Het Bumrungrad ziekenhuis: waar ontslag pijn doet
“Een goede gezondheid is ‘s mens’ hoogste goed”. Daar moet iedereen het toch wel mee eens zijn.
Zodra de mens het stadium van goede gezondheid voorbij is dan wordt “een goede dokter is ‘s mens’ hoogste goed” het nieuwe adagium. Da’s logisch.
Die logica zit er bij Bumrungrad International Hospital goed in. Een andere logica die er bij de Board of Directors van dit vijf sterren resort cum ziekenhotel goed inzit is dat het nu eenmaal prettiger is om ziek te zijn in een bed met een posturepedic afterglow matras, kussens die de zwaarste insomnia patient naar een diep dromenland doen afvoeren en waar de patient, omringt door adembenemende verpleegsters, een injectie als een erotische belevenis ervaart.
Vannochtend vroeg togen Ning-mijn vrouw-ik en een goede vriendin uit Rotterdam die al tien jaar op Bali woont en een nare aandoening op het spoor was, naar Bumrungrad voor een betrouwbare diagnose en behandeling. Er was via e-mail al een afspraak gemaakt, de namen van de behandelende artsen die de testen zouden uitvoeren waren al bekend en tijdstippen waarop die testen uitgevoerd zouden worden, waren inmiddels, via e-mail, al doorgegeven.
Patientenregistratie vond plaats op de elfde verdieping. Toen de liftdeuren openzoemden zagen we een uiterst bevallige jongedame die ons “wai-de” (traditionele Thaise groet, waarbij de handpalmen naar elkaar gebracht worden op kin-hoogte) en de reeds zalvende woorden sprak; ” Welcome to the Eleventh Floor”.
De Eleventh Floor leek op een balzaal en in het centrum ervan was een U-vormige walnoothouten balie, met erachter uiterst efficiente dames die patienten met geruststellende blikken in de database invoerden.
Terwijl onze vriendin zich liet invoeren zakten Ning en ik in een van de kangeroeleren bankstellen en keken om ons heen. Opvallend was het aantal mannelijke Arabieren, die op barse toon gesprekken voerden in miniscule telefoons over zandstormen, Arabische lente’s en wat al niet meer, met hun van top tot teen bedekte ega’s
” How on earth can these men ever recognize their wives if they’re completely covered in black sheets?” vroeg Ning. “Maybe they make their wives wear sandals with secret bar codes attached to the heel, who knows?’ Dit antwoord vond Ning leuk.
Uiteraard kost Bumrungrad een paar centen, maar dan heb je ook wat. Alle artsen en en specialisten hebben in Europese, Amerikaanse en Australische topziekenhuizen gewerkt. De verpleegsters spreken genoeg Engels en het leeuwedeel daarvan studeert, naast het werk, medicijnen. Mocht dat voor de kapitaalkrachtige hypogonder niet genoeg zijn dan zijn onverbetelijke hypogondrische feestbeesten aan het goede adres bij dit nu al legendarische ziekenresort.
Trattoria Portofino bevindt zich op de eerste verdieping en het interieur geeft de patient het gevoel in een Siciliaans mafia cafe rond te dwalen. Gebogen witte gestaltes in te kleine pyjamas bestuderen aan robuuste tafels de wijnkaart, hun rechtervuist geklemd rondom de poot van het statief waaraan een plastic IV-zak bungelt gevuld met…champagne wellicht. Vederlichte serveersters glijden bestellingen opnemend door het rustieke etablishement,terwijl patienten arriveren, steunend op hun IV statief, knokkels van met levervlekken voorziene handen slaan tegen de knokkels van de reeds etenden, als gangsters na een geslaagde kraak.
De oplettende lezer zal zich waarschijnlijk afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat in een topziekenhuis als Bumrungrad, patienten alcohol mogen drinken? Of zich mogen laven aan Toscaanse witte bonensoep? “Eigen verantwoording” is hierbij het meest nauwsluitende antwoord, lieve lezer. Bovendien, hoe langer U hier blijft, hoe meer geld we aan U of Uw verzekeringsmaatschappij verdienen. En mocht U, ondanks ons uitdrukkelijke advies om geen alcohol te drinken tijdens Uw verblijf hier, of Toscaanse bonensoep te eten, dat advies in de wind slaan, dan hebben wij een mooi mantra: “Doden zeuren niet”.
