Isaanse belevenissen (6)

Door De Inquisiteur
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: , ,
8 mei 2018

Mede geïnspireerd door een vraag op de sociale media begon De Inquisiteur na te denken over het feit waarom hij naar Thailand gekomen is, waarom hij ervan houdt. De meeste antwoorden waren clichématig. Het klimaat. Het eten. De cultuur.

Weinigen durfden het aan om te zeggen “het andere geslacht”. Of de lage regelgeving. Of de lage levensduurte.
Zoiets blijft dan spoken door het hoofd van De Inquisiteur, begint hij na te denken. Want zelf heeft hij zijn mening regelmatig moeten aanpassen door zijn ervaringen hier.

De eerste maal kwam hij bij toeval in Thailand. Een bevriend echtpaar, hij Belg en zij een Thaise, met een gerenommeerd Thais restaurant in Antwerpen -en destijds waren er niet zoveel in België-, vroegen om mee te gaan tijdens het eindejaar negentienhonderd negentig. Het overviel De Inquisiteur. Zuid Amerika, dat was zijn voorkeur na enkele eerdere reizen. Maar toch, OK, waarom niet.

Meteen na aankomst in het hotel in Bangkok ging De Inquisiteur op wandel door deze metropool, de rest van het gezelschap wou eerst een dutje doen. Meteen was De Inquisiteur gepakt door Bangkok. De hitte, de drukte. De verscheidenheid, het Narai hotel lag op Silom Road, een lange straat, toen nog geen skytrain. Alle huizen en gebouwen zijn commercieel – een kantoor of een shop. Vol met nationaliteiten van over de ganse wereld, vlak bij ligt een Indische wijk en iets verder is China Town. Het verkeer benam hem de adem, hij werd bijna overreden door een taxi bij het oversteken van een zijsteeg. Stoot hij op een eeuwenoud tempeltje, plotse stilte door het vele groen, enkel rinkelende belletjes. Drie monniken die rond de tempel stappen, in die oranje-bruine gewaden, het lijkt wel of ze zweven. Ze prevelen geheimzinnige mantra’s.

Kwam hij, stilaan verloren gewandeld, aan de oevers van de Chao Praya. Een wereld van verschillen daar: moderne en luxueuze hotels op de ene oever, krotten aan de overzijde. De drukte op de ponten die de rivier oversteken, wriemelend tussen primitieve vrachtboten die voort getrokken werden. De longtail bootjes die ertussen door schieten. Gek genoeg is de rivier nog schoon genoeg om vis te bevatten. Waterschildpadden ook, er zit zelfs een varaan op een rotsblok. Groene drijfplanten, massaal. Hoe kan dat nu overleven denkt De Inquisiteur.
Bangkok stond hem aan, wat een stad!

De Thaise vriendin was van goede komaf met veel relaties. Zodoende beschikten we gratis over een auto met chauffeur. Die bracht ons naar de mooiste bezienswaardigheden van de stad, en nadien op rondreis. Ayuttaya. Pitsanulok. Kao Yai. Prachtig die eerste indrukken. Maakten we kennis met Thaise mensen die uiterst vriendelijk en gastvrij waren, De Inquisiteur mocht nooit betalen, zijn diners, zijn drinken. Om verlegen van te worden.

En dan trokken we zuidwaarts. Pattaya voorbij, daar had De Inquisiteur nog nooit van gehoord, we stopten er in eerste instantie dan ook niet. Ban Phe en andere kustplaatsjes, zo pittoresk, palmbomen aan het strand, veel restaurants met heerlijk eten. Eilanden per boot verkennen, paradijselijk.

De twee laatste dagen dan toch Pattaya, de vriendin beetje lacherig, ze weet niet hoe De Inquisiteur zal reageren, in België kent ze hem als een normale jonge zakenman. De Inquisiteur, met zijn tweeëndertig jaar naïef als hij was, keek zijn ogen uit. Hij kon er maar niet aan uit: zoveel leuke jonge dames in gezelschap van vaak veel oudere en fysiek onaantrekkelijke mannen. ’s Avonds Walking Street, de GoGo’s. En gezien zijn eigen leeftijd kreeg hij veel aandacht van dat vrouwelijk schoon. Wow.
Maar toch, eens richting de luchthaven, Don Muang nog destijds en een rit van vier uur, was het idee: Pattaya, dat is Thailand niet.

