Dat je in Bangkok ‘Westerse service’ kan krijgen in een hospitaal wil ik gerust geloven.

Toen ik in Kingston, New Jersey woonde, vijf kilometer van Princeton, gingen we een keer per week Thai eten in de stad, en dat restaurant zat altijd vol jonge Thais. Die zaten daar aan de universiteit, en niet met een beurs: hier kwam de ‘crème de la crème’ van Thaise rijke families studeren om hun vaders op te volgen – ministers, Chinese zakenlui en medici.

De werkelijkheid buiten Bangkok is eerder ontnuchterend. Iemand zei me: hoe verder je weg bent van Bangkok, hoe lager het niveau, en dat zou wel eens kunnen kloppen. In Thailand bestaan twee soorten hospitalen: de staatshospitalen en de private.

Ik heb ervaring met twee van elk soort. Ja, er is hier een staatshospitaal, en ik werd er eens naar verwezen door een lokale tandarts. Was dat even een tegenvaller! Grauwe, slecht onderhouden gebouwen waar duizenden grijze mensen hun weg lijken te zoeken. Geen spoor van lachende Thais hier. Het duurde een hele tijd eer we in de juiste wachtzaal terechtkwamen, en daar zaten zeker al twintig mensen voor mij.

Er was een soort triage-verpleegster, maar die leek me pas na een dik uur op te merken. Ze blafte dat wat we wilden bij hen niet mogelijk was. Protesteren kon niet. Ze was onverbiddelijk: mijn tandarts had dat moeten weten. Haar manier van doen was van dien aard dat ik dacht: hier zet ik nooit nog een stap binnen. Dat zal ook wel de bedoeling geweest zijn.

Het volgende hospitaal waar ik kennis mee maakte, is een privéhospitaal in Chainat, een dertig kilometer hier vandaan. Ik heb de indruk dat er nogal een groot verloop van dokters is, want ik kende laatste keer niemand terug. De dokteres die me deze keer ‘onderzocht’ – ik zet het met opzet tussen aanhalingstekens omdat ik niet denk dat ze me langer dan 3 seconden aangekeken heeft – sprak geen Engels. Dit was de eerste keer: alle andere keren kreeg ik wel een dokter of dokteres die Engels kende. Er was zelfs een welgevormde goedlachse dokteres waar ik graag bij kwam, en die ons ook verklapte waar het hospitaal medicijnen en controleapparatuur aankocht. Is ze er weg? Of gewoon op vakantie?

Een keer heb ik hier drie dagen gelegen. Dat was toen ik nog niet vertrouwd was met COPD en schrik had ’s nachts zonder ademhaling zou vallen. Ze deden alle courante onderzoeken: X-ray, CT-scan, bloedonderzoeken, en ze monitorden me die hele tijd zorgvuldig. Alleen zag de ziekenkamer er uit alsof ie in de jaren dertig van vorige eeuw gebouwd was, al sliep ik er goed. Waren die dokters specialisten? Ik denk het niet.

Ze deden ook een colonoscopie die me iets duidelijk maakte: de mogelijke medische ingrepen waren beperkt, en als je er dan toch een wilde, moest iemand van het staatshospitaal verderop afkomen. Alles samen kostte een 32.000 baht, zeker niet overdreven. Maar voor die nieuwste dokteres zou ik hier zeker niet terugkomen.

Ik was maar éen keer in het staatshospitaal van Chainat, voor een covid-spuitje. Het was vreselijk moeilijk om een parkeerplaats te vinden, maar eens binnen straalde het een andere sfeer uit dan dat in Takhli. Het was ook vooral grijs, maar er zweefde vriendelijkheid in de ruimtes. Ik ben er niet terug geweest, al zou ik het wel nog eens willen proberen.

Het laatste hospitaal waar ik regelmatig kom is weer een privéhospitaal, Princ(ipal) in Nakhon Sawan. Ik ben er bij drie specialisten geweest: een urologe, een maag- en darmspecialist, en een longdokteres. Ze hebben alle drie een aantal gemeenschappelijke kenmerken: vooreerst zien ze er alle drie erg jong uit, en alle drie komen ze van universiteiten waar ik nooit eerder van hoorde. De urologe was perfect OK qua opvolging van mijn prostaat en sprak ook goed Engels. De maagspecialist had ik misschien niet hoeven te zien. Ik was in paniek geraakt toen ik merkte hoeveel gewicht ik recent verloren had, en hij stelde meteen voor een CT-scan te doen: medicatie inclusief 32,000 baht, terwijl de scanner me een oud model leek en er een team van vijf voor nodig was. Ik ging er meteen op in, door dat gevoel van paniek. Toen we een maand later terug waren en ik spijsverteringsklachten had, stelde hij weer meteen een CT-scan voor: hij wist duidelijk niet meer dat hij me dat al voorgesteld had, en ik voelde me bedrogen: was dat zijn trucje om geld te verdienen? Ik was er wel ingetrapt.

