Een Isaan leven (deel 10)

De Inquisiteur heeft nu een unieke kans om een modaal leven van een kleine Isaan-familie te volgen. De broer van liefje-lief. Een typisch Isaan leven, de ups en downs, waarschijnlijk met als hoofdzaak: hoe in deze kansarme streek een leven op te bouwen? Tijd voor een vervolgverhaal, De Inquisiteur neemt U mee naar het verleden, in een moderne tijd, in een wat zichzelf een modern land noemt.

Een Isaan leven (10)

De Inquisiteur heeft nu een unieke kans om een modaal leven van een kleine Isaan-familie te volgen. De broer van liefje-lief. Een typisch Isaan leven, de ups en downs, waarschijnlijk met als hoofdzaak : hoe in deze kansarme streek een leven op te bouwen ?
Tijd voor een vervolgverhaal, De Inquisiteur neemt U mee naar het verleden, in een moderne tijd, in een wat zichzelf een modern land noemt.

Er hangt een vrolijke sfeer in het dorp. De eerste regen is gevallen, niet erg veel, de beloofde storm blijft achterwege, en jong groen schiet na dat eerste nachtelijk nat snel op. Ook boomsoorten die bladverlies lijden tijdens de droge periode vertonen nieuw groen, de groenblijvende soorten krijgen een groeischeut. Bloemen beginnen te bloeien en rondom die struiken heerst een adembenemend parfum. Het is als een soort lente die in de lucht hangt, een tropische lente weliswaar. Hete dagen worden afgewisseld met fijne koele momenten wanneer er wat wolken hangen. Na een kleine regenbui ruikt het heerlijk verfrissend, de steeds aanwezige rook van houtskool vuren en andere branden wordt verdrongen.

Isaaners zijn natuurmensen en fleuren ook op. Hun lastige leven maakt ze niet somber, integendeel, iedere ochtend is het begin van nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Glimlachend lopen ze rond en doen hun ding, vrolijk pratend, vaak gevolgd door een schaterlach. Ze keuren hun velden, kijken om het uur naar de lucht. Het rijstseizoen is komende. Vreemd want De Inquisiteur weet dat het makkelijk nog meer dan een maand zal duren voor er voldoende water gevallen is, die vier jaar dat hij hier woont zag hij steeds dat ze pas eind april beginnen met het land te bewerken.

Doch er is meer, Songkran nadert. Het Thaise Nieuwjaar dat voor hen veel belangrijker is dan het westerse. Het gaat hun niet alleen over het feest vieren, neen, gezinnen en families zullen terug herenigd worden : echtgenoten en echtgenotes, zonen en dochters, broers en zusters komen terug naar de kinderen en grootouders, dit is waar ze maandenlang op gewacht hebben, dit is waarvoor ze gewerkt hebben. Sommigen onder hen zullen slechts enkele dagen hier zijn, maar anderen blijven langer. Om mee op de velden te gaan werken wegens de voor hun zo belangrijke rijstcultuur.

Ook voor Piak en Taai liggen er weer kansen, ofwel werken op de eigen grond, ofwel als dagloners gaan meehelpen op de grote plantages. Waarschijnlijk zal het wel een combinatie worden, want het enthousiasme om tweeëntwintig rai eigen grond slechts met z’n twee te gaan beplanten is wat gekoeld, dat is erg veel, krijgen ze nooit op tijd rond. Doch dat betekent dat ze voor eten en drinken moeten zorgen voor de mensen die bij hen aan de slag zullen gaan. Vaak zijn dat meer dan tien personen, en er zitten altijd wel “lao-kao’s” tussen, dat wil zeggen, mannen die gewoonweg alcohol nodig hebben.

Het lijkt weinig, maar het is wel een probleem voor Piak en Taai. Ze hebben gewoonweg geen cash geld om wat voorraad in te kopen. Rijst, groenten en water is er maar varkensvlees, vis, kip en vooral drank hebben ze niet. Maar Isaaners zijn vindingrijk. Taai is momenteel al bezig met, voor De Inquisiteur totaal onbekende, gerechten op te leggen, beetje bij beetje. Iets waarvan hij nooit zal eten, wat een geurtjes. Vis, vlees en gevangen repeltjes als leguanen en andere worden apart in een smurrie verwerkt, volgens haar zeggen kan dat maandenlang bewaard worden. Koelkast of wat dan ook is niet nodig. En telkens ze een beetje varkensvlees eten, leggen ze er wat van opzij. Dat wordt te drogen gelegd in de zon, het resultaat is een kurkdroge, taaie zoute brok vlees, ook al makkelijk lang te bewaren.

