Isaanse belevenissen (2)

Door De Inquisiteur
Geplaatst in Leven in Thailand
Tags: ,
22 april 2018

De vrolijke dagen van Songkran zijn voorbij. De sterkhouders van de families zijn teruggekeerd naar hun job, ver weg van familie en vrienden voor maanden. De meesten zullen pas terugkeren ergens eind september. Schulden zijn afbetaald, openstaande rekeningen voldaan, karma voor een volgend leven is verzameld in de tempels.

De Inquisiteur, weer eens gek gemaakt door de media en de bemoeizuchtige expats in Thailand aangaande de verkeerschaos die met Songkran telkens weerkeert, wou van de mensen zelf weten hoe ze erover dachten, welke gevoelens ze hadden. Dat kan hij nu zonder scheef bekeken te worden of wantrouwen op te roepen, vele van de jonge mannen komen als vanzelf naar de shop van het lief, willen zowel haar als De Inquisiteur zien en spreken. Bij een biertje of lao natuurlijk, ze zijn op vakantie, ze hebben wat geld, ze willen ook genieten van hun leven. Op hun manier en De Inquisiteur neemt hun dat niet kwalijk.

Jawel, het was druk op de weg. Ze wilden wel wat vroeger komen, maar dat staan de werkgevers niet meer toe. Enkel hun vrije dagen op nemen op vaste data lijkt de nieuwe trend te worden. Voorheen was dat wel al eens mogelijk, je kon vroeger komen en dan wat vroeger terugkeren naar de job, of andersom. Nu zijn ze wel verplicht om allemaal tegelijk op de baan te gaan. En ze moeten opletten, er zijn kapers op de kust voor hun jobs. Meteen wordt het gesprek wat bitsiger, men begint doorheen elkaar te praten, De Inquisiteur voelt de boosheid, gelukkig is het lief geduldig en blijft ze de finesse vertalen. Mannen en vrouwen die vanuit de buurlanden hier komen werken, ze beginnen er hier allemaal een hekel aan te krijgen. Hun traditionele onverstoorbaarheid is aangaande dit onderwerp aan het verdwijnen, ze willen dat niet. Vooral niet omdat die mensen bereid zijn aan een lager loon te werken, de bazen zijn daar happig op en bij de minste fout zijn de Isaaners hun job kwijt.

Gevolg is dat ongeveer iedereen na zijn laatste en lange werkdag meteen in de auto kruipt. En eerst een rondrit maakt, mensen oppikken die ook deze richting uit moeten. Spullen opladen, zaken die ze verkregen hebben en die nu mee moeten. Tweedehands bromfietsen, ventilators, matrassen, … . Doodmoe vertrekken ze voor een lange rit.

Ja, veel ongevallen onderweg. Mensen zijn moe he. Maandenlang gewerkt, de maandelijkse vrije dag opgespaard zodat het eindeloos leek. En dan ’s nachts moeten rijden. Want anders zijn we nog een extra dag verplaatsing kwijt, het is al zo kort kun Luudi, we kunnen maar vijf, zes dagen weg. De bus? Dat is duur hoor, nu delen we de benzine met z’n allen, zijn we goedkoper af. Bovendien, hoe gaan we al die goederen meebrengen?
Zeg hee, Ludiee, ga jij met de bus als je op stap gaat? Nee he, wil je ook niet. Waarom moeten wij dan met de bus?
Weet je Ludiee, het is ook gevaarlijk wanneer je langsheen dorpen rijdt. Die motorbikes he. Die zwaaien van links naar rechts over de baan. Erg gevaarlijk.
Inderdaad, er zijn mensen die gedronken hebben. Die drinken alle dagen, ze stoppen niet als ze met de auto rijden. Erg.

