Hoe staat het met uw verzuring?
Verzuring? Ik?
Het werkwoord ‘verzuren’ heeft in mijn oren een negatieve bijklank; ik kan me ook niet snel een positieve betekenis voorstellen. Letterlijk betekent het ‘zuur worden’, en er klinkt uit door dat dat iets ongewensts is, dat het leidt tot iets dat niet meer goed bruikbaar is. Het gezegde ‘wat in het vat zit verzuurt niet’ brengt dat goed tot uitdrukking.
De lezer vraagt zich nu waarschijnlijk af waar ik heen wil met de bovenstaande inleiding. Nou, net als bij veel van mijn fietstochten hier in het hoge noorden van Thailand weet ik ook nu, bij mijn ‘tekstuele vertrek’, wèl dat ik op pad ga in een globale richting maar nog niet precies waar ik uiteindelijk uit wil/zal komen. Weet u nog? ‘De reis is het doel’, of iets van die strekking, zou Boeddha ooit eens gezegd hebben, maar ook ook als hij zich daarover nooit zou hebben uitgesproken blijft het in mijn ogen een goede leidraad voor een niet al te stressvol bestaan. Zeker in de levensfase waar ik me in bevind en waarin je véél meer jaren achter je dan vóór je hebt…… Natuurlijk, uiteindelijk hebben we allemaal dezelfde eindbestemming maar we hebben geen haast om die te bereiken
Maar goed, ik ben inmiddels ‘vertrokken’. Een strakke rit zal het niet worden, ik sla misschien wat zijpaden in, ik slinger hier en daar een beetje maar ik hoop dat u mijn route kunt blijven volgen. Adviezen en commentaren welkom!
Richting verzuring dus. Wat kan er zoal verzuren?
Dat kan van alles zijn. Zoals de bodem of het water, die kunnen verzuren door allerlei oorzaken. Die oorzaken kunnen ‘natuurlijk’ zijn, maar vaak is het te wijten aan de mens en zijn handelen of nalaten. Over bodem en water wil ik het hier niet hebben; maar wèl over de mens want ook die kan verzuren – ja, zèlfs wanneer hij/zij in ‘mai pen rai’-Thailand verblijft.
Als je hier op de fiets boven komt, ja, dan màg je verzuren……
Dan heb ik het natuurlijk niet over de fysieke verzuring die, bij voorbeeld, in de spieren kan optreden bij heel intensieve inspanningen; die is het gevolg van een bepaald stofwisselingsproces dat door de inspanning in gang wordt gezet. Vanuit m’n fietshistorie weet ik hoe dat voelt, en ik weet ook dat dat na afloop van die inspanning – bij voorbeeld wanneer je, na een 23 km lange steile klim bovengekomen op de 2750 meter hoge Stelviopas nog maar nauwelijks (lees: niet…..) op je benen kunt staan – weer vrij snel wegebt. Dat laatste lijkt mij meteen ook het grootste verschil met geestelijke verzuring, die ebt niet zomaar weer weg, die kan resulteren in een min of meer permanente toestand van negativiteit. Nog een verschil: die fysieke verzuring bij die inspanning is onschadelijk, maar de geestelijke verzuring schaadt jezelf èn je naaste omgeving. Wat mij betreft is verzuring dus iets voor de benen, niet voor de geest.
U kent vast wel voorbeelden van in meer of mindere mate ‘verzuurde’ mensen, hier in Thailand of elders. De kenmerken zijn helder: pessimisme, klagen over alles en iedereen, vinden dat hen altijd onrecht is aangedaan, zelfmedelijden en – bovenal – negativiteit. Cynisme ook. Duidelijk is dat de dragers van deze kenmerken niet gelukkig zijn.
Ik probeer zure mensen te vermijden – ik verdraag die negativiteit slecht – maar dat lukt natuurlijk niet altijd. In gezelschap zijn verzuurde mensen niet zelden wat dominant, trachten het gesprek naar zich toe te trekken, staan vaak niet open voor de inbreng van anderen en willen alleen maar hun eigen negatieve kijk als ‘werkelijkheid’ op tafel leggen. Een goed ‘anti-zuur’, een tegengif zo u wilt, is in mijn ogen humor; als het me teveel wordt probeer ik in zo’n situatie met wat humor de negativiteit te verdrijven, een positieve wending aan het gesprek te geven. Dat lukt soms, maar meestal is de ‘opleving’ van korte duur. Het zij zo, ik kan daar niets aan veranderen.
