Dagelijks leven in Thailand: Ongelukje
Een aannemer maakt voor ons een afdak voor de auto. Een werknemer is doende met schroeven iets vast te zetten en krijgt de schroef tegen het voorhoofd. Bloedt als een rund en hup naar het ziekenhuis. Blijkt het bot boven het oog gescheurd en dus een paar dagen staatsziekenhuis in Ubon.
Wij besluiten de man te bezoeken. Nui zegt we gaan vroeg, om 12 uur gaat het hospital voor bezoek open, we moeten voor de drukte zijn. Wij zijn echter een beetje laat door het verkeer. Bij het hospital geen parkeerterrein, alle straten in de omgeving afgezocht, niks.
Na een stuk lopen het hospital in. De gangen op de begane grond, een drukte van belang. Lopende patiënten, rolstoelers en bezoekers, het krioelt. Gelukkig heeft het management haar taak goed begrepen en op de vloer in groen met grote letters aangegeven, “rechts houden”, ook in het Engels!!. Terecht ook, want de bedden met patiënten en de karretjes met spullen kunnen amper doorgang vinden. Overal zitten, staan en liggen mensen. Op de meest ongelukkige plekken.
Het is ook al een drukte van belang bij het restaurant, uiteraard. Maar we gaan met de lift naar de 4e verdieping. Daar de zaal in, waar ongeveer 50 patiënten liggen. Bedden schots en scheef door elkaar en de verpleegkundigen bij de ingang achter 2 bureau’s proberen alles in het oog te houden. Naar schatting zijn er zo’n 60 bezoekers in de zaal, maar gelukkig heeft lang niet elke patiënt bezoek. Later misschien. Ik moet er niet aan denken. Bij een aantal bedden liggen de medische dossiers aan het voeten einde.
Wij zoeken onze man op. Hij ligt in een hoekje op een exit plek. We praten wat en Nui bindt hem een wit koordje om de pols met 2000 baht eraan. Zogezegd een doekje voor het bloeden, maar hij is monter. Door alle mensen in het zaaltje stijgt de temperatuur en ik transpireer, want geen airco, alleen een aantal fan’s en de deur open.
Als alles achter de rug is zit ik verbijsterd in de auto. Ik vraag Nui wat vind je daar nou van? Niet goed zegt ze. Maar zeg ik, de verpleegkundigen kunnen hun werk helemaal niet goed doen. Maken misschien fouten bij de toediening van medicijnen. Kunnen niet bij het bed als er iets fout gaat. Kunnen in dat geval helemaal het bed niet weg rijden. Wat te denken van risico’s van besmetting, bacteriën want iedereen loopt te eten. Ook de patiënten.
Ik vraag, waarom niet besloten tot beperking van het bezoek, in tijd en aantal. Een groot deel van de problemen zijn dan opgelost. Nui zegt de Big Boss besluit dat niet. Waarom niet vraag ik dommig? Omdat het restaurant beneden de beste omzet draait van alle restaurants in Ubon en dat kun je niet de nek omdraaien.
Nui heb ik bezworen, als mij wat gebeurt, nooit naar deze verschrikkelijke plek. Altijd naar een prive ziekenhuis.
Staatsziekenhuizen hebben zo hun nadelen maar ook weer voordelen. Ik heb de nodige Nederlanders en Engelsen gesproken die beiden hebben meegemaakt. Tevens ben ik wel vaker op bezoek geweest bij kennissen die in de verschillende ziekenhuizen werden geholpen. Ik heb doorgaans goede berichten gehoord over de staatsziekenhuizen, met uitzondering dan van de volle zalen en het gebrek aan privacy. Veel van de artsen die daar opereren werken ook in privé ziekenhuizen en daar zit het verschil dus niet in.
Ik zou wel nagaan of de operatie wel adequaat kan worden verricht, vanwege het hebben van de juiste attributen en machines. Een groot voordeel is natuurlijk het geld, dat moet worden neergeteld voor de behandelingen en daar zijn, zoals we allen weten, zeer grote verschillen in. Dus wie het breed heeft laat het lekker breed hangen en bezoek de privé ziekenhuizen, daar kan je zeker je geld opmaken en voor de overige mensen denk ik dat het met de meeste behandelingen wel goed komt, voor aanzienlijk minder geld en met de nodige ongemakken, dat dan weer wel. Het is niet anders en mooier kunnen we het niet maken denk ik dan maar.