Het gesprek loopt een beetje vast, de Isaanse cultuur komt boven, mensen bekritiseren over wat ze uitspoken doen ze niet graag. Dan toch: het is hun zaak he. Soms is dat lastig als je afgesproken hebt met iemand en die komt je dan ophalen, je ruikt de alcohol. Maar wat moet je dan? Niet meerijden? Hoe geraak ik dan thuis? Ik praat dan met die chauffeur, hou hem wakker. Veel stoppen, iets eten. Maar dat is ook weer gevaarlijk. Want er hangt al feest in de lucht, we zijn vrolijk, we gaan onze kinderen, onze ouders zien. Je denkt niet aan iets slecht.

Politie? Haha, politie. Die zitten er niets mee in behalve om geld te pakken. Die staan altijd ergens middenin op een lange strook baan. Nooit waar de gevaarlijke plekken zijn.
Die houden ons enkel op, laten de rit langer duren. Ze verkopen show. Nee, politie, die helpt niet.
Rijbewijs afpakken? Tsja, ben ik mijn werk kwijt. Hetzelfde als ze mijn auto afnemen. Ik wil geen ongeval maken, niemand. Dat is pech hebben. Al die doden, erg voor de families ja. Stel je voor.

Ook hier staakt het gesprek een beetje. Mensen benaderen en behandelen de dood anders dan westerlingen, er wordt minder drama rond gemaakt. Voor iemand als De Inquisiteur ongelooflijk maar stilaan begint hij dat wel te snappen. De Boeddhistische invloeden spelen hier zwaar. Karma, het lot. Als je tijd gekomen is, is er niets aan te doen. Afscheid van overledenen nemen doen ze ook anders dan wij westerlingen. Serener, makkelijker. Er zeker van dat de betrokkene nu beter af zal zijn. Per slot van rekening hebben ze altijd hun plicht gedaan, geofferd, goed proberen te zijn, een beter karma proberen op te bouwen voor een volgend leven.

Het gesprek is al te lang serieus en ze willen feesten. Dat doen we dan ook, een spontaan feestje barst uit voor onze shop. Muziek loeihard, een ton buiten geplaatst, de waterslang open gezet. Hoepla, Songkran! Passanten worden gedoucht, iemand die toevallig wat komt inkopen valt ook ten prooi. Het witte poeder geeft iedereen een grappig-vreemd uitzicht. Beetje bij beetje komen er meer mensen aanwaaien, dit vinden ze leuk. Regelmatig ‘sneuvelt’ er iemand en legt zich in de bamboe-sala van de shop ten ruste. Tot De Inquisiteur in de gaten krijgt dat er al vier man ligt, er de waterslang opzet en er drie bussen poeder overheen kapt. Niemand die zeurt, niemand die zich boos maakt, integendeel.
En zo gaat dat drie dagen lang, het hele dorp is in feest. Soms begint het pas laat in de namiddag ergens spontaan, een andere dag zijn ze al van ’s ochtends aan de zwier. Er zijn twee georganiseerde evenementen: een ochtend dat in de tempel de ouderlingen worden geëerd, en de vierde dag. Dan is het de traditionele rondgang doorheen het dorp en de omliggende boerderijen, te voet maar vergezeld van enkele auto’s die stapvoets volgen en waarvan eentje met een muziekinstallatie is voorzien. Normaal gesproken is dit de hoogdag en was De Inquisiteur altijd present. Dit jaar niet. Na drie dagen feesten was er een conflict brein-lichaam. Het brein wou nog wel, maar het lichaam van De Inquisiteur zei stop.

De dag van terugkeer naar de job zitten er weer heel wat mensen in de shop, straks gaan ze weer weg. De auto’s zijn geladen. Allen zonder uitzondering met enkele zakken rijst van eigen veld. Isaan voedsel hebben ze ook allemaal bij, dat wat ze ginds kunnen krijgen is zonder uitzondering minder lekker. De sfeer is wat gelatener, niemand neemt graag afscheid van zijn geliefden. Kleine kinderen hangen rond de moeder alsof ze aanvoelen dat die weer voor lang weggaat. Geliefden die elkaar vonden zitten on-Isaans hand in hand, onwetende of de liefde er nog zal zijn binnen enkele maanden. Grootouders met een gelaten glimlach, ervaren in afscheid maar het blijft pijn doen.

