Lezersinzending: ‘De knop om’
Daar zijn we dan, een aantal dagen voor mijn vertrek naar Nederland. Ik begin momenteel toch wel te zweten (doe ik overigens toch wel met de hitte) want over een aantal dagen moet ik weer afscheid nemen van mijn vrouw en kinderen.
Vind ik niet zo gemakkelijk, wat geheel logisch is maar het hoort er nu eenmaal bij. De centjes moeten weer verdiend worden, brood op de plank oftewel rijst in de pan. Met het gezin naar Nederland is geen optie, de MVV aanvragen zijn in behandeling en er zit niks anders op dan afwachten. Zij in Thailand en ik in Nederland.
Kijkend naar onze kinderen die buiten aan het spelen zijn, bedenk ik me dat het voor mij over een aantal dagen weer over is. Ruim negenduizend kilometer afstand zal er dan weer tussen ons liggen. Dan kan papa niet ingrijpen als het spelen verkeerd gaat of als een van jullie valt. Dan zal papa jullie niet meer kunnen ophalen van school. Dan zal papa er simpelweg niet meer zijn. Die leuke lachjes, helemaal in hun speelelement. Ik zal ze gaan missen.
We vertrekken, ruim vier uur rijden naar Suvarnabhumi Airport. Onze kinderen gaan mee. Na aangekomen te zijn op het vliegveld en mijn koffer te hebben ingecheckt, lopen we terug naar de auto. Een half uurtje en dan moet ik er vandoor.
Na afscheid genomen te hebben van mijn vrouw en kinderen loop ik weg bij de auto, met tranen op mijn gezicht, tranen van het geluid van mijn kinderen die papa roepen. Ik loop door, stug, ik moet, ik wil niet maar ik moet echt, over twintig minuten behoor ik op de gate aanwezig te zijn. Omdraaiend en zwaaiend vervolg ik, tranen wegvegend, naar binnen.
De knop moet weer om, de gevoelens moeten uit.
Ingezonden door Hendrik
Beste Hendrik,
Ik ben met de KLM vlucht van gisteravond terug gekomen uit Thailand. Het afscheid nemen op Suvernabhumi is voor mij een herkenbaar moment (zelf getrouwd en zoontje van 18 mnd), maar ik heb er gelukkig toch minder moeite mee dan jij omschrijft. Waarbij opgemerkt dat ik in de gelukkige omstandigheden verkeer dat ik met een interval van ca. 7 weken telkens weer terug kan keren voor een verblijf van wisselend 15 tot 18 dagen in Thailand. Ik ben dan ook erg benieuwd hoelang jij in NL op je kiezen moet bijten totdat je weer terug kunt naar je gezin, want het moet echt loodzwaar zijn om hen lang te missen.
Sterkte gewenst.
Gr. Bert
Hallo Bert,
Het verschilt van tijd tot tijd, afhankelijk van of er overwerk te doen is of niet. In ieder geval minimaal 3 maanden.
Hendrik. Een verhaal waa velen van ons Hollanders mee strijden. Waar om ook verliefd worden op een Thaise. Nou heel simpel, ze zijn geweldig, het eten is geweldig en altijd kortebroek T-shirt. Mij vooruit voordat je het weet snuffel je op Adam AirPort richting de eeuwige glimlach
Afscheid nemen is altijd moeilijk Hendrik ,doch met het vooruitzicht dat je eurocentjes gaat verdienen voor je familie en hun toekomst moet toch ook een goed gevoel geven .
In het achterhoofd het idee dat je ze na gedane arbeid weer allen terug gaat zien is toch ook een leuk lichtpuntje .
” Dan zal papa er simpelweg niet meer zijn ” vind ik klinken alsof je voorgoed weggaat dus klopt niet maar papa is niet bij hun in de buurt ,sterkte PAPA ..
De zin moet ook gelezen worden in tekstverband, niet los…
Ik weet hoe het voelt Hendrik.
Telkens als ik terug naar Belgie moet, ben ik weken op voorhand al mentaal afscheid aan het nemen, en dat valt me steeds zwaarder. Ik dacht dat dat met de jaren gemakkelijker zou worden, maar dat is het niet, ik laat hier telkens een stuk van mijn hart achter.
