Beste lezers,
Laat ik me eerst even voorstellen. Mijn naam is Maarten Vasbinder en ik woon sinds 1½ jaar in de Isaan, waar ik een geweldige vrouw heb ontmoet met wie ik lief en leed deel. Mijn beroep is huisarts, een vak dat ik grotendeels heb uitgeoefend in Spanje. Nederland werd me te benauwd en te geregeld.
In Thailand werd ik opmerkzaam gemaakt op Thailandblog, dat ik elke dag doorblader. Vaak zie ik medische zaken voorbij komen en dan moet ik regelmatig de neiging bedwingen om te reageren op de grote hoeveelheid “vanhorenzeggen” en “klokhorenluiden” weetjes, maar ik besloot eerst de kat maar eens uit de boom te kijken.
Dat moment is nu aangebroken. Geen zorgen, ik heb de kat keurig opgevangen en vandaag zult u mijn eerste stukje kunnen lezen. Dit nadat ik de redactie heb benaderd, natuurlijk.
De redactie stelde voor, een stukje over gezondheidsproblemen in Thailand te schrijven, maar dat lijkt me bij nader inzien niet zo’n goed idee, omdat dit blog te klein is voor een leerboek van duizenden bladzijden. Bovendien bestaat er het medische studenten syndroom, dat zoveel wil zeggen dat vele studenten bij het bestuderen van een ziekte de symptomen ook bij zich zelf menen te herkennen en dat zou u alleen maar bang maken. Een arts die zijn patiënten bang maakt, is geen goede arts, maar vaak wel een rijke arts.
Daarom stel ik voor te reageren op vragen door lezers gesteld. Het gaat om vragen over veel voorkomende zaken en niet over uw eigen kwaal, hoewel ik natuurlijk bereid zal zijn zo nu en dan een persoonlijk advies te geven, mocht het een schrijnend geval betreffen.
Wel raad ik u aan bij ziekte een dokter te bezoeken
Ook zal ik zo nu en dan wat nieuwtjes over het voetlicht brengen. Voor vandaag heb ik er twee voor u.
Medische fouten
In Amerika is de medische fout de derde doodsoorzaak na kanker en hart en vaatziekten. Even wat getallen: Bij 35 miljoen ziekenhuisopnames waren er 250.000 sterfgevallen door medische fouten. Dat is 9,5% van het totaal aantal stergevallen. Hoe komt dat? Ten eerste kunt u er van uitgaan dat er geen opzet in het spel is. Fouten gaan van verkeerde diagnose tot verkeerde medicatie en alles wat daar tussen zit. Vaak wordt bij autopsie vastgesteld dat er iets fout is gedaan. Achteraf dus. Veel fouten kunnen worden voorkomen door betere organisatie, betere hygiëne, betere apparatuur, maar ook door betere artsen. Dat laatste wordt steeds moeilijker vanwege de geweldige papierhoeveelheden, die artsen tegenwoordig moeten verwerken.
In Ubon heb ik enkele ziekenhuizen bezocht vanwege zieke familie of kennissen en eerlijk gezegd ben ik behoorlijk onder de indruk van de goede zorg hier. Ook was ik onder de indruk van het oude staatsziekenhuis zonder airco en zalen met vaak meer dan 20 patiënten. De ramen open. beter kan het niet. Geen beter filter dan verse buitenlucht met of zonder uitlaatgassen.
Fouten voorkomen kan, maar niet alle. Op menselijk niveau kan er heel veel verbeteren. Ik denk minstens de helft. Medicatiefouten zijn ook niet nodig en het geven van bepaalde medicatie is vaak al een fout, zeker als niet bewezen is dat de werking belangrijker is dan de bijwerking.
Verdund appelsap bij licht uitgedroogde kinderen
Een tweede nieuwtje is, dat is aangetoond, dat verdund appelsap beter werkt dan ORS (oral rehydration solution) bij kinderen die licht uitgedroogd zijn. In een artikel in JAMA (The Journal of the American Medical Association) van 30 april 2016 wordt beschreven hoe bij de ene groep kinderen met gastroenteritis (buikgriep) appelsap, half verdund en weer op kleur gebracht werd gegeven en bij een andere groep ORS met appelsmaak. Het meeste succes had de appelsap. Minder kinderen moesten aan het infuus. Een reden kan zijn, dat appelsap lekkerder is en dat de kinderen daardoor minder overgeven. Dit onderzoek durf ik zonder meer te extrapoleren naar volwassenen. Let wel, als de symptomen (diarree en/of overgeven) langer dan 48 uur aanhouden en/of hoge koorts aanwezig is, altijd een dokter raadplegen.
