Terminaal in Chiang Rai

Het naambord bij de voormalige ingang zal niet lang meer leesbaar zijn, vermoed ik…..

Nee, niet schrikken, beste Thailandbloglezers: mijn situatie is niet drastisch verslechterd na mijn recente terugkeer, maar al rondfietsend in deze mooie streken kwam ik wat bouwwerken tegen waarvan je met recht kunt zeggen dat ze in het laatste stadium van verval verkeren.

Één van die bouwwerken is het voormalige Rim Kok Terminal restaurant, zoals de naam al zegt aan de Mae Kok rivier gelegen (Rim Kok = aan/langs de Kok). De Mae Kok ontspringt in Myanmar, en stroomt via de Thaise provincies Chiang Mai en Chiang Rai na een kleine 300 km bij Chiang Saen de machtige Mekong in.

Niets over van het ooit zo mooie terras, en de tuin langs de Mae Kok.

De natuur neemt het over…..

Vanuit het restaurant en de fraaie tuin had je een geweldig uitzicht op deze rivier, en het was ook een – in ieder geval beoogde – op- en afstapplaats voor de longtailboten die tussen Chiang Rai en het olifantenkamp bij Ban Karieng Ruammit pendelden, pré-Covid. Het werd een jaar of zeven, acht geleden in houtbouw neergezet, maar het is ondanks de geweldige locatie nooit het succes geworden wat je zou verwachten. Aan publiciteit werd nauwelijks iets gedaan, en door de afgelegen ligging was er ook maar heel beperkt sprake van toevallige passanten.

Verder was de zaak ook nogal eens onverwacht dicht, en ook had men ook organisatorisch de zaken niet altijd op orde. Zelf had ik gedacht dat de komst van de westelijke bypass-road, met een op- en afrit op enkele honderden meters afstand, een buitenkans zou zijn voor de eigenaar/exploitant, maar die heeft de boel de boel gelaten en is met stille trom vertrokken. Het plaatselijke verhaal is dat hij dit bouwsel neerzette zonder toestemming, en zonder enige rechten op de grond te hebben. Hoe dan ook, de eigenaar is weg en laat de afbraak gemakshalve maar over aan de natuur……

Hier zou het wel eens kunnen spoken, volgens de volksmond.

Hemelsbreed maar enkele honderden meters verderop ligt een vervallen, slecht onderhouden parkje met voor Thailand bepaald niet-alledaagse woningen. De bouwstijl ben ik hier in het noorden nog niet eerder tegengekomen.. Een aantal van die woningen staat al vele jaren leeg en is in een ronduit deplorabele staat. Wie de eigena(a)r(en) is/zijn – ik heb geen idee, maar het is duidelijk dat niemand er zich om bekommert. Ze staan ook niet te koop, bij mijn beste weten.

Zó lelijk dat het haast weer móói is……….

Veel Thais hier in de omgeving vermoeden dat er geesten rondwaren in en om de soms inderdaad wat spookachtig aandoende leegstaande huizen. Alhoewel hier en daar deuren en ramen openstaan waren het niet de eventuele geesten die me ervan weerhielden de panden ook binnen te verkennen, maar eerder de vrees dat de rot al zover gevorderd was dat ik ergens door de vloer zou zakken…….

Al reddeloos verloren natuurlijk, maar hoe mooi moet dit huis ooit geweest zijn…..

Ik fiets er al jaren regelmatig langs en toch raken de beelden van deze verlaten en verwaarloosde huizen me telkens weer. Zit er dan toch schoonheid in verval? Soms kun je daar met een gerust hart ‘ja’ op antwoorden…..