Als je de kosten in dit ziekenhuis zelf moet betalen, dan doet het ontslag geen pijn, maar wel de portemonee
@Christiaan,
De patienten van Bumrungrad zijn of voldoende verzekerd of hebben “liggende gelden”. Je moet er als patient ook vooruit betalen, zolang er geen schriftelijke bevestiging is geweest van de verzekermij alle kosten dekt. Ik heb zojuist een oudere discussie op dit blog gelezen, uit juni meen ik, en daar worden een aantal heel heikele punten rondom commercie en kwaliteitszorg aangestipt. Er zijn vele ziekenhuizen in Thailand waar de medische zorg net zo goed is, de artsen net zo goed zijn en de verpleegsters net zo bekwaam. Bumrungrad is een goed ziekenhuis voor mensen die, in normale omstandigheden, graag in luxe-spas verkeren.
Hans Bos had ook een punt. Hij wordt depressief van Saoedische vrouwen met koperen gezichtsmaskers. Ik ook. Ik sla een beurt over. Ik ga wel naar het Siriraj Ziekenhuis. Topziekenhuis. Je moet alleen wat langer wachten.
Het verschil tussen Bumrungrad en Siriraj (academisch overheidsziekenhuis) is luxe en tarieven. Veel van de artsen (professoren) werken voor beide ziekenhuizen. Een paar maanden geleden wilde ik mijn oren laten nakijken omdat mijn gehoor minder was en af en toe ontstoken. In Nederland heb ik daar ook al jaren last van en dan kreeg ik van de doktersassistente de ‘slaolie en slagroomspuit’ behandeling om mijn oren uit te spuiten. We gingen op zaterdagmorgen naar het Siriraj hospitaal omdat het dan minder druk zou zijn. Na een registratie kreeg ik mijn pasje en zag dat ik in het jaar 2492 was geboren. Men hanteert de andere jaartelling. Op weg naar de arts werd onderweg de bloeddruk, hartslag en gewicht gemeten. Hiervoor zijn verschillende posten waar men dat kan laten doen. Economisch en snel.
De afdeling was een middelgrote ruimte met een balie, stoelen in theateropstelling in het midden en rondom een zestal behandelkamers. Niet druk op zaterdag? Bijna alle stoelen waren bezet. Mijn map met gegevens gaf ik af aan de balie en ons werd gevraagd te wachten. De mappen werden in bakken die voor de verschillende kamers stonden, gezet. Na ongeveer 10 minuten werden we door een zuster geroepen en kon ik naar binnen. De arts was een sympathieke vrouw die behoorlijk Engels sprak. De behandelkamer was niet groot met een bureau en een stoel met installatie die me aan de tandarts deed denken. Mijn oren werden onderzocht en met trilling schoongemaakt waarmee al het oorsmeer verwijderd werd. Na ongeveer een halfuurtje hoorde ik weer alles. De arts vroeg mij of ik ook een hoortest wilde laten doen wat, gezien mijn leeftijd (62) wel verstandig zou zijn. Na een uitgebreide hoortest van 20 minuten op een andere afdeling waren we weer in de kamer van de dokter en bleek dat ik met de hoge tonen problemen had. Ik kreeg ook de diagnose die ik in Nederland nooit had gehad. Veel te kleine oorgaten en dikke haren waardoor het oorsmeer er niet uitkan en dus de problemen steeds weer terugkwamen. De hoortest kreeg ik mee en de rekening die voor het consult, de behandeling en de oortest iets meer dan 1000 B was. We hebben zelf de kassier moeten zoeken om de rekening te betalen. Na ruim een uur stonden we weer buiten.