De longspecialiste zie ik om de twee maand: ik heb COPD, maar dat vereist een dokter die meer dan alleen longen kent, en dat soort ervaring heeft ze duidelijk nog niet. Ze doet ook nogal autoritair – misschien om haar onzekerheid te verbergen – maar dat is iets waar ik slecht op reageer. Vrienden zijn we nog niet geworden.

Een gemengd plaatje, zoals je ziet. Tot nu ben ik wel ingeschreven bij de mutualiteit in België, en daar heb ik alleen nog maar bij gewonnen – al was het maar voor de COPD medicatie (Trelegy) die in Thailand nog niet eens bestaat, en andere medicatie die ik veel goedkoper in België kan kopen dan in Thailand (ook al betaalt mijn verzekering de helft terug).

Over deze blogger

Ingezonden Bericht

10 reacties op “Hospitalen (lezersinzending)”

  1. fred zegt op

    Ik kan dit verhaal alleen maar beamen en is voor ons heel herkenbaar. De enige reden waarom wij ons nooit volledig in Thailand willen komen vestigen is net dat gebrekkige zorgstelsel.
    Wie te maken krijgt met ernstige (levensbedreigende) aandoeningen kan maar best uitkijken naar een retour ticket hetgeen er velen uiteindelijk doen zelfs al waren ze jaren uitgeschreven. Wie ernstig ziek wordt heeft ook geen zin om dan ook nog eens in discussie te gaan met verzekeringen. En van mij mag iedereen denken wat hij wil maar het is niet voor niets dat de betere specialisten (een minderheid) in TH allemaal hun opleidingen zijn gaan vervolledigen in Westerse landen.
    De verhalen ik hier al heb mogen meemaken en aanhoren zijn schrijnend. Niet zelden dat we ons ook afvroegen of die betreffende dokters wel echt een degelijke opleiding hadden genoten. Ook lijken veel van die artsen niet gewoon te zijn men ze een vraag stelt of zelfs iets lichtjes in twijfel trekt van hetgeen ze vertellen. Arrogantie is ze zeker niet vreemd en enige vorm van dialoog en of overleg mijden ze als de pest. Uiteraard zal een goed verzekerde toerist die hier zijn voet verstuikt overal gaan rondbazuinen dat de zorg in TH van die aard is dat we daar in het westen maar beter een voorbeeld aan nemen. Maar een goed zorgstelsel is naar mijn mening iets meer dan een zeer luxe kamer en of sexy piepjonge verpleegstertjes of toch meisjes waarvan we denken ze verpleegsters zijn.
    Met dit wil ik absoluut niet beweren er in het westen geen fouten gebeuren of arrogante medici rondlopen maar wat mij betreft is ons BE zorgtselsel nog steeds top en redden we een pak meer levens dan in TH.

  2. walter zegt op

    Typische (populistische) commentaren van patienten van het “dokter Google’ of “dokter TikTok” type.
    Uit eigen ervaring (ernstig rugletsel, gebroken knieschijf,gebroken pols, niet gelijktijdig) durf ik toch te stellen, dat de medische zorg in , weliswaar alleen de betere internationale, hospitalen” goed tot uitstekend is en vooral tijdig is (in het algemeen geen lange wachttijden zoals in onze thuislanden wel het geval is).
    Maar hier knelt het schoentje, zonder goede medische verzekering, praktisch onbetaalbaar.
    Uitzonderingen daar gelaten, is de meeste (Westerse) medicatie da

    • fred zegt op

      Inderdaad zolang het over gebroken polsen en knieschijven gaat of verstuikte voeten valt het allemaal wel best mee. Het zou er nog aan mankeren als je beschikt over een goede verzekering.
      Ik heb ook geen weet of er in onze thuislanden mensen zijn die weken hebben moeten rondlopen met een gebroken been of pols. In BE wordt je vliegensvlug geholpen bij de beste specialisten als het echt dringend is en er geen tijd is te verliezen. Die langere wachttijden zijn vooral voor al de routine controles die mensen nu (niet onterect) te pas en te onpas laten uitvoeren. Zo ga ik ieder jaar op controle bij de huidspecialist. Ik moet dan ook maanden van tevoren een afspraak maken. Toen mijn zus verleden jaar met een verdacht plekje naar de huisarts ging kon ze binnen de 2 dagen terecht bij de dienst dermatologie in het ziekenhuis en 5 dagen later werd ze al behandelt.