Op de terugvlucht kwam al direct het gevoel van heimwee. Ik wil terug naar Thailand. Dat gevoel zou de komende vijftien jaar steeds weerkeren, iedere maal. Drie maanden later was De Inquisiteur terug in Thailand. Netjes voorbereid, een zelf samengestelde rondreis. Bangkok, daar wou De Inquisiteur sowieso enkele dagen verblijven. Minder gangbare plaatsen bezoeken. China Town, destijds nauwelijks een toerist te zien. Andere bezienswaardigheden die reisbureau’s niet opnamen zoals de Golden Mountain. Een longtail huren, met stuurman uiteraard. De Inquisiteur wil af van de geijkte paden, laat me het echte rivierleven zien graag.

Vervolgens vliegtuig op, Chang Mai voor een vijftal dagen. Prachtig die bergstreken daar, rondritten brachten hem naar andere plaatsen, inclusief een toeristische uitstap naar een bergstam – iets wat De Inquisiteur nadien nooit meer wou doen, wat een opgezette bedriegerij, wat een show enkel voor de centjes. Net als dat Drielanden punt. Niks te zien. De olifantentocht van vier uur doorheen het woud vond De Inquisiteur nu net wel prachtig, nadien over een vlot terug en dat leek meer op raften, er was veel regen gevallen.

Weer vliegtuig op, Koh Samui. In die jaren een paradijs. Slapen in een houten huisje op het strand. Jeep huren, eiland verkennen. Relaxen, luxueuze sauna’s in grotten met massage in open lucht. Dineren bij zonsondergang, ontbijten bij zonsopgang. En dan, de laatste vijf dagen, toch naar Pattaya. De hormonen die nieuwsgierig gemaakt waren of wat?
En ja, het zag er weer vunzig uit. Toen nog niet ontwikkeld als nu, asfalt lag er slechts tot Third Road, dat was toen een een zandweg. Maar er waren de bars, de restaurants, het vertier.

En zo begon De Inquisiteur Thailand te kennen, beetje bij beetje. Stilaan was Pattaya telkens de basis geworden, met vele intermezzo’s naar andere streken. Het contact met de lokale bevolking bleef beperkt, enkel met het bedienend personeel overal, zonder uitzondering was iedereen vriendelijk en behulpzaam. De Inquisiteur begon wel zijn weg te vinden in Pattaya, leerde Belgen kennen en werd er kameraad mee. Samen gingen we stappen, plezier maken. En toch begon De Inquisiteur anders dan velen te denken. Waarom doen die vrouwen dit? Hoe houden ze dat vol, alle dagen vrolijk moeten zijn, altijd bereid om los om te gaan met vreemde mannen. Hij begon er vaak mee te praten maar kreeg nauwelijks wat los.

Ondertussen wist De Inquisiteur al: in Thailand wil ik komen wonen, hij was toen reeds de overdreven regelgeving en bemoeienis in België al beu aan het worden. En ondernam langzaamaan de nodige stappen tijdens iedere vakantie. Company oprichten, huis kopen, motorfiets kopen, Thais rijbewijs halen. Zodoende kreeg hij al meer contact met de lokale bevolking. Nog meer wanneer hij vanaf dan twee- tot driemaal jaarlijks kwam, het huis was bewust gekocht midden in een Thaise wijk, van zo’n farangwijk met bewaking moest De Inquisiteur niets weten. Hij leerde beetje bij beetje de taal spreken, moeizaam, maar na een jaar of drie kon hij volledig zelfstandig alles organiseren zonder Engels te praten of een tolk nodig te hebben.

Zijn Thaise buren waren heel aardige mensen, gastvrij en behulpzaam. Niet echt arm, maar zeker niet rijk. De directe buurman, Manaat, werd een goede vriend. Hij nam De Inquisiteur mee naar familie in Bangkok, naar de familie van zijn vrouw in Buriram. Een overbuur nam De Inquisiteur mee naar Nakom Phanom voor een jaarlijks dorpsfeest, de lange rit was met zo’n party-bus voorzien van muziek en drank de ganse nacht. Een rijdende discotheek, wat een feest.

Zo begon De Inquisiteur inzicht te krijgen hoe gewone Thaise mensen leven.
In de wijk waren er ook inwijkelingen vanuit Isaan. Die voor zeer weinig geld twaalf uur per dag werkten, maandenlang zeven dagen op zeven. En van dat schamele inkomen nog zoveel mogelijk opstuurden naar de familie thuis. Ze vertelden hoe ze vaak slecht behandeld werden door hun werkgevers, maar ook door toeristen.

En zo begon hij zijn instelling te herzien. Want in de Pattayaanse kroegen hoorde hij steeds weer dezelfde verhalen. Hoe farangs bedrogen waren, hoe slecht en lui de Thai wel zijn. Hoe dom ze waren en zo corrupt. Neen, De Inquisiteur besefte het: dat is cafepraat. Uiteraard zijn er zulke mensen hier, net als overal. En in Pattaya zitten nu eenmaal de durvers, de gangsters. Wat wil je nou?

