Geland op een tropisch eiland (deel 6): Bubba’s Coffee Bar is geopend!

Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Haar zoon Robin gaat een coffee cafe openen op Koh Phangan.

Eindelijk is het dan zover, na een enerverende verbouwing met bouwvakkers die “morgen” komen, nieuwe koelkasten die lekken, door transport vernielde vitrines, kapotte keukenmachines, servies dat met plank en al van de muur kwam, is op 18 december 2015 de coffee bar geopend.

Vol goede moed beginnen Robin en Somi samen met hun keukenpersoneel uit Myanmar en de Thaise diva-ober. Een paar dagen later, is de diva-ober spoorloos, maar er zijn ook al vaste klanten en er zijn ook al heel veel complimentjes geïncasseerd. De koffie wordt geprezen, het gezonde eten wordt met smaak verorberd en de inrichting wordt bewonderd. De routine moet nog komen, maar iedereen doet zo ontzettend z’n best. Er wordt hard gewerkt, van ’s morgens 7 tot ’s avonds 6 uur is Bubba’s geopend.

En hoe leuk is het als:

• Je staff uit Myanmar, Naing, eropuit gestuurd wordt om bloemen te kopen om gerechten te decoreren en dan trots met een echte bloemkool terug komt.
• Er een groot aantal kleine flesjes water gekocht moet worden en Naing met een klein aantal grote terugkomt?
• Naing ijs moet halen en dat het op is en dattie daarom maar een slagroomtaart heeft meegebracht?
• Gelukkig is z’n vrouw jarig en mag hij de taart mee naar huis nemen.
• Dat alle collega’s van Roos regelmatig komen ontbijten?
• Dat er twee mannen uit Amsterdam, die vanwege een zieke vriendin toevallig op Koh Phangan verblijven, onze eerste vaste klanten zijn?
• Dat onze mooie Franse buurmannen elke dag komen?
• Dat zoveel locals ons weten te vinden?
• Dat vrienden van vrienden ook regelmatig komen?
• Dat de sfeer zo relaxt is, terwijl er achter de schermen vaak onder hoogspanning gewerkt wordt?
• Dat het terrasje aan de voorkant zo fijn is?
• Dat ik alle dagen volop mag meedraaien in het café omdat er geen staff is?
• Dat er mensen zijn die graag met ons op de foto willen….?
• Dat JoeJoe de nieuwe ober er de volgende dag ook niet meer was?
• Dat Hom, onze kok in de keuken en onze meest stabiele medewerkster, ineens een snipperdag had, maar vergeten was dat te melden?

Minder leuk is dat ik tijdens m’n eerste paar uurtjes vrij een eindje ging rijden met de Kuuk en dat we bij een opstopping aan de rechterkant van de weg kwamen; er was weer eens een ongeluk gebeurd met een scooter. In deze tijd bijna dagelijkse kost. Maar wie zien we daar? Een klein vrouwtje…heeeee het is Somi! Ze staat een beetje bibberig aan de linkerkant van de weg,

De saleng (scooter met zijspan) met grote lege Makro tassen en Somi waren op weg om boodschappen te halen. Een grote katoy met een piepklein tasje staat te kijken naar het krasje op zijn (of haar) gehuurde scooter. Oh jeé, dit gaat geld kosten.

Somi had even naar het ongeluk gekeken op de andere rijbaan en had de scooter van de katoy geschampt. Een klein krasje was het gevolg. Maar ja….de scooterverhuurder wordt gebeld en die maakt er natuurlijk een heel drama van. Natuurlijk vraagt hij een belachelijk bedrag voor zijn geleden schade. 2.000 baht.

Gelukkig zijn wij erbij en zullen Somi bijstaan. We zeggen dat we weten dat het bedrag veeeeel te hoog is en stellen voor om zelf een nieuwe kap erop te laten zetten, maar hij raakt geïrriteerd en wil er niks van weten. Oei, dit gaat niet de goeie kant op.

Dan spreekt Somi hem aan…please sir…en dan komt er een heel verhaal over dat haar vriendin het ook heeft gehad en dat de schade toen minder was en dat ze geen toerist is maar hier woont en dat ze net een koffieshop heeft geopend en of het please wat minder kan?

Met haar allerliefste gezichtje lijkt ze de norse scooterverhuurder in een mildere stemming te brengen. Hij zegt oke, oke 1500 baht. Dan pakt ze 1000 baht uit haar portemonneetje en kijkt hem nog eens goed aan en zegt please 1000 baht I pay en you come to my shop and I make you good food. Hij is verkocht, pakt de 1000 baht en zegt oke, oke! ik zie hem glimlachen.

Ik ben apetrots op Somi en stap samen met haar op de scooter om te gaan winkelen bij de Makro (iets wat ik normaal gesproken nooit zou doen in m’n vrije tijd).

De kuuk rijdt met de saleng naar huis.