Dagboek van Sjaak Schulteis (deel 2)

Sjaak Schulteis en vriendin Aom

Sjaak Schulteis werkte 30 jaar als steward bij Lufthansa. Daardoor kwam hij enkele jaren bijna iedere maand in Bangkok. Zijn favoriete landen zijn Brazilie, Japan en Thailand. Sinds december 2012 woont hij met zijn vriendin Aom (39) in een leuk huurhuis bij het dorpje Khao Kuang (Prachuap Khiri Khan) op 10 km afstand van Pranburi en 20 km van Hua Hin. Sjaak kon op z’n 55ste met vervroegd pensioen. Zodra hij een werkvergunning krijgt, wil hij samen met een Duitse kennis uit Hua Hin computer gerelateerde problemen oplossen bij de buitenlanders die rondom Cha-am, Hua Hin en Pranburi wonen.

Een gezellig tempelfeest in Pranburi

Gisteravond zijn mijn vriendin en ik naar een Tempelfeest in Pranburi gereden. Het was er best gezellig. Lekker veel versnaperingen en zoetigheden te krijgen. Het feest in de Wat Wang Phong duurt bijna twee weken.

Maar eerst moesten we Buddha eren en onze ronde in de tempel maken. Daarvoor kochten wij dan voor twintig baht elk een kunstbloem, een opgerold document, drie wierookstaafjes, een kaarsje en nog negen blaadjes goud (wij hadden er tien, iemand had verkeerd geteld). Ook schreven we onze namen op mooie stukken papier met de donatie: een keer 40 baht en de tweede (de belangrijkere – het ging om de zegening van ons stukje land) van 100 baht.

Deze werden dan, voordat wij onze goudblaadjes verdeelden, in een grote bak gegooid: de bloem, wierook met kaarsje en papiertje samen. Dit was in een gebouw midden op het plein. Mijn vriendin wist dat velen dit verkeerd deden en eerst de rondgang maakten en dan pas naar binnen. Ze was twee weken in een tempel geweest en wist precies hoe het moest en leidde mij ook bij de hand om alles goed te doen.

Onze goudblaadjes dwarrelden niet naar beneden

In het midden van de tempel bevond zich een monument met daarin een grote bol, hangend boven een vierkant gat. De bol was bestreken met een plakkerige substantie, waarop je de blaadjes goud kon plakken. Om het monument hingen nog acht bollen, die alle genummerd waren. Daar kon je ook de 1 cm2 grote goudblaadjes op plakken en iedere keer een gebedje bidden of wens uiten.

Deze waren volgeplakt met deze goudblaadjes. Ik was iets slimmer, haha, want de meeste blaadjes bleven niet plakken, omdat iedereen maar duwde op de al aanwezige blaadjes. Echter onder aan de bal, was nog een zwarte, iets plakkerige oppervlakte vrij. Ik maakte mijn vriendin daarop attent en zij volgde mijn raad. Onze blaadjes dwarrelden niet naar beneden. Na negen blaadjes verdeeld te hebben, plakten we nr 10 ook op bol nummer 9.

Daarna verlieten wij de tempel. Mijn vriendin had op haar gezicht en armen stukjes van de goudblaadjes plakken die van de bollen losgeraakt waren. Zag er wel leuk uit op haar bruine huid. Daarna pas konden wij gaan eten en kleine spulletjes kopen. Bij een stal kon je sieraden kopen. Deze gingen weg als warme broodjes. Zag er uit als goud, maar kon met geen mogelijkheid goud zijn. De verkoper (een Chinees) praatte aan één stuk door.

Tussendoor kochten de mensen van zijn assistente de sieraden, die voor 20, 100, 200 baht weggingen. Ook horloges voor 50 baht. Soms ging er ook iets gratis weg. Een ring als ie paste of iemand die brillendrager was kon iets komen halen. Mijn vriendin stuurde me voor een ring, maar iemand was me net sneller af. Zij kocht een kettinkje voor 20 baht en had de grootste lol.