De Inquisiteur weet nu dat ze allemaal tegelijk terug de baan op moeten, de job wacht. Tenzij ze hun reeds o zo korte vakantie nog zouden inkorten om een dag vroeger te vertrekken. Wie doet dat nu, Ludiee? We willen zo lang mogelijk blijven. Hoeveel vakantie krijgen de mensen in jouw land Ludiee?
Ja, het zal weer druk zijn, weer veel ongevallen, de politie, de doden. Maar wat moeten we nu? Niet meer nieuwjaar komen vieren? Alles achter laten en ginds dicht bij de job blijven? En het gesprek gaat weer richting werkgevers en buitenlandse werkkrachten. Want er zijn er een paar die ieder jaar voor enkele weken terug komen om op de rijstvelden van hun ouders te gaan werken. Dat gaat problemen geven dit jaar. Maar je kan die velden toch niet laten liggen? Waar halen we onze rijst dan vandaan? En de familie, wat met hun rijst, de inkomsten ervan? Het is duidelijk dat ze niet willen geringeloord worden door al die invloeden van buitenaf, ze weten best dat ze anderen rijk aan het maken zijn en zelf arm gehouden worden. Er broeit wat. De Inquisiteur geeft ze gelijk.

Aom blijft nog wat napraten, ooit leefde ze samen met een Engelsman die ondertussen overleden is, ze heeft ginds twee jaar gewoond. Ze heeft een iets beter inzicht hoe farangs denken en handelen en kan haar Thais aanvullen met goed Engels. Kun Ludiee, begrijp je ons leven een beetje?
De Inquisiteur heeft het lef om toch wat te zeggen over al die verkeersongevallen, het drinken en rijden.
Kun Ludiee, wij denken daar nauwelijks aan. We hebben zo weinig momenten van vreugde, van plezier. En wij wijzen niemand terecht, wij gaan niet zeggen dat iemand niet mag drinken. Iedereen doet wat hij graag doet. Aan slechte dingen denken wij niet.
“Ja maar wat met die andere mensen die sterven bij dat ongeval?”. Een lange stilte.
Ik weet het niet kun Ludiee. Dat is erg ja. Niemand wil dat maar het gebeurt.
Het gebeurt, herhaalt ze nog eens.

“Stel dat de politie meer gaat ingrijpen. Blazen, rijbewijs weg, auto in beslag”.
Dat zou heel, heel erg zijn. Hoe kunnen we dan weer gaan werken? We betalen met de ganse familie aan die auto. Die hebben we nodig. Dat kan de politie niet, dan krijgen ze problemen. Want dan zullen ze heel veel auto’s moeten afnemen. De mensen gaan dan boos worden.
Ze moeten zorgen dat we hier werk kunnen vinden. Waarom zijn er hier geen fabrieken? Wij zien dat ook hoor. Daar in Rayong, Bangkok, … . Allemaal nieuwe jobs, nieuwe fabrieken. Hier niets. Weet je, kun Ludiee, dat die mensen uit Birma en Cambodja hier komen werken tot daar aan toe. Die hebben vaak nog een slechter leven dan wij. Maar die willen te goedkoop werken, en zo blijven wij ook arm.
Aom staart in de verte, in gedachten, De Inquisiteur laat haar. En zie, Isaans als ze is duurt dat exact vijf minuten.
Is ze weer vrolijk. Hey, een biertje?

Rob, een soort broer voor het lief, deed er achttien uur over om tot in Sattahip te geraken, De Inquisiteur doet dat op zowat tien uur op een normale verkeersdag. Et had dertien uur nodig om in Bangkok te geraken, De Inquisiteur is er ooit in geslaagd om dat in zes uur te doen. Jaran heeft een ongeval gehad, gelukkig zonder gekwetsten of doden, maar hij zit vast ergens nabij Korat, ongerust over zijn job maar hij moet die auto ter plaatse laten herstellen.
Eak was onwillig om reeds terug te keren, hij wou nog een dagje extra. Vandaag ontving hij telefoon, net op het moment dat hij wil vertrekken. Hij is ontslagen.

