Wijs nooit iets met je grote teen aan…
Ze hebben hem allemaal in een speciaal compartiment van de Rugzak gepropt; “The Lonely Planet”, de reisbijbel van de quintessentiële rugzakreiziger. Boordevol reisinformatie over zo’n 170 landen en territoriën.
Toen ik in het najaar van 2001 in Thailand neerstreek, had ik uiteraard de Thailand Lonely Planet in mijn sporttas zitten (ik was het rugzakkenstadium voorbij, ik was immers geen pakezel) en niet veel later kwam vooral het hoofdstuk “Do’s and Don’t’s”, over Thaise etiquette, op mij als volkomen absurd over…
Op nummero uno van de “Don’t’s” staat al sinds jaar en dag: raak nooit het hoofd van een Thai aan. Het hoofd is het meest vereerde deel van het lichaam en het over de bol aaien van een Thai wordt als uiterst grievend gezien.
Dat is uiterst waardevolle informatie, want wij westerlingen zijn notoire hoofdaaiers. Zodra we onszelf aan een vreemde hebben voorgesteld komt na het handen schudden de onvermijdelijk aai over de bol en glijden er vingers door een al of niet aanwezige haardos.
Zeg nu zelf? Vervolgens worden de neuzen tegen elkaar gedrukt, maar dat is weer een heel ander verhaal..
Van het hoofd komt de Lonely Planet automatisch uit op de voet… De Thais vinden de voet een onrein lichaamsdeel. Daarmee lopen we door vuile straten en aan het eind van de dag is de voet geen deel van het lichaam om over naar huis te schrijven.
De Lonely Planet drukt ons dan ook met een moederlijke bezorgdheid op het hart: Wijs NOOIT iets met je voet aan.
Vreemde lui, die Thais. Wij in het westen zijn immers gewend om dingen met onze voeten aan te wijzen. Hoeveel keer heb ik niet bij de slager gestaan en de Fricandeau in de gekoelde vitrine met mijn grote teen aanwees. Toen ik nog lenig was wees ik zelfs dingen die in de Bijenkorf op ooghoogte lagen, met mijn voet aan.
In Thailand wordt men pissig, wanneer je dat doet…
Het “health” hoofdstuk in deze onmisbare reisgids biedt nog meer informatie die talloze levens gered heeft. Zo is het volgens de medici die de gids geraadpleegd heeft, van belang om MINSTENS acht liter water per dag te drinken om vaak fatale uitdroging te voorkomen. Thailand is immers een heet land.
Vooral dat ‘minstens’ is intrigerend. Dat zou betekenen dat wanneer je die acht liter haalt, je nog steeds een grensgeval blijft, zwevend tussen leven en dood.
Mijn eerste reactie na het lezen van dit dringende advies was; met een dagelijkse consumptie van acht liter water blijft er weinig tijd over voor bier…
Fanatieke Lonely Planet lezers zie je in overal in Bangkok rondlopen met in de ene hand een Lonely Planet en in hun andere hand een plastic fles met drinkwater.
Geen wonder dat veel van de LP-adepten zaken met hun voet aanwijzen…
– Herplaatst bericht –
Ik vermoedde dat “mijn” hondje, een Pug, in de poep had getrapt.
(ik weet, een vies verhaal)
Wat doe ik…. Ik ruik aan de voetjes van het hondje. Niet echt van dichtbij, maar toch.
Nou, dat heb ik geweten.
Het werd nog net niet via de Dorps-Speakers rond geroepen (..hoop ik).
Een dubbele don’t: Hond is vies (vinden veel Thai) en dan ook aan de voeten ruiken!
Over wat je al dan niet moet laten, bestaan grote misverstanden, Zo aait een Thai zijn eigen of andermans kinderen heus wel over de bol. Volwassen Thai stellen het aanraken van hun hoofd niet op prijs, behalve in bed.
Zo staat in alle boeken te lezen dat je tempels alleen mag bezoeken als je netjes gekleed gaat. Dat mag dan (om onnaspeurbare redenen) in ieder geval gelden voor de Grand Palace, ik zie in de meeste andere tempels Thai vrolijk in hun Bermuda rond huppelen.
Ik vermoed dat veel informatie gebaseerd is op achterhaalde boeken. Wij houden ons ook niet meer aan de regels van Amy Groskamp-Ten Have. Hoewel het nog steeds logisch lijkt als mannen als eersten een draaideur binnen gaan (om te duwen) of als eersten de trap op gaan (om te vermijden dat ze onder de rok van hun dame kunnen kijken. De Thai op vakantie in Nederland zouden zich een kriek lachen, op zoek naar landgenoten op klompen met een tulp in de hand.
Nou de Thais die ik ken gaan toch niet in bermuda naar de tempel hoor maar netjes in lange broek en zeker met schouders bedekt. Diegenen die in short of bermuda gaan zijn dan vaak in het gezelfschap van hun farang vriendje . . . maar thuis . . . bij mams en paps gegarandeerd in deftige kledij hoor ! 😉
Uhm, ik ken die lonely planet toch wel aardig goed, maar van 8 liter water per dag!!!!, heb ik toch echt nooit iets gelezen.
