Gerepatrieerd uit het paradijs
Hoe paradijselijk blijft een tropisch eiland als je er misschien veel langer moet blijven dan je lief is? Erik Hoekstra (26) was op Palawan in de Filipijnen toen het gebied ‘op slot’ ging vanwege het coronavirus. Opeens ben je dan écht ver van huis. Erik vertelt dat hij met veel hulp van het thuisfront en de ambassade, toch veilig thuis kwam.
‘Wat begon als een droom in een adembenemend paradijs, werd al snel een nachtmerrie. Ik wilde in de Filippijnen een maand lang bijkomen van het afstuderen aan de master Architectuur, in Delft. Het thuisfront had wel enige zorg of het nou wel een slim idee was om op reis te gaan in deze onzekere coronatijd. Maar op dat moment waren we ons van nog geen kwaad bewust. In Duitsland en België ging het er slechter aan toe dan in de Filipijnen’.
Hoogtepunt
‘Op 2 maart startten we onze reis. Via Manila bereikten we onze eerste bestemming, het eiland Coron. Prachtige natuur met rotsen, palmbomen, turquoise water en veel ongerept groen. Vanuit Coron vaarden we naar El Nido op het eiland Palawan, een fantastische boottocht die ons naar de mooiste plekken bracht, zowel boven als onder water. Dit zou wel eens het hoogtepunt kunnen zijn van de hele trip, dacht ik!’
Uitweg vinden
‘Helaas hadden we het hoogtepunt toen gehad. De Filipijnen begon maatregelen te treffen tegen de verspreiding van COVID-19. Op 15 maart stelden gemeenten hun eigen ‘community quarantaine’ regels in. De gemeente El Nido ging dicht voor inreizenden, mensen mochten alleen nog vertrekken. Er werd ook een avondklok ingesteld. Omdat wij een relatief goed verblijf hadden gevonden, een hostel, probeerden we van daaruit een uitweg te vinden’.
‘Onze modus sloeg om van genieten en bijkomen, naar overleven. Het deed me denken aan de maand januari, toen ik afstudeerde. Dat ging uiteraard niet vanzelf, maar dat is uiteindelijk wel goed gekomen. Daarom lukte het me ook nu relatief nuchter en assertief te blijven. Elke dag probeerde ik zoveel mogelijk mensen aan te spreken en te bereiken via social media, en liet ik de ambassade via Facebook weten dat onze groep (12 Nederlanders en een Française) vastzat in El Nido. Eindelijk kregen we via de BZ Reisapp een melding dat er op 21 maart een repatriëringsvlucht zou zijn vanuit de hoofdstad Manila. De Reisapp is een handig middel om het lijntje met Nederland vast te houden qua updates en adviezen.’
Hele klus
‘Maar tickets van El Nido naar Manila bemachtigen bleek een hele klus, mede door de taalbarrière. Bovendien wilden er wel meer mensen naar huis. We stonden geregistreerd bij het lokale ‘Bureau of Tourism’, die deze binnenlandse ‘sweepervluchten’ organiseerde. We konden uiteindelijk via dit bureau lokale vliegtickets bemachtigen naar Clark op 100 kilometer afstand van Manila, plus een internationaal vliegticket naar Amsterdam’.
The Dutchies are back
‘De volgende dag, op het vliegveld van El Nido, zag ik onze sweepervlucht op een flighttracker-app tot mijn grote verbazing een U-turn maken. Ik hoopte dat de app in de war was, maar onze vlucht was echt gecanceld. Waarom, dat werd niet bekend gemaakt. Ik weet nog dat we lijkbleek werden. Gelukkig konden groepsleden weer overnachting regelen in ons hostel in El Nido. De gasten en het personeel verwelkomden ons met open armen. “The Dutchies are back!” Wij vonden dit uiteraard wat minder leuk. Maar onze mentaliteit bleef: niet opgeven, een weg naar huis vinden, want we hoorden dat er af en toe nog een commerciële vlucht vertrok vanuit Manila.
Een nieuwe sweepervlucht die we aangeboden kregen, hebben we echter afgeslagen. Het betreffende vliegveld ligt op 7 uur reizen van El Nido en de kans dat we te maken konden krijgen met wegversperringen was te groot. En wat als ook deze vlucht gecanceld zou worden? Dan konden we niet terug naar El Nido. Onze beslissing werd gesteund door de Nederlandse ambassade. Hun boodschap was ‘blijf waar je zit en we sturen je een update’.
Komenton / Shutterstock.com
Hulp
‘Op een gegeven moment hoorden we dat de Nederlandse overheid bezig was met een nieuwe repatriëringsvlucht terug naar Nederland. We gingen opnieuw hard aan de slag om een weg te vinden naar Manila of Clark. Vanuit de ambassade werd ons geadviseerd een privévliegtuig te huren. Maar zo’n privévlucht komt niet zomaar tot stand. Er moesten zeer snel verklaringen en een vergunning opgesteld en bevestigd worden, en een hoop geld betaald. Mijn moeder en haar man hebben hun horloges op Filipijnse tijd gezet en heel veel voor ons geregeld als onze ‘Flying couch® Rescueflights’.