Omdat mijn vriendin 35 jaar voor de universiteit heeft gewerkt en aan de basis heeft gestaan van het kwaliteitssysteem (zoals ISO) dat in de meeste ziekenhuizen in Thailand wordt toegepast weet ik dat de kwaliteit van de zorg van beide ziekenhuizen nauwlijks verschil is. Zoals ik al aangaf, veel doktoren werken voor beide ziekenhuizen. Het mag bekend zijn dat de koning in het Siriraj verpleegd wordt. Dezelfde doktoren die de koning behandelen, behandelen ook ‘gewone’ patiënten. Overigens kent het Siriraj ziekenhuis ook private afdelingen. De nieuwe gebouwen die bijna klaar zijn worden hier speciaal voor ingericht.
Ondanks het feit dat de verzekering betaald denk ik toch dat we een eigen verantwoording met betrekking tot de ziektekosten hebben. Ik ben uitgever van een magazine en afgelopen maand was hierin een discussie over de ziektekosten. Iemand die iedere maand bloed moest laten prikken (in NL) kon dat nu ook thuis laten doen. Nou zal het best voor een aantal mindervalide mensen een uitkomst zijn maar voor mensen die gewoon mobiel zijn kunnen mijn inziens best naar een locatie gaan waar dit gebeurd. Verschil in kosten: 1020 euro per jaar. Zo ook met de keuze van een ziekenhuis in Thailand. De ziektekosten en daarmee de premies stijgen enorm en ik denk dat ieder een verantwoording heeft om zoveel mogelijk te doen om deze kosten zo laag mogelijk te houden.
Opmerking. In ziekenhuizen kent men twee soorten verpleegsters. De ene groep zorgt voor de algemene zaken zoals verzorging, eten, bedden opmaken, etc. en de andere groep heeft een vierjarige opleiding aan de universiteit gevolgd en zorgt voor de medische zaken.
Onze dochter hier behandeld voor leukemie,moet zeggen top ziekenhuis,maar dat eten?snap niet dat in dit ziekenhuis men dit de patient voor durft te zetten.
Zeker voor jonge kinderen een ramp,maar dit was het enige minpunt zij het wel een grote!
Wel komisch een Mc D in een ziekenhuis en yep de lady,s in black 10tallen.
Duur ziekenhuis maar ja snelle behandeling is het zeker waard
Mooi artikel. Vooral die “U-vormige walnoothouten balie” spreekt wel tot de verbeelding. Wat het Bumrungrad International Hospital zelf betreft, het is mijn stamziekenhuis, ik kom er al jaren. Het is inderdaad prijzig, maar ze moeten wel ,want het is een beursgenoteerde onderneming. De service is zonder meer goed te noemen, maar ik zal, na het lezen van dit artikel, me toch ook eens laten inschrijven bij Siriraj.
9, 8 7 en 6 jaar geleden ging in naar dit ziekenhuis voor een grote beurt.
Duurde bijna een hele dag, maar dan was ook alles (hoop ik) doorgenomen.
De kosten waren ongeveer 1600 bath inclusief een geweldige service.
Ik ga nu voor een deel programma hier in Nakhon Phanom ziekenhuis Behandeling
een stuk goedkoper maar ook veel minder luxe.
Ik ga nu weer naar banghkok voor een griepprik. die ik ieder jaar trouw blijf
incasseren. Is hier in N.P. niet voorhanden jammer genoeg.
Gerrit
Sorry. Tikfout inzake de kosten voor een body screen
Ik tikte een “0” te weinig !
Moet dus 16.000 bath zijn. ! Sorry
Gerrit
Informatief artikel.Neem aan dat je adagium bedoelt, i.p.v. agadium. Typo?
Even geprobeerd wat prijzen te vinden op internet, ter vergelijking:
Gemiddelde intramurale kosten volledige nieuwe knie:
Ziekenhuis Nederland: 11.500 Euro.
Bumrungrad Hospital: 10.500 Euro.
Ander (gerenommeerd) ziekenhuis Thailand: Rond de 7.000 Euro.
Voor wie de luxe van belang is, is de keuze niet zo moeilijk: Bumrungrad.