16 reacties op “Isaanse belevenissen (2)”

  1. Stan zegt op

    Beste Inquisiteur, uw inlevingsvermogen, het vertrouwen dat u hebt opgebouwd bij de bevolking aldaar én uw gouden pen zorgen ervoor dat wij farangs beter een toontje lager moeten zingen omtrent mogelijke oplossingen voor de problemen rond Songkran.

    Kan het zijn dat de jarenlang uitzichtloze situatie van de Isaners, nu in snel tempo versterkt door steeds meer goedkopere arbeidskrachten uit de buurlanden, langzaam naar een kookpunt zal leiden?

    Laat ons hopen dat “Bangkok” of het kapitaal tijdig begrijpt dat de uitbuiting van de Isaners moet stoppen en hun het recht niet langer ontzeggen op een familiaal en menswaardiger toekomst.

    • chris zegt op

      Zoals de modale Amerikaan genept is door Trump werden de Isaners bedonderd door Thaksin, Yingluck en consorten die jarenlang de scepter zwaaiden in Bangkok en echt VEEL meer voor hun achterban hadden kunnen doen dan met wat geld strooien. Ze hadden een absolute meerderheid. De Isaners moeten zelf tot de ontdekking komen dat deze politieke partij op het kapitaal steunt en hen niet helpt.

      • Rob V. zegt op

        De Shinawat’s hebben wel wat meer gedaan dan alleen wat geld strooien, vooral het regime onder Thaksin was het varen van een andere koers dan dat we in de Thaise politieke geschiedenis gewent waren. Hadden ze nog meer kunnen doen? Vast. Zat Thaksin zijn eigen zakken ook de vullen? Ja. Heeft hij schonen handen? Zeker niet, hij, el Generalismo Prayuth, Abhisit enzovoort hebben alle bloed aan hun handen. Dat misdadige gedrag beseffen de Isaaners zich ook wel. We weten allemaal dat de Roodhemden beweging in het noorden en noordoosten veel steun had, maar niet elke roodhemd is een Shinawat fan of PhueThai stemmer. Laten we hopen dat met de komende verkiezingen ergens met Sint Juttemus de stemmen naar een echt sociaal-democratisch partij gaan met oog voor de gewone arbeider en boer en dan eens zonder het gegraai en massaal af laten schieten van burgers.

        • chris zegt op

          Thaksin heeft ook bloed aan zijn handen.

  2. John Chiang rai zegt op

    Beste Inquisiteur,Jou verhalen over de Isaan,die je overigens ook na mijn mening erg mooi beschrijft gaan ook betreffende het afgelopen songkranfeest opnieuw weer over het begrip vragen voor de arme Isaanse bevolking.
    Het begrip vragen dat ze vaak doodvermoeid in hun auto’s kruipen,en hier andere onschuldige weggebruikers ernstig mee in gevaar brengen.
    De hier uit voorkomende zelfschuld bij een ongeluk,het beste niet bestraffen door het wegnemen van rijbewijs of voertuig,omdat anders het behoud van hun Jobs erg in gevaar komen.
    Het begrip hebben dat iemand toch meerijdt met een persoon die naar alcohol ruikt,doordat ze hem gewoon wakker proberen te houden,omdat ze anders geen mogelijkheid zien om anders naar huis te komen.
    Ja zelfs de goedkope werknemers uit de omringende landen,worden zoals het lijkt als verontschuldiging genomen,om zo snel mogelijk en zelfs moe achter het stuur te kruipen,zodat deze hun Jobs niet eventueel kunnen innemen.
    Allemaal dingen die voor de meesten van ons begrijpelijk zijn,maar gezien het jaarlijks terugkerende aantal doden geen enkele verontschuldiging waard zijn.
    Ook in de westerse landen zijn werknemers die voor hun Job aangewezen zijn op hun voertuig bij grove schuld tenminste hun rijbewijs kwijt,en lopen daarom net zo grote kans ook hun werk te verliezen .
    Al die dingen die ook voor een Isaaner kunnen ontstaan bij een goed functionerende politie controle mogen toch nooit de reden zijn, om dan maar mogelijk niet te controleren.
    Alleen een goede aangekondigde en doorgevoerde controle met straffen die publiek de ronde doen, kunnen hier verandering in brengen,en daarbij mag hoe hard dat klinkt een arme isaaner geen uitzondering maken.
    Zou overigens,wat niet te hopen is,graag een reactie van je lezen als iemand uit jou familie ter schade komt,of je dan nog zoveel begrip zou tonen voor mensen,die alleen omdat ze uit de Isaan komen,en om verschillende redenen dan denken risico’s te moeten nemen om o.a met Songkran zo snel mogelijk hun Familie te bezoeken.