Beste Jos,
je schrijft dat de arts zegt dezelfde medicijnen voor te schrijven in zowel het regerings- als het privéziekenhuis, even later schrijf je dat het privéziekenhuis de duurst mogelijke medicijnen voorschrijft, hier zit een discrepantie. Ik vraag me trouwens af waarom je echtgenoot niet ook naar het luxere privéziekenhuis gaat…
De zelfde dure medicijnen kosten in een staatsziekenhuis een peulschil heb het ook aan de lijve moeten ondervinden Udon international Hospitaal rekend ongeveer vijf maal de prijs als in het staats ziekenhuis .
Je bedoelt waarschijnlijk het AEK intern.hospital daar heb ik hele goede ervaringen mee wat de verpleging betreft maar je wordt daar wel financieel uitgekleed, ik moest er bijna € 1200,- betalen voor een kleine operatie aan een van mijn tenen met 2 nachten verblijf met een week nabehandeling met verband e.d. Mijn eigen huisarts zei het gedaan te kunnen hebben voor € 50,- met een kleine hechting, gelukkig is alles binnen 10 dagen vergoed vanuit mijn basisverzekering. In 2017 moeten we ons extra gaan verzekeren buiten Europa.
Als aanvulling op mijn stukje. Ik vermeldde niet de smerige, verstopte tioletten, de verzakte vloeren. Niet de inside information dat door chronisch gebrek aan verplegend personeel met name de jongeren onder hen die het geld goed kunnen gebruiken, dubbele diensten draaien. Dus 16 uur in de 24.
De bottomline is natuurlijk dat het niet alleen gaat om de vraag of de dokter goed is, daarover heb ik geen oordeel. De zorg is een keten die net zo sterk is als de zwakste schakel. In dit ziekenhuis is dat duidelijk het management dat de nazorg niet aankan of niet serieus neemt. Of je nu wel of niet op een privee kamer ligt maakt dan ook niet zoveel meer uit.
Ga al 8 jaar naar staatsziekenhuizen nooit een probleem
Volgens mijn beste weten zijn er in de staatsziekenhuizen ook luxere kamers beschikbaar..Daar moet je dan wel extra voor betalen.
Deze website gevonden: http://bangkok.angloinfo.com/information/healthcare/health-system/
Daar staat dat luxere kamers tegen bijbetaling beschikbaar zijn.
Precies!
Ook in de staatsziekenhuizen zijn er éénpersoonskamers met airco.
Kosten weliswaar meer (ook hier bij ons hé), dus de modale “Isaan Thai” heeft er geen toegang (t.t.z. geld) toe.
Over de kwaliteit van de zorgen ga ik me echter niet uitspreken.
Maar uit eigen ervaring weet ik wel (verzorging na verkeersongeval) dat een “farang” (lees: de verzorgingskosten zullen wel gedekt zijn / betaald worden) beter wordt verzorgd dan een “modale” Thai.
Ik bedoel hiermee; gebruikt materiaal, persoonlijke en onmiddellijke opvang, geen verpleger maar de arts zelf die de zorgen toedient, ….
Geld is geld & dokters zijn dokters, … maar veel geld is geen garantie voor goede dokters (poenscheppers wel)
Vergelijk Bangkok niet met de periferie. In de periferie zijn er alleen staatsziekenhuizen met prima jonge artsen. Je moet alleen het geluk hebben dat er een een/tweepersoonskamer vrij is. Bij ongevallen kan dat wel eens verkeerd uitpakken. Ik heb uitstekende ervaringen.
Maar ik heb heel slechte ervaringen op ander terrein. Zowel in een duur particulier ziekenhuis als in een staatsziekenhuis. Gebrek aan medicijnkennis. Sommige medicijnen gaan niet samen, verzwakken of versterken elkaars werking. Je kunt het opschrijven, er wordt niet naar gekeken. Ik heb diverse keren een medicijn of infuus geweigerd vanwege…. Verwacht geen excuus al komt de arts met de apotheker binnen lopen en krijg je wat anders. Nu weet ik er wat van maar stel dat…..
Een soort gelijk situatie ook mee gemaakt op de afdeling Emergency in een prachtig ziekenhuis in Taipei.
Overal zie je patiënten op de gang staan en liggen.
Langs alle muren staan rolbedden, die regelmatige verschoven worden.
Je bent afhankelijk van je familie en enkele vrijwilligers om iets te eten of te drinken te krijgen.
Maar ik heb wel gezien dat de zorg prima was.
De artsen waren kundig en scan. Lieten je mee kijken bij de opname van het hart en ondanks het aantal behandelingen was de prijs nog geen € 100,-
Je kreeg ook nog een “mooie”foto van je röntgenopname mee.
Nu daarvoor kom je niet klaar in Nederland.
Echter als je naar de andere afdeling van het ziekenhuis wordt verplaatst met de kamer gaat de teller waarschijnlijk wel lopen.