Chiang Rai en fietsen…..(10)

Het was 50 km trappen naar de Choui Fong theeplantage…….

Het is alweer even geleden dat ik aflevering 9 van mijn zich in en om Chiang Rai afspelende ‘fietsfeuilleton’ schreef. In mei 2021, toen nog 75 jaar ‘jong’. Inmiddels 78, maar nog steeds genietend van het al fietsend door stad en – vooral – land zwerven. Een tiende aflevering dus om de reeks met een mooi rond getal af te ronden. Net als in de vorige afleveringen voeg ik wat tijdens m’n ritjes gemaakte foto’s in om de schoonheid van de omgeving met de lezers te delen en fiets ik, waar het zo uitkomt, ook nog door wat andere ervaringen en belevenissen heen.

In mei 2021 was ik nog in gelukzalige onwetendheid van de hartaanval die ik vier maanden later (op de fiets…..) zou krijgen. Gelukkig ben ik daar héél goed van hersteld, zoals ik op dit blog al eens beschreef, en heb ik sindsdien toch alweer een dikke 22.000 km op de (fiets-)klok gezet in zowel Nederland als Thailand. Nu ik sinds half oktober weer voor langere tijd in Thailand ben blijft dat fietsklokje (en hopelijk ook mijn inwendige ‘klokje’……) gestaag doortikken: alleen al in de voorbije maand november kwam er weer ruim 1500 km bij.

…..maar dit grandioze uitzicht laat je de inspanning snel vergeten!

Half oktober aangekomen dus, weer met EVA Air na twee maal met Emirates te hebben gereisd. Niks mis met die laatste, integendeel: de dubbeldeks A380 is naar mijn bescheiden mening v.w.b. vliegen in Economy de meest comfortabele keuze. Ik was (weer) bij Emirates terechtgekomen na een wat minder plezierige ervaring met EVA Air. Met die maatschappij vloog ik al enkele jaren tot volle tevredenheid Premium Economy in de Boeing 777, maar toen ik half november vorig jaar een ticket zocht om binnen een dag of tien te vertrekken, bleek men met een Boeing 787 te vliegen en geen Premium Economy aan te bieden. Voor het vriendenprijsje van 1771 euro mocht ik mee in Economy. ik heb nog nooit zoveel geld betaald om zó ontzettend krap te zitten. Een ronduit claustrofobische ervaring en ik beloofde mezelf plechtig: ‘Dit Nooit Meer, Cornelis’!!

Vervolgens twee maal met Emirates, maar ik miste toch wel een beetje die rechtstreekse vlucht. De aansluitingen waren beide keren niet optimaal, en rondhangen op het vliegveld verveelde snel. EVA Air bood inmiddels weer Premium Economy aan en met wat zoek- en schuifwerk in de combinaties van data van de heen- en terugvlucht – en het voordeel dat ik ditmaal ruim tevoren kon boeken – kwam ik uiteindelijk voor slechts weinig meer dan in november vorig jaar uit op AMS – BKK (een nachtvlucht) in Business en BKK – AMS (een dagvlucht) in Premium Economy. Dat ik – na een overigens 2 uur te laat vertrokken vlucht – uitgeslapen op Suvarnabhumi arriveerde behoeft geen betoog….. En wat dat slapen betreft: de aan boord uitgereikte comfortabele EVA-pyjama fungeert nu, in deze in het noorden van Thailand wat koelere tijden, als de favoriete ‘house dress’ van mijn Thaise partner. Ze is er zelfs al een keer in naar de markt geweest op de motosai, in alle vroegte.…..

De in Myanmar ontspringende Mae Kok, die bij Chiang Saen in de Mae Khong uitmondt.

Niet dat je daarmee opvalt hier, hoor, want je bent absoluut niet de enige die in wat wij niet direct een passende outfit zouden noemen rondrijdt. We hadden vorige week plotseling een paar wat koudere nachten, waarbij het rond 7u ‘s ochtends zo’n 15 graden was. Dan trekken veel Thais al handschoenen, dikke jacks en wollen mutsen uit de kast en kijkt er niemand vreemd van op als er iemand met een dekbed omgeslagen langs rijdt op de motosai. Sommigen dragen berenmutsen van het soort dat op straat in Moskou bij 20 graden vorst niet zou misstaan. Wat ze dan denken als ze mij in m’n korte broek en met korte mouwtjes op de fiets zien zitten zal ik wel nooit weten……

Fietsen dus, want daar begon ik deze bijdrage mee. Dit voorjaar had ik een nieuwe Giant fiets gekocht. Enkele kilo’s lichter dan de ‘made in Thailand’-mountainbike waarop ik tot dan reed en dat merk je vooral als er geklommen moet worden. Prima compensatie voor de onvermijdelijk met de toenemende leeftijd wat afnemende spierkracht! M’n oude vehikel, met inmiddels meer dan 40.000 km op de teller, mocht wat mij betreft met pensioen, maar met wat modificaties heb ik ‘m passend kunnen maken voor mijn met iets minder arm- en beenlengte gezegende partner, die er inmiddels (heel) korte ritjes mee maakt.