Het zal u duidelijk zijn hoe ik zelf de vraag in de kop van dit artikel zou beantwoorden: met mijn verzuring staat het prima, ik heb er geen last van, ik ben er niet vatbaar voor. Ik sta gelukkig optimistisch, positief in het leven. En nee, optimistisch zijn houdt niet in dat je alles door een roze bril bekijkt en ook niet dat je naïef bent. Optimistisch zijn komt ook niet voort uit het ontbreken van tegenslagen en moeilijke periodes in het leven. Het is, denk ik, deels een keuze voor een bepaalde opstelling in het leven, voor een bepaalde benadering van wat er op je pad komt ook als dat negatieve zaken zijn. Open staan voor de kansen die het leven, ook op oudere leeftijd, biedt, oog hebben voor de schoonheid van de natuur.
Oog hebben/open staan voor de schoonheid van de natuur
‘Optimisten leven langer’, had ik al eens eerder horen opmerken, maar ik kwam er pas onlangs – en tot mijn verbazing – achter dat aan die stelling zelfs (Amerikaans) wetenschappelijk onderzoek ten grondslag ligt. Dat blijkt o.a. uit een artikel over dat onderzoek in het dagblad Trouw van 30 augustus van dit jaar. Een citaat: ‘Optimisten houden het leven langer vol. Een stuk langer: de optimist wordt gemiddeld 10 procent ouder dan de pessimist, en zijn kans om de 85 te halen is anderhalf keer zo groot.’ Goede vooruitzichten dus, maar – uiteraard – geen garanties. En uit hetzelfde artikel: ‘Optimisme is voor 25% genetisch bepaald’. Inderdaad deels een keuze, zoals ik zelf al vermoedde.
Hoe nu verder, Cornelis? Nou, die bemoedigend klinkende 85, daar zit ik er nog 11 van af dus ik moet het inderdaad nog wat langer volhouden. Proberen optimist te blijven, stress buiten te houden, van elke dag te genieten, in beweging te blijven.
Nooit vergeten!
In het Cherntawan Boeddhistisch Meditatiecentrum, waar ik op m’n fietsje regelmatig kom (nee, niet om te mediteren maar vanwege de prima koffie) hangt op een prominente plek een mooie spreuk, die, letterlijk uit het Thais vertaald, luidt: ‘Vandaag hebben we geen twee keer’, op hetzelfde bord in het Engels weergegeven als ‘Today only happens once’. Te vergelijken met ons ‘pluk de dag’ of, zoals de oude Romeinen elkaar al aanraadden: Carpe Diem’. Aan dat advies heb ik niks toe te voegen. Of toch: ‘dat zouden méér mensen moeten doen’…..
Tot zover mijn gedachtenkronkels. Ik ben benieuwd naar wat u, als Thailandblog-lezer, er van vindt. Hoe staat het bij u/in uw omgeving met de verzuring? Of plukt u ook de dag?
Verzuren heeft ook zijn goede kant.
Yoghurt, Amsterdamse uien, Augurken en nee…. zuurkool niet vind ik.
Patrijs met zuurkool en een goed glas Elzasser is toch niet te versmaden. Zuurkool is een kwestie van smaak te vergelijken met fietsen waar ik een broertje aan dood heb. Je moet het proeven letterlijk en figuurlijk net als het leven. Cornelis gaat met zijn positieve instelling de 85 ruim overschrijden. Ik heb die grens al bereikt en denk en reis vol goede moed met een positieve instelling verder door het leven.
U vergeet wat wij hier in de Antwerpse Kempen ‘pekelharing’ noemen. Erg lekker.
Ik kan de strekking van deze tekst alleen maar beamen.
Wat je tegenkomt in het leven, daar heb je weinig VAT op. Maar hoe je er op reageert, dat heb je zelf in de hand.
Ja beste Cor,
Het beste kijk je naar Joseph Jongen!!
Die is op weg naar de 90, en is vlg mij het toonbeeld van optimisme. Roest ook niet vast want hij kan niet stilzitten: altijd ‘on the move’!
Ikzelf heb buiten de Stelvio-pas nog meer passen in Nrd Italië bedwingen en, nondejuu, ik weet wat verzuring is! En bij mij ebde dat niet rap weg.
Ben nu in het trotse bezit v ‘n tour E-bike. Wat ‘n genot, en ik heb er maar ‘n accu bijgekocht.
Het intern fietsleven lacht me weer toe. Verzuren is uit de boze!!
Voor de positieven onder ons, waarvan er gelukkig veel zijn, heel leuk en zeer waar(devol). Voor de iets minder positieven onder ons wellicht wat naief. Ook de verschillen houden het leven aangenaam. Fijne dag vandaag!