    • Stan zegt op

      Beste John, u trekt conclusies welke de Inquisiteur niet neergepend heeft: hij tracht enkel de leefomstandigheden van de Isaanse bevolking te schilderen, iets waar hij meer dan aardig in slaagt!

      De vergoelijking omtrent vermoeidheid, dronkenschap enz. is iets wat zijn Isaanse vrienden hem aanreiken als hun povere verontschuldiging. Ik kan nergens lezen dat hij dit verrechtvaardigd of aanvaard… In onze Europese rechtbanken zou hun werkijver en de daaruit voortvloeiende vermoeidheid eventueel als verzachtende omstandigheid kunnen gelden. Misschien. Dronkenschap daarentegen zeker niet!

      In uw laatste alinea dan durven bedenken dat de familie van de Inquisiteur gespaard mag blijven van onheil zoniet komt mij over als een zeer ongepaste denkpiste.

      Cijfers zijn cijfers. Maar als ik de dodelijke slachtoffers in een normale week (Wereld Gezondheids Organisatie) vergelijk met deze van de “Songkran” week zie ik geen uitzonderlijk verschil, en zeker al niet indien men rekening houdt met het vele extra verkeer en de extra afstanden.
      Opvallend toch ook dat de meeste slachtoffers motobikers zijn… Deze komen meestal niet vanuit Bangkok aangesjeesd…

      • Tino Kuis zegt op

        De Wereld Gezondheids Oprganisatie telt ook de doden mee tot een maand na het ongeval en dat is dan twee maal de Thaise getallen die alleen de onmiddellijke doden op de weg tellen. Songkraan heeft twee maal zo veel doden als het gemiddelde aantal van andere dagen van het jaar.

        Bijna 80 procent van de slachtoffers zijn inderdaad scooterrijders en de meeste vallen op de secondaire wegen.

        Het is terecht dat de Inquisiteur wijst op vermoeidheid en slaapgebrek als mogelijke bijkomende oorzaak. Thiase werknemers moeten meer en meer gespreide vakantiedagen krijgen.

        • chris zegt op

          De meeste doden zijn jongeren uit de EIGEN regio, dronken en te hard rijdend naar huis na een nacht stappen. Die werken helemaal niet in Bangkok en hoeven er ook niet naar terug (met de auto). Zijn wellicht wel oververmoeid zoals de Inquisiteur maar slapen gewoon een paar dagen in hun eigen bed hun roes uit, in de Isan.

      • De Inquisiteur zegt op

        Dankjewel Stan.

        Je hebt in mijn plaats de opmerkingen van John Chang rai beantwoord.

        Iets meer op de bal spelen in plaats van op de man zou ook wel mogen vind ik trouwens. Ik geef enkel weer wat ik hoor en zie.
        Ik probeer deze samenleving te begrijpen zonder direct te gaan veroordelen.

  3. Daniël M. zegt op

    Beste De Inquisiteur,

    Prachtig verhaal!!!

    Er werd ons via de media steeds verteld, dat dronkenschap de voornaamste oorzaak is van de ongevallen. Maar u geeft ons een andere kijk op de feiten: de vermoeidheid. Dit is volgens mij een waarheid die door de politici en de media verzwegen wordt (…). De arbeidsdruk neemt toe. Overal. Dat kan niemand mij ontkennen. Maar zoals altijd wordt de verantwoordelijkheid naar de bevolking geschoven.

