Toerist of bewoner?

Ik woon net buiten Krabi in het zuiden van Thailand tussen de Thaise bevolking. Hier kan je altijd genieten van het prachtige karstgebergte (of heet dat anders?) de rust en het niet aflatende groen van de natuur.

Vanaf dat ik met mijn vriend ging samenwonen in zijn huisje wist ik dat cultuurverschillen, mentaliteitsverschillen en levensgewoonten absoluut groot zijn. Ooit leerde ik van mijn huisbaas in Londen, toen ik klaagde over iets dat zij in de UK zo anders doen: “When in Rome, do as the Romans do”. Hierna voelde ik me in Engeland veel beter op mijn plek. Okay, zij zijn anders, niet beter of slechter.

Dit principe heb ik ook mee naar Thailand genomen. Het is moeilijk en niet echt gelukt. Maar daar wordt ik niet al te ongelukkig van. Het is wel een enorme investering in het leren kennen en begrijpen van je nieuwe leefomgeving. Hierbij viel ik van de ene in de andere verbazing. Maar ik kan er ook de lol wel van inzien.

De eerste keer dat ik bij een natuurpark tien keer zoveel moest betalen dan mijn partner, heb ik dat gewoon gedaan (ach, wat kan mij het schelen), maar bij de tweede keer ging ik me beter afvragen of ik dit echt wel wilde en het geld ervoor over had. Het betrof een warmwaterbron met een paar armetierige bassins. Nee dus, maar mijn vriend ging voor 20 Baht wel. Geen probleem, een uurtje wachten op een boomstronk in de schaduw van een grote oliepalm, met een boekje erbij, prima toch? Kreeg binnen de kortste keren een oude plastic stoel aangeboden, wat toch een stuk comfortabeler is dan een stuk hout.

Sinds ik een Thais rijbewijs heb en een mondje Thais spreek, probeer ik daarmee voor de Thaise prijs binnen te komen, met wisselend succes. Voor mij een sport om te kijken of het lukt en zo nee, dan geldt weer ‘heb ik het ervoor over?’.

Met sterk wisselend succes ben ik nu zo’n drie jaar bezig de Thaise taal onder de knie te krijgen. Eerst de karakters uit je hoofd leren en kunnen schrijven, daarna proberen te spreken. Met mijn van oudsher slechte geheugen en mijn leeftijd, boven de 60, zou het geen gemakkelijke klus worden, maar absoluut noodzakelijk als ik met mijn vriend in Thailand onder de Thais wil leven.
Ik kan me redelijk verstaanbaar maken, maar snap nagenoeg niets van wat er wordt teruggezegd. Allen mijn partner, mijn beste vrienden en mijn leraar snappen heel goed wat ik zeg en geven zo langzaam en in eenvoudige taal antwoord, dat ik het enigszins begrip.

Aanvankelijk dacht ik het in één jaar onder de knie te hebben (zo ging dat indertijd met Frans ook), maar heb dar nu een nul achter gezet. Vóór mijn 72e wil ik de mensen kunnen verstaan en de TV goed kunnen volgen.

Afzetten, oplichten, dubbele prijsstelsels en beambten die uit de buitenlander een slaatje proberen te slaan, ik heb het allemaal meegemaakt. Eerlijk is eerlijk, dat voelt niet altijd goed. Bij dure dingen laat ik de prijsafspraken aan mijn vriend over en als ik het zelf in de gaten heb, geef ik dat in mijn beste Thais aan. Met wisselend succes overigens, maar dan lach ik er maar om.

Het voordeel van ergens wonen is zeker dat je de meeste mensen uit de winkels en stalletjes wel kent en dan is er van oplichting in welke vorm dan ook geen spraken meer.

En dan al die rare gewoontes die wij niet goed kunnen begrijpen. Aan de verkeerde kant van de weg rijden, ik doe het tegenwoordig ook, want veel gemakkelijker dan al dat omrijden en U-turns maken. Wel voorzichtig rijden is mijn advies. Maar ook altijd naar twee kanten kijken als je oversteekt.

Links afslaan of door het rode licht rijden, in Thailand heel gewoon en erg handig. In Nederland blijf ik wachten tot het groen wordt ook al is er nergens een andere verkeersdeelnemer te bekennen.

Met lawaai maken heb ik iets meer moeite. Wij wonen op een soort pleintje met bijna 20 huisjes. Velen staan rond de klok van zessen op en dan gaat de radio of ander muziek producerend apparaat op vol volume. Daar werd ik altijd wakker van, nu ben ik eraan gewend.

Men gaat dus ook redelijk vroeg naar bed, maar als een van de buren rond middernacht toch zin heeft in een muziekje gaat de volumeknop echt niet omlaag. Accepteren en weten dat het de Thaise manier van leven is.

