Een Isaan leven (deel 6)

De Inquisiteur heeft nu een unieke kans om een modaal leven van een kleine Isaan-familie te volgen. De broer van liefje-lief. Een typisch Isaan leven, de ups en downs, waarschijnlijk met als hoofdzaak: hoe in deze kansarme streek een leven op te bouwen? Tijd voor een vervolgverhaal, De Inquisiteur neemt U mee naar het verleden, in een moderne tijd, in een wat zichzelf een modern land noemt.

Een Isaan leven (6)

Taai wordt huiverend wakker, een koude tocht komt vanonder de deur van hun kleine slaapkamertje. Piak slaapt nog diep, PiPi, die op een kleiner matrasje tegen de grond naast haar ligt is aan het dromen en heeft geen last van de koude. De hitte was al enkele dagen overheersend, maar vannacht is het plots afgekoeld. Fris, en ze moet meer kledij gaan zoeken. Als iedere Isaaner kleedt ze zich dan in lagen, ze hebben geen echt dikke kledij, dat is te duur, zelfs tweedehands kunnen ze zich niet veroorloven. Het douchen slaat ze maar over, het putwater is ijskoud. Zachtjes maakt ze Piak wakker, de koeien worden onrustig en beginnen te loeien in de stal vlakbij hun huisje, die hebben honger en moeten gevoederd worden.

Er hangt regen in de lucht, grijze zwangere wolken dreigen. Taai wil dat liever nog niet, het is te fris en bij regen koelt alles nog verder af. Bovendien moet ze vandaag gaan wassen. Een wasmachine hebben ze niet, maar in de lege woning van Piak’s moeder, die bij zijn zus in Pattaya zit, staat er wel eentje. Zo’n koudwaterding, bovenladertje. Moet ze met twee wasmanden het kaduke brommertje op, Pi Pi hangt er ook nog ergens tussen want het is ondertussen schoolvakantie, twee maanden lang moet ze de kleine bij zich houden bij wat ze ook maar doet. Handig vult ze de machine, drukt op de juiste knoppen en keert weer, tijd om eten te maken.

Er is niet veel vandaag en de frisse ochtend maakt dat eventuele kikkers of leguanen zich nog verstopt houden. Maar er is nog wel een soep van gisteren. Van slangen die Piak gevangen heeft. Door de branden zoeken de overlevende reptielen nieuw territorium op, ze migreren naar niet-verbrande en meer voedselrijke percelen. En daar staan de huizen : van Piak, van De Inquisiteur, van poa Sid, alles op een goede tweehonderdvijftig meter uit elkaar, dat is dichtbij naar Isaanse normen zo aan de rand van een dorp.

Gisteren had <lung>Rudi er eentje gespot, maar de farang is een beetje te voorzichtig, en te traag. Piak was snel afgekomen maar het reptiel was al verdwenen. Een uurtje later beginnen de honden van De Inquisiteur buitengewoon heftig te blaffen, vlak bij het pomphuis waar een deel boomstammen liggen. Daar zitten ze tussen, twee stuks, lekker armdik en zowat anderhalve meter lang. De farang staat er al op te kijken met een stevige stok in zijn hand maar twee tegelijk is wat veel. Voor Piak en Taai een akkefietje : Taai neemt de stok over, Piak waait een beetje naar de glibberige beesten en hoepla ! Twee snelle tikken op het hoofd, de beesten verdwaasd zodat de genadeklappen snel vallen.
Vreemd genoeg -voor De Inquisiteur althans- is Pi Pi niet afkerig van de slangen. Taai wil zelfs dat hij ze op correcte wijze vastpakt, achteraan de staart, arm gestrekt. Hij moet daar leren mee omgaan is het verhaal. De slangen gaan meteen de pot in, samen met wat bij elkaar geraapte groenten, Isaaners lusten dat graag, voor hen een leuke afwisseling in het menu. De Inquisiteur vind het maar een soort taai kippenvlees, enkel de voor hem onbekende groenten maken de soep wel lekker. En omdat het er meteen twee waren, is er genoeg om van te ontbijten ook.
Dat ontbijt moeten ze onder een houten afdak nuttigen, het is beginnen te motregenen. Er hangt veel rook van het houtskool vuur maar het kan niet anders nu. Wat later zal deze plaats ook vol wasgoed hangen, tussen allerlei spullen die her en der verspreid liggen. Het lijkt gezellig, maar is dat niet. Aan twee kanten is een soort plastic zeil gespannen om zon weg te houden, maar dat is onvoldoende om de bries tegen te houden, ze waaien weg, alles wordt nat. De bodem die uit platgestampte rode aarde bestaat, begint al snel wat modderig te worden, vervelend, want nu dragen ze die rond, overal in huis, zelfs wanneer ze hun slippers uitdoen. In de toekomst, als er ooit geld genoeg is, wil Taai hier een betonvloer leggen en zijmuren metsen.