Langs het irrigatiekanaal, hier tussen Mae Lao en Phan. Geweldige fietsroute!

Twee dagen na aankomst stapte ik in de vroege morgen voor het eerst weer op om ‘mijn’ dorpje (een tiental kilometers van het stadscentrum) te verlaten. De dorpelingen kijken allang niet meer op van die dwaze oude farang (met helm, in felgekleurde wielerkleding en met een rugzakje…..) op z’n fietsje; ze hebben het al jaren geleden opgegeven om te proberen te begrijpen wat daar nu de lol van is. Ook de op straat liggende honden doen hooguit nog maar één oog open als ik eraan kom en piekeren er niet meer over om blaffend en naar mijn kuiten happend achter me aan te gaan.

Het dorp uit, het groen in, de Mae Kok rivier nooit ver weg, een aangename 23 graden, vrolijk fluitende vogeltjes: het duurt niet lang voor het overweldigende besef weer indaalt dat ik een enorme geluksvogel ben om dit nog te kunnen en mogen ervaren. Even los van de fysieke fitheid, heb ik toch ook maar het geluk gehad dat m’n wiegje in Nederland stond en ik alleen daardoor al een grotere kans kreeg om iets van het leven te maken dan héél veel medebewoners van onze aarde. Niet alles is toe te schrijven aan ‘eigen verdienste’, en dat besef is alleen maar versterkt door het vele dat ik van de wereld heb gezien. Uiteindelijk zijn we allemaal ‘gelukzoekers’, ook al wordt die benaming in Nederland nogal eens denigrerend gebruikt richting migranten die op zoek zijn naar een beter leven.

Scherp toezicht op de te drogen liggende rijst, bij Wat Rong Ha in Mae Lao.

Nu moet je, al deelnemend aan het Thaise wegverkeer, natuurlijk ook weer niet tevéél gaan filosoferen. De onvoorspelbaarheid van het verkeersgedrag maakt dat je, of je nu fietst of motor- of autorijdt, alert moet zijn. Vooruit kijken, defensief rijden, maar je ook weer niet te klein en te bangig gedragen op de weg, dragen bij aan het overleven van het dagelijks verkeer. Ik heb hier intussen toch wel rond de 60.000 fietskilometers liggen zonder echte incidenten en ik voel me in het Thaise verkeer niet onveilig. Ogen en oren open, gezond verstand gebruiken en je komt een héél eind!

Goed, soms kom je gewoon zintuigen te kort, zoals onlangs op een stuk wegdek vol met vooral voor tweewielers riskante scheuren, hobbels en knipgaten – de zgn. potholes – met ook nog druk verkeer. In volle concentratie op dat wegdek en het verkeer kreeg ik plotseling een forse dreun op m’n fietshelm – ik had een laag over de rand van de weg hangende boomtak geraakt. Zonder die helm zou ik daar zeker verwondingen aan overgehouden hebben.

Naast de bekende witte en blauwe tempels kent Chiang Rai ook een fraaie rode tempel: Wat Pa Ruak Tai, in Ban Pa Ruak, 15 km zuidelijk van de Witte Tempel.

Over dergelijke verrassingen gesproken: ik heb, langs Highway 1 fietsend, ook al eens razendsnel diep moeten bukken voor een wat te laat opgemerkte, op hoofdhoogte heel ruim over de rand van de weg uitstekende, messcherpe golfplaten overkapping van één van de vele – vaak tijdelijke – verkoopstalletjes in de berm. Ik had zomaar m’n hoofd kunnen verliezen – alhoewel ik dat eigenlijk (mèt mijn hart…..) al vele jaren geleden aan Thailand ben kwijtgeraakt. Het zal u niet verbazen dat ik sindsdien nòg alerter ben op die vaak bouwvallige optrekjes in de bermen……

