Die vooroordelen toch…

De klik was er vrij snel tussen de vijf mannen die waren ingestapt in de dagtrein van Bangkok naar Chang Mai. Je zit toch de hele dag bij elkaar en dan is het leuk als er wat te babbelen valt. Handen werden geschud, voornamen en nationaliteiten werden uitgewisseld. Het waren een Brit, een Rus, een Indiër en een Chinees van allen zo’n vijftig jaar, en een tachtigjarige Nederlander. Iedereen bleek goed Engels te spreken.

De Brit beklaagde zich een beetje dat hij geen tijd had gehad om voor de treinreis een fatsoenlijk ontbijt te nuttigen.

Brit: “Ik hoop dat er zo een f*cking restaurateur langskomt, want ik heb zo’n f*cking honger.”

Rus: “Het is niet persoonlijk naar jou, maar ik begrijp niet dat al die Britten dat ‘s ochtends allemaal naar binnen kunnen werken: spek, eieren, ham, gebakken tomaten, champignons, witte bonen…”

Chinees: “En vergeet die gebakken aardappelen niet.”

Indiër: “Bloedworst kan er dan ook nog wel bij.”

Nederlander: “Het is toch wat, met die Britten.”

De trein reed Bangkok uit, de vlakten in.

Chinees: “Nu we het toch over ontbijt hebben…” Hij keek naar de Rus. “Ik kijk niet naar jou hoor, maar ik stoor me wel eens aan die Russen in de ontbijtzaal van een hotel. Wat ze allemaal op hun borden scheppen. Grote stukken taart waar ze maar de helft van opeten. De rest kan weg.”

Brit: “Daarom moeten Russen ook meer betalen voor een hotelkamer. Uiteindelijk betalen ze dan zelf voor hun gedrag. De Thaise uitbaters zien dit en zijn ook niet gek.”

Indiër “Ik heb dat ook wel eens vernomen van een hoteleigenaar. Terecht natuurlijk dat ze meer betalen.”

Nederlander “Het is toch wat met die Russen.”

De trein denderde voort over het laagland.

Brit: “En over die Chinezen valt ook wel wat te zeggen.” Hij richtte zich tot de Chinese man. “Ik bedoel niet jou natuurlijk, maar die landgenoten van je die in de Walking Street van Pattaya achter zo’n vlag lopen.”

Indiër: “Ze kijken naar links en naar rechts, maar kopen niks, gaan ook nergens naar binnen. Die uitbaters klagen steen en been over dit soort toerisme.”

Rus: “En in de haven staan ze in groepen van honderd, tweehonderd te wachten op een boot die maar niet komt. Maar wat zijn ze gelukkig als ze lekker gezamenlijk op geposeerde foto’s staan.”

Nederlander: “Het is toch wat, met die Chinezen.”

Onder luid getoeter raasde een trein uit tegengestelde richting voorbij.

Chinees: “Ik moet altijd wel lachen om die Indiërs.” Hij keek even naar zijn Indiase medepassagier. “Ik bedoel niet jou hoor, maar die groepjes van zo’n vijf mannen, altijd mannen, die in een bar een cocktail met vijf rietjes bestellen.”

Brit: “Ja, dat heb ook vaak gehoord. Nooit echt gezien trouwens, eerder van horen zeggen.”

Rus: “Dat verhaal is mij ook bekend, van horen zeggen dan.”

Nederlander: “Ja, het is toch wat, met die Indiërs.”

De trein minderde vaart en maakte aanstalten om te gaan stoppen in Ayutthaya.

De Brit stootte de tachtigjarige Nederlander aan. “We hebben jou nog niet echt gehoord. Wat vind jij van alle vooroordelen die hier langs zijn gekomen?”

Nederlander: “Ach, vooroordelen, je kunt het toch beter oordelen noemen. Want het is erg herkenbaar, wat ik hier heb gehoord.

Plots nam een Thaise jongedame van zo’n twintig jaar plaats naast de Nederlander. Ze groetten elkaar uitbundig.

Brit: “Is dit jouw kleindochter, of dochter misschien?”

De Chinees en de Indiër keken geïnteresseerd op. Ook de Rus leek belangstellend.

Nederlander: “Nee, het is mijn echtgenote. We zijn een paar maanden geleden getrouwd. Ze verwacht ons eerste kindje. Maar laten we doorgaan met ons gesprek. Dat ging toch over vooroordelen? Die conversatie beviel mij wel…”

Afbeeldingen: Bing Image Creator en Open Art AI