‘ Ben jij homo…?’ – Peem
Vandaag kwam ik op een gloedvol idee. Kent U dat, oh lezer, op een gloedvol idee komen? Ik dacht, weet je wat, ik ga aan mijn leerlingen vragen om op een reepje papier een vraag te schrijven, die gericht is aan een klasgenoot. Een vraag die ze altijd al hadden willen stellen ‘but were too afraid to ask’.
De steller van de vraag moest anoniem blijven, alleen de naam van degene aan wie de vraag gericht was, moest op het papiertje staan. Vervolgens zouden alle leerlingen de reepjes vragen tot een piepklein rolletje oprollen en in een puntmuts mikken, waarmee ik langs zou komen.
Het werd een feest…
Zeker toen ik aangaf dat het niet de bedoeling was om aan een klasgenoot te vragen: ‘What’s your favourite colour?’ Of: ‘What did you eat last night?’ Neen, spicy questions please…
Er worden driftig reepjes papier uit schriften gescheurd, er is een hoop kabaal, gelach, gegrinnik, enthousiast geknik en de hele gang gaat aan de slag met ‘the Queston you’ve always wanted to ask, but were too afraid to ask’.
Na vijf minuten ga ik met de puntmuts rond en iedereen mikt met de nauwkeurigheid van een NBA basketball speler de tot een miniscuul propje papier gereduceerde Vraag in de muts, nog steeds onder luid kabaal. Sommige jongens wrijven in hun handen, meiden joelen en ik begin me af te vragen of ik geen doos van een hormonaal Pandora heb open getrokken.
Ik leeg de puntmuts met de rolletjes papier op mijn bureau en zodra ik een papiertje begin open te rollen en voor het bord ga staan, verstomt de herrie en het gejoel. Het wordt menens. Alle klassengeheimen worden nu openbaar, er is geen weg terug…
‘This one is for Mean’, zeg ik toonloos, terwijl ik in de richting van Mean kijk, een spichtig meisje, dat haar gezicht onmiddelijk verbergt onder haar handen, een actie wellicht aangemoedigd door het immense geloei dat opsteekt in de klas. Lang duurt de herrie niet. Het is doodstil wanneer iedereen met ingehouden adem mij deze vraag hoort lezen:
‘Mean, do you like Korn. Or do you love him?’
Nu wordt Korn, een slimme, atletische knul bestookt door zijn vrienden, het gehoei en geloei is niet van de lucht en Mean kijkt ondertussen om zich heen, triomfantelijk – kennelijk vindt ze Korn inderdaad leuk – en ze staat op om antwoord te geven. De knetterende herrie in de klas sterft, wanneer Mean aangeeft te willen antwoorden op de vraag.
‘I like him very much.’
De klas explodeert en ik ben er op dat moment zeker van dat er elk moment een collega binnen kan komen met de vraag of ik niet iets aan die teringherrie kan doen. Vrienden van Korn lopen op hem af voor een ‘high five’ en Mean neemt felicitaties in ontvangst van haar vriendinnen. De rode kleur is uit haar gezicht weggetrokken.
Volgende vraag. Doodse stilte… Ik lees, met mijn blik gericht op Sun, een massieve meid die helemaal achterin de klas zit, nadat ik eerst mezelf heb afgevraagd of ik deze vraag niet moest laten vallen:
‘Sun, are you really 99 kilo’s or you make it less to make you look thin?’
Gemompel, blikken op Sun gericht die opstaat en onbewogen verklaart: ‘I’m 93 kilos. I lose weight’, en ze gaat weer zitten onder applaus en instemmend geknik van veel jongens. Toch blij dat ik die vraag gesteld heb en mijmerend over het feit dat Thaise tieners nauwelijks verschillen van welke andere tieners waar ter wereld ook, peuter ik het papiertje met de volgende vraag open
‘This one is for Peem’, zeg ik neutraal. Het dak vliegt eraf. Peem grijnst, terwijl zijn klasgenoten keelklanken uitstoten alsof ze zojuist de loterij gewonnen hebben…
‘ Are you gay? (for Peem)
De klas is nu helemaal niet meer te houden, hoewel het me opvalt dat Peem in de heksenketel, ijzig kalm blijft, opstaat en onder een plotselinge opgestegen dodelijke stilte antwoordt : ‘Yes.’
Gelach, gemompel en meiden en jongens die hun duim in de lucht steken. Homoseksualiteit is spannend voor Thaise tieners, maar ik kan me niet heugen dat ik er ooit iemand een waardeoordeel heb over horen uitspreken. Jongens met vrouwelijke trekken zijn vaak populair op scholen, zowel bij jongens als bij meiden.
‘Okay, deze vraag is voor Gift.’ Wederom doodse stilte…
(Bron: Cor Verhoef, Het Triumvieraat, 20 augustus 2013)
Een mooi idee maar eentje die natuurlijk wel risico’s heeft: de vraag wordt als (zeer) beledigend ervaren of als dusdanig bedoeld. De druk om antwoord te geven (bleef er iemand een antwoord schuldig? Of koos men -denk ik- toch om een ontwijkend/vaag/sociaal-gewenst antwoord te geven?
Welke klas van de middelbare was het en als onderdeel van welke les? Komt voor Nederlandse begrippen een beetje Cultuur/Maatschappij leer uit, of Verzorging of Biologie.
In iedergeval een geslaagde en leuke les als ik dit zo lees, met toch verassende openheid!