De Inquisiteur voelde zich in zijn sas. Kwam nog nauwelijks in Pattaya centrum, in Nongprue waren er ook wel kroegen ondanks dat het toen letterlijk en figuurlijk de Darkside was, hij had drie bars waar hij stamgast werd. En nu kon hij wel met die meisjes praten want hij werd aanzien als betrouwbaar, vaste klant, altijd vrolijk, nooit opdringerig. En altijd: respectvol. Zo begon hij in te zien dat het niet allemaal koek en ei is in Thailand. Dat er arme mensen zijn met uitzichtloze situaties, en zo komen deze dames op zoek naar geld. Proberen ze eerst een normale job te vinden, worden ze uitgebuit of onder druk gezet en vervolgens verkopen ze hun lichaam, het enige instrument dat ze hebben.En weer herzag hij zijn mening: neen, die vrouwen doen dat helemaal niet graag maar ze zijn zo professioneel dat ze het niet laten zien.

En dan gebeurde het ongelooflijke. Na al die jaren in Thailand wonen was hem dat nog nooit overkomen. Hij zag liefje-lief voor de eerste maal en hij kon zijn ogen niet van haar afwenden. De nieuwe kassierster voor de Brass Monkey bar. Daar was hij lid van het poolteam, de open kroeg had veel Belgen en Nederlanders als vaste klant. Hij kon haar niet uit zijn gedachten zetten, De Inquisiteur was verkocht. Betrapte zich erop dat zijn normale twee bezoekjes per week er veel meer werden. Begon jaloers te worden wanneer een andere man met haar aanpapte.

Maar zie: langzaam maar zeker groeiden we naar elkaar en werden een koppel.
In het begin beide heel wantrouwig, De Inquisiteur gezien de verhalen aangaande Isaanse dames die hij had gehoord. Het lief omdat ze vond dat farangs in Pattaya het niet al te nauw namen aangaande trouw aan de partner. Maar toch, veel praten helpt en er kwam wederzijds vertrouwen. Het lief en hijzelf kregen ook genoeg van de Pattayaanse toestanden. Want waar we ook kwamen om plezier te maken, altijd farangs die het lief aanspraken, zelfs handtastelijk werden wanneer De Inquisiteur aan het poolen was of elders stond te praten. En zeker wanneer we in Walking Street gingen stappen. Pattaya is leuk voor een vakantie, niet om te wonen vonden we beiden.
Viel het gezamenlijk besluit: we versassen naar Isaan.

Waar hij weer een heel ander Thailand leerde kennen. Terug een vreemde taal, een veel extremer klimaat, en vooral, armoediger dan wat De Inquisiteur voor mogelijk hield. Achteruit geworpen in tijd leek het wel, houten huizen, primitieve gereedschappen, oude technieken. Maar wel met een enorme kennis van de natuur waaruit ze veel bruikbaars halen. En weer: gastvrije en vriendelijke mensen. Die, zonder iets te bezitten, deelden wat ze hadden, ook met De Inquisiteur. Ook: de relatie werd opener, het lief vertelde beetje bij beetje haar levensverhaal, dat zowat opgaat voor tachtig procent van de Isaaners. Leerde De Inquisiteur via het lief andere dames kennen waarmee hij kon praten over minder gemakkelijke onderwerpen.
En weer herzag De Inquisiteur zijn menig aangaande Thailand en de Thai. Ondanks hun slechte situatie en het feit dat ze uitgebuit worden blijven het positieve mensen.

De Inquisiteur beseft nu dat hij van het land en de mensen houdt, ondanks de gebreken.
Thailand is fascinerend en veelzijdig.
Uiteraard zijn er persoonlijke voorkeuren: ja, het klimaat. De lage levensduurte. En het gevoel van vrijheid is nog sterker geworden door Isaan. Niets overdreven regeltjes overheidswege. Bouwen, een zaakje beginnen, zo bezig zonder rompslomp. Geen commentaren van anderen, geen wijzende vingertjes. Geen gezeur over wat dan ook.
Geen politie die op de loer ligt om je een boete aan te smeren. Geen buurman die zeurt omdat je honden ’s nachts blaffen. Geen jaloezie, leven en laten leven is het motto.

De Inquisiteur houdt ervan dat je meer zelf je plan moet trekken, niks begeleiding van wieg tot graf.
Leven is net voldoende risico nemen om het vervullend te maken.

En dat laatste is nu net het verschil. Wij kunnen ons leven vervullend maken.
De gewone Thaise mens kan enkel overleven.
En daar vind De Inquisiteur, wordt te weinig rekening gehouden bij vele commentaren.

Dus wil De Inquisiteur wel eens weten: waarom bent U aangetrokken door Thailand?