Iedere keer als ik op Zaventem aankom en de vliegtuigdeur gaat open wil ik meteen terug, wil ik weg uit dat koude grijze land met die norse mensen.
Ik heb het geluk dat ik niet meer hoef te werken, als je dat geluk kan noemen, maar zal waarschijnlijk wel wat ouder zijn dan jij.
Het idee van: na gedane arbeid zie je ze wel weer terug, dat is een leuk lichtpuntje vind ik complete larie, ja, als je je kinderen na je dagtaak weer in je armen kan sluiten ja, maar niet als je je eigen vlees en bloed maanden aan een stuk moet missen, ik zou er gek van worden denk ik!
Ik wens je veel sterkte man, veel sterkte, en dat je zo gauw mogelijk mag zijn waar je hoort, bij je vrouw en kinderen!
Warme groet uit Pattaya.
Rudy.
Mooi antwoord, bedankt!
Mocht je het ook weer meemaken, sterkte bij deze.
Ik werk offshore en ben meestal voor langere tijd op projecten (minimaal 8 weken)
Mijn kinderen weten niet beter, papa gaat werken voor centjes.
Ze staan me altijd vrolijk uit te zwaaien, er is geen sprake van verdriet.
Met de tegenwoordige technologie kunnen we elk moment van de dag een videogesprek doen en ik heb in/om huis enkele IP camera`s hangen waar ik elk moment via mijn telefoon kan meekijken.
Er zijn genoeg Thai uit Nakhon-buriburi die moeten gaan werken in Bangkok, die mensen zien hun kinderen wellicht maar twee maal per jaar.
En wat dacht je van het aantal falangs die helemaal berooid terug moeten naar hun home country na een mislukt barrettje / resortje/ guesthouse / restaurantje avontuur.
Veel sterkte gewenst.
M.vr.gr.
Ze weten dat het een goed doel dient (ze kunnen naar school en eten) en nemen het daarom niet echt kwalijk. Neemt niet weg dat ook zij een gevoel van gemis zullen hebben.
Internet kan het contact mee blijven behouden maar biedt ook niet alle opties om een echt gevoel te creëren.
Het verschil zit hem denk ik voornamelijk in het feit dat jij zeker weet na 8 weken terug te zijn. Bij mij is dat wisselvallig en dus onzekerheid.
Overigens niks verkeerd met je antwoord. Zeker de laatste alinea klopt gewoon 100% en houdt me dan ook nog positief dat ik het altijd nog beter heb dan… 😉
Jowe,
Ik heb het geluk dat ik elk jaar maar een paar weken naar Belgie moet, ben dus altijd bijna een jaar in Pattaya,
en dat mislukt barretje avontuur… dat zijn ook maar meisjes hoor!
ik heb mijn vriendin uit een beerbar gehaald, waar ze aan de kassa stond, en dat was het beste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb!
ik ben niet te beschaamd om te zeggen: ik heb een ex-bargirl, want ze is het beste wat me ooit overkomen is, ik heb met haar de lotto gewonnen!
Maar we wijken af van het topic. ik woon ondertussen 4 jaar samen met mijn Thaise vriendin, en toen we pas samen waren vroeg ze me: papa, mag mijn dochter bij ons komen wonen, want ze had haar dochter moeten achterlaten toen ze drie was in Korat om in Bangkok te gaan werken. Weet daar alles over, ik heb haar dochter naar Pattaya gehaald.
Maar ik heb hier vrienden die hier getrouwd zijn en een of twee kinderen hebben, maar er niet in slagen om ze naar belgie te halen, en die terug moeten om te gaan werken, en dan is dat niet voor 8 weken, maar dikwijls voor 8 of meer maanden, en dan moet het heel hard zijn voor die mensen, ik zou gek worden denk ik.
En aan het verhaal van Hendrik te lezen denk ik dat hij in zo een situatie zit.
En die mannen die totaal berooid terug naar hun thuisland moeten, ja man, hebben ze vaak zelf voor gezorgd he, je moet hier geen huis kopen of een zaak beginnen als je niets van Thailand afweet, zo simpel is het, maar is dat in hun land ook niet het geval?