Beste Rob,
Het ging in dit geval om een Mathayom 3 klas, 14 en 15-jarigen dus. Ik geef natuurlijk ook gewoon grammatica, begrijpend lezen, spreken ( meestal in de vorm van spreekbeurten of presentaties), etc, maar zo nu en dan is het tijd voor iets anders. Klassendiscussies doe ik ook wel. Laatst nog over de immens populaire serie “Hormones the Series”, waar veel ouders niet zo blij mee zijn.
Ik heb ook wel vooraf nagedacht over de risico’s van dit lesplan, maar het bleek allemaal heel leuk uit te pakken. Een klas vroeg de volgende dag zelfs of ik het weer wilde doen, maar ik vertelde het dat het de tweede keer lang zo leuk niet zou zijn.
Erg leuk verhaal en even leuk idee, inderdaad risicovol maar aan de andere kant geef het deze kinderen wel de mogelijkheid om voor hun gevoelens en geaardheid uit te komen.
En hier dan ook verder op in te gaan en wanneer nodig over te praten met elkaar, de vraag ben jij gay springt er in dit verhaal toch wel uit.
Wat mij altijd al heeft verbaasd in Thailand is de acceptatie tegenover elkaar van wie je bent of wat je geaardheid is.
Prachtig om te lezen, dat meiden en jongens die hun duim in de lucht steken toen deze jongen met ja antwoorde, ik heb er trouwens ook nooit iemand een waardeoordeel er over horen uitspreken in Thailand.
De Thai is wat dat aangaat veel verder en ruimdenkender dan bv wij in Nederland (om deze vergelijking maar weer eens te trekken)
Want wij hier in Holland zijn nog lang niet zo ver in onze acceptatie tegenover mensen met een andere geaardheid dan dat wij ons zelf willen doen geloven.
Daarom denk ik dat dit soort vragen zoals ben je Gay ook veel meer risico met zich mee zouden brengen in Holland, dit omdat je de kans om gepest of in elkaar geslagen te worden ( of in sommige gevallen nog erger) hier veel groter is.
Dit is een mooie manier van lesgeven! Vooral ook omdat ik vaak zie dat taalles alleen gaat over het letterlijk, zo precies mogelijk, weergeven van de inhoud terwijl het weergeven van de emotionele inhoud wordt verwaarloosd terwijl die toch minstens zo belangrijk is. Er is een wereld van verschil tussen ‘I love you’ en ‘I love you really so much, darling, I can die for you’. Zoiets.
Mijn complimenten Cor voor de manier waarop je lesgeeft. Het is zeker niet van gevaar ontbloot om op deze manier les te geven en je leerlingen te ‘dwingen’ hun kennis van het Engels te gebruiken in het dagelijks verkeer. Hoewel de leerlingen het leuk vinden is het management in het onderwijs meestal niet zo gediend van het mondig(er) maken van leerlingen. Maar als de leerlingen blij met je zijn durft het managament niet echt maatregelen te nemen, is mijn ervaring.
Overigens had ik vorig jaar twee lesbiennes in mijn klas die elkaar de hele les de hand vasthielden omdat ze zo verliefd op elkaar waren. Dat ging me toch te ver.
Eveneens mijn complimenten om zulke initiatief en dit te verwerken in je lessen.
Reacties van leerlingen zijn dikwijls de beste waardemeter of je al dan niet goed bezig bent. Duidelijk wel dus.
Ik weet niets af van het Thais onderwijs, Thaise leerlingen of Thaise leerkrachten daarom stel ik mij volgende vragen :
1. Zouden Thaise leerkrachten zulke initiatieven willen, durven, mogen overnemen in hun lessenpakket ?
2. Zouden Thaise leerlingen dezelfde vragen in de puntmuts werpen of dezelfde, eerlijke antwoorden geven indien zulk een initiatief van een Thaise leerkracht zou uitgaan ?
of stel ik het in mijn onwetendheid aangaande het Thais onderwijs te simpel voor om er ook maar van uit te gaan dat een Thaise leerkracht zulke dingen zou opnemen in zijn lessenpakket.
@Ronny,
Wat je eerste vraag betreft denk ik dat dat helemaal afhangt van de Thaise persoon. Ik ken Thaise leraren die ook het avontuur opzoeken. Er is natuurlijk geen stereotype “Thaise leraar”. Thaise leraren verschillen ook allemaal in hun aanpak. De oudere, in mantelpakjes van Thaise zijde, gehulde docenten, zie ik niet zo snel een dergelijke les geven, maar daar kan ik me ook in vergissen.
Wat je tweede vraag betreft, hangt het helemaal af van het vertrouwen wat je hebt in een klas. Mijn leerlingen kennen mij al jaren, ik ken hun ouders -die mij soms midden in de nacht opbellen om me te vertellen dat hun kind ziek is, of dat er een boek kwijt is- en zolang dat vertrouwen er is, maakt het niet uit of ik nu voor de klas sta of een Thaise docent.
Overigens, beste TB-ers, ik ben bezig met “the Journalism Club”, en ons kindje “The Nonsense Times” is geboren, een product van mijn Journalism clubleden. We gaan over een paar weken on-line en zoals de naam al doet vermoeden, de krant is gevuld met nieuws, geschreven door mijn leerlingen, wat van de eerste tot de laatste letter gelogen is. Allemaal onzin. Ook U, beste TB lezer, kunt reageren> Alleen in het Engels uiteraard. Meer later..;-)