Gelukkig zijn

Heerlijk zit ik tegen het middaguur op een terras in Thailand op het eiland Phuket. Het kopje koffie smaakt heerlijk en ik geniet van het grootse uitzicht over de zee. Denk er even aan dat ik toch een bevoorrecht mens ben om  hier van de zon te kunnen genieten, terwijl thuis regen, wind en koude mijn woonplaats teisteren.

Sla de voorbij slenterende mensen gade. Wat een assortiment loopt er toch op deze aardbol rond. De meest vreemde vogels, in vaak clowneske uitdossing, trekken aan mijn oog voorbij. De uitdrukking ‘Wie lacht niet die de mens beziet’ gaat bij vele vakantiebestemmingen op. Kledij waarvoor men zich thuis behoorlijk zou schamen zijn hier blijkbaar de gewoonste gang van zaken.

Maar alles is een zeer persoonlijke smaak, waarover je je niet boos hoeft te maken. Boos maak ik me wel over lieden die bijna naakt rondlopen en geen enkel respect tonen ten opzichte van de mensen van het land waar ze te gast zijn. Veelal is dit soort bedekt met tatoeages in alle kleuren en maten en dat moet aan den volke worden getoond. Enige vorm van beschaving ontbreekt bij velen totaal. Maar waar maak ik me eigenlijk druk over, want als iedereen hetzelfde uitzag was er weinig te bekijken.

Plezier

Een tafeltje bij mij vandaan zit een ouder echtpaar en het gezicht van mijnheer straalt plezier uit. Je ziet dat hij het naar zijn zin heeft. Hij drinkt een biertje en zijn vrouw is aan de koffie. Ze praten veel met elkaar. Zo op afstand te oordelen een gelukkig stel. Met genoegen sla ik hen gade. Waar ze vandaan komen en welke taal ze spreken kan ik op die afstand niet volgen. Eigenlijk ook totaal onbelangrijk.

Blijkbaar heeft hij in de gaten dat ik naar hem kijk en daarom lacht hij meer dan vriendelijk in mijn richting. Ik steek mijn duim op en kijk daarbij lachend naar de hemel als teken dat ook ik van het zonnetje zit te genieten. We lachen beiden. Als mijnheer even later de rekening heeft betaald schieten drie bedienden van het restaurant te hulp en een invalidenwagentje komt van achter een der stoelen te voorschijn. Met drie man sterk wordt mevrouw van haar stoel in het wagentje geholpen, en dat blijkt een hele klus. Als ze eindelijk zit en haar voeten op de voetenhouders worden geplaatst zie ik mijnheer opgelucht kijken. Tien minuten later wandelt hij met zijn vrouw in haar wagentje weer voorbij en het is hem aan te zien dat hij het naar de zin heeft. Wellicht is het de eerste maal dat hij met zijn gehandicapte vrouw op reis is. Een reis waar hij tegenop heeft gezien en die nu toch beter verloopt dan hij gedacht heeft, zo filosofeer ik. Ondanks alle misère die het echtpaar moet meemaken is aan alles te merken dat ze gelukkig zijn.

Vier op een rij

Als ik dezelfde avond in een klein restaurant aan tafel zit bespeur ik een geheel ander stel. Ditmaal een Duitse dame die met haar kleindochter op reis is en een tafeltje van mij vandaan in afwachting van het bestelde een spelletje met haar ongeveer twintigjarige kleindochter speelt. Vier op een rij, een spel dat in Thailand vrij populair is en aan menige bar wordt gespeeld. Je speelt het spel met twee personen waarbij ieder fiches heeft van een bepaalde kleur. Om de beurt laten de spelers een fiche door een gleuf glijden, waarbij degene die het eerst horizontaal, verticaal of diagonaal vier fiches op een rij heeft winnaar is. Ze genieten zichtbaar van elkaar, en als oma er in slaagt om van haar kleindochter te winnen hebben beiden veel plezier.

Geluk zit in een klein hoekje en behelst vaak slechts hele kleine dingen.