Het moet een jaar of tien geleden zijn dat ik voor de laatste keer een bezoek bracht aan de Phi Phi Islands, op vaarafstand van de badplaats Ao Nang bij Krabi. Omdat de zoon van mijn vriendin Rayziya drie maanden stage ging lopen in een uitermate luxe hotel bij Krabi, lag een bezoek aan de eilanden voor de hand.

Het zoeken naar een passend verblijf in Ao Nang voor drie nachten via booking.com was al een hele opgave. Zelfs medio februari waren de meeste (betaalbare) opties al uitverkocht. Verblijf in het luxe Pulay Bay, het werkterrein van de zoon van Raysiya was uitgesloten, gezien de rack rate van ruim 23.000 baht per nacht. Via booking.com was een prijs van dik 17.000 haalbaar, maar ook deze ging het budget te boven.

Sawaddee Resort in Ao Nang leek een goede optie, voor 1500 baht per nacht per bungalow, te betalen bij vertrek. Omdat we en route van Hua Hin via Ranong flink achterliepen op het schema, belden we het resort met de mededeling dat we iets later kwamen. Dat was geen probleem. Dat ontstond pas bij aankomst, want alle bungalows waren bezet. This is Thailand….

We werden voor één nacht verblijf naar een groot hotel gebracht met de mededeling dat we slechts 1500 baht hoefden te betalen, in plaats van de normale 2000 baht. De volgende dag konden we onze gereserveerde bungalows betrekken, inclusief ontbijt. Dat mocht in feite geen naam hebben, want het ontbijt bestond uit twee eieren, twee boterhammen en een kop thee of oploskoffie. Maar ach, een kinderhand is gauw gevuld.

In de badplaats Ao Nang was het duidelijk nog hoogseizoen; je kon er over de hoofden lopen. Een bezoek aan de Phi Phi Islands stond hoog op het verlanglijstje van Raysiya. Bij een kantoortje op de boulevard van Ao Nang boekten we de 4 Islands Tour. Volgens de dame achter het bureautje was dit een uitstekende keuze, voor 1000 baht per persoon en Lizzy van bijna 4 jaar gratis. Ze belde naar de rederij, maar helaas, de speedboot zat vol (niet uitgesloten is dat ze maar deed alsof). Een andere optie kostte 1100 baht, maar de kwaliteit van de tocht was ook een stuk beter.

Daar kwamen we de volgende ochtend achter. Bijna een uur na het afgesproken tijdstip werden we opgehaald met een pickup en naar een plek gebracht waar nog honderden anderen stonden te wachten. Vervolgens een flink stuk door het zand sjokken totdat we bij ons ‘schip’ kwamen, een overmaatse speedboot met drie keer 250 pk Honda buitenboordmotoren. Hoeveel makke schapen gaan er in zo’n vaartuig?

Officieel 57, maar na telling kwam het personeel uit op 63. Haringen in een ton hebben meer ruimte, kan ik u verzekeren.

Op twee eilanden mochten we uitstappen op een druk strand, terwijl we op Phi Phi Don een snelle lunch kregen aangeboden, evenals de versnaperingen aan boord inbegrepen in de prijs. Daar valt dus niets van te zeggen. Phi Phi Don is na de tsunami vanaf de grond opnieuw opgebouwd. Liefhebbers van souvenirwinkels, ijssalons en jeugdige backpackers komen hier zeker aan hun trekken, maar voor een romantisch paradijs moeten ze elders zijn.

Vervolgens mochten we iets uit de kust snorkelen, maar meer dan wat dood koraal en wat kleine vissen zijn hier niet te vinden. Op de terugtocht ging het weer met dik 50 kilometer per uur naar Ao Nang Beach. De vrouwelijke bootbaas ging met een tipbox rond, waar iedereen minimaal 100 baht per persoon in moest doneren. De passagier die de hele tocht aan boord had zitten kotsen, was blij dat hij weer vaste grond onder de voeten had. Het was ver en ongelooflijk warm, als de boot stillag.

De moraal: als toerist ben je een wandelende kassa. De volgende keer nemen we de gewone veerboot en bezoeken we de eilanden op ons gemak.

Er zijn geen reacties mogelijk.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website