Ik leef met een voet altijd ergens anders. Alsof mijn hoofd nooit helemaal op dezelfde plek is als mijn lijf. Als ik in Nederland ben, dwalen mijn gedachten vanzelf af naar Thailand. Niet eens met opzet, het gebeurt gewoon. Ik loop door de regen, trek mijn jas strak om me heen en ineens ruik ik de geur van versgebakken roti op een straathoek in Bangkok. Ik hoor het gezoem van scooters in de verte, voel die vochtige warmte die als een deken om je heen slaat. En ik denk: daar zou ik nu moeten zijn.
Maar zodra ik dan in Thailand ben, begint het weer van voren af aan. Dan mis ik Nederland op een manier die me telkens verrast. Niet de files of het gezeur over het weer natuurlijk, maar wel het geluid van een merel op een vroege ochtend. De geur van pas gemaaid gras. De vanzelfsprekende directheid van gesprekken. Hoe iemand je aankijkt en met één opgetrokken wenkbrauw meer zegt dan honderd woorden. En ja, soms zelfs een boterham met kaas.
Het is alsof ik altijd een beetje thuis ben, maar nooit helemaal. Alsof ik leef in een tussenruimte. Geen vast adres, maar een plek daartussenin, waar herinneringen en verlangen elkaar afwisselen. En vreemd genoeg ben ik me daar best in thuis gaan voelen.
Er zit iets verslavends in het leven tussen twee werelden. Je kijkt met dubbele ogen. Wat vroeger gewoon was, wordt bijzonder. Wat je ooit vanzelfsprekend vond, krijgt ineens waarde. In Thailand bewonder ik de vanzelfsprekende zachtheid van het samenleven. In Nederland bewonder ik hoe alles werkt, hoe betrouwbaar en precies het leven loopt, zelfs tot aan de vuilnisophaaldienst op dinsdagochtend.
Maar het maakt het ook lastig. Je mist altijd iets. Je ruilt warmte in voor structuur, of geborgenheid voor avontuur. En dat wringt. Je neemt steeds afscheid van iets waar je van houdt. Alsof je hart op twee plekken tegelijk wil zijn, maar je lijf weigert mee te bewegen.
Toch zou ik het niet anders willen. Die spagaat heeft me gevormd. Ze houdt me wakker. Ze dwingt me om niet op de automatische piloot te leven. Ik kijk scherper. Ik voel dieper. En ik stel vragen die ik vroeger misschien had weggewuifd. Over wat thuis eigenlijk is. Wat echt telt. Wat ik nodig heb om me verbonden te voelen.
Misschien herken je dat. Dat gevoel van nergens helemaal willen blijven, maar ook nergens helemaal weg willen gaan. Of dat je op denkt: hier wil ik blijven. Tot je langer blijft en het trekken aan de andere kant weer begint. Alsof je kompas twee noorden heeft.
Misschien zijn we ook gewoon zo gemaakt. Niet om stil te staan, maar om onderweg te zijn. We dragen plekken met ons mee. Geuren, gezichten, gewoontes. We maken een thuis van herinneringen, niet van muren. En soms betekent dat: steeds opnieuw leren loslaten.
Dus ja, ik leef in twee landen. En misschien ook wel een beetje in een derde, dat van verlangen.
Herken je dat?
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (63), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en een liefhebber van goede muziek.
Genoeg hobby's: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, kletsen met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Gezondheid17 juni 2025Curcumine helpt zestigplussers hun geheugen en denkvermogen te verbeteren
Gezondheid7 juni 2025Krachttraining maakt het brein van zestigplussers merkbaar scherper
Gezondheid30 mei 2025Zelfs matig alcoholgebruik tast je hersenen aan op latere leeftijd
Gezondheid23 mei 2025Effectief tegen fijnstof: luchtreinigers verbeteren de longgezondheid
Ik zie dat bij mijn twee fietsbuddies. Allebei zijn ze al ver in de zeventig en hangen nog steeds met één been in Nederland. Ze kijken dagelijks naar het Nederlandse nieuws en sportberichten, en weten precies wat er allemaal gaande is. Ze vertellen me zelfs regelmatig het weerbericht uit Nederland.
