Medereizigers……
Het leuke verhaal van Jan Dekkers, het 63e in de mooie serie ‘Je maakt van alles mee in Thailand’ over zijn kennelijk onervaren medereiziger die hij kon overtuigen van zijn functie als ‘voorproever’ op de betreffende vlucht, riep bij mij herinneringen op.
Op een korte vlucht maakt het niet zoveel uit wie er naast je zit, maar op de lange vluchten – zoals van en naar Zuid-Oost Azië – kan het wel degelijk een verschil maken tussen een saaie of een aangename vlucht. 12u zwijgend naast elkaar of leuke gesprekken met interessante mensen – en alles wat tussen die uitersten ligt. Ik heb alle gradaties mogen ervaren, kan ik wel zeggen, alhoewel verrassingen natuurlijk nooit uit te sluiten zijn.
Aan de negatieve kant een vlucht van Amsterdam naar Singapore, met een in een warm skijack – het was zomer in NL – met capuchon geklede man naast me. De capuchon bleef 12u op, de man zat al die tijd bewegings- en uitdrukkingsloos naast me, at en dronk niets, sprak geen woord. Ik had geen last van ‘m natuurlijk maar ik voelde me naarmate de vlucht vorderde steeds minder op m’n gemak. Ik heb er geen moeite mee als iemand geen behoefte heeft aan contact maar dit was wel erg extreem.
Aan de positieve kant een vlucht van Amsterdam naar Dubai, op weg naar Thailand. Naast me een man met wie ik al snel in gesprek raakte. Hij was op weg van een West-Afrikaans land (waar hij een periode als consultant had gewerkt) via Amsterdam en Dubai naar zijn woonland Nieuw-Zeeland. Waar ik heenging, was zijn vraag. ‘Thailand’, antwoordde ik, waarop hij vroeg hoelang ik daar zou blijven. ‘Ruim 4 maanden’, was mijn antwoord. ‘Hoe oud is ze’ was zijn met een grijns op z’n gezicht uitgesproken volgende vraag. Ik schoot spontaan in de lach om zijn kennelijke conclusie (nog een juiste ook….) dat er een vrouw in het spel was. Die dik 6u naar Dubai zijn nog nooit zo snel voorbijgegaan. Alsof we elkaar al jaren kenden. We eindigden in de Emirates business lounge in Dubai – we hadden beiden een Emirates GoldCard – met een glas champagne en de afspraak dat ik hem en z’n vrouw zou komen opzoeken in Nieuw-Zeeland. Van dat laatste is – nog – niets terechtgekomen maar we hebben, al jarenlang, nog steeds contact.
Soms tref je een reisgenoot die wèl spraakzaam is en contact maakt, maar waarbij je al heel snel merkt dat je op zo totaal verschillende golflengtes zit dat je hoopt dat hij – of zij – snel stilvalt. Als iemand al voor het opstijgen, zonder enige verdere aanleiding, je overspoelt met zijn mening dat alles in NL k#t is, de politiek op 1 figuur na volstrekt corrupt is, de politie niet deugt, de media niet deugen, het land helemaal is overgenomen door k#t-immigranten, 9/11 in scene is gezet en nog véél meer van hetzelfde, weet je het: dit wordt een hele lange zit…….. Dan kun je alleen maar hopen dat hij snel in slaap valt.
Gelukkig zijn de meeste ervaringen positief. Ik koester bijvoorbeeld de herinneringen aan een rond middernacht vertrekkende vlucht van Singapore naar Amsterdam, met een man van in de tachtig naast me. Hij bleek onderweg te zijn van Papua Nieuw-Guinea, waar hij als Rooms-Katholieke priester vele tientallen jaren in afgelegen plaatsen in de jungle als missionaris had gewerkt. In Nederland zou hij in een rusthuis van zijn Orde gaan wonen. De gesprekken die nacht, zijn wijsheden, zijn kijk op religie en de mensheid: ze blijven me altijd bij. Een verrijking, anders kan ik het niet omschrijven.
Dit waren zomaar een paar ervaringen, opgeschreven na het verhaal van Jan Dekkers gelezen te hebben.
Ik ben benieuwd: heeft u ook ervaringen met medereizigers, positief of negatief, die u bijblijven?
Ik laat het meestal bij een goede dag/avond/nacht/morgen en vind dit voldoende.
Wat eten, een film kijken. Verder heb ik ook geen behoefte aan gesprekken. Ik ben ook iemand die niet snel een gesprek zal aanknopen met iemand die ik niet ken.
Maar meestal is de ene kant ook het gangpad en de andere kant zit mijn vrouw en zit daardoor ook zelden naast iemand die ik niet ken en vind dit prima zo.
Op de terugreis van Bangkok naar Amsterdam een aantal jaren geleden zat een Thaise dame naast mij, die mondjes maat Engels sprak maar zeer zenuwachtig was.
Na een tijdje gepraat te hebben vroeg ik haar waar ze in Nederland heen ging en ze zei naar haar vriend, en gaf mij een briefje met zijn adres.
Bleek dat haar vriend in dezelfde woonplaats woonden als ik en in dezelfde straat als mijn zoon.
Meteen waren de zenuwen bij haar weg toen ik aangaf dat ik tot aan de douane bij haar bleef om te kijken of der vriend er was. Die was er gelukkig.
Enige weken later heb ik op dat adres aangebeld, deed een chagrijnige man open en toen ik vroeg of zijn vriendin thuis was antwoordde hij stug, nee.
Ik rijd nog weleens langs maar meestal zijn de lamellen dicht!
Misschien ga toch nog eens aanbellen, nu dit weer naar boven komt ben ik best wel nieuwsgierig.
