Heen en weer…..

Gelukkig staat er geen ‘canceled’ bij mijn vlucht

Nee, beste lezers, ik zit niet op het beroemde pontje van Drs. P. (*) maar in het matig bezette Lufthansa vliegtuig dat me in nog geen uur van Frankfurt naar Amsterdam brengt. Gistermiddag met VietjetAir van Chiang Rai vertrokken, ruim 6 uur op Suvarnabhumi gewacht op de Lufthansa vlucht naar Duitsland en vanmorgen vroeg 3,5 uur rondgehangen op het vliegveld van Frankfurt. Ik ben dus al even onderweg, het wordt al met al een uur of 30 van deur-tot-deur.

Reis ik nu ‘heen’ of reis ik nu ‘weer’?  Dat hangt, net als in de tekst van Drs. P., af van je kijk op de situatie. Ik zie Nederland als mijn uitvalsbasis, ook wanneer ik meer dan de helft van het jaar in Thailand doorbreng. Daarom beschouw ik dit als de terugreis; ‘weer’ dus.

In de voorbije weken keek ik blij vooruit naar deze terugreis maar tegelijkertijd ook wat zorgelijk naar de trip in omgekeerde richting over – hopelijk – een paar maanden. Dat ligt helaas momenteel een beetje lastig. Thailandblog-lezers weten als geen ander dat de regels en de voorwaarden doorlopend kunnen veranderen. Ik verliet Thailand met een geldige verblijfsperiode op m’n non-O visum tot medio mei volgend jaar plus een re-entry permit, komende zondag krijg ik de eerste Pfizer- of Moderna-vaccinatie, half juli de tweede – veel méér kan ik er zelf niet aan doen, lijkt me.

Weinig bedrijvigheid in de vertrekhal

De bal ligt bij Thailand: komt er dit jaar nog een moment waarop je als gevaccineerde zonder quarantaineverplichtingen e.d. het land in kunt? Ik heb in december vorig jaar de volledige 15 dagen quarantaine gedaan en daar ben ik goed doorheen gekomen, maar ik sta niet echt te springen om dat nòg eens te moeten doen. Maar wat als dat ook later dit jaar nog steeds de enige manier blijkt te zijn om het land binnen te komen? En wat als dan de momenteel aan het Certificate of Entry verbonden verzekeringseisen nog steeds problemen geven?  Ik weet het niet en ben ook niet van plan er al te lang wakker van te gaan liggen – ik ga voorlopig maar eens gewoon genieten van de zomer in Nederland!

Terug naar de reis die nu op z’n einde loopt. Ik verkeerde lang in de veronderstelling dat ik zonder een Covid-test terug kon, maar door een reactie van een bloglezer ontdekte ik dat Duitsland op 20 mei de regels had gewijzigd en dat ik nu ook als transitpassagier een negatieve Covid-test moest overleggen bij het instappen.

Op zoek dus naar een testlocatie in Chiang Rai die me ook een Engelstalig certificaat kon leveren. Van het in 1903 door missionarissen gestichte  Overbrook ziekenhuis kreeg ik de informatie dat ze zo’n RT-PCR Covid test konden doen; geen afspraak nodig, ik kon gewoon op de gewenste dag en tijd binnenlopen. Twee dagen voor ik de test zou laten doen informeerde ik voor alle zekerheid – het is Thailand, tenslotte –  nog eens of ik inderdaad geen afspraak moest maken, en kreeg toen te horen dat ze die test niet meer aanboden……. Gelukkig bleek een ander plaatselijk ziekenhuis, Kasemrad Sriburin, die test wèl uit te voeren. Voor tien uur’s morgens testen (à 3300 baht) betekende dat de uitslag en een Engelstalig certificaat om 3 uur ’s middags afgehaald kon worden – tenzij de uitslag positief was, natuurlijk, want dan zou ik verplicht opgenomen worden!