Maar de 39% voordeel die er maximaal te behalen valt bij een behandeling in een doorsnee gerenommeerd Thais ziekenhuis ten opzichte van de kosten in een Nederlands ziekenhuis vind ik toch eigenlijk wat teleurstellend.
De prijsverschillen die het voor mij aantrekkelijk maken om naar Thailand te gaan bedragen ten opzichte van Nederland toch veelal wel 70%: Eten, drinken, uitgaansleven, taxi, hotel, sigaretten, dat soort zaken.
Verder staan verzekeraars in Nederland ook niet echt te springen om behandeling in het buitenland te vergoeden, onder meer omdat vaak onvoldoende geregeld is wie opdraait voor kosten van complicaties die zich pas vrij lang na de ingreep (na terugkeer in Nederland) openbaren.
Tenslotte is natuurlijk iets om in het achterhoofd te houden dat er in Nederland per jaar alleen al in ziekenhuizen 1500 doden vallen door vermijdbare medische fouten, die vrijwel allemaal in de doofpot belanden. Soms kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat op de burelen van de directie van de zorgverzekeringsmaatschappijen overal in kleine lettertjes staat: ‘Een dooie patiënt, die kost geen cent.’
Als iemand meer concrete voorbeelden heeft van prijsverschillen verneem ik die overigens graag.
@Tjamuk,
In de eerste plaats is het een column, een begrip dat je misschien maar eens moet opzoeken in je woordenboekje. In de tweede plaats zijn er genoeg goede ziekenhuizen in dit land waar je voor zelfs de meest griezelige ziektes net zo goed behandeld wordt als in het Bumrungrad, alleen tegen een fractie van de prijs (zie reactie Peer Steen). Het verhaaltje steekt een beetje de draak met een beursgenoteerd ziekenhuis. Een BEURSGENOTEERD ziekenhuis. Snappie’m nou? Of moet ik het voor je uittekenen?
Beste Cor,
De toon van je reactie is er een van uiterste minachting. Ik raad je aan zelf ook eens een woordenboekje ter hand te nemen. Het is “hypochonder” en zeker niet “hypogonder”. Snappie? Je snauwt voortdurend anderen af en je maakt zelf de stomste fouten. Ik raad je aan eens naar jezelf te kijken.
Het berust volgens mij allemaal op een misverstand, mijn waarde Tino. Het stukje dat Cor geschreven heeft bevat een zekere ironie, een stijl die Cor wel vaker hanteert (en waarvoor hij wel vaker verkeerd begrepen wordt). Tjamuk begrijpt daar helemaal niets van, hij vraagt zich hardop af waarom de zaak belachelijk gemaakt wordt. Maar dat is nu juist de truc van ironie c.q. absurdisme – daar gaat het om overdrijven, ten behoeve van de lachspieren. Oftewel, Tjamuk reageert te serieus op een column die helemaal niet zo serieus bedoeld is. En Cor overreageert op iemand die gewoonweg de humor van het stukje ontgaat. Dat is alles. Harry Mulish zei ooit al eens dat het grootste gebrek van de Nederlandse taal is het gebrek aan een ironie-teken (overstaande een uitroepteken, vraagteken, etc).
@ Thaitanicc, bedankt voor deze nuchtere en juiste uiteenzetting.
Beste thaitanicc
Als je een column plaats op het THB weet je dat je reacties krijgt mensen die het met je eens zijn mensen die het oneens met je zijn. En in dit geval zoals jij stelt iemand die het niet begrijpt.
Dan behoor je daar op een nette manier mee om te gaan anders moet je geen column plaatsen.
Tjamuk reageert op een correct wijze. Hij is het er niet mee eens. Of dat nu juist is of niet
Of dat hij het misschien niet helemaal begrijpt dat maakt niets uit.
Cor reageert onbeschoft naar Tjamuk
Moeten we het allemaal met Cor eens zijn?
