Zwerfhonden in mijn Soi

We wonen in een rustig buurtje, allemaal vrijstaande huizen en huizen met een aardige tuin of een nog grotere tuin. Sinds we hier wonen zie ik regelmatig een witte Thaise Ridgeback, laat ik haar Daisy noemen, met opgezwollen tepels die ooit door een bewoner is achtergelaten toen die verhuisde. Niemand kijkt echt naar haar om, maar er is altijd wel iemand die haar iets te eten geeft, brokken, rijst, soms wat overblijfselen van een kip en dergelijke.

Omdat wij zelf niet alleen een kat hebben maar ons een jaar of 4/5 geleden al ontfermd hebben over een Thaise Ridgeback die een zwervend bestaan op het strand van Ko Takiab genoot, kwamen mijn hond genaamd Bank, een niet gecastreerde reu en Daisy elkaar regelmatig tegen. Klaarblijkelijk vonden die elkaar aardig en omdat mensen in de buurt die normaliter voor Dasy zorgde naar Engeland op vakantie waren voor een week of acht, voelde de teef zich aardig thuis bij ons in de Soi.

Eergisteren kwam ze zelfs de tuin in, de poort staat bij ons van s’morgens vroeg tot aan het donker worden open, maar omdat ik haar liever buiten de tuin hield, leidde ik haar weer naar buiten. Ik zag Daisy bij de overburen die de poort ook open hadden staan i.v.m. het brengen van een aantal grote bomen, rondsnuffelen. En ging gewoonte trouw mijn nappie, middagdutje doen.

Wat schets mijn verbazing toen ik mijn schoonheidsslaapje had beëindigd, hoorde ik de tuin inkomend een hoog piepend geluid. Waren dat de eekhoorns die zeer regelmatig kwamen voerageren, of een speelkameraad voor mijn kat? Niets van dat. Daisy had zich genesteld onder een struik en in noodtempo was ze de één na de andere pup ter wereld te brengen. Het eindigde uiteindelijk bij 6 puppy’s, 3 reutjes en 3 teefjes in de kleuren spierwit met duidelijke Thai Ridgeback tekeningen en een bruin, witte met de zelfde kenmerken.

Allemaal leuk én aardig maar wat moet ik in godsnaam met én een moeder hond én haar 6 jongen, terwijl ons huis zich opmaakt voor het ter wereld brengen door mijn vrouw van een dochter, volgens voorspellingen a.s. dinsdag of woensdag. Ja medeleven genoeg, van buren en verder iedereen, maar geen oplossing. Dus maar aan het pionieren gegaan, ja er waren wel mensen die één hondje wilde hebben als ze wat groter waren.

Ik heb uiteindelijk de stoute schoenen, in mijn geval slippers aangetrokken en ben maar naar het asiel gegaan. Daar wilde de hondjes niet hebben, geen plaats en kom over een maand maar terug. Omdat niemand daar enige andere taal spreekt dan Thais, heb ik mijn eega aan de telefoon gevraagd om de zeer nijpende zaak uit te leggen. Óók zij kreeg nul op haar Thaise rekest. Nou kennen ze mij daar nog niet en betoogde dat ze het heen en weer konden krijgen, met een ander plan toog ik huiswaarts.

Ik heb de hondjes natuurlijk verzorgd, eten gegeven en gezorgd voor een droge slaapplaats. De volgende ochtend (maandag 21 september) heb ik de moederhond en de zes jongen in een forse plastic verhuisdozen geladen, nadat ze natuurlijk al gegeten hadden en ben ik naar het asiel toe gereden. Daar aangekomen door de poort naar binnen, recht tegenover de receptie de box waarin de 6 puppies én de moederhond uitgeladen en toeterend terug naar huis gereden. Ze hebben mijn adres én mijn telefoonnummer, het is inmiddels ruim één uur in de middag en er heerst hier alléén maar rust.

Ik hoop dat de puppy’s straks een goed tehuis zullen krijgen, de moeder gesteriliseerd zal worden en een goede oude dag zal genieten, wat ze meer dan verdiend heeft!