18 reacties op “Isaanse belevenissen (6)”

  1. Geert zegt op

    Ook ik ben via de bekende touristische plaatsen in de Isaan terecht gekomen.
    Wat mij het meeste aantrekt zijn eigenlijk de mensen, ik zeg altijd dat de mensen uit de isaan kameleon eigenschappen hebben.
    Ze passen zich heel snel aan aan de omstandigheden, maandag een “shop” , dinsdag een lobster kwekerij,woensdag een restaurant, het is werkelijk ongelofelijk hoe snel ze schakelen bij een tegenslag.

    Ook het sociale leven is iets wat mij aantrekt, de burenhulp zoals ik die nog ken uit mijn jeugd is hier “noodgedwongen” nog steeds aanwezig, met etenstijd vliegen de pannetjes met eten heen en weer.

    Maar er zijn ook dingen die ik nog steeds niet kan plaatsen zoals het lef om op te staan tegen de uitbuiters die de grootste werkgevers zijn.
    THB7000,- per maand in de ploegendienst en dan vlak voor de bonus uitbetaling er uitgeschopt worden is iets wat mij razend maakt.
    Het samen optrekken in een vakbond is nog steeds iets wat ze niet aandurfen.

    Maar het leven in de Isaan is een voor mij stuk relaxter dan in Nederland,ik ben in het verleden al eens een lange tijd overspannen geweest, maar ik weet zeker dat mij dat hier niet meer gebeurt.

  2. Peter Stiers zegt op

    Prachtig verhaal weer en ik kan mij in veel zaken vinden.
    Zeker fijn om dit te volgen en voor mij persoonlijk naar later toe ook zeer bruikzaam.
    Mijn vrouwtje is ook vanuit de Isaan en wie weet verhuizen we er ook nog ooit naartoe.

  3. Robert zegt op

    Ben bijna 5 jaar samen met mijn vrouw … werkzaam als apotheker assistent in het ziekenhuis
    ( Ubon Ratchathani ) ze is inmiddels 54 en moet nog 4 jaar voor haar pensioen
    ( we zijn stapel op elkaar )….Wegens mijn werkzaamheden kan ik er niet voortdurend zijn ( helaas) ik reis veel voor mijn werk ik kom al in Thailand sinds 1976 en mag mijzelf toch wel een ervaringsdeskundige noemen. Wat de Isaan bijzonder maakt zijn de mensen de vriendelijkheid, behulpzaamheid, gastvrijheid…opvallend is de sociale controle.
    Ik ken Bangkok ..Chiang mai ..Chiang rai… ( Pattaya nooit geweest)Phuket ..de meeste kustplaatsen ect de eilanden maar ze halen het niet bij dit deel van Thailand ik heb hier mijn stekje gevonden.
    Ondanks mijn leeftijd 71 ben ik nog volop aan het werk … vooral logistieke werkzaamheden in Azië…Singapore..Maleisië…Vietnam …thuis komen in Ubon voelt als een warm bad..
    Verdienste zijn over het algemeen laag maar men weet te overleven…de lange en hechte vriendschappen die men in westerse landen nauwelijks kent …geweldig..ontroerend.
    Familie komt hier op de eerste plaats…Vader en Moeder ( zeer hoge leeftijd ) leven nog en er word dagelijks voor ze gezorgd….. ( niks wegfrommelen in een bejaarde tehuis ) .
    Het leven is hier te betalen met een westers inkomen kan je er zelfs rijkelijk mee rond komen.
    Het is voor toeristen niet zo ( gelukkig ) aantrekkelijk wat het een extra dimensie geeft…
    Ik geniet hier elke dag.

    • hans zegt op

      Robert je bent in een van de mooiste plaatsen in Thailand terecht gekomen, bijna geen toeristen heel weinig farangs en gelukkig veel werk voor de Thaise mensen, ik woon in Warin Chamrap al 10 jaar en ben er erg tevreden het is als of ik in de buiten kant van een dorp woon, erg gemengd met arme buren boeren buren en naast mij een gepensioneerde Thaise bankdirecteur die heel aardig is, ook was ik in 1975 voor het eerst in Thailand maar toen nog niet verkocht, na mijn reis met mijn zoon in 2006 was ik verkocht we bezochten veel plaatsen al over Thailand , en met mijn pensioen in zicht nam ik snel de beslissing, in 2007 ben ik voorgoed naar Thailand gegaan en daar met mijn Thaise vrouw getrouwd die grond stewardess was bij de helaas opgedoekte vliegmaatschappij PB air.