Zoals ik al eens eerder schreef, plan ik niet echt mijn routes. Ik probeer om de andere dag op pad te gaan. Ik vertrek in alle vroegte, en weet dan meestal bij het uitrijden van het dorp nog niet waar ik die dag zal terechtkomen. De rit zèlf is het doel, de bestemming is wat minder belangrijk. In Nederland is, zeker in het vlakke en open polderland in het westen, bij de keuze van de vertrekrichting de wind een belangrijke factor: bij voorkeur héén tegen de wind in en met het windje in de rug comfortabel terug. Die windrichting is hier in het hoge noorden van Thailand door de gewoonlijk lage windsnelheden, maar zelden van belang en speelt dan ook niet of nauwelijks een rol. Voel ik me goed, dan is 100 – 120 km geen enkel probleem. Het is wèl zaak om gedurende zo’n lange rit goed te blijven drinken en eten, want als de tank leeg is dient zich de in wielerkringen befaamde/beruchte ‘hongerklop’ aan en dan wordt het werkelijk een worsteling om nog vooruit te komen. Je voelt dan echt je kracht uit je lijf vloeien. Te weinig drinken geeft een zo mogelijk nog beroerder gevoel en is ook nog eens gevaarlijk voor het goed functioneren van het lichaam. Gelukkig is in Thailand de verkrijgbaarheid van eten en drinken geen probleem; je hoeft nooit ver te rijden om wat ‘brandstof’ – in welke vorm dan ook – voor het lijf te kunnen inslaan.

Tegelijkertijd bóven en ìn de wolken zijn – op Doi Chang kan dat. En nee, hier was ik niet op de fiets bovengekomen….

Onderweg, meestal ongeveer halverwege de rit, heb ik inmiddels een aantal koffieadresjes waar ik graag stop. Na een paar bezoekjes word je dan al snel herkend en weten ze zonder op de bestelling te wachten het vaste recept: ‘Americano ron khap, kheow jai’! De eerste keer dat je ergens stopt voor de koffie wordt er vaak gevraagd waar je vandaan komt. Als ik dan m’n Thaise woonplaats noem en er bij zeg dat ik die ochtend 50 km hebt overbrugd kan het gebeuren dat men vraagt of ik morgen weer terugga. Grote verbazing op de gezichten als ze begrijpen dat ik na de koffie gewoon weer naar huis fiets….,
..
Enige tijd geleden zat ik aan de koffie, met een drietal wat Engels sprekende Thais aan het naastgelegen tafeltje. De bekende vragen: ‘Uit welk land kom je? Vind je Thailand mooi? Hoelang blijf je? Heb je een vrouw in Thailand? Waar? Wat, ben je vandaar komen fietsen? Vanmorgen? Hoe oud ben je?
Ik antwoordde naar waarheid, niets te verbergen immers. We praatten nog wat verder, en even later meldde zich een verkoper van loten voor de twee keer per maand plaatsvindende trekking van de Thaise staatsloterij. De vraag van mijn gesprekspartners aan de verkoper was of hij loten met als eindcijfers 78 had – dat moest in hun ogen wel een heel erg ‘lucky number’ zijn gezien mijn fietsconditie op die leeftijd. Die had hij inderdaad, ze kochten bijna de hele voorraad; natuurlijk kon ik niet achterblijven en nam ik er ook eentje. Helaas bleek bij de trekking, een paar dagen later, dat de loterijgoden anders dachten over wat de ‘lucky numbers’ waren: géén prijs dus.

Maar niet getreurd: ik heb immers al een mooie prijs in de Thaise levensloterij gewonnen doordat 8 jaar geleden, hier in Chiang Rai, mijn huidige partner op mijn pad kwam. Ik was absoluut niet op zoek naar een vrouw en al helemaal niet naar een relatie, maar het gebeurde tòch. Ze is een verrijking van mijn leven – ik zou alleen willen dat ik (en dat zeg ik haar ook regelmatig) haar een jaar of twintig eerder had ontmoet. Maar goed: misschien hebben we die 20 jaar nog tegoed. Ik weet het: weinig realistisch, maar heerlijk dat er nog iets te dromen overblijft, toch? Mooi om m’n bijdrage met deze bescheiden lofzang op haar af te sluiten, vind ik…..

Hoe nu verder? Nou, Nobelprijswinnaar Albert Einstein schijnt ooit gezegd te hebben dat het leven te vergelijken is met fietsen: je moet in beweging blijven om niet om te vallen.
Aan die uitspraak houd ik me maar vast. Waar ik ook aan vasthoud, is het zoveel mogelijk vermijden van negatieve mensen – zij die een probleem kennen voor elke oplossing.
Groeten vanuit het zadel!