Geland op een tropisch eiland: Een bolletje per dag en van mij zullen ze geen last hebben

Els van Wijlen verblijft met haar man ‘de Kuuk’ in op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.

Het is januari en bijna full moon, we zitten in het piekseizoen op Koh Phangan, dus het is druk, heel erg druk.

Overvolle high speed ferry’s lossen honderden toeristen per dag. De grote ferry brengt een paar keer per dag naast nog meer toeristen ook tientallen auto’s en vrachtwagens die zorgen voor bevoorrading van alle bedrijven, winkels, resorts en de vele nieuwbouw projecten. Bijna alles moet aangeleverd worden vanaf het vaste land. Het is gewoon superdruk.

Bubba’s zit aan die drukke doorgaande weg. Er scheurt van alles langs; scooters, auto’s, motoren, salengs, trucs, taxi’s, pick-ups. Af en toe bouwverkeer en een fietser, regelmatig ambulances en politieauto’s al dan niet met loeiende sirenes. Veel toeristen lopen met verband, ook de ziekenhuizen draaien topomzetten.

Bij Bubba’s is het erg druk en ik help mee met de afwas. Ze noemen me de Miele.

Daarnaast heb ik ook nog een brei opdracht; een topje maken voor een dame. Erg leuk, maar ik moet wel opschieten, want over een paar dagen vertrekt mijn opdrachtgeefster. Om op tijd klaar te zijn, heb ik mezelf voorgenomen om 1 bolletje per dag te breien. M’n breiwerkje neem ik mee naar het café, kan ik tussendoor nog wat doen. Door de drukte bij Bubba’s vandaag is dat niet gelukt, dan vanavond in de hangmat nog maar even aan de slag.

Aan het einde van de dag vertrek ik vanuit Bubba’s Coffee Bar richting huis. Met een slakkengangetje rijd ik door het super drukke verkeer. Zeer bewust van de gevaren in het verkeer, neem ik de tijd en rijd zo braaf mogelijk.

Van mij zullen ze geen last hebben.

Dan komt er een scooter naast me rijden. De bestuurder roept naar me dat ik iets verloren ben. Oh nee hè, ik kijk snel achterom en zie in de verte, tussen het voortrazende verkeer, midden op de weg iets zwarts liggen. Ik herken mijn voorpandje dat ik aan het breien ben meteen, shit hoe kan dat nou??? Ik stop en moet met gevaar voor eigen leven, omdraaien en terug om mijn voorpandje te redden. Nou, nou, dat valt nog niet mee.

Ineens sta ik in die drukte midden op de weg, ik kan niet voor of achteruit. Gelukkig stoppen de auto’s. Er wordt druk geclaxonneerd en tegen me geroepen. Ja, ja, ik weet het…

Er ontstaat een file tot in het dorp, maar ik trek me er niks van aan, dit is een noodgeval. Als ik alles weer opnieuw moet breien, ben ik nooit op tijd klaar. Arm voorpandje, wees gerust, hulp is on the way….

Hebbes!!

En het heeft niks geleden zo te zien. Maar waar is mijn bolletje?????? Er loopt een draadje vanaf het voorpand over de weg helemaal terug naar????? het is niet te zien.

O jé, ik loop voorzichtig langs de kant van de weg tegen het drukke verkeer in op zoek naar mijn bolletje aan het eind van het draadje. Het lijkt tot in het oneindige over de weg te liggen.

Dan neem ik een beslissing, bijt snel het draadje door en neem afscheid van mijn bolletje. Ik schaam me rot vanwege de chaos die ik veroorzaakt heb en maak me snel uit de voeten.

Nou ja, heb ik toch een bolletje opgemaakt vandaag…..