens voelen, dan doe je dit best per motorbike.
Het grote voordeel tegenover de fiets is de afstand welke je kan overbruggen. Voordeel tegenover de auto: de voeling met het land. In drie jaar heb ik 45.000 km op de teller van mijn trouwe Honda Steed staan, deze zijn niet afkomstig van wekelijks naar de lokale markt te rijden maar het resultaat van het land te doorkruisen.
De provincie Chumphon, waar ik woon, is een heel mooie provincie. Wegens de vele regen, soms jammer, is het een heel groene provincie. Het is een welvarende regio en dat uit zich in de goede staat der wegen, wat belangrijk is voor een biker. Eindeloze wegen door de palmolie- en rubberplantages en vooral langs de kust, de Golf van Thailand.
Ik neem jullie mee voor een ritje van een 150 km in noordelijke richting van mijn woonplaats Pathiu. We gaan van Pathiu richting Ban Mat Ammarit en vandaar terug huiswaarts via landelijke wegen. Mijn Garmin dame zal me wel netjes terug naar mijn woonst begeleiden.
Onze eerste stop is er reeds na 2 km. Boven op een heuveltop staat een hoog Boeddhabeeld dat uitkijkt over gans de wijde omgeving. Het is van het bestaan van deze heuvel dat de naam Pathiu (ook wel Pathio geschreven) afkomstig is: vergezicht. Er staat een klein tempeltje met wandschilderingen welke het leven van Boeddha vertellen.
Vanaf hier gaat de rit naar een 3 km verder gelegen tempel. Niet zomaar de zoveelste tempel, wel een heel speciale. Wat Tam Kao Plu of de apengrot tempel. In de kalkstenen heuvelwand is er een grote natuurlijke grot. Oorspronkelijk werd de grot door de bevolking gebruikt als schuilplaats tegen de natuurelementen en ander gevaar. Later werd deze schuilplaats overgenomen door een familie makaken. Aan de voet van de heuvel werd een tempel gebouwd en de monniken ontfermen zich nu over verschillende makaken families welke er wonen. Er werd zelfs een heuse speeltuin voor de aapjes en hun kroost gebouwd.
Zij die het wensen kunnen een ommetje maken door de faculteit van de universiteit waar specifiek opleiding gegeven wordt in studies over zeeleven. Er zijn een paar sites waar ook aan genetisch onderzoek ter verbetering van de scampi- en viskweek gedaan wordt. Een bezoek hier is enkel mogelijk indien je over de nodige relaties beschikt, anders kom je er niet in.
Op weg langs de kust naar Map Amarit toe komen we aan Ao Pathiu; de pier en vissersdorp waar overdag de vele vissersbootjes aangemeerd liggen. In de vooravond varen deze uit voor de vangst van hoofdzakelijk scampi en inktvis. Aan het eind van de pier is een zeevruchten restaurant maar daar neem ik jullie beter deze avond mee naartoe voor een overheerlijke maaltijd met het allerbeste wat de zee te bieden heeft. In de vroege ochtend komen de vissers huiswaarts met hun buit, dezelfde avond staan de zeevruchten op tafel, verser kan niet. Verder rijden we langs Ao Bo Mao, of Pathiu Beach met zijn vele resorts en verschillende eetgelegenheden, wel enkel en alleen seafood.
We komen verder aan een totaal in de vergetelheid geraakt strand: Coral Beach, Thung Khai Nao. Het bevindt zich op een 10 km van Pathiu. De weg naar Coral Beach is een prachtige, nieuw aangelegde weg, met langs beide zijden een 1.5 m breed fietspad, waar vind je zoiets in Thailand? Dit alles werd aangelegd ter bevordering van het toerisme hier in de nabijheid van de luchthaven.
Bij Coral Beach behoort een resort met volledige infrastructuur voor het ontvangen van toeristen: echter geen kat die er komt bij gebrek aan het op gang brengen van zoiets door het promoten ervan. Blijkbaar geen mens die het kent. Het was, tot een 5 tal jaren geleden, een heel populair strand bij de Thaise lokale bevolking. Een prachtige kleine baai met een echt mooi uitzicht. Men heeft er een gezicht op Koh Khai, een onbewoond eilandje met een mooi wit zand strand. Enkel te bereiken met behulp van de lokale vissers wegens zijn vele onderwater klippen.
