JP Morgan ziet Thaise aandelenmarkt als aantrekkelijkste in Zuidoost-Azië

In 1996 ontmoette ik de Vice-President van Moody’s Investment Service naar aanleiding van een van mijn boeken. De man was geinteresseerd om wat meer te weten te komen over de achtergonden…
Ik heb die man op een zaterdag in mijn auto in BKK rondgereden en toen we voorbij de stock-market kwamen gezegd dat het een “gambling den” was. “In de USA is inside information strafbaar maar hier koop je geen aandelen tenzij je inside information hebt.” Alle “families” –niet bedoeld zoals in Siciliaanse families– hebben conglomeraten van allerlei bedrijven om geld voortdurend rond te schuiven en accountants en auditeurs zand in de ogen te strooien. Ooit kocht ik een kleine Volvo S40 “tweedehands” die al in enkele jaren tijd ingeschreven was op 4 verschillende bedrijven en dus als belastingsafschrijving gediend had.

Een tijdje later, toen de wenkbrauwen van mijn VP-vriend weer afgedaald waren tot op normaal niveau en de grimas op zijn gezicht verdwenen was, zei ik dat de Thaise huishoudens tot de top van hun hoofdharen in de schulden zitten –not losing face, weet je wel. Dat wist hij natuurlijk wel van de Nationale Bank van Thailand. Ik zei toen dat ik een Schotse vriend had die geen hypotheeklening kon krijgen totdat ik hem verteld had dat hij een procent of zo onder tafel moest laten vallen.

Verder: er zijn veel zgn. non-performing loans, etc., De huishoudschuld vergeleken met het BNP (GDP) is op een zeer hoog niveau zodat de Nationale Bank al meermaals gewaarschuwd heeft dat banken hun reserves moeten verhogen.

Wel is er zoals in alle landen een honger naar shoppen na de jaren van gedwongen covid-19 gevangenis thuis aan de TV gekluisterd. In tropische landen is shopping aangenamer dan seks vrees ik.

J.P. Morgan en die andere zgn. investment (lees speculatieve) banken verdienen hun geld voor een klein deel aan commissie op ver- en aankoop van aandelen.