Geland op een tropisch eiland: Zwemmen, gatverdamme!

Els van Wijlen verblijft met haar man ‘de Kuuk’ in op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.

Het is stralend weer, de zon schijnt en het is warm. Omdat ik moet oppassen dat ik niet net zo krom word als mn hangmat, heb ik besloten om elke dag een half uur te bewegen. Slingeren in de hangmat telt niet mee en omdat het te heet is om iets anders te doen, ga ik vandaag zwemmen.

Ik vind er geen reet aan maar het schijnt zo enorm geweldig goed voor je te zijn.

Op naar Srithanu beach. Het is vlakbij en je kan er ver de zee inlopen over zacht zand, je kunt er wat drinken en het is er nooit echt druk.
Mijn felgekleurde strandtas zet ik strategisch in het zand, het is mijn baken voor als ik straks langs het strand heen en weer zwem.

Het waait een beetje en als ik het water in loop zijn er kleine golfjes. Ik overzie mijn strijdtoneel en bedenk het volgende: ik zwem evenwijdig aan het strand eerst een heel stuk naar rechts, aan het eind keer ik en zwem helemaal naar links. Dan weer keren en terug naar mijn startlocatie zal ik maar zeggen. Geen idee hoe ver ik dan gezwommen heb, maar het lijkt me wel genoeg.

Het eerste stuk naar rechts is een makkie, ik dobber lekker met de golfjes mee. Maarrrrrr dan keer ik om en moet ik tegen de golfjes inzwemmen helemaal naar de andere kant. Ik probeer zo te zwemmen dat ik weinig last heb van de golven, maar eigenlijk lukt het niet zo goed. Pffffff, heel vermoeiend, maar niet zeuren, gewoon doorzwemmen. Alle bovenwaterse gaten zo goed als het kan dichthouden,
want als ik zout water binnenkrijg moet ik kotsen.

De golven worden groter, gatverdamme, het vieze zeewater komt via mijn neusgaten naar binnen en blijft achter in mijn keel hangen. Kokhalzend snak naar lucht en als ik mijn mond opendoe om een grote hap lucht te pakken, gutst het zoute water in een grote golf naar binnen!!

Ik braak en bries en proest, de tranen schieten in mijn ogen. Ineens is de kust gevaarlijk ver weg … Oh my god, wat als ik verdrink?

Nooit geen badmeester te zien hier natuurlijk en zouden ze mijn hulpgeroep wel kunnen horen zo ver weg?

Dan voel ik iets langs mijn been strijken. whèèèèhèèèèèèe ik ben bang.

Ik raak in paniek, probeer mijn hoofd boven water te houden en mijn mond dicht. Ik zwem zo hard als ik kan, raak oververmoeid en kom zuurstof te kort…..

Net voordat ik helemaal kopje onder ga, raakt mijn knie tijdens het zwemmen het zachte zand dat op de bodem zo’n 40 cm onder me blijkt te liggen. Halleluja, ik ga niet dood.

Ik kan hier gewoon staan…of eigenlijk ook gewoon zitten. Ohhhhhhh wat een opluchting, ik spreek mezelf vermanend toe en ploeter
kotsmisselijk verder door de golven.

Wat heb ik toch een gruwelijke hekel aan zwemmen.

Aan het eind daar draai ik weer om, nog een klein stukje en dan zit het er eindelijk op.  Doodmoe, maar levend bereik ik de kust. Met m’n laatste krachten kom ik uit het water en strobbel door de branding. Ik ben veilig.

Dankbaar vul ik mijn longen tot in de kleinste bronchiën met lucht en ik plof uitgeput neer.

Ik heb er mee geleden……