Wat me zeer goed beviel was ook een stal, waar houten meubels verkocht werden. Geweldig. Voor 13000 baht kun je een mooie houten tafel en zes stoelen krijgen. Nog even wachten, want we willen nog verhuizen.

---

Naar het ministerie om ons motorrijbewijs te halen

Een paar weken geleden zijn mijn vriendin Aom en ik naar het ministerie van transport en verkeer in Pranburi gegaan om eindelijk na een jaar oefenen op de Thaise wegen mijn motorrijbewijs te halen. ,,Not easy”,  zei Aom telkens weer, als wij daar heen moesten gaan, het zou minimaal twee dagen duren. Aan het loket werd ons uitgelegd wat we nodig hadden: twee pasfoto’s, kopie paspoort, een bewijs van inschrijving van de immigratiedienst en een dokters attest.

Met deze informatie gingen we op pad. De immigratiedienst was in Hua Hin. Dat was een rit op onze motor van 45 minuten. Daar aangekomen (stom van mij) moest ik een huurcontract bij me hebben (of eigendomsbewijs van huis) om het formulier daar in te kunnen vullen. Maar je mocht het formulier mee naar huis nemen. Aom was al bang dat we twee baht voor een formulier moesten betalen en vond het niet leuk dat ik er gelijk twee meenam, wegens eventuele schrijffouten. Pas toen ze overtuigd was dat deze gratis waren, was ze gerustgesteld.

Omdat we nog onze gezondheidsverklaring moesten hebben, reden we naar het Hua Hin Hospital, na eerst een dokterskliniek gezocht te hebben. Het ziekenhuis leek mij de gemakkelijkere keuze. Als Thai hoefde zij zich niet te registreren, ik als Farang echter wel. Daarna werd onze bloeddruk gemeten en ons gewicht. Dit tot schrik van Aom (60 kg) en ik (91 kg!). We besloten een weegschaal te gaan kopen en op onze calorietjes te letten (nu vier weken later: zij 58 kg en ik 85 kg – jippie het lukt).

De dokter vraagt: Ben je regelmatig dronken?

Het duurde vrij lang in het ziekenhuis. We konden in een rij stoelen plaats nemen. Voor me zat een Thaise jongen van nog geen twintig, die alleen al het dubbele van ons gewicht leek te hebben. En dan was er een man te zien die een gezwel in zijn gezicht had, dat zo groot als een tennisbal was. Het zag er niet bepaald fris uit. Even later toen ik beneden naar de wc ging, zag ik hoe net een Farang in bed voorbij geschoven werd. De man zag eruit als 90 en was broodmager, met een starende blik in zijn ogen en nauwelijks bewegend. Ziekenhuizen zijn deprimerend, stelde ik maar weer eens vast.

De doktersverklaring was gauw gedaan. Een paar vragen, die juist beantwoord moesten worden (wie zou ja zeggen als je gevraagd werd of je regelmatig dronken bent?). Maar goed. We verlieten even later het ziekenhuis 500 baht armer: 100 baht voor mijn vriendin Aom en 400 baht voor de buitenlander.

Reactietest met een gas- en rempedaal

De volgende dag reden we weer naar de immigratiedienst met de ingevulde formulieren en de dag daarop op voor de rijvaardigheidstest. Na het aanmelden werd je dan opgeroepen om een reactietest in een kamertje te maken. Je zit dan aan een tafeltje met een kastje erop en twee pedalen eronder. Het kastje op de tafel heeft een knopje. Dat moet je indrukken als in het kastje voor je twee staafjes op gelijke hoogte komen. Hiermee word je diepte ervaring getest.

