Je maakt van alles mee in Thailand (183)
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een eerder geplaatst verhaal van Fred.
Brommerongeluk met dodelijke afloop
Lange tijd heb ik gedacht dat er in Thailand niet gestorven werd, men zag niets, hoorde er niets over en de in grote hoeveelheden aanwezige crematoria zagen er vervallen uit, alsof ze al jaren niet meer gebruikt waren en ook nooit meer gebruikt zouden worden.
Er werd, geheel in de boeddhistische sfeer, door niemand over gesproken. De enige keer dat het in een gesprek met een monnik ter sprake kwam door het overlijden van een bekende in Nederland, gaf deze te kennen dat de overledene ‘terug was naar het oude huis’. Een mooi en troostrijk beeld.
De gelooide koppen van de zeer krasse oudjes geven ook weinig indicatie over een leeftijd; ze zouden tachtig, maar even goed honderdtachtig kunnen zijn. Het meest waarschijnlijke leek mij nog dat uiteindelijk door een kleinzoon werd opgemerkt dat opa al twee weken niet van zijn plaats was opgestaan, zijn eten onaangeroerd had gelaten, en dat na een paar maanden, de door de tropische temperatuur tot stof vergane overblijfselen van het oudje discreet naar buiten werden geveegd.
Een oploop en twee vernielde brommers
Een spectaculair maar uitermate triest makend brommerongeluk, met dodelijke afloop, bleek een keerpunt in mijn waarneming te zijn. Het was toen we ’s avonds via een donker landweggetje huiswaarts keerden en we al vanuit de verte een oploop zagen en bij nadering ook twee volkomen vernielde brommers.
Zelf heb ik mij afgeleerd om ook maar één blik op zulke situaties te werpen, behoudens natuurlijk wanneer er verder geen omstanders zijn, dan kan hulp immers noodzakelijk zijn. Mijn vrouw keek echter wel en kon melden dat er veel olie op de weg lag en twee gewonden. Vijf minuten later hoorden we een ambulance arriveren en we dachten dat daarmee de kous af was.
De volgende morgen toen ik weer langs de plek des onheils reed waren er naast de weg offergaven geplaatst met boeddhistische wimpels en allerlei voorwerpen waarvan de betekenis mij onduidelijk is.
De olie op de weg was bloed geweest
Mijn akelige vermoeden werd drie dagen later bevestigd toen er in de tempel van het dorp veel bedrijvigheid heerste en er een portret van een zeer jonge jongen voor de ingang was geplaatst met daaromheen veel bloemen. De olie op de weg was het bloed geweest van de jongen die, kort na het ongeval, was overleden.
De avondwake was een op het oog ontspannen bijeenkomst met muziek, hapjes en drank. In en om de tempel zaten groepjes mensen verspreid, gezellig te praten en men ging pas laat naar huis. De prachtig bewerkte kist stond op een centraal punt maar leek absoluut geen middelpunt te zijn.
De volgende dag werd de kist op een kar geplaatst en begeleid door muziek door tientallen mensen naar het crematorium getrokken waar voor de ingang al ijsverkopers en eettentjes stonden te wachten.
Leven is lijden; er is niets aan te doen
Nog voordat de kist goed en wel in brand stond, gingen de meeste mensen al weer naar huis. Nergens was droefenis of rouw merkbaar of voelbaar; de boeddhist houdt zijn emoties onder controle. Leven is lijden, dat is bekend, maar er is niets aan te doen dus kun je het maar het beste gelaten ondergaan.
Na deze tragische introductie van dit facet van het Aziatische leven werd snel duidelijk dat er wel degelijk gestorven werd en gewoon op een normaal gemiddelde maar een groot punt wordt er niet van gemaakt; het gebeurt en daarna gaat men gewoon weer over tot de orde van de dag.
Alhoewel het ‘terug gaan naar het oude huis’ mij geen angst inboezemt, rijd ik toch sinds dat ongeluk, nu al weer geruime tijd geleden, erg rustig en vooral alert op mijn brommer door de stad.