Tenslotte. De behandelde onderwerpen zal ik zo objectief mogelijk brengen aan de hand van bestaande literatuur. Daarom zal ik niet vaak reageren op reacties. Ongetwijfeld zijn er altijd mensen die iets meegemaakt hebben, dat niet in overeenstemming is met de theorie. Ook in de geneeskunde is echter zo, dat één zwaluw nog geen zomer maakt. Was het maar zo.
Redactie: Vragen aan Maarten kunnen naar de redactie worden gestuurd. Gebruik daarvoor ons contactformulier: www.thailandblog.nl/contact/
Geweldig initiatief en uw inbreng wordt zeker gewaardeerd door velen. Het merendeel van de gevestigde mensen in Thailand betreft natuurlijk de ouderen en daar is bij een ieder kwa gezondheid wel de nodige aandacht op zijn plaats. Dus tips en info altijd welkom.
Welkom Maarten! Een aanwinst voor het thailandblog!
Nu krijg ik zin in een glaasje appelsap, verse sinaasappelsap of andere verkoelend en verfrissend drankje..
Ik begrijp volkomen dat je vaak reacties ziet van mensen die vaak wel de klok hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel is. Dat valt mij zelf het meeste op bij visa en migratie onderwerpen waar deze ook besproken worden op het internet. Of dat nu een reactie onder een stuk op NU.nl is of op een blog als deze. Dat is dan ook de reden dat reacties bij onderwerp als deze vaak gesloten zijn.
Leuk en gezond informatief artikel !
“Naar de dokter gaan is gevaarlijk” was de lijfspreuk van mijn oude docent interne geneeskunde. Behalve de beschreven medische fouten bergen veel diagnostische procedures, behandelmethodes en moderne geneesmiddelen gezondheidsrisico’s. Bij kleine kwaaltjes zoals een buikgriep met diarree kan het daarom geen kwaad om de zaak een paar dagen aan te kijken en het lichaam met zijn eigen immuunsysteem de kans te geven tot herstel. Wat bedrust en voldoende drinken zoals verdund appelsap, vetarme (groente)bouillon met zout, rijstwater en 2 uur gekookte worteltjes eten kunnen wonderen verrichten. Echter bij aanhoudende klachten of zware symptomen is het zaak om bij de dokter op bezoek te gaan en mogen we blij zijn met de moderne diagnostiek en therapeutische mogelijkheden. De huisarts met zijn brede kijk op alles dat met gezondheid en ziekte samenhangt is een belangrijke schakel in de gezondheidszorg en zal als het goed is niet alleen kijken naar de symptomen die de patiënt “heeft” maar ook naar dat wat er aan “mankeert”.
Welkom op het Blog Maarten,
leuk dat er nu een heuse arts regelmatig meedoet op dit blog.
Ben net terug van Thailand, een maand bij familie in het hoge noorden(Maechan) geweest, de laatste week nog in een resort in Huahin en prompt in het Huahin staatsziekenhuis belandt met verdacht op blindedarm-ontsteking. Nou heb ik weliswaar een extra verzekering voor ziekte in het buitenland afgesloten, maar ben bewust naar een staatsziekenhuis gegaan omdat daar de rekeningen lager zijn dan in bijv. Bangkok Hospital, in beide ziekenhuizen moet ik de kosten zelf voorstrekken(die ik dan achteraf terug krijg, mits ze terecht zijn) maar ik had niet meer genoeg cash (zeker niet voor Bangkok Hospital).
Ik werd via de emergency opgenomen, dwz bloedafname, bloeddruk meten en informatie(lengte gewicht naam enz) verstrekken. Daarna een eerste onderzoek door een(waarschijnlijk!?) vrouwelijke arts die zich niet voorstelde, ze kon wel redelijk engels en na onderzoek, vragen stellen en op de buik drukken vragend waar het pijn deed, stelde ze vast dat het waarschijnlijk “appendix” was. Ze stuurde me door naar een afdeling waar mensen lagen op bedden, afgeschermd door een gordijntje, maar voor iedereen zichtbaar, er kwamen aan de lopende band mensen binnen(patienten en hun familie) die behandeld werden, het gordijntje werd dan helemaal dicht gemaakt.