  3. walter zegt op

    vervolg (eerste deel te vroeg doorgezonden)
    …de meeste (Westerse) medicatie daar wel te krijgen, hetzij onder een andere benaming als generieke versie.
    Het meebrengen naar Thailand van medicatie uit het thuisland, is beperkt tot een voorraad van 30 dagen en bovendien mag niet alle medicatie ingevoerd.

  4. Rob zegt op

    Ik heb toch ook een positieve ervaring in het Thaise ziekenhuis,
    2 jaar geleden was ik in Rayong en werd plotseling doof aan 1 oor terplekke naar een oorkliniek gegaan oren uitgespoten, maar nog steeds doof, de arts zei als dat over een week nog zo is ga dan naar het ziekenhuis.
    Na een week, inmiddels terug in Ayutthaya, daar naar het ziekenhuis en dat was gewoon een staatsziekenhuis, werd ik zeer goed ontvangen en begeleid, binnen het uur zat ik bij een alleraardigste oorarts in de spreekkamer, die liet gelijk een gehoortest maken.
    Alleen was er op dat moment weinig aan te doen gezien mijn leeftijd medicijngebruik en omdat ik 3 dagen later terug naar Nederland zou vliegen, maar wel met de boodschap dat ik in Nederland opnieuw een specialist moest raadplegen.
    Dan moet je in Nederland eerst een verwijzing van de huisarts hebben dan een afspraak maken in het ziekenhuis en kon ik na 7 weken eindelijk terecht, weer een gehoortest en gelukkig bleek dat mijn gehoor weer bijna normaal was.
    Al met al was de mogelijkheid in Thailand een stuk efficiënter en dat kostte bij elkaar iets van 30€ wat ik van mijn verzekering nog terugkreeg.

  5. william-Korat zegt op

    Ik heb geen ervaring met staatsziekenhuizen dus daar geef ik geen antwoord op.

    Heb wel veelvuldige ervaring met BKH en nu het Saint Mary ziekenhuis te Korat.
    Het eerste drie jaar ongeveer BKH daarna naar Saint Mary, niet omdat het christelijk is maar een gelijkwaardig ziekenhuis dat minder duur is.
    Kwaliteit is in beide goed tot zeer goed, hoewel de culturele verschillen wel eens [voor] oordelen kunnen krijgen. Een aantal worden door zowel de onbekende opsteller als door fred vermeldt.
    Het veelvuldig testen met kostbare apparatuur, hoewel het hier het verdienmodel is, doen vele zichzelf aan door het ziekenhuis als de vele kruideniers om de hoek te zien. ‘Shoppen is not done’ met ziekenzorg, men maakt een archief aan en daar kan iedere dokter in kijken als je langs komt voor probleem X en daar reageert men op met die kennis.
    Je beschikt over een eigen ID-nummer bij het ziekenhuis, dus het geleuter wie je dan wel niet bent is ook verleden tijd. Mijn Naam spreken ze nog steeds niet goed uit, maar nummer 123456789 weten ze wel.

    Weten ze niets omdat jij al met ziekenhuis nummer zes bezig bent begingen ze gewoon weer bij het begin met onderzoeken.
    Medicijnen vrijwel alles is hier te krijgen in de ziekenhuisapotheek, soms met een andere merknaam, maar zeker in de grote steden internationale merk verspreiding, tweede keer oftewel vervolgrecepten loop een Pharmacy binnen laat het medicijn zien of verpakking met desnoods ziekenhuis betalingsbewijs en je kan het kopen altijd tegen gereduceerde prijzen. Ook vele inhalers voor COPD vaak een dag wachten. Ziekenhuis apotheken rekenen een 20 A 25 procent meer, maar kom je met goed fatsoen niet omheen oftewel de dokter vermeldt dan niet welk medicijn je moet nemen.