Soms kan ik het niet laten en zeg ik eerlijk dat het me eigenlijk niet zoveel interesseert. We leven hier in Thailand. Van ons drieën ben ik de enige die nauwelijks nog afhankelijk is van Nederland. Goed, ik krijg een beetje AOW (mijn hoofdpensioen komt uit Duitsland), maar verder…
Door mijn vroegere beroep als steward heb ik jarenlang over de hele wereld gevlogen en voelde ik me op veel plekken thuis. In Japan, Brazilië, Thailand, Singapore… In India kende ik Bangalore beter dan Heerlen of Kerkrade, waar ik vandaan kom.
Die sterke banden met Nederland zijn allang vervaagd. Vroeger, als ik even thuis was, keek ik alweer uit naar mijn volgende vlucht. Onderweg wilde ik eigenlijk helemaal niet naar huis — hoe langer ik weg was, hoe beter.
Dat gevoel heb ik ook hier in Thailand. Natuurlijk mis ik soms bepaalde producten uit Nederland of het gemak van een Gamma als ik iets voor het huis nodig heb. Maar echt missen? Nee. Ik kijk geen Nederlandse tv, luister geen Nederlandse radio. Er is zoveel te zien en te beleven in de wereld, en mijn Engels is inmiddels bijna net zo goed als mijn Nederlands.
Dus als ze me weer het Nederlandse weerbericht vertellen, knik ik vriendelijk… en kijk naar de zon hier boven mijn hoofd.
Sjaak, U bent als ex flight steward een cosmopoliet geworden, een werelddenker- en voeler.
Zo is het ook met ex zeevarenden en mensen die jarenlang over de aardkloot in buitenland hebben gewerkt.
Maar Nederlanders die tijdens hun leven in NL tijdens vakanties nooit verder zijn gekomen dan Mallorca of Rimini staan er heel alles in.
Gaan zomaar emigreren! 🙂 Na 1 of 2 vakantietjes in Thailand (?)
In hun denken/voelen leven slechts 2 landen. NL en Thailand. Dat werkt levensbeheersend.
Een Gamma hoef je niet te missen.
Daarvoor hebben we Makro’s en HomePro’s in Thailand!
En alle producten die men in NL koopt zijn ook verkrijgbaar bij VillaMarket. Ja toch?
(aardbeien, pindakaas, hagelslag, nederlandse kazen, spruitjes, etc, etc)
Ik lees vaak even AD, Telegraaf en NRC op Internet.
Na lezen steeds weer blij dat ik niet meer in NL woon.
Moet jaarlijks een paar weken naar NL voor technische bijzonderheden.
Ga naar Holland met frisse tegenzin en o zo blij als ik weer thuis ben in Thailand.
Moest na het lezen van dit artikel onwillekeurig denken aan een liedje van Martine Bijl,
waarin ook die spagaat, zelfs binnen NL:
“Want m’n moeder komt uit Drachten en m’n vader uit Maastreech
Ik ben een Friese kruidkoek maar gekneed uit Limburgs deeg”
Jazeker is dit herkenbaar en het lijkt mij ook goed dat dit beseft wordt. Ipv dat het als onrust makende sluimer ergens in de lucht hangt. Het is mooi dat dit gevoel van missen beschreven en nog belangrijker denk ik erkend wordt. Zo kan er een bewuste keuze gemaakt worden wat je hiermee doet. Peter lijkt de keuze te maken dat het gewoon ok, is en eigenlijk ook wel prettig en dat is een positieve manier om hiermee om te gaan.
Zelf ben ik bewust van wat ik mis in Nederland, herken het broodje kaas ook. Waar ik hier ook kaas of brood koop, het is toch niet hetzelfde als in NL en zo zijn er wel meer dingen. Wandelingen door de typische NL duinen met een graad of 22 in deze tijd van het jaar, familie en zoveel meer.