    De lage lonen – vaak kunstmatig laag gehouden – om de geldstroom naar de rijksten niet te verhinderen… Ook dat komt volgens mij overal voor. De konkurentie van goedkopere buitenlandse werknemers gaan de eigen bevolking nog de das om doen.

    Gisteren konden wij hier op het VTM-nieuws zien, hoe de Noord-Koreanen reageerden op sommige vragen van de Vlaamse reporter. Hij werd doen als onbeleefd beschouwd bij het stellen van bepaalde vragen, zoals over “hun leider”. Deed mij ook een beetje aan Thailand denken. Met sommige gespreksonderwerpen moeten wij eveneens oppassen… Maar maak u daar niet te veel zorgen over.

    Geniet van het leven en uw populariteit ginds!

  4. Sir Charles zegt op

    Met andere woorden wanneer iemand een verkeersongeval veroorzaakt omdat hij vermoeid achter het stuur kruipt na dagenlang feesten is dat allemaal niet zo erg want ach het betreft immers een Isaner die weer naar zijn werk zuidwaarts gaat.

  5. Francois Nang Lae zegt op

    Mooi en knap geschreven verhaal. Jammer dat sommige lezers het verschil tussen verklaren en goedpraten niet begrijpen.

  6. chris zegt op

    Een aardige beschrijving van het leven in de Isan maar ook een beschrijving van de beleving van een situatie die hier en daar in strijd is met de werkelijkheid en getuigt van een zekere mate van fatalisme, de idee dat je je leven niet zelf in de hand hebt maar dat je wordt geleefd. Laat ik er een paar punten uithalen:
    1. andere buitenlanders nemen de banen over omdat zij tegen lagere lonen werken. Onjuist. Er is inderdaad een stroom buitenlandse werknemers op gang gekomen vanuit de andere AEC-landen. Er is namelijk werk genoeg en het aantal mensen dat het werk kan doen neemt in aantal af (demografie). Een groot aantal van hen werkt in de steden en werkt voor salarissen die hetzelfde of hoger zijn dan de Thais verdienen. Reden: beter opgeleid en meer kennis van de Engelse taal. (kijk naar de Fillipino’s). Als je Japans spreekt, schrijft is een basis-salaris al gauw 50.000 Baht, ongeacht de branche;
    2. Niet voor je eigen kinderen zorgen. Dat is een keuze, geen wet van Meden en Perzen. In het Westen zorgt iedereen voor zijn eigen kinderen en de meeste huishoudens hebben tegenwoordig twee (al dan niet part-time) banen. In mijn buurt zijn verscheidene jonge Thais die hun kinderen inderdaad laten opgroeien in de Isan bij de grootouders; en die echt wel in staat zijn (geld en tijd) om hun kinderen in Bangkok op te voeden. Maar dat betekent natuurlijk dat je je leven (drastisch) moet aanpassen: op tijd uit bed, kinderen naar school brengen, regelmaat, geen nachtelijke feesten een paar keer per week; niet ene deel van je gelkd dagelijks vergokken. Gewoon een verantwoordelijke ouder zijn.. Maar dat aanpassen moet iedereen die aan kinderen begint. En ik zie ook goede voorbeelden in mijn soi. En laat ik maar niet beginnen over de aanzienlijke problemen die het opgroeien bij je grootouders nu en in de toekomst opleveren. Thaise pedagogen luiden de noodklok maar niemand luistert. Mijn vrouw heeft geen goed woord over voor deze volgens haar gemakzuchtige Thaise ouders;
    3. je auto nodig voor het werk. In veel gevallen een rationalisatie van het gedrag cq bezit. Voor de belasting-maatregelen van de regering Yingluck had menigeen geen auto en werkte men ook. Nu werkt men voor de afbetaling van de auto. Het consumentisme viert hoogtij. Als wij naar de Isan gaan voor familiebezoek (ja, wij gaan met de bus; en overdag) zijn een aantal familieleden met een nieuwe pick-up (daarvoor ging men met de brommer naar de fabriek) maar al te graag bereid om ons elke dag rond te rijden. Zo’n dag (drie tot vier dagen op een rij) begint steevast met een stop bij de benzinepomp waar wij de volle tank van 2.000 baht betalen.
    4. de werkgelegenheid groeit in Bangkok maar niet op het platteland. Ook onjuist. De werkgelegenheid groeit in de ‘plattelandssteden’ (Ubon, Udon, Chiang mai, Khon Kaen, Buriram etc) veel sterker dan in Bangkok. Heeft te maken met de prijzen in Bangkok, het dichtslibben van de stad, de wateroverlast, de medewerkers die graag Bangkok willen verlaten, bedrijven die niet zo nodig de infrastructuur van Bangkok nodig hebben). Een Thai die een beetje verder kijkt dan zijn/haar dorp ziet dat genoemde steden de laatste 10 jaar een geweldige economische impuls hebben ondergaan. Een probleem is dat de Isaners niet de juiste opleiding hebben om werk te vinden. Er is meer vraag naar ongeschoold werk in Bangkok.