Het verschil in smaak tussen rijp en onrijp fruit maakt het al duidelijk. Een klein beetje zuur kan een verfrissend effect hebben maar het kan ook onaangenaam zijn. Dat weet iedere kok. Met een beetje citroensap, assem, zure room of azijn kan de smaak van een gerecht frisser worden. Maar het kan snel onaangenaam worden zodat de juiste dosering van belang is. Zuur is interessant, het activeert, maakt wakker maar teveel zuur irriteert en laat alles samentrekken. Als je werkelijk het maagzuur krijgt dan is dat hoogst irriterend en geeft een indringend, brandend gevoel. Iedereen kijkt wel eens zuur bij een irriterende gebeurtenis en klaagt daarover maar als je werkelijk een zuurpruim wordt en andere mensen het leven voortdurend zuur maakt dan ben je onuitstaanbaar. In de Duitse volksmond heet het “Sauer macht lustig”. Ik voeg daar graag aan toe “aber Sauer sein ist nicht lustig”. In het Nederlands zou je zeggen “Als je het zuur hebt wordt je daar niet vrolijk van”.
Wat dacht je van een ‘zuurtje’.
Ik weer niet of dat ABN is, maar zo noemden wij in Amsterdam als een kind een snoepje.
Maar mijn complimenten voor het verhaal.
Kan ik mij helemaal in vinden.
Een mooie bespiegeling Cornelis, waaruit veel levenswijsheid blijkt. Zelf beschouw ik mij als een positief ingesteld persoon en aangezien ik net als jij graag fiets kan ik mij met regelmaat al bij het ontwaken verheugen op de tocht die ik later op de dag ga maken. Soms betrap ik mezelf echter wel op een bepaald cynisme, ook in sommige reacties van mij op Thailandblog. Gelukkig heeft Peter (voorheen Khun) dat goed in de smiezen en plaatst hij mijn reactie gewoonweg niet, waar ik alle begrip voor heb en hem zelfs dankbaar voor ben. Jouw geciteerde spreuk ‘Vandaag hebben we geen twee keer’ is een waarheid als een koe maar dat geldt mijns inziens ook voor ‘Morgen is er weer een dag’. Enfin, jouw gedachtenkronkels hebben mij weer eens in de spiegel laten kijken en ondanks dat je dan wel eens kan schrikken kan dat nooit kwaad. Ik blijf overigens wel gecharmeerd van een lichte vorm van ironie, waar sommige schrijvers op Thailandblog tot mijn plezier gebruik van maken. Ik wens jou nog veel en fijne fietstochten toe!
Mijn vader liet vroeger de witte kool verzuren naar zuurkool in grote houten tonnen in de kelder. De smaak was raak. Heerlijk. In Frankrijk en Duitsland eveneens niet te versmaden Sauerkraut.
Goed verhaal/verslag “Verzuring”, maakt je even aan het denken.
Soms moet je oppassen om niet te verzuren en je zegeningen tellen om je daar weer overheen te zetten.
In beweging komen en van de natuur genieten helpt daar zeker bij. Zure mensen lijken nergens van te genieten en zo min mogelijk buiten te komen, misschien liggen ze thuis in zo’n vat zuurkool te pruttelen om nog verder te verzuren.
Ik heb zo’n collega waar het glas altijd half leeg is en nooit halfvol dat zuigt gewoon energie.
Ze is wel vol negatieve gedachten kronkels dat dan weer wel.
Cornelis ga nog vaak genieten op de fiets en maak ons deelgenoot van je belevenissen en foto’s.
Prima verhaal
Mooi om te lezen
Probeer het niet toe te laten
Leven te mooivaak
Gr Paul
Dat heeft u mooi geschreven en als we allemaal zo ingesteld zouden zijn is het leven een stuk mooier toch. De waarheid is echter dat de wereld niet zo best in elkaar steekt en dat de mensheid het leven van velen zuur maakt. Door een andere kant op te kijken zijn we dit niet gewaar of houden we onszelf dan voor de gek. Alleen de sterken op positief vlak die overleven het beter, maar dat komt niet vanzelf en door alles wat we zien en meemaken, maar zoals al werd aangegeven door genetische bepaling, opvoeding en alles wat er op je pad komt. Mensen met een burnout of nog erger die geestelijk er aan onder door gaan zien het leven toch heel anders en dan helpt dit verhaal niet. Dus tel je zegeningen en houdt de moed erin, want wat ik wel heb ondervonden is dat na regen er weer zonneschijn komt en 7 slechte en goed jaren ook een spreuk is met enige waarheid. Hoe het ook zei we zullen het er mee moeten doen, met onze capaciteiten en zegeningen.
Dank voor de positieve reacties!