Zoals al zo vaak hier op Thailandblog te lezen is, denkt iedere Thai dat je rijk bent en dat ben je ook. Jij kan hierheen komen en ik nooit naar jou. Conclusie, jij bent erg rijk. Dat valt ook aan mijn partner niet uit te leggen: ja we zijn veel rijker dan jullie en nee het geld groeit niet op onze rug.

Na elkaar zes jaar te kennen, denkt mijn vriend nog steeds dat als ik het echt wil het geld er wel zal komen.
En geef hem eens ongelijk. Hij wil een massagewinkeltje en ik betaal dat binnen een half jaar. Kosten nog geen € 2500, maar voor hem een godsvermogen. Ik vertel hem dat ik dat geld heb moeten lenen en in een aantal maanden afbetaal. Dat zegt hem niets. Het geld is er toch gekomen.

Laatst wilde hij een stukje grond kopen om een eigen huisje op te zetten. “Waar halen we het geld vandaan?” was mijn wedervraag. Oh, gewoon van de bank, geen probleem.

Het is een prachtige locatie, Chanot, met water en elektra voorziening en maar 600.000 Baht. Ook voor Thaise begrippen niet duur voor één ray grond. Nadat ik gezegd had dat ik het een prachtige lokatie vind en absoluut niet duur voor de omgeving van Krabi, keek hij me vragend aan. Doen we het dan? Een vraag die alleen maar gesteld kan worden als je denkt dat ik dat geld wel even zal ophoesten. Nee vriend, laten we maar naar de bank gaan en kijken wat die te zeggen hebben.

En daar is het bij gebleven. Grappig he, dat ik na zoveel jaren hem nog niet aan zijn verstand kan brengen dat ik dat niet kan betalen. Misschien komt het nog of winnen we de honderdduizend, maar die kans nadert tot nul. We blijven lachen en zijn aardig tegen elkaar, ook als het eens moeilijk is. Geen gechagrijn, accepteren en verder gaan met leven.
En dan vriendschappen. Iedere Thai heeft heel veel vrienden. Alleen heeft het begrip vriend voor hen en andere betekenis. Iedereen die je kent en je niet onaardig, onsympathiek vindt noem je vriend. En vrienden in de Nederlandse zin van het woord? Die hebben ze maar uiterst zelden.

Dit betekent dat het totaal geen probleem is om je vrienden lang niet te zien, ook al woon je vlak bij elkaar. En heb je ze nodig dan bel je en ziet wel of ze aan je wensen kunnen voldoen. Zo niet, even goede vrienden.

Echte Thaise vrienden zijn de familie. Daar kun je altijd terecht, ook al kan je niet zo best met elkaar opschieten. Een ‘vriendin’ van mij woont in het huis naast haar moeder. Zij is rond de 70 en de moeder stokoud. Moeders komt af en toe met haar rollator al schuifelend naar dochter lief, maar die besteed aan haar moeder geen aandacht en zegt iets op een onvriendelijk toon (wat ze zegt kan ik niet verstaan). Maar voor moeders wordt wel gezorgd. Ze krijgt eten en haar was wordt voor haar gedaan. Ook het poetsen dat ze zelf niet meer kan wordt door de familie uitgevoerd.
Maak jij je zorgen over je pensioen? De gemiddelde Thai niet, want gaat gewoon bij zin familie wonen als het niet anders meer kan.

Ik heb dit moeten leren. De mensen die ik in Krabi heb leren kennen zijn aardig en ik kan er altijd langsgaan. Veel heb ik niet van ze nodig, maar als het aan de orde is doen ze het. Dat gaat vaak over iets uitleggen, een Thaise tekst op spelfouten controleren of wat oefenen met de uitspraak.

Maar als ik zonder iets te zeggen voor langere tijd in Nederland zit, hoor ik niets van ze (zij wel wat van mij) en pikken we na terugkomst de draad weer op alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben.

• Waarom ervaar ik Thailand zo positief?
• Alles gaat er relaxed toe.
• Overal vriendelijke mensen.
• Heerlijk eten.
• Lekker warm, al zit ik nooit in de zon.
• Ik hoef hier niets.
• Mensen accepteren elkaar veel meer dan in Nederland.
• Je hebt weinig verplichtingen.
• Je kunt hier met weinig geld toe.
• De vervelende dingen kan je hier omzeilen.
• Als ik meega in de vaart de volkeren alhier, hoef ik me nergens an te ergeren.
• En last but not least, mijn partner is zo’n fijne vent (die ik af en toe achter het behang kan plakken).

Dat er zoveel geklaagd wordt heeft mijns inziens twee redenen. Mensen willen leven alsof het Nederland is met alle voordelen van Thailand en accepteren niet dat het hier anders gaat en twee, Nederlanders houden van klagen als vorm van communicatie met vrienden en kennissen.

Ik houd van Thailand en zolang dat zo blijft kom ik er. Zo niet dan linea recta terug naar Nederland, waar het driekwart van het jaar rotweer is. En daar klagen we dan ook weer niet over.

– Herplaatst bericht –