Wat een raar verhaal.
In Thailand wordt zeker wel aandacht gegeven als er iemand is overleden. En ook worden er tranen geleden. De familie van een vorige week overleden oude vrouw kwam ruim voor haar overlijden al naar haar huis. De meeste kwamen uit Bangkok, Wat toch bijna 700 km hier vandaan is. In de 4 dagen dat de vrouw opgebaard hier lag kwamen elke ochtend en avond de monikken hun gebeden prevelen. Tijdens de nacht waren er altijd familie leden die waakten bij de dode vrouw.
Nee, een overlijden is een emotie volle gebeurtenis, waar een groot deel van het dorp bij betrokken is.
Mijn schoonvader is onlangs overleden. Mijn vrouw was net op tijd om afscheid te nemen. Moest twee weken in quarantaine. Ik ben ivm kosten en ingewikkelde ASQ thuisgebleven, maar to the point, er is vier dagen gerouwd. Het hele dorp kwam langs om voor hem te bidden en naar vermogen een bijdrage te doen in de kosten. Er waren grote tenten opgezet en men heeft de wel degelijk rouwende familie vrienden en buurtgenoten van eten en drinken voorzien. De vierde dag was de processie naar de tempel en de crematie. Er werd in die vier dagen gehuild en gelachen (Voor mij was een webcam beschikbaar dus ik kon alle live meemaken.) De vijfde dag werd zijn as verstrooid op een nabij gelegen meer. Zeer indrukwekkend en emotioneel. Een iets andere ervaring dus eigenlijk.
De crematie van een familie is 2 jaar geleden toch op een geheel andere manier verlopen.
Ik heb het hele gebeuren mogen meemaken.
Na de dood wordt het lichaam 4 dagen opgeborgen in huis , in een gekoelde doorzichtige doodskist. waarbij de gehele familie uit de wijde omtrek op bezoek komt. Er is dan 4 dgen volop eten en drinken.
De 5e dag is de uitgebreide crematie met een opsomming van de levensloop van de overledenen.
De volgend dag wordt de as met urn naar een plekje binnen de tempel uren in een muur geplaats en dicht gemetselt.
De afbeelding van de overledenen wordt afgedrukt op een stukje marmere plaat.
Na 100 dagen is er weer een ceremonie.
Dit klopt beter, kan ook dat de as in de rivier uitgestrooid wordt, als dat de wens van de overledene is,, wat bij mijn schoonvader gebeurde.
H.
Hier in Thailand zijn er uiteenlopende crematies,
Zie de crematies bij bijgaande foto’s.
De grote verschillen zijn goed te zien, waarbij ik de uitbundige crematie tegenover mij had
waar ik woon.
Het was een mobiele crematorium die ik zag op bouwen daags voor de crematie .
Veel muziek dans. En eten.
Een bijzondere ervaring voor mij.
Het werd op prijs gesteld dat ik interesse toonde, en kreeg als aandenken een amulet in een fraai doosje verpakt!
Gr Kare..
Toevallig gisteren weer een crematie bijgewoond, ik heb er intussen al meer dan 10 bijgewoond en elke keer is het anders, dit heeft met draagvermogen te maken, wat verder nog opvalt is dat ik nog nooit één iemand heb zien huilen bij een crematie hier.
Is me ook al opgevallen. Ik ben blijkbaar altijd de enige die zijn tranen nauwelijks weet te bedwingen terwijl net ik de persoon ben die meestal het minst verwant is met de overledene.
Zo was ik nog niet lang geleden op de crematie van een kind…..bij de kist stonden dan paar schoentjes en wat speeltjes. Ik ben toen weggegaan om ergens heel alleen buiten mijn tranen de vrije loop te laten. Ik zag rondom mij de mensen gewoon praten eten grapjes maken en ook niet zelden stomdronken worden.
Dat verschil in het ervaren van emoties blijft me toch verbazen.