En nog iets over die bargirls…. mijn vriendin heeft me nog nooit in de vier jaar dat we samenleven om 1 bth gevraagd, ze kent ons budget en daar handelen we naar.
vriendelijke groet uit Pattaya.
De meeste mensen verstaan onder ‘bargirl’ een synoniem voor ‘hoertje’. Maar niet elke kassamedewerker of serveerster verkoopt haar lichaam. Er zijn er genoeg die het ronduit misselijk vinden als een man denkt dat elke vrouw in een straal van 100 meter van een bar of barplaats wel te huur of de koop is… nee, helemaal niet gek dat jou nog nooit om een sentang gevraagd is.
De wereld is vol prachtige mensen (en wat minder fraaie exemplaren helaas) die opzoek zijn naar iemand die hen respecteert, om ze geeft, lief heeft. Een dak boven het hopfd en voldoende eten en zorg. Ja ook de dames en heren die wel hun lichaam verkopen, al laat dat littekens achter. Oppervlakkig of diep, dat is de vraag.
En hen die wel met bahtjes strooien of hen die denken dat elke Thaise te koop is (geweest)? Die sporen niet, laat ze maar lachen. Die glimlach vergaat hen nog wel. Daar hoeven we ons geen zorgen om te maken.
“Met het gezin naar Nederland is geen optie, de MVV aanvragen zijn in behandeling en er zit niks anders op dan afwachten. ”
Als de TEV (MVV inreisvisun+ VVR verblijfsvergunning) aanvraag loopt mag de vreemdeling in Nederland verblijven. Mits dat maar voor een kort verblijf is en niet het doel heeft meteen maar in Nederland te verblijven. Want dat mag niet, je moet terug om de MVV sticker af te halen bij de ambassade. Anders is er spraken van omzeilen van fe MVV plicht.
De Vreemdelingencirculaire stelt:
“Indien de vreemdeling op grond van artikel 8, aanhef en onder i, Vw rechtmatig in Nederland verblijft gedurende de vrije termijn en er sprake is van een aanvraag tot het verlenen van een mvv, staat zulks niet noodzakelijk aan een inhoudelijke beoordeling van deze aanvraag in de weg. Uit de lengte van de periode waarin en het doel waarvoor de vreemdeling in Nederland verblijft, moet wel blijken dat dit verblijf in Nederland niet gericht is op het omzeilen van het vereiste van een mvv.”
Dus als je Thaise gezin reeds een nog geldig multiple entry visum kort verblijf hebben kunnen ze gerust naar hier komen op de reguliere manier. Een nieuw VKV zal Nederland niet snel afgegeven. Maar als je elkaar dan wilt zien dan kunnen ze bijvoorbeeld een visum aanvragen naar Duitsland of -wegens de winter- ergens in zuid Europa. Als het hoofdverblijf van de vakantie Duitsland, Italie of Spanje etc is (alles behalve NL) mag dat. Als je getrouwd bent is het visum voor je gezin zelfs gratis en soepel af gegeven onder Europese regels (familie van een EU/EER obderdaan). Ze mogen dan zelfs even naar Nederland komen op vakantie, dat is geen verboden terrein.
Of de (maximaal) 90 dagen die de TEV procedure standaard duurt uit zitten, dat is qua papieren en stempels het makkelijkst. Emotioneel is dat wacht op afstand dat zeker niet.
Dit is zo fijn aan een blog, bedankt!
En beste Hendrik, ik snap dat het niet makkelijk is. Weg zijn van degene die je zo onzettend lief hebt… ik weet niet merr of ik zelf gehuild heb maar ik weet nog wel als de dag van gisteren dat in met mijn lief op Schiphol stond om haar uit te zwaaien. Een laatste innige kus, waarna al snel in fe ogen van mijn liefje de tranen verschenen. ‘Schatje, ik wil bij je blijven, ik wil niet terug’. Ja toen hebben we gehuild. Ook al is je lief altijd bij je… wanneer ze niet werkelijk bij ne is voor een warme knuffel of liefkozende snuifkus, dan is de pijn groot.
(reagerend op de laatste zin) —> Daar kan Skype of Facebook niet tegenop 🙂