Lezersinzending: Crematie in Isaan
Er is al veel op dit blog geschreven over cremeren en ik heb er tot nu ook een aantal meegemaakt, als toeschouwer en buitenstaander. Ik weet dus op hoofdlijnen hoe zo’n crematie verloopt en had er tot dusverre weinig mee.
Deze week echter overleed een oom van Nui, voormalig dorpshoofd en aanspreekpunt. De familie koos ervoor om alles in eigen beheer te laten verlopen. Ik maakte dus alles van nabij mee en dat is toch indrukwekkend, alhoewel ik voor mezelf misschien toch andere keuzen zou maken.
Na het overlijden wordt het lichaam overgebracht naar huis. De familieleden wassen gezamenlijk het lichaam, balsemen in formaline en kleden het voor de ceremonie. Alhoewel daarvoor gevraagd, heb ik dat niet meegedaan. Vervolgens wordt het in een koelkist gelegd met een fraaie deksel erop en opgesteld in de woonkamer. Er wordt een tent geplaatst en er vindt dan familie beraad plaats over hoe de taken verder worden verdeeld. Inkoop, koken, afwassen en serveren van voedsel en drank. Daarvoor worden ploegen samen gesteld bestaande uit familie maar ook met vrijwilligers uit het dorp. Een zus van Nui voert de regie, alhoewel het soms lijkt op een chaos verloopt alles prima. Omdat het een grote crematie wordt, is er gebrek aan bestek en servies. Dat wordt her en der in het dorp opgehaald. In de loop der dagen worden allerlei geschenken bij de kist gelegd. Ventilatoren, oranje kleding voor de monnikken en enveloppes met inhoud.
Nui en ik worden belast met de inkoop en vervoer. Elke dag een rit naar de Makro nadat de vorige avond de behoefte voor de volgende dag is bepaald. Of om 4 uur in de morgen naar de markt. Het koken begint meestal om 5 uur in de ochtend en gaat de hele dag door. Gelukkig is er in de familie een zus die in het restaurant wezen heeft gewerkt en van wanten weet. Er waren dagen dat er 50 kilo vis en 100 kilo varkensvlees doorheen ging plus nog een varken aan het spit. Vanzelfsprekend trekt dit proces een grote wissel op het uithoudingsvermogen van de betrokkenen.
Na 4 dagen wordt de tocht naar de tempel gemaakt. Nui en een nichtje verzorgen de inkoop wederom. Voor 500 gasten wordt water en limonade ingekocht en werken een paar zussen aan het inpakken van 5 en 10 baht munten in een sierverpakking om later uit te strooien en zo de geesten gunstig te stemmen. Omdat de overledene deze plechtigheden in het verleden aanstuurde, was er een probleem. Deze taak werd nu opgedragen een een nichtje van 27 jaar, die alhoewel nerveus door de grote aantallen genodigden, dit vlekkeloos liet verlopen.
Na afloop van de plechtigheid en het vertrek van de gasten brak het moment aan waarop de familie afscheid nam. De kist werd geopen door het fraaie deksel te verwijderen en de familie leden dromden om de kist en raakten het lichaam voor het laatst aan. Dan werd er uit een kan een brandbare vloeistof over het lichaam gegoten voordat het in de oven werd gereden.
Na een paar dagen werd aan alle vrijwilligers als dank een set handdoeken uitgereikt.
Tot slot vroeg ik mij af hoeveel dit alles nu had gekost. Bruto kosten waren 200.000 baht en retour opbrengsten ongeveer 40.000 baht uit enveloppes en vanuit het Tambon fonds.
Deze hele procedure maakte op mij een diepe indruk vanwege de inzet en de liefdevolle betrokkenheid waarmee alles werd gedaan. En leerzaam door het contrast met de crematie zoals die in Nederland wordt gedaan.
Ingezonden door Klaasje123
Tsja, ‘ietsje’ anders dan een crematie in NL inderdaad. Wat me als nuchtere Hollander nog steeds verbaast is dat vaak ook families die geen cent te makken hebben veel geld hier aan uitgeven en daar zonder aarzeling forse leningen voor aangaan. Geld dat vervolgens in de vorm van dagenlang gratis eten en drinken in de magen van de ‘feestgangers’ – in groten getale op zo’n crematie afkomend – verdwijnt. Sociale druk, denk ik.
In het dorp hier in de buurt van Chiang Rai hebben de dorpsbewoners onder zich een soort verzekering die voor een groot deel der kosten opkomt.
Mensen in het dorp die zich bij dit verzekeringssysteem hebben aangesloten,betalen een vast bedrag ca 120Baht bij iedere overledene.
De nabestaanden worden geholpen bij het bouwen van een tent,en zit mogelijkheden voor de gasten/ vrienden en familieleden,die niet zelden van ver buiten de plaats komen.
Ook de bereiding van maaltijden en het verzorgen van drinken wordt door deze zelfde gemeenschap verzorgt,zodat de nabestaanden niet plotseling alleen voor een enorme taak komen te staan.
De onderste link geeft een goed beeld, met Nederlandse uitleg,van deze voorbereidingen,en laat tevens zien hoe een crematie op het land vaak afloopt.
https://www.youtube.com/watch?v=jQI3vNmQH7k
ik heb met veel plezier en nieuwsgierigheid het filmpje bekeken en vond het leerzaam en interessant..
Inderdaad anders dan in Nederland. Ik was een paar weken geleden bij de crematie van mijn moeder. Er werd gevraagd wie erbij wilde zijn wanneer de kist de oven in ging. Mijn broer wilde er niet bij zijn. Ik ben tot het laatste moment erbij gebleven.
In Nederland betaalde de verzekering of overlijdensfonds van mijn ouders alles. Mijn vader krijgt zelfs nog geld terug!
Hier in Thailand is het helemaal anders en maar goed ook. Ieder land heeft zo zijn eigen gewoontes. Ik vind het jammer dat vaak mensen die zelf weinig hebben, hun duur verdiende Bahtjes gaan afgeven aan zo’n ceremonie. Maar de belevenis is dan ook anders en ook de gedachtes en het boedhistische geloof geeft een andere dimensie aan een crematie hier.
Ik vond het in Nederland ook heel mooi gedaan en ik was blij dat ik de laatste dagen van mijn moeder mocht meemaken. Haar heengaan heb ik om twee minuten gemist.
Voor mijzelf maakt het niet veel uit, maar wanneer ik hier in Thailand kom te overlijden, wil ik graag hier gecremeerd worden en mag mijn vrouw uitzoeken hoe het gedaan wordt.
Dank voor deze informatieve en ingetogen reportage. Was erg educatief en geeft een goed inzicht in de de ceremonie rond een overlijden.
Prachtige video. Heel leerzaam en iets helemaal anders dan wat hier op het blog soms geschreven wordt. De gebruiken zijn even anders vqn streek tot streek, doch in grote trekken stemt het overeen met de ervaring welke ik heb uit het Zuiden.
Ik woon nu bijna 2 jaar in (N-O) Thailand en ik voel me zo thuis dat ik in de tempel gecremeerd wil worden. Vrouwlief, 20 jaar jonger, zal mij normaliter overleven en ik heb het met haar besproken en het heeft haar instemming omdat zij in dezelfde tempel gecremeerd wil worden. Ik heb ook aangegeven dat het een feestje moet worden.
Mooi verhaal om van binnenuit eens te lezen. Misschien een handige tip voor de alleenstaande buitenlanders in Thailand en elders. Ik heb reeds alles betaald voor mijn crematie aan mijn sponser, ook een brief naar de ambasade gestuurd dat ik carte blanche geef aan mijn sponser dit te regelen.