Of vind jij en de moderator dat als iemand jou niet begrijpt dat je dan zo naar die persoon
Mag reageren ? Zijn dat de nieuwe regels op het THB
Of zijn dat regels voor een klijn groepje op het THB Daar begint het namelijk wel-
steeds meer op te lijken.
Met Vriendelijke Groet kees
Moderator: Moderators doen het nooit goed in de ogen van reageerders. Of ze laten teveel toe of ze zijn te streng of zijn selectief. Natuurlijk maken wij ook fouten. We zijn immers geen machines. Desondanks doen wij dit onbezoldigde werk naar eer en geweten.
Verder wil ik iedereen nu verzoeken er geen off-topic discussie van te maken.
Beste Kees,
Ik zeg volgens mij heel duidelijk dat Cor – mijn inziens – overreageert op Tjamuk. En dat Tjamuk het geschreven stukje van Cor niet helemaal begrepen heeft. Met andere woorden, ik heb me bij mijn weten niet uitgelaten over de schuldvraag, in deze. En om eerlijk te zijn, vind ik dat ook niet bijster interessant. Ik vind zowel Tjamuk als Cor zijn bijdrages aan dit blog bovengemiddeld. En mijn enige beweegreden van mijn reactie was om een misverstand uit de wereld te helpen – niet om iemand terecht te wijzen.
Beste groet,
T.
Beste Thaitanicc,
Ik reageerde niet op Cor’s stukje, wat ik best grappig en goed geschreven vond en ook niet op het commentaar van Tjamuk,die de humor en ironie niet begreep en je uitleg is dus geheel overbodig. Jij noemt de reactie van Cor op Tjamuk “overreageren”, ik noem het venijnig, persoonlijk en ongepast. Je kunt zoiets ook op een andere manier zeggen zonder te kwetsen.
Beste Tino,
Ik maak me geen illusies, ik weet dat de meeste reacties van mij op dit blog overbodig zijn. En wat dat laatste betreft, dat Cor anders had moeten reageren, daar heb je helemaal gelijk in.
Tino,
Hypogonder. Betekenis, definitie van Hypogonder- De voorwaarde om bang te zijn van het
hebben van een ziekte die u heeft ergens in de media ervaren, of in uw directe omgeving.
Enkele voorbeelden…..Man 1…He man, heb je gezien die documentaire over zaadbal kanker
Man 2: ? In feite, al denk dat ik zaadbalkanker heb mij zelf, dus ik heb een afspraak gemaakt
bij de medische-centre. Hypogonder >> is het Engelse woord voor het Nederlandse woord
Hypochonder <<<< Informatie staat op '''''Google ''' waar ik bovenstaande ook van over heb geschreven.
Dus reageer niet zo heet geprikkeld op Cor
Ik heb geschreven van ”Google” toch dat moet ”yahoo zijn.
Oh verder nog Tjamuk, alles wat er verder in het artikel staat klopt. Je wordt op de 11de verdieping ontvangen bij de lift door een jonge dame die je wait, de inschrijfbalie is U-vormig en van walnoten hout en er is een Trattoria op de eerste verdieping waar elke patient zich helemaal ongelukkig kan drinken (en eten). Dus je commentaar is,gericht op louter en alleen je eigen ervaringen. Alsof jij de enige bent die iets meemaakt in dit land.
Moderator: een paar woorden verwijderd
Tjonge jonge , wat een kleine kindertjes om een column. Iedereen geeft Cor maar minnen en men spreekt zelf woorden als minachting, overreacties. Men kent Cor toch, is nu eenmaal de Pietje Bel van het blog, vooral zo blijven Cor, je columns lezen lekker weg. Als ik de recties lees zou Johan Derken en Nico Dijkshoorn iedere week draaien om hun oren moeten krijgen….en dat om een column! Goede columnisten zijn ver te zoeken, dus koester ze zou ik zeggen.
Mijn ervaring met twee ziekenhuizen in Thailand: het eerste ziekhuis waar ik heen ging was goedkoop (hoe duur precies weet ik niet; ik ben eruit gevlucht), het andere duur (en ik ben niet verzekerd). Ik kwam binnen met een -wat ik toen nog niet wist- trombose.