‘Met nuchter denken, maar ook flinke stress en slapeloze nachten, en veel hulp vanuit het consulaat in de Filipijnen, lukte het hen na 48 uur een charterbedrijf aan te zetten tot actie. Voor ons was dit eindelijk een moment van hoop. Wel moest er nog een hotelovernachting in Manila geregeld worden. Een hele uitdaging, want er wilden veel reizigers via Manila terug naar huis. Uiteindelijk kon er, opnieuw met hulp van het thuisfront en van de ambassade, voor onze hele groep een overnachting geregeld worden in een hotel’.
Spanning en opluchting
‘Op El Nido Airport waren we toch nog gespannen, we waren immers nog niet verder dan de vorige keer. Toen ons privévliegtuig landde, juichte iedereen en er werden een paar traantjes gepinkt. De volgende ochtend, op het vliegveld van Manila, was ik zo blij toen ik in mijn ooghoek een blauw gevaarte zag landen. In mijn stoel in het KLM-toestel, realiseerde ik me dat het gelukt was, dat de strijd voorbij was. Ik was op weg terug naar Nederland! En dat ook nog op de oorspronkelijk geplande retourdatum. Nu rust ik uit van het hele avontuur. Het gaat goed, vooral nu de vervelende dromen voorbij zijn’.
Hard werkende Nederlander op de ambassade
‘Als groep hebben we ons zo goed mogelijk ingezet om alles voor elkaar te krijgen. Maar ik realiseer me maar al te goed dat wij van geluk mogen spreken, want er heeft zich op de ambassade in Manila een heel hard werkende Nederlander bezig gehouden met onze situatie. Deze geweldenaar heeft keihard gevochten om ons veilig naar huis te krijgen. Namens de hele groep ben ik hem ontzettend dankbaar!’
Bron: Nederland Wereldwijd
In het artikel staat “Maar tickets van El Nido naar Manila bemachtigen bleek een hele klus, mede door de taalbarriére.” Dat het een hele klus was om in die periode een vlucht te boeken is begrijpelijk maar een taalprobleem kan ik me niet voorstellen in een land waar men over het algemeen de Engelse taal heel goed machtig is en zeker en gewis op het bekende toeristische eiland Palawan.
Dat denk je wel maar is in de praktijk dus niet zo! Fillipinos zijn erg slecht in “nee” zeggen of gewoon de waarheid vertellen. Ik kan me dus voorstellen dat er veel gepraat is maar weinig duidelijkheid verschaft werd.
Het thuisfront had wel degelijk gelijk om bezorgd te zijn. Je hebt hierdoor wel mensen zich zorgen laten maken en te stressen.
Veel Jongeren (vooral backpackers) realiseren zich niet wat een repatriëring aan energie, tijd en geld kost.
Nochtans vertrekken op 2 maart vanuit Europa was al riskant. Ik was toen in Phuket en al volop de situatie aan het volgen.
Ook al een geluk dat ze niet eerst 14 dagen in quarantaine moesten of de vakantie was al direct ten einde
“Onze modus sloeg om van genieten en bijkomen, naar overleven. Het deed me denken aan de maand januari, toen ik afstudeerde. Dat ging uiteraard niet vanzelf, maar dat is uiteindelijk wel goed gekomen. Daarom lukte het me ook nu relatief nuchter en assertief te blijven.” Noem dat maar nuchter. Het is me echt onduidelijk waarom in dit verhaal sprake is van een ‘overleven’-modus, noch bij het afstuderen, noch bij het verblijf in El Nido. Dat je graag terug naar huis wilt, snap ik. Maar was die, onvrijwillig verlengde, verblijfssituatie nou echt zo levensbedreigend? Zeker voor jongelui, ver buiten de risicogroep, op een warme paradijselijke plek. Ik ken er die, geheel ‘onvrijwillig’ maar toch al te graag, dit verlengde verblijf een buitenkans vonden en lekker daar zijn gebleven. Waarmee ik de keuze van de verteller niet afkeur, maar, kom op zeg, wel die opgefokte stemming. Ik wens iedereen in Thailand: relax, hou het veilig, en besef dat het in Nederland benauwder is dan in de meeste tropische landen.
Ben het met je eens Jan.
Lekker op een prachtig eiland wachten tot er een vlucht geregeld is, is m.i. niet zo stessvol als uit zijn bericht zou blijken.
Heb in India door een staking eens een week langer dan geplanned in Kovalam moeten verblijven, geen enkel probleem. Elke dag een paar telefoontjes en lekker op het strand liggen vond ik helemaal niet erg.
Ligt het nu aan mij? Echt nachtmerrie-achtige taferelen lees ik niet in dit verhaal. Ja een hoop gedoe, ongemak en zorgen. Maar een nachtmerrie is volgens mij toch iets anders.
Gr. Sjeng
lijkbleek worden van een vlucht die gecancelled is, overleven in een hostel met voedsel wat je aangerijkt wordt, wat een ellende, wat een nachtmerrie …… Wat als er echt wat gebeurt met dit soort oververwende twintigers. Lachwekkend gewoon.