    • Pim zegt op

      Heerlijk leven in de Isaan.
      Zeker zuidelijk van Ubon Ratchathani.
      Echter één ding is wel erg jammer:
      Als je al eens een farang tegen komt (er zijn er hier gelukkig nog niet zoveel) in het het winkelcentrum kijken ze je aan met een soort van groetende blik, zo van: ahh ben jij er ook, nou, wij begrijpen elkaar wel he?.

      En weet je wat nog veel erger is?
      Er komen er steeds meer……

  7. henry zegt op

    Logisch dat de Isaner niet zo gelukkig is met de buitenlandse werkkrachten. Want ze hebben een andere en betere werkattitude, zijn productiever, veel gedisciplineerder, want zij elke dag aanwezig En zij worden heus niet minder betaald dan de Isaner.
    En de toekomst ziet er heus niet goed uit voor de Isaner. Want men heeft minder en minder ongeschoolde werkkrachten nodig, maar goed opgeleide technici en daar valt de Isaner helemaal uit de boot. Er staan in Vietnam, Maleisie, en ander ASEAM landen miljoenen hoog opgeleiden te trappelen om in Thailand aan de slag te gaan.
    De isaner beseft nog niet dat we in de 21e eeuw leven. Vele kleine boeren zouden beter hun rijst in de supermarkt kopen, wamt dat is goedkoper dan hem zelf te verbouwen. En zich toeleggen op andere teelten doe wel geld in het laatje brengen.

  8. Chris van het dorpje zegt op

    Ik ben weer de ronde in het dorpje op Songkran mee gelopen .
    Voor aan de auto met een mooie Buddha erop ,
    achter de auto met geluid installatie en band
    en tussen in de meeste mensen van het dorpje
    Op een punt stand een brandweer auto om ook iedereen nat te spuiten .
    Het was heel gezellig en ik kon merken ,
    dat die mensen het leuk vonden , dat ik met hun mee liep .
    Uit eindelijk kamen we bij de tempel , maar opeens ging het regenen
    en iedereen liep naar thuis .
    Voor de rest hebben we het thuis gevierd met lekker eten .
    Die broer van mijn vrouw heft samen met zijn vriendin
    in 3 dagen 10 lessen brend whisky leeg gemaakt en dat is ook
    een hele prestatie . Maar hij heeft eerst de sleutels van zijn motor
    bij ons afgegeven , zodat hij niet opeens weg kon rijden
    en was er iets nodig van een winkel , kon ik rijden , omdat ik nuchter was .
    Dit was het echte Songkran , wat je in Pattaya zo niet kan beleven ,
    alleen in een dorpje in Isaan , daarom denk ik ook ,
    dat de meeste touristen dit nooit mee maken en daarom ook een
    heel ander voorstelling van Songkran hebben .
    Trouwens komt Songkran uit Indie en is door de Thais over nomen .


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website