Direct na Immigration. In ‘normale’ tijden is dit onmogelijk te fotograferen zonder mensen in beeld

Het was een dag voor vertrek ook nog even schrikken toen een bloglezer in een reactie meldde dat België Thailand per 9 juni naar de lijst van ‘rode’ landen had verhuisd. Dat betekende o.a. dat je bij aankomst 7 dagen in thuisquarantaine moet. Toen ik even later een bericht van Lufthansa kreeg dat vanaf nu ook voor het inreizen van Nederland een negatieve Covid-testuitslag vereist was nam ik zonder meer aan dat Nederland hetzelfde had gedaan als België. Die testuitslag had ik sowieso al nodig, maar de gedachte aan 7 dagen binnen moeten blijven na aankomst:  daar werd ik niet vrolijk van…… Uiteindelijk bleek Nederland dat niet gedaan te hebben en dat was een opluchting.

Dik 6u rondhangen op Suvarnabhumi, dat is geen pretje, en dat was het ook al niet in pré-corona tijden. Het was stil, héél erg stil op de luchthaven. Om 19.30u opende de incheckbalie voor de om 23.00u vertrekkende vlucht. Ik checkte direct in (en moest daarbij m’n Covid-testuitslag overleggen) en was daarna binnen enkele minuten door de security en Immigration, Het voornemen wat te gaan eten en drinken, iets wat ik aan het begin van de middag voor het laatst had gedaan, bleek een brug te ver te zijn. Er was die avond absoluut niets open. Geen enkel restaurant, koffietent of winkeltje…… Lege gangen, dichtgetimmerde winkels, sporadisch een reiziger: wat een enorme tegenstelling tot de bruisende plek die het vliegveld ooit was.

Een deprimerende aanblik, die lege terminal

De hooguit voor de helft gevulde Airbus A350 vertrok stipt op tijd. Ik had, net als op de heenreis, een comfortabele stoel in Premium Economy, met veel ruimte in de lengte en breedte. De na een uurtje geserveerde maaltijd ging er, na het noodgedwongen vasten op het vliegveld, in als de spreekwoordelijke koek. Een goed glas rode wijn erbij, de stewardess bood zelf aan er direct een tweede glas naast te zetten en zo’n aanbod mag je natuurlijk niet weigeren…..

Overigens voor Lufthansa alle lof. Correcte, plezierige service aan boord en uitstekende klantenservice. Een paar maal contact gehad met het kantoor in Bangkok, zowel telefonisch als per e-mail, in verband met door mij gewenste wijzigingen van de terugreis en daar werd telkens direct actie op ondernomen en de uitkomst vervolgens bevestigd.

Blijft me fascineren: het eerste daglicht op 12 km boven de aarde

Zondag krijg ik m’n eerste prik, schreef ik. De afspraak daarvoor kon online worden gemaakt, maar dat bleek dus niet mogelijk te zijn vanuit het buitenland. Daar wordt aan gewerkt, liet men mij weten, maar tot nu toe heeft dat niet tot resultaat geleid. Bellen, was het aangeboden alternatief, maar dat is vanuit het buitenland, gezien ook de soms lange wachttijden, ook geen aantrekkelijke optie. Uiteindelijk heb ik maar een VPN – Virtual Private Network – op m’n iPad geïnstalleerd waardoor ik wèl op de afsprakensite terecht kon.

Bijkomend voordeel voor deze fietsliefhebber: ik kon nu plotseling ook de live-uitzendingen van de Giro d’Italia op Eurosport volgen en de renners wekenlang door de prachtige Italiaanse landschappen zien trekken. Jarenlang ging ik in het voorjaar en in het najaar een weekje in Süd-Tirol fietsen, vanuit een hotelletje tussen Merano  en Bolzano, en geïnspireerd door de fraaie beelden kwam het verlangen bij me op in de komende maanden op herhaling te gaan. Met de dit jaar in 6700 Thaise kilometers opgebouwde conditie (zie mijn 9 afleveringen van ‘Chiang Rai en fietsen’) en een carbonvezel  mountainbike die ruim 6 kg lichter weegt dan m’n zwaargebouwde Thaise werkpaard zou dat ook op m’n 75^e nog moeten kunnen – of zijn dromen tòch bedrog?

Dan door de luidsprekers:  ‘Cabin crew,  prepare for landing’. Einde dromen. Het zit erop, ik ben er weer!

(*): https://youtu.be/z8_kFhxfoFw