Hogere lonen doen Thailand veel goed

Thailand’s economisch performance is sterk. Het is een wereldleider in fabrikaten, voedingsproducten, mijnbouw en toerisme. De winsten van beursgenoteerde bedrijven zijn robuust, de werkloosheid bedraagt 1,2 procent en de vraag naar arbeidskrachten is groot.

Maar Thailand lijdt aan hetzelfde euvel als blijkt uit een International Labour Organisation analyse van de mondiale lonen over de afgelopen 30 jaar: 1 het aandeel van lonen in het bruto binnenlands product loopt terug en het aandeel dat naar winsten gaat, stijgt; 2 de stijging van de lonen houdt geen gelijke tred met de groei van de arbeidsproductiviteit, resulterend in gelijkblijvende of verminderde lonen; 3 de kloof tussen de hoogst en laagst betaalden neemt toe. Toegepast op Thailand:

1. Het aandeel van lonen in het nationaal inkomen is afgenomen van 72 procent in 1995 naar 63 procent in 2006.
2. De minimumloonsverhogingen hebben de afgelopen 10 jaar geen gelijke tred gehouden met de inflatie.
3. De Gini coëfficiënt, de mate van inkomensongelijkheid, is 0,43, de hoogste in Azië.

Bovenstaande cijfers noemt Jiyuan Wang, directeur van het regionaal kantoor van ILO voor Thailand, Cambodja en Laos, in een artikel naar aanleiding van de discussie over de verhoging van het minimumdagloon naar 300 baht.

Wang stelt dat de vrees voor inflatoire en werkgelegenheids effecten onterecht is. De recente inflatie is het gevolg van de toenemende vraag naar grondstoffen en energie. Die stuwen de prijs van voedsel en brandstof op. Inflatie creëert druk op loonsverhogingen in plaats van omgekeerd.

Mogelijk zullen hogere lonen tot lagere werkgelegenheid in sectoren met lage lonen leiden, maar gezien de grote vraag naar arbeidskrachten kunnen de afgevloeide werknemers gemakkelijk elders terecht. Bovendien zullen hogere lonen de vraag stimuleren en zorgen voor een groei van de binnenlandse productie.

Het minimumloonbeleid vraagt wel om complementaire maatregelen. Werkgevers moeten onderwijs, vakbekwaamheid en productiviteit belonen. Vakbonden moeten kunnen onderhandelen over loonsverhogingen. De ILO heeft vastgesteld dat in landen waar de vakbonden een sterke onderhandelingspositie hebben, productiviteitsgroei en de gemiddelde loongroei hand in hand gaan.

Uit de meeste analyses blijkt dat inkomende migranten een dempende werking hebben op de lonen van ongeschoolde Thaise arbeid. Om dit te voorkomen moeten buitenlandse werknemers hetzelfde minimumloon verdienen als Thaise arbeiders en voor de wet gelijk behandeld worden.

Dat werkgevers hun toevlucht zullen nemen tot het in dienst nemen van meer buitenlandse werknemers – volgens een recente peiling zou 97 procent van de werkgevers dat doen – lijkt Wang onwaarschijnlijk. ‘These employers might presume that they can pay migrants less than the legally required minimum.’ Bovendien wijst hij erop dat tienduizenden vakbekwame Thaise arbeiders naar het buitenland gaan omdat ze daar meer kunnen verdienen dan in Thailand.

Het midden- en kleinbedrijf dat onevenredig zwaar wordt getroffen door de verhoging van het minimumloon, kan volgens Wang het best geholpen worden door andere belastingmaatregelen dan een verlaging van de corporate tax [zoals voorgesteld door Pheu Thai], een betere toegang tot krediet en training in een reeks van maatregelen waardoor de productiviteit toeneemt zodat het MKB zich de verhoogde lonen kan veroorloven.

www.dickvanderlugt.nl