Bovendien zijn ze al aan het plannen : ze willen dat hun velden als laatste bewerkt worden. Gaan ze zelf eerst elders werken en mogelijk is er een waterkans dat ze aan de slag kunnen bij een rijke grootgrondbezitter. Die heeft ongeveer honderdvijftig rai te bewerken, en hij engageert jaarlijks dagloners tegen betaling. Veel mensen heeft hij nooit nodig want uiteraard zijn er tractors en andere machines ter beschikking, maar enkele handlangers zijn en blijven noodzakelijk. En dit jaar heeft Piak meer kans om erbij te zijn, vroeger kwam hij daar nooit voor in aanmerking.

De man heeft een minnares. En die minnares is de beste vriendin van Taai … . Jawel, voor het eerst dat De Inquisiteur echt daadwerkelijk in contact komt met het fenomeen van <kik>. Natuurlijk kende hij het woord en de betekenis. In zijn Pattaya-verleden vaak gehoord tussen pot en pint, in zijn nieuwe Isaanse leven nog meer tijdens verzopen gesprekken. Maar daadwerkelijk weten, concreet namen kennen en daar een persoon op plakken nooit. Meteen zet De Inquisiteur zich aan tafel bij Taai en liefje-lief, die wilde er ook meer van weten en zodoende kan ze meteen de finesse vertalen. Beide dames vinden het heerlijk zo te roddelen natuurlijk, gelukkig worden we niet gestoord door klanten, het is namiddag, traditioneel kalm in de shop. Ook Piak is er niet, want dan zou Taai veel bescheidener zijn.

<Pie> Sak, zo heet de man, moet nu over de zestig zijn. Vrij groot voor een Isaaner, en heel herkenbaar wegens spierwit haar. Hij komt uit een naburig dorp en plots herinnert liefje-lief zich dat ze hem ook kent. Je ziet hem nauwelijks, behalve tijdens het rijstseizoen, dan dwaalt hij dagelijks over zijn velden en controleert alles, dat doet hij zo al sinds jaren. Zodoende kent iedereen in de streek hem en zo ook liefje-lief die destijds vanaf haar twaalfde mee de rijstvelden in moest.

Een flirter naar de dames toe, en liefst jonge dames. Hij is gehuwd doch dat is meer een verstandshuwelijk blijkbaar, zijn echtgenote zit naar het schijnt meer ergens in Bangkok dan in Isaan. Jonge dames, o zo beschermd door de sociale controle, voor hem toch een makkelijk iets : rijk en dus hoog in aanzien, ook bij de mannen. Kon hij rustig zijn gangen gaan, De Inquisiteur verbaast zich over de openheid die Taai ten toon spreidt. Het was geweten dat hij vroeger af en toe een jonge dame mee naar huis nam om ‘een karweitje’ uit te voeren. Stilaan werd hij wat kalmer en nam dan iemand voor een wat langere periode, regelmatige ontmoetingen in een van de talloze resorts die hier verspreid liggen. En nu, over de zestig, is hij al een jaar of drie met de vriendin van Taai aan de slag. Die is net als Taai tweeëntwintig. En ze vertelt veel aan Taai, over het mooie huis waar de man woont, over zijn talloze trips naar Bangkok, over zijn slechte bedprestaties. Maar ook over zijn vrijgevigheid die veel goedmaakt natuurlijk. Daarom wil Taai’s vriendin geen andere vriend hebben, dat zou mogelijk te veel complicaties geven. Het enige waar ze zich zorgen in maakt is dat ze nog geen kinderen heeft.

Hilarische vertellingen, De Inquisiteur vindt het leuk. De biertjes maken Taai en liefje-lief nog loslippiger, en De Inquisiteur komt zo nog meer ‘relaties’ te weten. Zelfs hier in het dorp. Hij plaagt liefje-lief wat : waarom heb je me dat nog niet eerder verteld ? Het antwoord : beter dat een farang dat niet weet, maar jij bent een Isaan-farang nu. Jawel, ook hier in het dorp zitten enkele mannen en vrouwen die zich op die manier amuseren zonder daarover lastig gevallen te worden. Het is meer elkaar <sanoek> bezorgen leggen Taai en liefje-lief De Inquisiteur uit, de man krijgt waar hij van houdt, de dame kijkt meer naar de goedhartigheid van de man. Beide partijen zijn er gelukkig mee. Of Taai, en zelfs liefje-lief, daar vroeger ook al eens van geproefd hebben ? Taai in een schaterlach, liefje-lief vertoont een glimlach vergezeld van plagende stilte. Of De Inquisiteur ook … ? De plagende stilte wordt verbroken door een flinke schouderklap. Neen dus, zit er niet in.

De Inquisiteur gaat de komende dagen wat last hebben vermoedt hij. Wanneer een van de betrokken dorpelingen naar de shop komt. Gaat hij moeten oppassen om niet in de lach te schieten. Want het zijn nu echt geen adonissen of knappe meiden. Integendeel. Een westerling kan nu eenmaal niet zoals Isaaners aanvaarden zonder bijgedachten. Leven en laten leven, daar gaat het om.

Wordt vervolgd