  4. Paul zegt op

    Na een single bestaan van vijf jaar na een echtscheiding (met een kop koffie erbij) werd ik door een kennis van mij gewezen op een Thaise verpleegster die haar na een acute ziekenhuisopname tijdens haar vakantie in Thailand had begeleid en verzorgd. Ik dacht “moest maar niet”. Thailand was ver weg en onbekend. Wel op school over gehoord, maar daar bleef het ook bij. Maar ja, de nieuwsgierigheid won en ik wisselde mijn jaarlijkse najaarsvakantie in Turkije of Egypte in voor een avontuurlijk weekje Thailand. Het werden twee liefdes: voor haar en voor het land. Maar ook in Nederland gaan we niet over één nacht ijs. Dus eerst een aantal keren ik naar Thailand en zij naar Nederland. Een mogelijkheid van vervroegde uittreding uit mijn overigens geweldige rechtenvak was de eerste aanzet tot de grote stap. Toch nog twee jaar vorst afgewacht tot het ijs dik genoeg was.

    Nu leef ik hier met een geweldig lieve vrouw samen. Ongehuwd, want in mijn beleving doe je dat maar één keer. De liefde is er niet minder om, misschien wel meer. Na mijn grote stap zijn we gaan wonen in de Isaan. Ik had heel veel gezien van Korat maar dan is de Isaan inderdaad wel anders. Zeker niet minder hoor. Ik herken het sociale gevoel van de gemeenschap. Toch zijn het in mijn beleving stuk voor stuk wel individualisten. En alles draait om geld. En waar geld in het geding is viert de leugen hoogtij. Dat is hier niet anders. Makkelijk gezegd voor mij natuurlijk, als redelijk fortuinlijke farang, maar het is een constatering, zonder consequenties
    .
    De vriendelijkheid van de mensen is een openbaring. Wat mij echter opvalt is het gebrek aan ambitie. Als je voor een dubbeltje geboren bent…….. Dat geldt hier in mijn beleving heel sterk. Maar men blijft daar dan ook wel in hangen. Als je in de huidige wereld mee wil doen, dan moet je toch wel om je heen kijken. Dat kan zonder je roots te verloochenen. Een simpel goedemorgen, goedenavond, een hallo bij aankomst of een bye bye bij vertrek…….. Inmiddels heb ik het velen bijgebracht en het brengt steeds weer een glimlach op ieders gelaat. Klein gebaar, groot geluk, toch?

    In mijn jeugd ben ik streng RK opgevoed. Ik ben (als amateur muzikant zonder enige kennis van notenschrift) zelfs 33 jaar succesvol (onbezoldigd) dirigent geweest van een modern kerkkoor in de gospelsfeer. Ja, zelfs pauselijk onderscheiden! Tot mij steeds meer het gevoel van macht van bovenaf en het financiële belang in het kerkelijk instituut bekroop. Dat remde mij dusdanig in mijn inspiratie dat ik uiteindelijk ben gestopt als dirigent en zelfs het instituut de rug heb toegekeerd. In Thailand maakte ik kennis met het Boeddhisme, een in het westen zeer hoog aangeschreven leer. Na een paar jaar heb ik ook daarover zo mijn eigen gedachten. Het goud spettert van de tempels af terwijl er zoveel armoede is. Ik ben vol respect voor de volgers, maar ik krijg wel vaak de gedachte dat ik toentertijd de juiste keuze heb gemaakt.

    Zoals gezegd leef ik hier een prachtig leven. Nee, niet geheel zonder zorgen, want die zijn hier ook. Maar het is wel heerlijk. En inderdaad goedkoop. Een mooi nieuw huis met een eigen zwembad, daar had ik nooit van gedroomd. En de jeugd maakt het gebruik van het zwembad mede tot een dagelijks feest.

    En ja, ik drink een biertje en een whiskey. Maar voor de klok van vier geen bier! Ik verbaas me daadwerkelijk nog dagelijks over het overmatig drankgebruik, vanaf de jonge uurtjes, ook gecombineerd met het verkeer en dat terwijl de rijvaardigheid van de meeste Thai toch al niet is om over naar huis te schrijven. Gelukkig heb ik in Nederland wel goed rijles gehad waarbij ik in het bijzonder heb leren anticiperen. Dat heeft mij of menig motorbiker van zeer jonge leeftijd al meermaals van een wisse dood gered. Spiegels zijn hier blijkbaar alleen voor de make-up en dat doet men dan ook graag tijdens de rit op de motorbike en de mannen zeker niet in het minst!

    Binnenkort weer een vakantie “in eigen land”, Nederland. Lekker een harinkje happen, een kroket en een frikandel. Familie en vrienden bezoeken, genieten in de stacaravan in Brabant. Verjaardag vieren en dan…… lekker weer terug naar huis: Thailand!!

    • pete zegt op

      hallo Paul
      Duidelijk weer een staaltje eigen verhaal van een redelijk gefortuneerde nederlander.