Een goed gesprek kan best prettig zijn, maar ik kan me wel mateloos ergeren aan goede gesprekken die doorgaan als de meeste passagiers willen slapen.
Ik heb het ook liever rustig, dan een (bange) pratevaar, die heel de reis je overstelpt met een woordenvloed.
Ik vind dat ik betaalde voor rust, voor eten, en voor enkele films.
Laatst op weg naar Thailand een koppel zit voor me maar hadden moeite met het invullen arrival card, ze vroegen een pen aan mij.
Ik zei weten jullie hoe het moet ingevult worden die card , nee zei de jonge man , dus eerst voor het meisje ingevult later voor hem.
Bij occupation zei de knul ik heb tijdelijk geen baan nou zeg ik is niet erg vanaf vandaag ben je manager algemene zaken hahahaha.
@Cornelis. Herkenbaar verhaal.
Heb voor het werk en ook prive veel gevlogen. Sommige zaken blijven je bij.
Vlucht vanaf Frankfurt naar Dubai. Zit naats een dame van een jaar of 50. Keurig gekleed. Ze kwam uit Vancouver en moest voor een familie aangelegenheid naar huis in Dubai.
Ik vroeg haar of ze blij was naar de familie te gaan. Antwoord duidelijk in eerste instantie. NEE.
Heel leuk gesprek gehad. zelfs nummers uitgewisseld en zij is ooit tijdens een vakantie in Europa bij ons op bezoek geweest.
Wat mij heel erg is bij gebleven ongeveer een uur voor de landing pakte zij haar vlucht koffer en ging naar het toilet. Komt er een half uurtje later een vrouw terug in niqab?? Werd van haar verlangd. Ze excuseerde zich daar zelfs over.
Ook kom je heel grappige zaken tegen. Zit tijdens een vlucht van Dusseldorf naar Sjanghai naast een jonge duitser. Heel geprek gehad. Tot we er op een moment achter komen dat hij de zoon is van mijn oudste neef. Zo maak je soms wat mee.
Ook trieste zaken zoals twee rijen van me af dat een man een beroerte kreeg en tijdens de vlucht is overleden.
.
Mijn eerste vliegreis was in januari 1990 : AMS-DUB-BKK-MNL met een 747 van Philippine Airlines. Ja, je leest het goed, met 3 tussenstops (geen overstappen). Voor mij zat een oudere man. Had enkel interesse in whisky en slapen. Bij zijn derde glas whisky gaf de stewardess vriendelijk aan dat dit het laatste glas was dat ze zou geven.
Wist ik veel dat er bij de retourreis nog een bijkomende tussenstop was in Parijs. MNL-BKK- DUB-CDG-AMS. En daarna nog meer dan drie uur treinen naar België.
Ja, dat waren nog eens tijden! Je kreeg wel waar – – lees: vlieguren – voor je geld, op die manier. In ‘89 vloog ik naar Australië met tussenlandingen in Rome, Bangkok en Singapore. Dik 24u onderweg………
Mijn langste vlucht ooit. Toen werkte ik voor een groot lampenbedrijf uit Eindhoven. Was met nog 4 collega’s lid van een install team.
Tijuana Mexico naar Los Angeles. Los Angeles naar Chicago, Chicago – New York, New York – London, London – Amsterdam.
In Amsterdam 4 echtgenotes met de kinderen en schone kleding. Iets van 12 uur overstap tijd. Door naar Kuweit, Kuweit – Bangkok en van Bangkok naar Singapore.
# dagen nodig gehad om bij te komen. Daarna nooit weer zoiets gedaan.
.
Mijn eerste verre reis was in 1973 naar Singapore met een DC8. Was iets van 3 uur per stretch in de lucht en dan 1 uur aan de grond.
Heenreis: Amsterdam-Rome-Beirut-Karachi-Bangkok- Singapore.
Terugreis: Singapore-Bangkok-Karachi-Rome-Frankfurt-Amsterdam.
Op de terugreis zat er een Indonesisch vrouwtje naast mij die haar eigen eten had meegenomen en daar lekker van zat te smullen, Wel lange vlucht trouwens.
Andere keer Amsterdam-Chicago-Los Angeles-Honolulu-Auckland gevlogen. Ook behoorlijke zit, door over datumgrens te vliegen 31 januari gemist.
Terugkomend van een dienstreis naar Riga in 1999 moest ik in Kopenhagen overstappen. Bij wachten tot boarden zie ik vier man zitten met gitaarkoffers. Na instappen zit ik op voorlaatste rij met in het midden stoel vrij. Aan de raamkant zat een van die 4 mannen met een koptelefoon op luisterend naar een draagbare cd-speler. Tijdens start en landing dienden die apparaten in die tijd nog even uigeschakeld te worden. Man had het niet gehoord dus ik maakte hem er op attent. Na een tijdje vroeg ik hem waar hij naar luisterde, antwoord: pop. Hij vroeg aan mij wat mijn favoriete muziek was. Van alles wat maar vind TexMex muziek ook erg leuk, ken je dat? Hij begint te lachen en zegt tegen man die achter ons zit: hey Paul hij vindt onze muziek leuk. En zegt tegen mij: wij zijn The Mavericks, ken je ons? Mijn antwoord; Maverick dat is toch een jong paard? Zijn antwoord: wij hebben net een concert gegeven in Kopenhagen en hadden een nummer 1 hit in Engeland met “Dance the night away”. Verder leuk gesprek gehad, ook over zijn vader die in The Nitty Gritty band had gespeeld. Bij thuiskomst naar muziekwinkel, verzamel cd gekocht want vond hun muziek leuk. Drie weken later was concert op Nederlandse tv en zag ik mijn medepassagier optreden.