De dokter van dat eerste ziekenhuis hield het erop dat ik een roker was, of een drinker of allebei (en ik ben bepaald gewoon helemaal geen van beide, nooit geweest ook).
Tegen vrienden die mij bezochten, zei ik: breng me naar dat andere (dure) ziekenhuis hier in de stad (Trat). Binnen enkele minuten na daar te zijn aangekomen was zo goed als zeker wat ik had (trombose) en aansluitend bleek dat ook zo te zijn met behulp van een magnetische resonatie maschiene. Mijn linkerbeen was nauwelijks gezwollen (“heeft u op gelegen tijdens uw slaap”, meende de dokter van het eerste ziekenhuis te weten). Maar dat kan gewoon: dat er maar een geringe zwelling zit, doch dat het toch om een daarom niet minder gevaarlijke trombose gaat.
.
In NL zou ik een klacht hebben ingediend tegen die eerste dokter, maar hier weet ik niet de weg daartoe. Die dokter had geen enkele aanwijsbare reden er voor dat ik loog omtrent mijn roken of drinken. Hij zei: “Ik ken de farang, ze roken en ze drinken zich kapot” en nam feitelijk het risico dat ik zou sterven. Hij wilde zijn gelijk aantonen, de derde dag van mijn verblijf daar zou dat pas gebeuren; een rontgenfoto zou laten zien, meende hij, dat mijn longen verziekt waren.
.
Een trombose zet je ver terug, maar inmiddels is mijn conditie gelukkig weer (zo goed als) terug van weggeweest. En ik rook en drnk uiteraard nog steeds niet.
.
Conclusie? Uit maar een enkel incident kan ik natuurlijk niet echt een algemeen geldende conclusie trekken, zij het dat ik wel kan zeggen: bedankt collega’s farang. Dat jullie zo slecht bekend staan (om jullie wangedrag met betrekking tot jullie gezondheid en naar wat ik om mij heen zie, kan ik me dat voorstellen) heeft mij bijna mijn leven gekost (en een heel hoge ziekenhuisrekening).
.
Inmiddels vraag ik mij of het mogelijk aan een doktersverklaring te komen die aangeeft dat ik -gezien mijn conditie- onmogelijk een roker of drinker kan zijn. Ik kan niet weten wanneer en waardoor ik de volgende keer in wat voor een ziekenhuis terecht kom, maar dan wil ik niet opnieuw een spoedeisende behandeling mislopen op grond van valse veronderstellingen.
Hij zei: “Ik ken de farang, ze roken en ze drinken zich kapot” Wat een belachelijke opmerking van die “dokter”. Ik woon aan de rand van Chiangmai, en bezoek regelmatig de plaatselijke ontspanningsgelegenheden, waar het gros van het publiek bestaat uit Thais. Als ik dan om mij heen kijk en het gedrag van de Thais gadesla – wat betreft roken en drinken – moet ik vaststellen dat ze in het geheel niet moeten onderdoen voor die “farangs”. Bovendien is hun weerstand tegen alcohol merkelijk kleiner, en drinkthet merendeel goedkope whisky of het gif lao khao. Ook heel bevorderlijk voor de werking van maag en lever.
Beste Cor,
Eindelijk een artikeltje naar mijn hart.
Een artikeltje waar luid en duidelijk de waanzin van de door winstbejag gedreven “gezondheidsinstellingen” op een ludieke wijze aan de kaak worden gesteld.
Laten we nu voor eens en voor altijd porberen vast te stellen dat in de overheidsziekenhuizen, inclusief de Academische, de zorg net zo goed of veel beter is als in de opgeklopte privehospitalen.
De doktoren die je in de privebedrijven tegen komt, zijn meestal aan het bijklussen, vandaar de vaak vreemde operatie- en behandeltijden.
Maar, ook in de overheidsziekenhuizen heb je als betalend patient gewoon voorrang.
De zogenaamde privekamers zijn net zo comfortabel, de maaltijden verschillen geen bal, en mag ik het zeggen, de reinheid van wat ik gezien heb is gelijk.
