Nadat Piet zijn plan weer eens opgesteld had met hulp van ‘vrienden’ langs het strand, zee en plezier was zijn toekomst richting binnenland. Het fijne, maar armere gebied, de Isaan, helaas waren de opmerkingen van vele minder, het land van de zuinige zeg meer kie nie auw farang, volgens vele die de kustgebieden prefereren.
Piet moest zijn verhaal richting thuisland ook redelijk houden, gezichtsverlies is niet alleen voor de Thai hoewel die vaak nog gevoeliger zijn voor dat soort zaken. Daarnaast zag Piet natuurlijk nog steeds wel de voordelen van Thailand, ook in de Isaan zijn er vele zaken prettig behalve strand en zee, nou ja jammer dan. Noy zag ook wel iets in dit plan en hielp Piet een beetje een huis en diverse andere zaken op te verkrijgen in een middelgrote stad. Piet liet het maar als stap een over zich heen komen.
Het was een soort latrelatie geworden, de wens van Piet. Piet begreep inmiddels goed dat een relatie niet alles was, maar helemaal zonder, ook met grote regelmaat de duivel verzoeken was. Hoewel Piet had ook wel fijne verstandhoudingen gezien in die korte jaren hier, maar dat waren geen dames opgelopen in het, seks, drugs en rock en roll circuit met grotere verschillen in jaren en levensovertuiging. Ieder voordeel heb zijn nadeel zeg maar, maar Piet had nog hoop. Het was een rustig plekje geworden in de randen van die stad in een smoezelige Moo baan, klein tuintje en huis maar goed ook lekker goedkoop. Ingeschreven, en wel in de provinciale immigratie want ja ook dat moet wil je het correct mogelijk houden. Een tweedehands bromfiets kon er nog wel af en Piet was weer mobiel en ready to go om de omgeving eens te onderzoeken. Kwam het toch allemaal weer op zijn pootjes terecht, hoewel…
Piet moest zijn opgelopen ‘schade’ met de centjes eens even weer goed op de rit krijgen. Een niet onoverkomelijk probleem, maar toch de vuile was buiten hangen lag niet echt in de lijn van vele en Piet zag dat ook wel zo. Na het indammen van Noy haar wensen was zij inmiddels niet veel meer als een vriendin op afstand, en bleef er toch wel redelijk over van zijn pensioen.
Het veelvuldig eten van Thaise kost, kosten de wereld ook niet en je struikelde hier ook niet over de barretjes en de welwillende dames, hoewel Piet ook hier al gauw onderwerp van discussie was bij meerdere dames. Piet was trouwens van mening dat die redelijk gezond was en die belachelijke dure ziekenverzekering dus niet nodig had, dat kwam later wel weer, eerste verdient? Noy kwam af en toe eens even langs met een ‘prakkie’ als intro of belde of alles goed ging en was blij dat die ‘in de buurt’ woonde. Een uurtje in de auto ziet men hier niet als een probleem, tenslotte waren ze voor familie nog ‘getrouwd’ volgens de boeddha en Noy zag dat graag zo blijven. Erger nog een bezoek aan de Thaise familie moest er toch minstens een keer per jaar van komen en als het even kon een belletje van Noy naar de familie van Noy op de bank van Piet zijn huurhuis naar moeders met de groeten van Piet. De belletjes van Noy waren trouwens al snel legendarisch op strategisch tijdstippen, ook als Piet even op stap was, iets waar Piet licht nerveus van werd maar ja, Noy hielp Piet natuurlijk best wel goed dus tot tien tellen in het Thais was geen punt.
De contacten met andere buitenlanders kwam langzaam op gang en informatie over het reilen en zeilen dus ook. Het bleek toch wel een fijne provincie te zijn als je de geitenpadjes maar wist, er waren zelfs wel wat olifantenpaden, maar ook zonder kon het er goed leven zijn.
Nadeel was natuurlijk dat de echte contactpunten in grote centra in de stad waren wat meestal wat reistijd in beslag nam op de brommer, voordeel het waren meestal mensen van dezelfde nationaliteit. Kwestie van jezelf beter verkopen als dat het is en goed luisteren aan de zogenaamde ‘koffie eilanden’ in dat soort centra. En natuurlijk niet te vergeten de ‘gratis’ airco, ‘wij’ moesten tenslotte ook op de pegels letten.
Piet begon zowaar ook hobby’s te krijgen zoals de buurt verkennen met de brommer, er moest, maar eens een fiets komen. Die drie a vierduizend Baht kon er wel weer van af. Piet zag de wereld allemaal weer eens stuk rooskleuriger.
Einde.
PS de naam Piet is fictief echte naam bij opsteller bekend.
Ingezonden door William-korat
Het goede leven behoedzaam geleefd.
Die zogenaamde “koffie eilanden”zijn best wel belangrijk, je deelt informatie en soms ontstaan er ook hechte vriendschappen.
Ik ben erg benieuwd hoe het gaat aflopen met Piet,niet te lang wachten a.u.b met deel 3,en het liefst met een happy end.
Het waren tien A vijftien jaren terug, meestal de contactpunten voor buitenlanders om meerdere reden, GeertP.
Heb mij in die dagen ook nog wel eens aangesloten bij een koffieclubje van Nederlanders in The Mall.
Dat was meestal de bedoeling dat je met in ons geval mensen met dezelfde taal [NL/BE] een contactpunt had.
Dat ging van prietpraat tot bloedserieuze zaken die je niet altijd op de toen beperkte forums kon of wilde bespreken.
Meestal waren die tafels een soort ‘geclaimd’ voor een paar uur zo niet langer.
En ja heel soms kwamen er meer dingen uit voort.
En er zit tussen het geschreven en nu een groot verschil in jaren waarin de meestal ups en soms downs aanwezig zijn voor Piet.
TIT