    Thaise ‘privé’ ziekenhuizen zijn triple A, maar niet goedkoop, maar je kan er wel zelf invloed op uitoefenen.
    Vergelijken met Nederlandstalige ziekenhuizen is absoluut onzin naast de culturele verschillen is ook de betalingsmethode volstrekt anders voor buitenlanders.

  6. Rudolf P. zegt op

    In 2018 in een staatsziekenhuis geweest meet ontstoken ooglid. Prima geholpen en met begeleiding van Engels sprekende, tja vriendelijke medewerker daar. Ooglid ‘uitgeknepen’ wel erg pijnlijk maar mijn hoofd werd tegengehouden en dat lukte dus. Medicijnen en klaar en na week terug voor controle.

    In 2022 in Lamphun Prince Hospital (prive) geweest met bloedende hoofdwond omdat tegen afdak van parkeerplaats aangelopen. Goed geholpen door inderdaad mooie zusters die alles schoonmaakten. Hechting en medicijnen en een serie injecties tegen Tetanus. Hechtingen later er weer uit en klaar.

    In 2024 in Nakhon Chedi in staatsziekenhuis geweest met bloedende hoofdwond omdat ex-vrouw me met wijnfles op mijn kop sloeg. Ik kreeg 6 hechtingen en omdat ze me ook in hand en arm gebeten was kreeg ik een serie injecties tegen rabies. Alles werd goed schoongemaakt door zeer vriendelijke en competente verpleegsters/verpleger. Hechtingen eruit en serie rabiesinjecties afmaken (3).

    Sinds September 2022 kom ik 3 maandelijks in Chiang Mai Ram ziekenhuis (prive) en wordt daar ‘gebrand’ door een uiterst vriendelijke en goed Engels sprekende dermatologe die heel goed weet waarmee ze bezig is. Het is pijnlijk maar goed. Overigens, daarvoor kwam ik geregeld bij dermatologe in Duitsland (Duelmen) en daarvoor in Nederland (Volendam) en dat alles was niet beter of slechter dan in Chiang Mai.

    Verder ben ik nog een keer bij een oogarts in Chiang Mai Ram geweest. Deze kundige dame sprak prima Engels en heeft uit twee oogleden (links onder en boven) ontstekingen weggesneden. Pijnlijk maar prima geregeld. En de voorgeschreven medicijnen heb ik deels gelaten omdat ik meende dat in de Pharmacie dat wel goedkoper kon. Nee dus,het was ruim 100 THB duurder en de dam in de Pharmacie legde me uit dat ziekenhuizen vaak ook goedkoper zijn omdat ze groter inkopen.
    Nou dat was het wel zo ongeveer.

  7. Harrie zegt op

    10 dagen voor kerst 2024, werd ik op genomen in het Bumrungrad hospital, kon kiezen van me verzekering bangkok hospital of Bumrungrad, had goede berichten gelezen over Bumrungrad, dus ik koos daar voor, en omdat het ziekenhuis op loopafstand van de gracht ligt waar de taxiboot vaart.

    Met een kwartier was me vrouw met de taxiboot, weer in ons hotel, het Prince Palace hotel.

    Het enige nadeel was dat ik ook een deposito moest af geven terwijl mijn verzekering dat ook al had gedaan.

    Alle artsen en verplegend personeel spreken vloeiend Engels

    Na uit gebreid onderzoek werd ik maandagavond om 22 uur, nog geopereerd en werd me galblaas er uit gehaald.

    Tevens werd me verteld, dat ze een kyste hadden gevonden op me altvlees klier, daar moest ik in Nederland na laten kijken.

    Thuis gekomen, een afspraak willen maken bij een MDL-arts kreeg ik te horen, dat er een wachtlijst was van een jaar, gelukkig met alle medische gegevens die ik van het Hospital heb mee gekregen kan ik over drie weken terecht. in het meander in Amersfoort.

    Kan alleen maar positief zijn over het Bumrungrad, een beetje overdreven was dat ik elke dag 5 artsen had die langs kwamen, de eerste was er al om 6.15.

    Begrijp het wel, ze willen allemaal een centje meepakken.

    Dit jaar verwachten ze dat ze 275.000 mensen te kort komen in de gezondheid zorg in Nederland,

    De wachtlijsten in de zorg in Nederland zullen nog meer oplopen.