Voor wat betreft de OK-ruimtes en voorhof niet minder als in Nederland.
Zoals een hoogleraar Cardiologie mij in het Queen Sirikit Heartcentre for the Northeast mij eens verklaarde, en ik heb het maar vertaald, min of meer:
” Meneer S*****, als U veel wilt betalen dan is dat Uw keus en ga dan vooral naar het Khon Kaen Ram hospitaal; wilt U echter de beste zorg, komt U dan maar naar dit centre, of het Universiteitsziekenhuis”.
Voor KK Ram, vul de naam in van elk willekeurig privegebeuren.
PS:
Indien U niet verzekerd ben, vertel dan ook dat U alles zelf moet betalen, scheelt soms in de prijs.
Het is natuurlijk altijd het beste als je geen ziekenhuis nodig hebt ,maar de meeste van de Thailandbloglezers zijn de 50 en zo niet de 60 gepasseerd en dan komen vaak de gebreken .Ook bij mij was dit zo en na een paar jaren van uitstel toch maar naar de arts om fotos te laten maken en inderdaad was mijn heup aan vervanging toe.De arts verwees mij naar een knie en heupspecialist die mij voorstelde om de heup te vervangen door een prothese .Hij opereerde in 2 ziekenhuizen in Chon Buri ,de privekliniek ging me ruim 200.000 Bath kosten en het staatsziekenhuis ongeveer 100.000 Bath op een grote zaal en 1600 Bath per dag extra voor een privekamer .ln de tussentijd ben ik ook nog even naar Pattaya naar het Bangkok Hospital geweest om daar de prijs te vragen .Daar kreeg ik inderdaad de hoofdprijs en mijn heup zou ongeveer 400-450.000 Bath gaan kosten !!
Aangezien ik ook de eer heb om alles zelf te mogen betalen heb ik toch voor het staatsziekenhuis gekozen wat de eerste keer niet doorging omdat ze mijn bloedgroep niet op voorraad hadden .Na een week was mijn bloed op voorraad en ben op Dinsdag 24 Juli geopereerd .In 1 woord allemaal geweldig en perfekt gegaan en ben op 27 juli ontslagen
Moet eerlijk toegeven dat het eten niet zo geweldig was maar dat maakte de modepoppen (verpleegsters) dik en dubbel goed .De verzorging en de zorgzaamheid en vriendelijkheid doen zeker voor geen enkel ziekenhuis onder .Oke ze staan me niet op iedere hoek en bij iedere deur op te wachten met een wai-de .Ik ben inclusief de medicijnen voor thuis en het verwijderen van de hechtingen na 2 weken geen 120.000 Bath kwijt .Toch een heel verschil in prijs !!!
Van mij mag iemand die aan zijn teennagels is geopereerd best een drankje drinken of lekker toscaans lunchen, ik zie het probleem niet.
In andere Thaise ziekenhuizen zit een macDonalds waar ik nog gebruik van heb gemaakt ook nog omdat ik er lang moest wachten.
Knappe zusters zorgen voor een snellere beterschap dan een ziekenhuis vol lelijke zusters.
Het mooie aan Thaise ziekenhuizen vind ik dat de klant (patient) centraal staat. Je kunt er 24 uur per dag terecht voor haast elk kwaaltje of een tandarts. Medicijnen krijg je gelijk mee en je wordt goed behandeld.
Dat er dan ook goed gegeten kan worden vind ik alleen maar goede service. Daar ken ik de Thai van, altijd lekker eten.
Ik begrijp jouw humor ook niet Cor. De ondertoon begrijp ik wel en dat is je hekel aan rijke mensen die decadent leven.
Dat er alcohol in dit ziekenhuis wordt verkocht vind ik geen probleem, jij schijnbaar wel. Prima toch?
Hoi Cor,
Leuk artikel en natuurlijk waanzin ten top.
Log ook nog eens in op plazilla. Heb je daar wat berichtjes gestuurd.
Ik kijk uit naar je reactie.