Op een heldere avond voor kerst in Phuket, ver weg van de sneeuw en kou, ontmoetten Ivan, een Rus, en Olena, een Oekraïense, elkaar toevallig in een gezellige strandbar. Beiden waren ver van huis en droegen de zware last van een conflict dat hun thuislanden verdeelde. Maar hier, onder de sterren en met het zachte geluid van de golven op de achtergrond, vonden ze een gemeenschappelijke grond: hun verlangen naar vrede.
Ondanks hun verschillende achtergronden, ontdekten Ivan en Olena al snel dat ze veel gemeen hadden. Ze deelden verhalen over hun families, hun jeugdherinneringen en de dromen die ze koesterden voor een vreedzame toekomst. De warmte van de gesprekken deed hen de kille afstand tussen hun landen vergeten.
Besloten om een statement te maken, planden ze samen een kerstviering. Ze versierden een klein dennenboompje met zelfgemaakte ornamenten die symbolen van vrede en eenheid vertegenwoordigden. Ze kookten een feestmaal, een mengeling van Russische en Oekraïense gerechten, als een metafoor voor harmonie en samensmelting.
Op kerstavond, met het bescheiden boompje glinsterend in het maanlicht, zaten Ivan en Olena op het strand, hun voeten in het warme zand. Ze wisselden geschenken uit, eenvoudige, betekenisvolle spulletjes die ze hadden gevonden of gemaakt. Hun gesprekken gingen diep, over hoop en angst, over liefde en verlies.
Terwijl ze naar de sterren keken, maakten ze elk een wens. Niet voor zichzelf, maar voor hun landen. Een wens voor vrede, voor een einde aan de strijd, voor een wereld waarin mensen zoals zij niet door grenzen of conflicten worden gescheiden.
Die nacht, op dat rustige strand in Phuket, vonden Ivan en Olena iets kostbaars: een vriendschap die de grenzen van landen en conflicten overstijgt. Ze realiseerden zich dat, hoewel ze misschien niet de macht hadden om de wereld te veranderen, ze wel de macht hadden om hun eigen kleine stukje van de wereld te veranderen, één vriendschap, één kerstviering tegelijk. En misschien, dachten ze, was dat een begin.
In 1992 tijdens mijn uitzending naar het vm joegoslavie een aantal dagen wezen duiken in Split (60 Hour leave).
’s Avonds een pintje drinken op een terrasje en in gesprek met de lokale bevolking geraakt. Om 22 uur sprongen er 2 op, die moesten terug naar Servie voordat de checkpoint sloot. De andere 2 (Kroaten) wensten hun goede reis en bleven nog met ons wat drinken.
Ze vertelde dst ze al 30 jaar vrienden waren en ook blijven.
Het is niet de bevolking die oorlog wil, zijn slechts een paar elite en de regering.
We moeten als mens gewoon leren zelf te denken, en ons niet laten misleiden door een paar machtlustige Idioten en hun propaganda.
In een oorlog vermoorden jonge mensen die elkaar niet kennen en niet haten elkaar in opdracht van oude mensen die elkaar kennen en haten.
Prettige kerstdagen
Frans