Gisteren zijn tweehonderd vertegenwoordigers van particuliere bedrijven en ambtenaren bij elkaar gekomen om de ontwikkelingsplannen van luchthaven U-Tapao te bespreken. U-Tapao moet worden ontwikkeld tot een volledig commerciële luchthaven (oorspronkelijk is het een militaire luchthaven), daarvoor is een budget van 200 miljard baht beschikbaar. Het vliegveld wordt gezien als een toekomstig middelpunt voor de luchtvaart in Asean. Over een maand wordt het programma van eisen bekend gemaakt.
Het ministerie van Transport schat dat de luchthaven op termijn een potentiële capaciteit van 60 miljoen passagiers per jaar heeft. De plannen voor U-Tapao bestaan uit de bouw van een derde passagiersterminal, een commercieel gebied, een vrijhandelszone, vrachtfaciliteiten en een centrum voor onderhoud, reparaties en opknapbeurten van vliegtuigen. Vermoedelijk wordt het project middels een PPP-constructie gefinancierd (public-private-partnership).
Het afgelopen jaar is het aantal passagiers op de luchthaven verdubbeld. Dit begrotingsjaar hebben 1,5 miljoen passagiers gebruikt gemaakt van de luchthaven, dat aantal zal tegen het eind van het jaar naar 2 miljoen stijgen. Volgend jaar worden 3 miljoen passagiers verwacht door een toename van het aantal vluchten.
Bron: Bangkok Post
Waar dat geld blijft vandaan komen is me een raadsel. In Thailand lijkt het geld aan de bomen te groeien.
De staatsbegroting van Thailand voor het komend jaar is 3 biljoen baht, met een tekort van 450 miljard baht, 15% dus. In Europa mag dat maximaal 3% zijn, in Nederland is er nu een overschot.
Verder zijn de buitenlandse reserves van Thailand in de afgelopen 4 jaar gedaald van 470 miljard baht naar nu 80 miljard baht.
Dit soort tekorten is niet duurzaam.
Het betreft geld voor investeringen. Als een bedrijf of in dit geval overheid uitgaven voor investeringen doen staan daar het rendement in de toekomst weer tegenover. Kijk maar hoe winstgevend de Airports Authority of Thailand (AOT), de beheerder van Thaise vliegvelden, is dankzij de groei van het aantal passagiers en vracht. En het geld van deze organisatie stroomt weer terug in de staatskas. Dit bedrijf is een heel ander verhaal als bijvoorbeeld Thai Airways of het Spoorwegbedrijf welke ook overheidsbedrijven zijn maar jaar op jaar verliezen maken.
De winst (net profit) van AOT ( publicatie financiele cijfers AOT)
Jaar 2015 = 18,7 miljard baht
Jaar 2016 = 19,3 miljard baht
Jaar 2017 = 20,6 miljard baht
en schatting 1e helft 2018 zelfs 13,4 miljard baht,dit is 17% meer dan in 2017.
Waar jij de buitenlandese reserves vandaan haalt weet ik niet maar sinds de ineenstorting van de baht in 1997 de Centrale Bank bezig is met het opbouwen van reserves. Per eind mei bedraagt deze, Foreign Currency Reserve genaamd, ruim 212,5 miljard USD = baht 6900 miljard baht (bron: tradingeconomics.com).
Je hebt helemaal gelijk Ger-Korat wat die buitenlandse reserves betreft. Dat las ik verkeerd. Het is zoals jij het zegt.
Klopt 100% hoor, het zal inderdaad daar vandaan komen.
De jaarlijkse economische groei in Thailand is al jaren tussen de 3 en 3,5 %, in 2018 verwacht men zelfs 3,9 %. De Nederlandse economie groeit voor het eerst in 10 jaar met een percentage boven de 3.
De totale schuldenlast van de overheid als een percentage van het GDP is in Nederland nu 57%, in Thailand schommelt het sinds enige jaren rond de 42%.
Zo te lezen een behoorlijke uitbreiding, die toch ook voor extra vluchten gaat zorgen met de nodige (geluid)overlast. Zouden er in Thailand nou ook zo veel protesten komen als over de luchthaven Lelystad. Waarschijnlijk niet. Ik hoop wel dat er niet een aanvliegroute over Pattaya komt, want ik ben nogal gesteld op mijn rust. Verder voor de economie zoals ik begrijp uit de berichten van de ter zake deskundigen een goede keuze. We zullen het meemaken.
Geen paniek Jacques, een actiecomité op richten en de protestvlaggen uit hangen is niet nodig 🙂
De vliegroutes liggen overwegend over zee. Enkele nabijgelegen kleine strandzones in Baan Chang kunnen hinder ondervinden. Overwegend wordt de infra ontwikkelingen in de provincies Chonburi (waar Pats in gelegen is) en Rayong (waar U-Tapao in ligt) als welkom gezien. De geldt ook voor de “commercialisering” van de militaire luchthaven U-Tapao.
Ze zijn daar wel één en ander gewend. Tijdens de Vietnamoorlog was het daar ook al een drukte boel.
Veel mensen hopen met de civiele ontwikkeling van U-Tapao beter werk te vinden, meer inkomen. Zo solliciteert een vriendin die nu haar kost tracht te verdienen met een som tam kraampje momenteel voor een betere job op U-Tapao. Op een regendag verkoopt som tam nauwelijks. Een andere wil haar coffeeshop verkassen naar de luchthaven. Coffeeshops schieten als paddenstoelen uit de grond. De concurrentie is moordend. We kennen ook een man die solliciteert bij baggage behandeling.
Rayong regio is overigens volop in (economische) ontwikkeling. Eastern corridor. Hetgeen ik daar zie doet me denken aan de booming sixties in de lage landen, in een Aziatische variant.
Opmerkelijk staat de ontwikkeling daar in schril contrast met hetgeen in het Noorden en Noordoosten niet gebeurt. De regionale ongelijkheid is schrijnend. De werkers die de ontwikkeling in Rayong écht realiseren komen daarenboven overwegend uit de werklozen arbeidsreservoirs in Isaan en de noordelijk provincies. Het werkvolk op de vissersboten komt uit Cambodia, nog goedkoper en flexibeler.
Hopelijk komen die lieden de Pattayaanse rust waarop jij zo gesteld bent nooit verstoren 🙂