      Een verbloemt verhaal met in duidelijke ondertoon neerbuigende en laatdunkende opmerkingen

      over delevensstijl en ondernemerszin van mensen uit de Isaan.

      Dit is exact het tegenovergestelde verhaal van wat de inquisiteur hierboven over het leven in de isaan en de isaanse medemens in het algemeen vertelt.

      Mijn advies :U zult het goed bedoelen, maarleg die nederlandse eigendunk en het beter weten neer en lees onder andere de vele artikelen van de Inquisiteur op dit blog met grote aandacht en open minded door en U krijgt een 100% ander beeld over mensen uit de isaan en de isaanse samenleving op zich

      Tevens schijnt u een intellectueel persoon te zijn zodoende wil ik u meegeven in dit geval om de thaise taal in woord en geschrift te leren en er gaat een nieuwe en bijzondere wereld voor u open met als voordeel dat u het leven in de isaan met uw isaanse medemensen fantastisch zal vinden en gegarandeert zeer zult genieten in thailand met uw thaise familie en vrienden

      groet pete meer dan 15 jaar in isaan

      • Ruud010 zegt op

        Tja, maar dat doet die Inquisiteur toch ook. Als hij stelt dat: ” Wij kunnen ons leven vervullend maken. Thai mensen overleven slechts”, is hij zelf idem bezig te redeneren vanuit eigen aannames, zoals hij denkt zijn observaties te moeten interpreteren. Ik kom al jaren in Thailand, woonde lange tijd in de buurt van Korat, nu vanwege werkzaamheden van mijn vrouw in Bangkok: Thai mensen zijn wel degelijk in staat keuzes te maken. Ook inzake hun levensvervulling.

    • hans zegt op

      Mooi geschreven Paul, ik herken wel dingen zoals geen bier voor vier uur bij mij is dat 5 uur en avonds een wijntje, de Thaise mensen drinken zo lang er drank is of dat ze omvallen, gewoon stoppen kunnen ze niet, ik zie hier mensen al om 10 uur s’morgens bedronken, had laatst voor het eerst in mijn leven een aanrijding ( ik heb 40 jaar bij verschillende fabrieks-teams als race en Rally monteur gewerkt, over heel de wereld gereden zo’n 150.000km per jaar ) met een dronken oude man die rechtdoor reed in een linkse bocht voor hem, ik zag het aankomen remde en stond al stil toen hij gewoon volgens te remmen tegen mijn aan reed. De politie liet hem gewoon naar het bureau rijden en hem na het proces verbaal weer gewoon naar huis rijden. Het is een gepensioneerde hoge militaire officier zei mijn vrouw toen ik zei waarom ze hem niet opsloten voor dronkenschap, de politie man moest hem vast houden om hem weer in de auto te laten stappen! Gelukkig was hij goed verzekerd en werd mijn auto 100% gerepareerd.

    • Kees zegt op

      Goed voor jou! Ook goed om realistisch te zijn…niet alles is even prachtig in Thailand. De meeste problemen hier hebben hun (gedeeltelijke) oorzaak in een abominabel educatie systeem. Als je niet geleerd wordt zelf te denken en voor je eigen belang op te komen kun je niet teveel ambitie verwachten uiteraard. Inplaats van bepaalde negatieve aspecten van Thailand te ontkennen zouden sommigen er beter aan doen zich in de achtergronden te verdiepen. Er is een klein groepje mensen op dit blog die geen enkele kritiek in welke vorm dan ook op Thailand of de Thaise bevolking accepteren.

      • Sir Charles zegt op

        Vind het wel meevallen alhoewel…had je geschreven ‘Isan of de Isaanse bevolking’ dan ben ik het grondig met je eens.

        • De Inquisiteur zegt op

          Mea culpa 🙂

          • Sir Charles zegt op

            Het was geen verwijt maar een constatering, niet meer dan dat dus voel je niet schuldig, zo erg is het nou ook weer niet.

  5. Marijke. zegt op

    Een prachtig verhaal.Ik kan me je leven in thailand goed voorstellen.Wij komen er ook jaarlijks graag voor een paar weken.Ik zou er zelf niet willen wonen daar vind ik mij zelf helaas te oud voor.Maar de vriendelijk van de mensen voelt fijn ook al spreken we ieder een andere taal.Maar ik denk dat een thai best aan voelt dat je hun vriendelijk benaderd en vriendelijk gedag knikt.Voor ons staat thailand ook op de eerste plaats en er is in ieder land wel iets denk ik maar.Ik hoop nog veel over je leven in thailand te mogen lezen.

