Je maakt van alles mee in Thailand (214)

In de serie verhaaltjes, die wij plaatsen over iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt, vandaag: Een bijzonder vliegavontuur in Pattaya….

Op verlof wil ik avontuur meemaken, en ga ik naar Thailand dan is dat steeds meer dan een strandvakantie. Zo heb ik reeds de death-ride van de Pattaya Park Tower gedaan, met een motorbike-groep de Enduro Madness gereden, grotten bezocht rond Phuket, diepzee duikexcursies gedaan, met sportvlieger erop uitgetrokken, … Over dat laatste, … wat een belevenis.

Het was eind 2016 dat ik in Pattaya was en mijn geliefde hobby ook eens wou uitproberen, ver weg van thuis. Ik ben in België ppl-piloot. Dat wil zeggen dat ik met kleine sportvliegtuigjes mag vliegen met zo een viertal passagiers aan boord. Thuis is deze sport streng gereglementeerd en zeer veilig. Ik dacht dat dit in Thailand ook zo zou zijn.

Ik had voor mijn vertrek op verlof reeds het internet afgespeurd en was uitgekomen op een kleine vliegclub in Bang Pra, op een 40-tal km van Pattaya. Ik zou als ik in Pattaya was eerst eens bellen om mijn aankomst aan te kondigen. Goed, ik was er … gebeld, en ik mocht komen.

Een taxichauffeur aangesproken die mij zou brengen. In de buurt van Bang Pra wist hij het niet meer. Na veel zoeken en mensen uit de buurt om hulp te vragen vond hij het kleine weggetje door riet- en boomplantages dat uitkwam op de korte runway met aan de overkant de hangar waar een paar oude bijna-versleten Cessna’s buitenstonden.

Ik meldde mij aan bij het ontvangstbureau waar een vriendelijke Thaise jonge dame in verstaanbaar Engels mij zei dat er geen instructeur aanwezig was die als copiloot zou meevliegen. Dit was echter een vereiste omdat de radiocommunicatie in het Thais moest gebeuren, wat ik dus zeker niet kon. Ze belde iemand en vroeg of ik een halfuurtje kon wachten, er zou iemand komen.

Er verscheen een nogal oude man met getaand gezicht die zich voorstelde als instructeur met wie ik zou vliegen. Hij bleek een ex-gevechtspiloot op Phantom in de Vietnamoorlog te zijn. Whaaw, gaan wij samen vliegen? Ik toonde de copies van mijn Europese vergunningen en mijn vliegboek.

Hij had veel vertrouwen in mij en zei dat ik de external checks mocht doen op die blauwe C172 en reeds plaats mocht nemen op de linkse seat. Links-zitten in de cockpit wil zeggen dat je PIC (pilot in command) bent, of hoofdbestuurder. Dit had ik niet verwacht voor een eerste vlucht in Azië.

Dat stuk vliegtuig was al zeker meer dan 40 jaar oud en in geen al te frisse toestand. Ik hoopte dat het technisch betrouwbaar was. Mister instructeur knikte geruststellend, toestel is veilig. By the way, ik vlieg thuis steeds op laagvleugelige toestellen van het type Piper, nooit op hoogvleugelige Cessna’s.

De oude veteraan plofte in zijn zetel en gebood mij om de checklist af te gaan en te starten. Ik mocht taxiën naar de runway via een hobbelig weggetje met smalle doorgang waar de vleugels net tussen konden. Positioneren op de eerste meters van de opstijgbaan, vol gas, remmen los… en weg waren wij.

Ondanks mijn vele vlieguren voelde dit aan als iets nieuws, een stuk avontuur.

Op het einde van de opstijgbaan was ik al blij dat we op voldoende hoogte over de hoogspanningsleidingen waren en verder konden klimmen tot op een 1500 voet, dus een kruishoogte van 500 meter. Verder verliep de vlucht naar wens met een mooi lopende motor, een zeer zachte lucht zonder enige turbulentie, en een aangename temperatuur aan boord met het zijvenster open.

Eerst over Pattaya Harbor gevlogen waar een enorm grote boot gekapseisd was, dan naar Pattaya stad, boven Koch Lan gecirkeld, een toertje rond Sanctuari Of Truth, naar Jomtien… En terug naar het vliegveldje in Bang Pra, net over the Bang Pra Lake.

Eens dicht bij ons vliegveldje gebood ‘Mister fighter-pilot in the seat next to me’ mij om richting een bergheuvel te vliegen op de aangegeven koers. Ik zocht naar de landingsbaan maar ik zag niets. ‘Verder vliegen richting die heuvel’ gebood hij mij. Dat kon toch niet… Hij heeft toch geen zelfmoordneigingen? Ik was reeds zeer dicht en wist niet meer wat te doen.

Verder deze koers vliegen ging een catastrofe zijn, waarom zo verder vliegen? ‘Continue straight out’, gebood hij mij. Waarom?

Ik deed afstand van zelf vliegen en zei ‘you have the controls’… waarbij mister Vietnam het stuur moest overnemen. Hij vloog tot vlak bij de berg, met de vleugels op enkele meters van de bomen op de flank, maakte een zeer korte bocht en pas dan verscheen de landingsstrip tussen de hoge begroeiing als we in het verlengde waren. Nog een korte daling, afronding, en we raakten de landingsbaan in een perfecte landing.

Zoiets had ik nog nooit meegemaakt en zou ik zelf niet gekund hebben van de eerste keer.

Only in Thailand.

NB: toen ik laatst in Thailand was, net voor de corona, en ik terug met die toffe veteraan wou vliegen zei de chef van het vliegveld mij dat hij ondertussen overleden was en ik met iemand anders zou moeten vliegen, en geen linkse bestuurdersstoel meer kon krijgen. De Wet. Dus enkel meevliegen… Ik heb bedankt.

Ingezonden door Carlo Everaert