Toch kun je nou eenmaal niet alles hebben, al deze dingen horen bij NL en blijven voor mij daar dan ook. Ik heb het wel eens vaker aangegeven. Ik accepteer dat ik hier ben en plezier heb in alles wat het leven hier te bieden heeft. Ik ga niet zitten mokken, omdat het broodje kaas niet hetzelfde proeft. Dat broodje heb ik 62 jaar lang gegegeten en dat is voorbij. Dat accepteer ik ennis ook niet moeilijk, omdat ik er ook veel voor terug heb gekregen en daar ben ik dankbaar voor.
Nou dat is mijn ervaring, maar uh misschien dat ik een deze dagen een keer een frikadel en een broodje kaas bij Say Cheese hier in Hua hin ga eten.
Groetjes Frans T.
Zeer herkenbaar voor mij deze gevoelens.
Je hebt ‘t perfect verwoord Peter,
Ik betrap me er zelf ook op, wanneer ik na ‘n halfjaar Isaan weer terug in Brabant ben, dat ik dan na paar dagen alweer op internet na vluchten ga kijken hoe weer terug kan.
Je ziet het al aan het feit dat ik 2 keer in ‘n zin “terug” gebruik.
Heel herkenbaar Peter… de spagaat tussen het leven in België en de vele lange vakanties in Thailand…
Héél herkenbaar, en mooi verwoord, Peter! Ook ik verdeel het jaar in ongeveer even grote brokken Thailand en Nederland. Ik mis Thailand en alles wat daar mee samenhangt, nu ik al weer 6 weken in Nederland ben maar ik weet honderd procent zeker dat wanneer ik daar ben, Nederland weer zal missen. Een spagaat, inderdaad, maar ik zou niet anders willen/kunnen.
Mooi stukje en herkenbaar. Leuk dat je het vooral vanuit een positieve kant bekijkt, in Thailand denk je aan de goede dingen in Nederland. Er wordt hier soms zo gezeurd over van alles!
Heel herkenbaar, dit dillema. Hoe minder je achter laat, hoe makkelijker het definitieve vertrek. Mijn persoonlijke, voorlopige oplossing: probeer niet vooruit te grijpen op ‘ooit’, maar geniet van beide plekken en wacht af wat de toekomst brengt.
Ik geniet er van om te hoppen tussen Nederland en Asie. Heb het in beide werelddelen erg naar mijn zin en eigenlijk nooit veel zin om weer weg te gaan of om terug naar huis te gaan. Maar als ik er weer ben is het goed en geniet ik er van. Voel me in beide werelden, hoewel heel verschillend, thuis.
Je bent thuis niet daar waar je bent geboren maar daar waar je wil sterven .
Dat denk ik niet. Ook op Thailandblog, veelal tussen de regels door, meldt men, wonend in den vreemde, liever thuis te sterven. Omstandigheden, o.a. financiele en wegens verbrande schepen, maken dit echter onmogelijk. Daarbij: velen wonen geëmigreerd in Thailand maar voelen zich er niet thuis.
Het maakt mij persoonlijk absoluut niet uit waar ik woon op deze planeet. Er zijn overal mensen en er is overal voedsel en onderdak te vinden. Dus wat dat betreft geen verschil. Wel is het zo dat mijn lichaam een voorkeur heeft voor (sub)tropische temperaturen, dus tussen de twee keerkringen nabij de evenaar voel ik mij het prettigst. En als we nog wat dieper ingaan op deze kwestie en de cultuur en spirituele beleving van de bevolking meenemen, dan heeft Zuid-Oost Azië mijn voorkeur. Een goede tweede is Zuid-Amerika.
Ik herken dat zeker en heb er ook over nagedacht, maar praktische dingen zoals aanhouden huis, het vliegen wat steeds duurder wordt en belastend omdat je steeds ouder wordt, hebben ons toch doen besluiten om voorgoed te emigreren.
Ik koester de herinneringen, hier is het ook fijn net als in Nederland.