  6. kees zegt op

    Zo zie je maar dat een ieder zijn of haar vakantie naar Thailand anders beleeft. Mijn eerste bezoek dateert van 1989 , en mijn eerste keer Pattaya was in 1991. Toen inderdaad de sai saam nog een zandpad was. En ik was meteen verk(n)ocht aan Pattaya. Heb vooral in mijn beginjaren veel uithoeken van Thailand bezocht , maar om de bekende redenen moest ik toch altijd weer afsluiten in Pattaya. De laatste 15 jaar beperk ik mijn Thailand bezoek tot Pattaya. Veel mensen die er lange tijd komen vinden dat Pattaya er behoorlijk op achteruit is gegaan. Zelf geniet ik nog steeds van elk bezoek. En in juni hoop ik voor de 76 ste keer af te reizen naar Thailand. Ik heb inmiddels ook 5 keer de Filippijnen bezocht. En ook ik dacht , vooral in de beginjaren , dat ik er ooit ging wonen. Nu moet ik er niet meer aan denken. En zeker niet in de Isaan. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde en is de Inquisiteur tevreden met zijn leven in Thailand , en ben ik tevreden met mijn korte bezoekjes aan Thailand

  7. mee farang zegt op

    Wat een mooie, eerlijke en ontroerende getuigenis van De Inquisiteur.
    Wat een open en verdraagzame ingesteldheid.
    Dit relaas leert mij in twintig regels meer dan honderd barpraatjes met falang in Pattaya.
    Die zijn vaak niet langer dan de eigen neus.

  8. Thei zegt op

    Leuk je story’s steeds te lezen, vond het ook fijn om je weer eens in leven lijve te ontmoeten op mijn trip door Thailand heen met een paar wandelvriend(in)en.
    Was gezellig even kort bij te praten hoe jij in het leven stond.
    Ook je positieve blik op Thailand, terwijl veel alleen de mindere dingen weten uit te dragen, maar dat zijn van nature al pessimisten. Hoop nog vele verhalen van te lezen en je weet als ik weer in de buurt ben kom ik zeker weer wat drinken.

  9. henry zegt op

    Bij mij geen Isaan (want geen Isaanse echtgenotes), Pattaya of vakantieliefde verhaal. Heel eenvoudig ik mijn toekomstige echtgenote(100% etnisch Chinees) in 1675 in Antwerpen tegenkwam. Mijn eerste bezoek was een kort 3 daags bezoek in 1976 aan Bangkok. Wat mij
    toen als eerste opviel was de verzengende hitte en het overweldigende geuren pallet van de Thaise keuken. Verder maakte Thailand of Bangkok geen overweldigende indruk op mij.

    Mijn 2e bezoek was in 1991 en was ineens een bezoek van 3 maanden. Min echtgenote was wel verschillende malen teruggeweest. Ondertussen had zij een huis gebouwd in in Takhki op een kleine 70 kilometer van Nakhon Sawan. Takhli was een rurale gemeente in Centraal Thailand.Ik verveelde me daar kapot.En toen nam ik het besluit om nooit naar Thailand te verhuizen.

    En toen……..toen brachten wij een bezoek aan familieleden in Nakhon Sawan. En ineens was daar het gevoel van thuiskomen. Heel raar gevoel, maar vanaf de eerste dag was daar dat thuisgevoel. En dat gevoel is er nog steeds. Deze A-typische Thaise stad met zijn overwegend Chinese bevolking had mijn hart gestolen. Zeker nadat ik er Chinees nieuwjaar had meegemaakt. Tijdens datzelfde verlof leidde mijn gepensioneerde schoonbroer me rond in het Noorden Chiang Mai dat toen nog zo goed als toeristenvrij was en Chiang Rai dat al helemaal een slapend stadje was. Wij gingen met de trein naar Hua Hin voor een strandvakantie, ook geen westerse toerist te zien. Kortom na deze 3 maanden had ik zwaar te lijden aan Thailand Fever

    In 1993 was ik weer 3 maanden in Thailand. En toen had ik al voor mijzelf uitgemaakt dat als ik 60 werd naar Thailand zou verhuizen. Maar dat ik nooit op de boerenbuiten zou wonen. maar in een stad zou gaan wonen. En dat zou ontegensprekelijk Nakhon Sawan zijn
    .
    Nu door mijn beroepsbezigheden waren lange vakanties uitgesloten. Dus mijn volgend lang verblijf, die volledig in teken stond van onze geplande verhuis naar Thailand was in 2007.
    Er werd besloten dat mijn echtgenote haar huis zou verkopen en wij een huurhuis of appartement zouden zoeken in Nakhon Sawan. Ik zou, terwijl mijn echtgenote in Bangkok verbleef een m aand in een typische Thaise condo gaan wonen. Om te zien, dat wanneer ik alleen zou vallen het alleenleven in Thailand zou aankunnen. De reden hiervoor was dat mijn echtgenote 12 jaar ouder was als ik, en geen sterke gezondheid had. En dat viel reusachtig mee. Ik had geen behoefte aan de kroeg, Ook het bruisende nachtleven liet ik aan mij voorbijgaan. En toch verveelde ik mij geen moment, want ik sportte veel in het lokale park. maakte daar kennis met verschillend mensen. Kortom ik had er naar mijn zin.
    Maar zoals steeds is daar een maar. Er was en is in Nakhon Sawan geen enkel Europees ingericht appartement of huurhuis te vinden. En oo gebied van Europese voeding te vinden was het ook al niet zo denderen. Dus hoeveel ik ook hiel, en nog houd van Nakhon Sawan en zijn bevolking. Deed mijn realiteitszin me inzien dat daar voor de rest van mijn leven wonen me toch niet dat was.

