‘De kunst van het nietsdoen in een hangmat’
Hoe Thai en farang een volstrekt andere opvatting hebben van ‘druk zijn’
Ik lig. Dat is alles. Niet zitten, nee, liggen. En niet zomaar op een bankje, maar in een hangmat, die zichzelf met enige waardigheid heeft opgeknopen tussen twee palmbomen. Boven mij het bladerdak, onder mij een schommelend niets. En voor mij, als decor, een veld met een kip die de indruk wekt dat ze nadenkt over haar levensloop.
Mijn vrouw vindt dat ik te veel denk. Dat beweert ze vaker. Meestal terwijl ze met chirurgische precisie een papaja doormidden snijdt alsof daarin de sleutel tot de kosmos verborgen ligt. “Je moet leren niets te doen,” zegt ze dan, met de rust van iemand die weet hoe dat moet.
Maar nietsdoen, beste lezer, is voor de farang een onbekend continent. Bij ons is zelfs de ontspanning een activiteit. We ‘doen aan mindfulness’, plannen onze rust in de agenda en nemen daar dan wel onze telefoon bij, om op Instagram te posten hoe fijn het is om even offline te zijn.
De Thai daarentegen, ik generaliseer met liefde, verstaat de kunst van het nietsdoen zoals de vis het zwemmen en de monnik het zwijgen. Neem oom Preecha. Hij zit. Niet op een stoel, maar in zichzelf. Geen krant, geen radio, geen espresso. Alleen hij, een pet en een gezicht dat zegt: “De wereld is druk genoeg. Laat haar maar even zonder mij.”
Toen ik dat probeerde, riep mijn vrouw: “Gaat het wel?”
“Waarom?”
“Je beweegt niet. Je denkt niet. Je leeft niet. Alleen je wenkbrauw trilt.”
Mijn eerste poging tot hangmat-nirwana was dan ook een fiasco. Ik had het goed voorbereid: nieuwe hangmat, goedgekeurde palmbomen, koel biertje, de wil tot leegte. Ik ging liggen. Na 27 seconden begon ik te plannen wat ik met deze leegte zou doen. Foto maken? Blogje voor Thailandblog schrijven? Hashtag slowlife?
Maar nietsdoen laat zich niet regisseren. Het gebeurt. Zoals de regen, of het vallen in slaap. Onvoorzien, ongedwongen, ongefilterd.
En dan, op een middag, zonder vooraankondiging of ceremoniële begeleiding, gebeurde het. Niet op een spiritueel strand of bij een boeddhistisch klooster, maar gewoon in de tuin, na een bord plakkerige rijst. Ik lag. Ik deed niets. Geen tijd. Geen doel. Geen schuldgevoel. Alleen het trage wiegen van de hangmat, de geur van gras en het besef dat de wereld zonder mij heel behoorlijk functioneert.
Mijn vrouw liep voorbij en glimlachte. “Goed zo,” zei ze. “Je leert het.”
Toen begonnen de mieren. Maar ik bewoog niet. Ik dacht niet. Ik krabde niet. En ziedaar, ik bestond.
Epiloog voor de haastige lezer
Hang een hangmat op. Laat je telefoon binnen. Laat je zorgen op stil. En wanneer iemand vraagt wat je aan het doen bent, antwoord dan met zachte stem:
“Existentiële heroriëntatie. In hamac minor.”
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur11 juni 2025‘Als zelfs mijn vrouw het zwaard opneemt…’
Cultuur5 juni 2025‘De week zonder wifi’
Cultuur1 juni 2025‘De man die elke ochtend de stilte veegt rond de tempel’
Cultuur27 mei 2025‘De wijsheid van het zwijgen’
Ook in Nederland valt het zwaar om in de hangmat te hangen en behalve dat hangen niks te ondernemen.
Er moet lectuur of muziek mee als het een keer langer dan 10 minuten duurt. De rusteloosheid blijft.²
Wil je die rusteloosheid je hele verdere leven met je meedragen, ertegen vechten of…..je afvragen wat je werkelijk rusteloos maakt? Nooit tevreden, rennen van het een naar het ander?
Het ging om hangmatten….
Even een aardigheidje.
Het liggen in een hangmat, opgehangen tussen twee palmbomen, zoals op de foto, is ‘levensgevaarlijk’.
Een palmboom verliest geen blaadjes, maar tamelijk zware hele takken van behoorlijke hoogte.
Aan die takken zitten scherpe kanten, die wil je niet op je hoofd krijgen.
Veroorzaken lelijke wonden.
Dus opgepast. 🙂
Bedankt voor die reflekties.
Ik doe die “Existentiële heroriëntatie in hamac minor” al meer dan 20 jaar,
vooral sinds ik naar een houten huisje verhuisd ben in Noord Thailand.
Heerlijk, heerlijk is dat wel.
Soms toch met een boekje of met wat klassieke muziek,
maar altijd heerlijk en koel (zonder aircon).
Het voordeel van een houten huisje is dat je overal houten pilaren hebt waaraan je in elke kamer de hangmat makkelijk kunt installeren met de hulp van ee sterke haak.
Ik heb meerdere hangmatten, in prachtige kleuren, allemaal van de beste kwaliteit en met genoeg ligruimte voor een farang body en sterke lussen om ze veilig te hangen.
Die hangmatten worden in Chiangrai met de hand gemaakt (zie Facebook).
De oudste hangmat is nu 15 jaar. Zo goed zijn ze…
“Existential reorientation. In hamac minor
Ik hang op de Thaise prairie ook vaak maar wat in een hangmat te hangen. Er is daar eigenlijk ook niet zo veel anders te doen vind ik. Ik zou net als de schrijver dat hangmatten zinvol kunnen maken door het filosofisch te onderbouwen. Maar ook dat is toch wel weer een beetje westers eigenlijk. Er wordt weer een doel voor bedacht. Je de kunst van het nietsdoen eigen maken.
Je hebt dan wellicht nog geen Oosterse filosofie gelezen;-)
Een kenmerk grosso modo van de Oosterse filosofie is de cyclische en meer gelaagde benadering van de tijd en de geschiedenis. Er is minder nadruk op lineaire progressie en meer op het herhalen van patronen. Hetgeen in jouw reacties te lezen valt. Een zeer zekere intuïtieve bejegeningsstijl.