Fabeltjeskrant of toch niet? – deel 25

De verbouwing loopt gestaagd verder, de ingehuurde krachten en familieleden spenderen op hun weinig vrije tijd wat uurtjes aan het metselwerk tot een metertje hoog.
Piet had wel de eerste twintig centimeter hoog met gestort beton met de buitenmuren verlangt.
Met wat ‘spul’ erdoor zodat het min of meer waterbestendig is.
Niet om overstromingen tegen te houden, want dat doe je niet met twintig centimeter, de regio van Piet en Noy hun optrekje was trouwens op hoge grond.
Nee, optrekkend vocht in ongebakken stenen geeft snel problemen met je stuclaag en de verf die er normaal gesproken toch ook wel op mag.

Hoewel Piet in de regio wel huizen heeft ontdekt die niet aan zulk soort geldverslindende onzin doen, je huis een beetje fatsoenlijk houden aan de buitenkant.
Van nooit of te nimmer een laagje verf tot afgebladderde huizen die vijfentwintig jaar terug ooit eens één laag latex hadden gehad kwaliteit, interieur, want dat was goedkoper en het dak steekt toch een flink stuk over de muur, ja ja.

De bovenkant van het huis was ook bereikt of beter gezegd, het dak kon er op altijd handig voor de schaduw, de regen hadden ze nog geen last van, lange platen wat er uit zag als aluminium en een isolerende laag eronder.
Sandwichplaten die de gevraagde lengte van het huis overlapte en een lekker stevige isolatie laag aan de onderkant, als dat maar goed kwam met zachtjes tik de regen tegen het raam, euh sorry het dakpaneel.

De familie van Noy begon te draaikonten, het tempo lag ook veel te hoog, zo aan de kleine hinten te merken, men moest eens even een lange pauze inlassen.
Daarnaast wat veel belangrijker was, was dat het huis ingezegend moest worden of zoiets, Piet had ver weg in zijn geheugen nog wel iets van de vlag in de nok met nieuwbouw in Nederland.
De Thailander heeft dat ook min of meer maar dan met bananenstruik en suikerriet schijnbaar, of het nu op het huis sloeg of het hele plot grond of sowieso waarom ontging Piet een weinig.
En als wij nu toch op de handrem stonden moest ook gelijk maar het geestenhuisje een plek krijgen.
Het wel en wee daarover ontging Piet helemaal en zonder de familie te beledigen gaf Piet, maar een ja, natuurlijk gaan wij met zijn allen dat doen.

Familie, kennissen, bouwvakkers en natuurlijk wat mannen in het oranje/bruin van de tempel, zodat de geest zich wel uitgenodigd voelde en niet zoiets had van nu als dat per se mot zal ik het eens in overweging nemen om in te trekken.
Of er dan ook nog ruimte was voor een BBQ met wat kleine versnaperingen en drank, nu dat gedeelte was al goedgekeurd voordat de vraag was uitgesproken.
De honden moesten tijdens die activiteiten, maar even achter een hek geplaatst worden, vijf meter ketting ging er bij Piet niet in en om de hele tijd die beesten in de gaten te houden met ‘goed volk’ ging toch niet lukken.

Een extra klusje dus voor de mannen, bouwvakkers en eigenlijk wel handig voor altijd de hondenren, de dagen dat je even geen behoefte had aan de twee team genoten van de beveiliging en de ‘heren’ een rustig plekje wilde gunnen met schaduw konden geen kwaad,
De eigenlijke eigenaars van de bewakingsleden Jut en Jul, de honden zoals Piet ze noemde, hadden met deze actie weinig problemen zolang de kosten niet in hun brievenbus terechtkwamen.
Ook weer geregeld dacht Piet, een stevige plek in oppervlakte vijf bij vijf of zo met een hok voor de nacht en slechte dagen en eenieder is blij.

Het gaf ook weer even wat rust in het uitgavenpatroon en overdenkingen voor Piet als projectleider met dit bouwsel, je moest de mannen natuurlijk wel duidelijk kunnen maken dat zijn inzicht als hobby projectleider beter was.
Niet dat de Thaise bouwwijze helemaal knudde is, maar er zijn zo hier en daar aanwijzingen dat men wel eens een beetje makkelijk is.
Zo af en toe eens luisteren naar ander buitenlanders [in het verleden] en Meneer Google eens raadplegen bood een hoop inzicht en Piet was vroeger natuurlijk een handige donder dacht die zelf.

Piet leent af en toe ook de wagen eens van een van de familieleden op het terrein.
Echt veel reden om er zelf een aan te schaffen zag Piet niet, hoewel op het brommertje naar de immigratie wel om te doen is, blijft het toch een aardig stevige afstand.
Online heeft Piet weinig mee op, normaal gesproken is het een keer per jaar voor de verlening dat zal nu met Noy worden.
Die paar keer 90 dagen adresvermelding kon er ook wel bij en was gelijk een leuk excuus voor de Europese inkoop.
Kunnen ze gelijk ook eens even een consumptie nuttigen in de plaatselijke bar-restaurant die door een buitenlander gerund wordt en Engelse muziek heeft en jonge Thaise meiden die redelijk Engels spreken.
Hij was er vroeger al eens eerder geweest waar een babbeltje met vooral Engelse bewoners en toeristen leuk was.

Regelmatig leuke gesprekken, maar ook nogal eens blufpoker gebezigd werd met de praat, och als de helft eens waar zou mogen zijn waren het al belangrijke mannen.
Kwestie van ja knikken en een beetje meebabbelen, als het bij blufpoker bleef en geen Russisch roulette werd, Piet woonde natuurlijk altijd op een drielandenpunt bij dat soort praat en kon daar regelmatig dagen over nagenieten.

Ja, hij miste het buitenlandse wel en wee toch wel, eens lekker aan de toog zitten met iemand die je een uur daarvoor nog nooit had gezien en daar mee praten of dat het je maatje of broer was en al veertig jaar of langer elkaars geheimen en ideeën besprak.
Het kwam zelfs bij hem op om daar, maar eens een overnachting van te boeken samen met Noy, want die had dat de laatste tijd wat minder op die solo-uitstapjes van Piet.
Maar ook die was niet echt verlegen op dat gebied met biertje, nou ja, borreltje niet, maar een Europese hap kon er wel in.
Hij moest, maar eens het idee een tijdje van tevoren wat opwarmen en de volgende adresbevestiging in de agenda prikken.

Word vervolgd.