Na een tijdje wachten, liggend op een bed, werd ik door een andere “arts”!?(deze stelde zich ook niet voor), misschien was het een eerstejaar-student, onderzocht, dezelfde vragen, ook even op de buik drukkend en vragend waar het pijn deed. Ook hij concludeerde, “appendix”.
Ook deze man kon redelijk engels, ik vertelde hem dat het verdacht op blindedarm-ontsteking weliswaar niet van de hand te wijzen is, maar dat een operatie niet in vraag kwam voor mij als het niet echt omontstotelijk bewezen is dat het een dringende blindedarmontsteking is, daarvoor vondt ik het tot nu gepleegde onderzoek te magertjes, ik vertelde hem dat er vijf symtomen zijn die op een onsteking wijzen, waarbij in mijn geval er maar een symtoom te herkennen was, namelijk een hoger aantal(boven de tienduizend, bij mij waren het er twaalfduizend) witte bloedlichaampjes, volgens het onderzoek van het afgenomen bloed van mij.
Ik vertelde hem dat men een scan kon maken, net als bij zwangeren, een beetje gel op je buik en effe checken. No have, zij die man tegen mij, ik weer, als je me in een ct-scan schuift kan men het zeker zien, No have, other Hospital, zij die man weer.
Nadat ik hem gezegd had dat er te weinig onderzoek plaatsvindt, beloofde hij een “specialist” te raadplegen. Ik dus wachten op die “specialist”.
Die kwam en kwam maar niet opdagen, mijn vrouw(Thai) vraagde toen of het nog lang duurde, wanneer hij kwam. In de tussentijd kwamen er verpeegsters en personeel, die begonnen allerlei instrumenten uit te pakken op een wagentje direkt bij mijn bed, ik vroeg mijn vrouw toen wat die aan het doen waren, nadat zij vraagde bleek dat allemaal voor mij te zijn, ik zou binnen nu en 10 minuten geopereerd worden!
Ik viel uit alle wolken, riep de “dokter” die mij onderzocht had en vertelde hem dat hij niet zomaar iemand kan opereren zonder zijn toestemming,” nono sir! other dokter, “specialist-surgery” will do operation!”
Ik heb die man toen verteld dat ik op basis van het tot nu toe uitgevoerde onderzoek, geen toestemming verleende, waar dan die specilist bleef die hij wou raadplegen, nou, die had hij telefonisch geraadpleegd, vertelde hij, en de man, een “chirurg” had ook getipt op blindedarmontsteking. Ik vertelde de “dokter” nogmaals dat ik niet geopereerd wilde worden, maar ipv de operatie liever een antibiotikakuur wilde hebben, als deze niet zou aanslaan kon ik altijd nog terugkomen op hun “aanbod”. Mijn vakantie zat er namelijk bijna op, ik had dan niet op de geplande dag terug kunnen vliegen, zou dan in het ziekenhuis liggen terwijl ik dan ook nog een overstay met alle rompslomps vandien er bij zou krijgen.
Die “dokter” heeft toen maar idd een recept geschreven voor antibiotika(Amox/clav. en Buscopan), vertelde nog tegen mijn vrouw op zijn thais dat hij nog nooit zo een patient heeft gehad.
Intussen ben ik weer thuis, de kuur heeft mijn inziens gewerkt de pijn ging geleidelijk weg.
Nou is mijn vraag Maarten, of ik alsnog hier naar de dokter zou moeten gaan of zelfs achteraf nog die operatie hier in het westen te ondergaan?
Apropo,
heb voor de hele dag in totaal(incl medicijnen) 725 Bath betaald.
maarten, welkom in de isaan, woon er zelf ook. hoop dat je er een mooie tijd hebt. succes met de medische vraagstukken
Welkom bij dit webblog .
Bedankt voor dit informatieve schrijven . Vooral je reaktie over het staats ziekenhuis , ik ben ook een liefhebber van openramen en deuren bij mij thuis .
Alleen met de uitzonderlijke hitte van de laatste tijd ( vandaag het kwik bij mij thuis in Lamphun / Pasang 44 graden een record ) heb ik alles dicht en de airco aan .
Ik ben normaal geen liefhebber van airco en gebruik hem maar zelden .
Jan Beute.
Anthony,
Ik wil je vraag best beantwoorden, maar stel de vraag dan even via de redactie, zoals aangegeven.