Wat uitdroging betreft, dat is natuurlijk snel voor elkaar daar, en alcohol is dan al helemaal niet slim, droog je alleen maar meer van uit.
Denk dat het gewoon slim is om de kleur en hoeveelheid van je urine wat in de gaten te houden (klinkt wat onsmakelijk), als die in de middag geel is en minder dan normaal, dan ben je aan het uitdrogen, en zou ik de hoeveelheid water verdubbelen.
Ps beetje zout over je ontbijtje strooien is ook niet onverstandig (houd vocht vast)
Er schijnt een speciale Olympic Edition te zijn:
– Maak nooit een handstand, want dan is je hoofd lager dan je voeten. Dus volgende keer bij de slager maar niet ondersteboven met je grote teen de vleeswaren aanwijzen!
Zoals Hans al schreef: veel informatie is natuurlijk overdreven (net alsof het in Nederland wel netjes of normaal is met je voeten iets aan te wijzen) en/of achterhaald zijn. Zo stond mijn vriendin ook gerust op de drempel van een tempeldeur, ik was degene die zei dat dat niet mocht. Van kleding weten ze ook wel dat het fatsoenlijk moet zijn, maar zo strikt als rondom het koninklijk paleis in Krungthep gaat het er niet aan toe bij de vriendenkring van mijn vriendin. Men wordt wat makkelijker en stap in korte broek de tempel in. Net als hier gebeurd is, met uitzondering van gemeentes als Staphorst en Urk. Ik verwacht dan ook de nodige leegloop in Thailand, als hier niet al spraken van is. Als het meezit gaan mijn vriendin en bekenden van haar 1 keer per 2-3 maanden naar een tempel of nog minder. Eigenlijk alleen als ze voor steun willen bidden (slagen voor het examen, sollicitatie, gezondheid van iemand etc.).
Ik zie dagelijks Thai met de voeten op de stoel/bank zitten met de voetzolen gericht naar omstanders. Dit gebeurt in de skytrain, restaurants, sportschool gewoon overal. Schijnbaar hebben die de LP niet gelezen.
Water drinken doe ik wel, ben er nu achter waarom ze bier met ijs drinken….dan krijg je geen kater door het ijs (water). Heb gister met wat Thai meegedaan met Whisky soda drinken met veel ijs en vandaag geen kater. Drink ik een avondje Chang zonder ijs dan heb ik gegarandeerd flinke hoofdpijn die dezelfde avond al begint en 2 dagen kan duren.
Het hoofd niet aanraken vind ik ook zoiets overbodigs, dat doen de Thai wel net als wij en is totaal geen probleem.
Kortom die LP loopt flink achter maar laat de rugzaktoeristen hem vooral blijven lezen dan kom ik ze tenminste niet tegen want ik leef in het echte Thailand en niet op Kao-san road. Wij drinken gerust water uit de kraan (met of zonder filter) en maken er ook ijs van. Ben nog nooit ziek geweest in 10 jaar tijd niet.
De Thais noemen de voet van de farang wel eens spottend มือฝรั่ง ofwel “hand van de farang”. Dingen er mee aanwijzen is afkeuringswaardig. Maar er dingen mee aanraken of verschuiven is echt uit den boze.
De Thais doen dat net zo goed als dat (net als hier) wel zo makkelijk is: het lage strijkplankje , stoeltje etc. aan de kant schuiven met de voet omdat men (mijn vriendin maar ook andere Thai) de handen vol heeft met bijvoorbeeld de wasmand. Kijk als je nu je voeten gebruikt terwijl je net zo makkelijk je handen kan gebruiken, dan ben je al snel onbeschoft of onfatsoenlijk bezig. Hoeveel anders is dit dan het westen? Of zijn er hier gasten die met twee voeten eten?? :p
Die “minstens 8 liter water” vind ik ’n goeie grap, ’n mens is toch geen koe??? 🙂
Ach ja… de Lonely Planet.
Natuurlijk had ik dat ding ook, in 2006 toen ik voor het eerst naar India ging. De 1e keer is dat ding best handig. En midden in de rimboe loop ik stom toevallig tegen een juffrouw aan die er met een foto in stond. Dus het boek toen maar bij haar achtergelaten.
Buiten handig, was het namelijk ook redelijk zwaar en onhandig om telkens mee te sjouwen. En de informatie over hotels en restaurants is erg kort houdbaar. Het personeel wisselt zo snel dat een aanbeveling voor een restaurant volgend jaar al niet meer geldig hoeft te zijn, want dat hangt bijv. af van de kok. En dat een hotel of restaurant er niét in staat, wil niet zeggen dat het geen goed hotel is. Wij vonden tig gelegenheden die er niet in stonden en waar wij best tevreden over waren. Exit Lonely Planet dus. Die juffrouw was er blij mee.
Het jaar erop herinner ik me nog een Fransman, die ergens zijn LP had laten liggen. Niet meer terug gevonden natuurlijk en in alle staten want daar stond zijn hele reisplanning in. Ach ja…