De plaats wordt nu als de pest gemeden door de Thaise bevolking wegens het feit dat het er, langs de linkerzijde van de baai, kort naar de rotsen toe, heel gevaarlijk zwemmen is. In de rots is een grot en sommigen willen die al zwemmend gaan bekijken. Er verdronken enkele jaren geleden op korte termijn verschillende mensen, de verklaring voor de Thais was: zeegeesten.
Ao Thung Sarng Bay Chumphon
Ik ga er nog regelmatig zwemmen. Kristal helder water, niets van industrie of afvalwater van enige stad in de wijde omgeving te bekennen. De verklaring van het gevaar is eenvoudig: de zeebodem maakt er een bokkensprong en gaat plots, in een paar stappen ver, van heuphoogte naar een diepte van wel 3 meter, en dan is het wel zwemmen of verzuipen. Komt daarbij de heel sterke onderstroom, wegens de rotsformatie links van de baai, welke je gewoon in de verkeerde richting sleurt. Kalm blijven en niet naar de kust toe zwemmen maar parallel aan het strand zwemmen en dan, eens de onderstroom minder wordt, rustig naar het strand toe zwemmen, dat is de enige oplossing. Het ganse domein staat nu te koop en zou eigendom zijn van Singha.
Op het internet even googelen: een kort filmpje op YouTube: Ao Thung Khai Noi, geplaatst door Wanna Phatara, DSC_590, geeft een prachtig beeld van deze plek.
Vanaf hier draait de te volgen weg het binnenland in, weg van de kust. Geen stops meer voor bezienswaardigheden, enkel nog om in een lokaal restaurantje een hapje of een drankje te nuttigen en verder maar genieten van het heuvelachtige landschap, middendoor de palmolie- en rubberplantages. Onderweg worden we door verschillende mensen toegewuifd, kinderen roepen: hello farang… kennen ze mij of mijn motorbike? Wie weet het? Het is alleszins heel leuk de streek hier te doorkruisen. Is dit het echte Thailand of is enkel de Isaan het echte Thailand?
Leuk, Chumphon moet ik ook weer eens bezoeken.
In het begin van de tachtiger jaren “woonde” ik voor mijn werk in het Phon Sawan Hotel, gelegen langs het strand bij Paknam Chumphon. Ter ondersteuning van een seismisch onderzoek voor in de golf van Thailand, hadden we navigatie antennae op de eilanden Koh Mattra en Koh Tao (beide onbewoond in die tijd).
Het Phon Sawan Hotel (nu een Novotel) was voor die tijd een prachtig hotel zonder gasten. Mijn Thaise collega en ik hadden het hotel voor onszelf, op een enkel weekend na als een bus met echtgenoten van legerofficieren een uitstap maakten. De eigenaar was namelijk een generaal.
Op andere dagen moesten we dagelijk aangeven wat we de volgende dag wilden eten. Het mooie hotel restaurant had weliswaar een uitgebreide menukaart, mja zonder gasten was niets voorradig.
Een prachtige tijd
Een heel mooi uitnodigend stukje om ook eens te rijden, bedankt.
Ik kan de artikeltjes van Lung Addie erg waarderen.
Ten eerste omdat ik zelf in Nederland 20 jaar motor heb gereden, ten tweede ben ik 3 tot 5 maanden (november t/m maart) woonachtig in Bang Saphan, ten noorden van Pathiu.
In Nederland ben ik gestopt met motorrijden (kou en regen), maar in Thailand is het heel aangenaam. Lekkere temperaturen, geen tot weinig verkeer op de locale wegen, die de laatste jaren ook nog eens erg goed worden onderhouden. Lung Addie schreef er al over en dan met name de wegen met een fietspad zijn erg goed te rijden. Je zit fluitend op je motortje.
Ik heb in Thailand drie jaar geleden een Honda PCX aangeschaft, een prima machientje dat loopt als een naaimachine. Inmiddels 15.000 km op de teller en nooit geen gedonder gehad.
De streek die Lung Addie beschrijft is erg mooi om te rijden, vooral als je wegen langs het Golf van Thailand volgt. Mijn vrouw, die dikwijls meerijdt, weet als geen ander kleine visrestaurantjes te vinden waar het eten voortreffelijk is en de vis komt rechtstreeks vanuit de zee op je bord.
De streek rondom Bang Saphan en Chumphon is onbekend bij toeristen, maar het is ook zeker van ongerepte schoonheid.
Ik ben benieuwd hoe lang we daar nog van kunnen genieten.