Het is namelijk niet de bedoeling, dat persoonlijke zaken door mij op dit blog behandeld worden, zodat ze voor iedereen zichtbaar zijn.
Een mooie aanvulling voor het blog. Veel mensen maken zich zorgen over wat hen op gezondheidsgebied kan overkomen als ze in Thailand verblijven zowel lang verblijvers als de snel heen en weertoeristen. Best lastig om balans te vinden tussen enge wildwestverhalen en te laconiek hiermee omgaan.
Ik heb een vraag die veel mensen wellicht aangaat.
Hoe zit het met rabies vaccinatie? Ik heb begrepen dat in NL die nooit vooraf gegeven wordt daar je na een beet van een door rabies verdacht dier vrij lang de tijd hebt voor een pik.
Het virus verspreidt zich niet va het bloed, maar via je zenuwstelsel. Je wordt pas (dodelijk) ziek als het virus je hersenen bereikt. Is de verwonding ver van je hersenen (voet) heb je tot twee jaar de tijd. Is het dicht bij (gezicht) twee weken.
Op vrijwel iedere straathoek in Thailand is het vaccin voorhanden, dus kan men volstaan door zonder rabies vaccinatie naar Thailand af te reizen. Ook met vaccinatie heb je altijd nog een of twee prikken nodig als je verwond bent door een van rabies verdacht dier.
Wij werden onlangs bezocht door een NL familie. De moeder werkte voor een organisatie als Eurocross, en zij vertelde dat hun organisatie alle reizigers naar Thailand rabies vaccinatie voorschrijft. Lijkt mij overbodig?
Vriendelijke groet, Arjen.
Moderator: Uw medische geschiedenis is prive en heeft u niet per se te delen met alle lezers op Thailandblog.
@Arjen
Beter dan het vaccinatiecentrum kan ik het niet vertellen.
http://www.vaccinatiecentrum.nl/index.php/en/?Itemid=55
Rabies verspreidt zich via de bloedvaten en lymfebaan evenals bijna alle virussen en bacteriën.
Als je symptomen vertoont, zoals afkeer van water, dan is het eigenlijk al te laat.
Voor mensen die in Thailand wonen is het verstandig zich in te laten enten. Zelf ben ik echter ook nog niet aan toegekomen.
Het vaccin is in Thailand verkrijgbaar en kost zo’n 1200 baht voor 3 injecties.
Hier kun je zien waar rabies het meeste voorkomt in Thailand. In 2015 zijn er 7 mensen aan rabies overleden
http://vet.kku.ac.th/yaopdf/pptkvac2015/data/24101.pdf
Hoe dan ook, laat je bij elk verdacht contact zo snel mogelijk inenten. wie voor het eerst wordt ingeënt na
een verdacht contact, krijgt teven antistoffen toegediend.
Is er een dokter in (op) de z… blog?
Ja hoor, nu wel! Prima zo! Kunnen we mss eens bij hem ten rade gaan als we iets aan-den-lijve ondervinden!
Ja, ik verblijf nu meer dan een half jaar in LOS. En ben al twee keer naar de dokter geweest. Ik ga wel naar een privé ziekenhuis in Ubon. Ik was verwonderd over de tijd die men nodig had om het bloedstaal te onderzoeken. Een uurtje, meer niet kostte het om te zien of ik geen dengue of tyfus had!
De RX aparatuur, was dezelfde als ik in België heb gezien en in een belendende kamer zag ik een CT scan staan. Dus prima uitgerust daar!
Maar langs de andere kant ben ik dan weer verwonderd dat de dokters precies ‘angst’ hebben om mij medicijnen te geven. Ik neem medicatie tegen hoge bloeddruk en een te hoog cholesterolgehalte. Daarbij komt nog dat ik een allergie heb voor penicilline en antibiotica. Dat werd in het Westen opgelost door een extra medicijn te geven en weg waren de allergieproblemen.
Hier kennen ze dat precies niet en zo te lezen kennen ze hier alleen: Amoxiline, Buscopan en Brufen om alles te genezen met medicijnen!
Tja, het is natuurlijk aanpassen, ook op medisch gebied.
Op de ‘spoed’ afdeling heb je weinig privacy, net zoals bij de ‘vooronderzoeken’: meten, wegen, bloeddruk en hartslag bepalen. Maar ja, we leven in Thailand hé! En dan hebben we het niet over de ziekte verzekering! Dat is nog een ander verhaal!