De aanhoudende motregen maakt dat de koeien niet buiten kunnen gaan grazen, dus moeten ze hooi. Ook al een bron van zorg, de voorraad is bijna op. De twee beesten vreten meer dan verwacht, de hooiopslagplaats is deel van de stal en de herkauwers slepen er ’s nachts handig hele bussels hooi uit wanneer ze in de stal staan. Maar er is nergens hooi meer te verkrijgen, dat zijn de resthalmen van de rijst van vorig seizoen. Hopelijk begint het verse groene gras op te komen na deze regen denkt Piak.

Maar de regen brengt weer problemen met zich mee : Piak is bezig aan de bouw van het magazijntje bij De Inquisiteur en liefje-lief. Is hij net in de fase van de dakconstructie in elkaar lassen, maar dat is nu te gevaarlijk. Zijn verlengkabel, die onder aan de elektriciteitsmeter is gekoppeld om voldoende ampères te krijgen, zit vol met herstellingen op zijn Isaan’s. Per ongeluk overgesneden of wat dan ook, om vervolgens simpel terug in elkaar te draaien en met wat plastic tape te zekeren. Neen, daar kan hij nu vandaag niet mee werken. Vervelend, want hij had erop gerekend om vandaag die dakconstructie gereed te krijgen, dan zou hij volgens overeenkomst twintig procent van de overeengekomen som ontvangen. En dat geld, tweeduizend baht, hebben ze nodig.

Taai ondersteund haar moeder financieel een beetje indien mogelijk. Zo gaat dat nu eenmaal hier in Isaan, iedereen voelt zich daaraan verplicht. Bovendien is er weer een dorps<tambun>. Een belangrijke, en men rekent erop dat iedere woning tweehonderd baht bijdraagt. Dat is al tweemaal afgeroepen door de dorpsspeakers, gisteren was er ook gemeenschapswerk in de tempel, het ganse complex moest worden gereinigd. Daar is Piak van gespaard, het is De Inquisiteur die deze familieplicht met plezier vervuld. Maar ondertussen kunnen ze hun bijdrage niet geven, dat verontrust hen – onbegrijpelijk voor een farang maar het is zo.

De Inquisiteur was zich van die problemen stomweg niet bewust. Hij denkt zakelijk, een overeenkomst staat vast, die wijzig je niet. Maar liefje-lief is veel socialer en ze brengt alles beetje bij beetje over naar de stugge farang. Had ze dat pakweg twee jaar geleden gedaan, had De Inquisiteur gewoonweg gezegd : alles blijft bij de afspraak. Nu begint hij stilaan in te leven met die dingen. Zaken die hij eigenlijk niet begrijpt, maar voor zijn naasten hier wel belangrijk zijn. En per slot van rekening leeft hij hier, graag zelfs, maar vroeg of laat zal hij meer afhankelijk van al deze mensen worden, hij wordt ouder. En besluiten liefje-lief en De Inquisiteur gezamenlijk om de twintig procent wat vroeger uit te betalen.

Iedereen weer gelukkig, het leven is mooi, ondanks al die problemen die een modale Isaaner heeft. Liefje-lief heeft er een goede massage voor over, De Inquisiteur valt na een half uur gewoonweg in slaap tijdens de behandeling, iets wat het lief ’s ochtends vrolijk gebruikt om te melden dat hij toch ouder aan het worden is, dat zou een jaar geleden nooit gebeurd zijn, integendeel … .

Wordt vervolgd