    Dus in 2008. 1 jaar voor ons definitieve vertrek stond alles in teken van een woning zoeken in een voor mij geschikte woonomgeving.. Dus de periode van maanden Googlen op zoek naar een geschikte verblijfplaats brak aan.
    En we vonden ze na lang zoeken en rondrijden. We vonden een appartement in een torengebouw in noordrand van Bangkok. Onze Chinese huisbazin en Chinese agent waarmee het onmiddellijk klikte Verbouwde een leegstaand appartement voor ons met een Europese ingerichte keuken en badkamer. Ik heb een mooi terras met open vergezicht een zwembad en tennistereinen op de 5e verdieping. Top security. parkeergarage van 3 verdiepingen met een Bluetooth toegangssysteem. Ook Keycard toegang
    Op het gelijkvloers is er een 7eleven en 15 meter verder een Familymart. Binnen een straal van 5 km is er een Central. Makro en alle grote supermarktketens. En volgens Tripadvisor liefst 791 restaurants binnen een straal van 10 km. Ook zijn er 8 hospitalen waarvan 6 privé op 5km afstand.Dat maakte dat ik na het overlijden van mijn echtgenote.Amper 5 maanden na ons verkassen. Buiten het verdriet. ik mij nooit ontheemd heb gevoeld. Ondertussen ben ik hertrouwd met weeral een Chinese echtgenote maar deze keer 17 jaar mijn junior.
    Na 9 jaar Thailand kan ik mij niet voorstellen ergens anders te wonen en al helemaal niet in Vlaanderen.Ook de reden dat ik nooit meer ben teruggeweest. Want Thailand is mijn thuisland geworden. Ik heb hier mijn Thaise kennissen en mijn 2 schoonfamilies. Ik geniet hier van een service en klantvriendelijkheid die al 50 jaar verdwenen is in Vlaanderen. Kortom ik ben een gelukkig man, en geniet hier de levensavond waarvan ik droomde aan een betaalbare prijs. Bij mij zijn de maanden zelfs net te kort LOL.

  10. Jacques zegt op

    Ik ben in Thailand omdat mijn vrouw op haar oude dag weer naar Thailand wilde gaan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik kon kiezen of in Nederland blijven of haar achtervolgen naar Thailand. Na mijn pensionering een aantal jaren later de overstap gemaakt. De liefde voor haar lag hieraan ten grondslag. Natuurlijk zijn er prettige zaken in Thailand en die zullen vele mensen aanspreken. Maar Thailand is een land van twee gezichten en als je daar niet voor opstaat dan ben je niet realistisch bezig. Persoonlijk zijn er toch de nodige zaken waaraan ik mij erger en dat gaat niet over want zo steek ik niet in elkaar. Wat rood is wordt niet zomaar blauw. Er zijn goede mensen hier maar ook veel slechte mensen. Jaloerse mensen en ga zo maar door. Veel agressie en zeker op het platteland bij feesten en partijen, versterkt door de grote drankinname. De ervaring leert hoe je hierover gaat denken en dat zie je de Inquisiteur dan ook doen. Heel menselijk en begrijpelijk. Maar niet iedereen bewandelt zijn pad en maakt dat mee. Hierdoor krijg je toch mensen met een eigen visie die sterk kan afwijken van hetgeen de inquisiteur verkondigd. Ook hun menig is een mening en begrijpelijk. We zijn wel allemaal mens maar de verschillen horen bij het individu. Begrip opbrengen voor elkaar is belangrijk om naast en met elkaar te kunnen leven. Niemand heeft wat dit betreft de wijsheid in pacht. Liefde en begrip kunnen opbrengen voor het anders zijn. Dat is niet altijd even makkelijk. Wel goed te lezen dat de inquisiteur zijn weg heeft gevonden en ik hoop dat dit hem nog lang mag bezighouden.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website