    Dit is mijn ervaring, Gr Harrie

  8. Jan V. zegt op

    ik weet 1 ding, als ik nog de kans heb om mij te verplaatsen bij 1 of andere ernstige kwaal, neem ik het 1ste beste vliegtuig terug naar België om mij te laten behandelen.
    Privé of staatsziekenhuis, je komt er buiten met een halve zak geneesmiddelen, zeker altijd een doos antibiotica inbegrepen, dus zal er wel iets van werken zeker. Ik ken PERSOONLIJK 2 gevallen, 1 Belg waarbij in een PRIVE ziekenhuis in Pattaya Teelbal- en prostaatkanker werd vastgesteld en een NL vrouw waarbij baarmoederhalskanker werd vastgesteld. Beiden gingen ze terug naar BE en NL en in Antwerpen ging hij voor een 2de advies, kwam er buiten met een doos antibiotica en een paar weken erna genezen. De NL vrouw ging naar een ziekenhuis in Nijmegen, idem, zelfde verhaal. Mensen uit de Vlaamse en Nederlandse gemeenschap die jaren in Pattaya wonen zullen deze mensen waarschijnlijk wel herkennen waarover ik het heb en zullen dit bevestigen.
    Een van mijn beste vrienden verleden jaar opgenomen met zware ademhalingsproblemen (Longfibrose) in Pattaya, lieten ze ZONDER zuurstof van 14u30 tot 21u30 in de wachtzaal wachten tot zijn verzekering het dossier aanvaard had! Een geluk dat hij zelf een klein apparaatje had dat zuurstof uit de lucht neemt en deze aan dubbele kracht terug binnen brengt, sorry ik ken de juiste benaming niet.
    Ikzelf ging op rondreis met de wagen een jaar of 10 geleden van Pattaya via Isaan naar Chiangmai. In BKK Pty Hospital werk een huidinfectie vastgesteld op mijn achterhoofd en er werd mij onmiddellijk een dosis antibiotica voorgeschreven. Met Pattaya en Chiangmai inbegrepen bezocht ik 6 hospitalen op 10 dagen daar de pijn onverdraaglijk was en niet genas. Overal kreeg ik een extra dosis antibiotica tot ik bij een jonge in de USA (BOSTON) geschoolde arts kwam en die me binnen de 3 seconden zij dat ik geen skininfectie had maar herpes zoster, de zona in de Vlaamse volksmond, gordelroos, een huidziekte. Dus 10 dagen antibiotica gekregen voor een huidziekte. Dus voor niets antibiotica gekregen in plaats van mij direct antivirale middelen te geven.
    Ieder zijn gedacht maar ik heb geen cent vertrouwen in Thaise hospitalen

  9. TonJ zegt op

    In NL is het regelmatig terugkomen om tot een resultaat te komen. Maakt het ook onnodig duur,
    In TH is het meer een one-stop-shop handeling, dat veel sneller tot resultaat leidt.
    Heb ervaring met BHP en diverse staatsziekenhuizen, inclusief Navy-hospital Sattahip.

    Privéklinieken zijn vaak geldfabrieken, zeker als men weet dat de patiënt een goede verzekering heeft.
    Bovendien wordt er soms meer gediagnosticeerd dan er werkelijk aan de hand is, alles voor het geld.
    Ik ga er niet graag heen, kristallen kroonluchters, hostesses in mantelpakjes, etc; mijn verzekering zou het wel betalen, maar die overhead en dollartekens in de ogen staan mij tegen. Alleen in zeer ernstig en acuut geval zou ik het overwegen.

    Staatsziekenhuizen leveren voor de Thai zeer uitgebreide zorg voor een schijntje, maar als het te lang duurt en het budget is op, dan houdt het ook op. Buitenlanders betalen iets meer. Kunnen soms zelfs een nette privékamer krijgen tegen kleine bijbetaling.
    Ik heb daar alleen maar goede ervaringen. Doktoren vragen door, ook in het Engels (1 x in het Duits vanwege zijn jarenlange verblijf als Oberartz in Duitsland).
    In de grote staatsziekenhuizen veel mensen dus behoorlijke wachttijden, daar ben je een nummer. Maar in de kleinere stadsziekenhuizen gaat het er sneller en gemoedelijk aan toe, belangstellend, vriendelijk en professioneel.
    De relatief lage rekening betaal ik vaak uit eigen zak, stuur ik niet eens op naar de verzekering.
    Bovendien werken meerdere doktoren uit de dure klinieken ook in een staatsziekenhuis, de aangeboden kennis is dus hetzelfde, alleen tegen een betere prijs.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website