De pedalen onder de tafel zijn een gaspedaal en rempedaal. Nou vraag ik me af wat ik eraan heb om een motorrijbewijs te halen. Maar goed, het moest gedaan worden. Dus, je geeft gas en als het licht op rood springt, moet je remmen. Klinkt eenvoudig, is ook eenvoudig en toch waren er genoeg mensen die deze test niet haalden. Helaas was mijn vriendin ook een van dezen (ze rijdt al 21 jaar motor!!!).

Dus was zij al bij de eerste ronde uitgeschakeld. Degenen die door mochten gaan, kregen een video te zien, helemaal op zijn Thais. Begreep er helaas niks van, maar verstond het wel. Ja, althans de bedoeling ervan. Dan na twee lange uren en vele patience spellen op mijn Galaxy Tab (Android tablet) konden we pauzeren.

In de foodcourt van Tesco genoten we van een lekkere pittige maaltijd

We gingen naar Tesco Lotus om daar te lunchen. Op de kruising voor Tesco was een ongeluk gebeurd. Een ziekenauto in de prak gereden. Hij had het zwaailicht nog aan. Toen we bij Tesco aankwamen, zagen we meteen waar deze vandaan kwam. Twee andere auto’s hadden een botsing gehad voor de ingangsdeuren van Tesco. Zoveel over veilig verkeer. De lunch smaakte er niet slechter om. Vergezeld van mijn vriendin, een Deens echtpaar en een Russische jongeman genoten wij in de foodcourt van Tesco van een lekkere pittige maaltijd.

Terug van de lunch wachtte ons een sympathieke, maar bloedserieuze officier van de politie in de leszaal. Wij Farangs waren te laat en hij keek ons even verwijtend (?) en ernstig aan en ging toen weer door met zijn gesprek over verkeersveiligheid, ongelukken enzovoort als een vader die zijn kinderen een lesje geeft.

Het wilde me niet lukken om in een rechte lijn te rijden

Toen kwam de praktijk buiten. Deze bestond uit drie gedeelten: een 20 cm brede, 10 meter lange en 3 centimeter hoge witte lijn moest ononderbroken gevolgd worden. De meesten haalden het, alleen ik niet. Je mocht twee keer proberen, maar het wilde me niet lukken recht te rijden. En ik had toch geen biertje op.

Dus kon ik een paar dagen later terugkomen om het nog eens te proberen. Mijn vriendin zou ook al teruggaan voor haar tests. Dit deden we samen en omdat zij ook bij de tweede keer de reactietest niet haalde, waren we gauw klaar. Ik maakte gebruik van de gelegenheid om het rijden over de streep tot in alle perfectie te oefenen. Twee dagen later was ik dan weer aan de beurt en dit keer verliep alles zoals het hoorde.

Weliswaar was ik door een misverstand 4 uur te vroeg daar, maar goed, Tesco was in de buurt en al gauw was die tijd ook om. Na de praktijktest mocht ik meteen de computertest doen. Deze is voor ons buitenlanders tricky, omdat sommige antwoorden in het multiple choice systeem die eigenlijk goed waren, door een foutieve instelling als onjuist werden gezien. Dus je moet weten welk fout antwoord je moet geven. Ook was de vraag soms niet duidelijk, omdat deze refereerde aan een andere vraag die je niet van te voren gezien had. Ook hier had je weer twee kansen en bij de tweede keer haalde ik het. Even later was ik dan de trotse bezitter van een Thais motorrijbewijs.

Voor 500 baht kon mijn vriendin (21 jaar rijervaring) de test halen

En mijn vriendin? Die ging deze week nog eens op. Haalde de reactietest meteen, deed alles goed, praktijk enzovoort. Ze had alleen problemen met de computertest. Op een gegeven ogenblik kwam ze naar me toe en nam me even mee naar buiten. Voor 500 baht kon ze deze test halen; ze had immers al die jaren rijervaring en had door naamsverandering een aantal jaren geleden haar oude motorrijbewijs verloren. Zo kon het ook.

Sjaak’s vorige dagboek verscheen op 13 februari.