Je maakt van alles mee in Thailand (10)

Bloglezer Frank Kramer mijmerde over “zijn” dorpsleven in de buurt van Chiang Mai en schreef zijn gedachten en herinneringen op. Dit is zijn mooie verhaal, dat op weemoedige wijze eindigt.

Als u ook een uw ervaring met ons en de bloglezers wilt delen, stuur dan uw bericht met eventueel een door uzelf gemaakte foto naar de redactie via het contactformulier.

Mijmeringen over mijn dorpsleven in Chiang Mai

Jaren geleden kwam ik door een op Thaise manier misgelopen relatie alleen te wonen in een door haar gereserveerd huurhuisje, dat bedacht was om er 4 maanden met deze geliefde door te brengen. Het liefdesverhaal of liever het voortijdig einde ervan (ik kende haar 2 weken van een eerdere reis) deed me wel pijn, maar het heeft me wel heel veel moois gegeven.

Een kleine groep huisjes in de zeer ruime en fraaie tuin van een heel aardig ‘well to do’ Thaise familie, waar ik er toen en in de 5 jaren erna, steeds 4 maanden verbleef. Een klein nog ouderwets dorpje, dicht bij Chiang Mai, leverde mij een warme plaats op in deze gemeenschap. Ik ben een opvallende verschijning met 1.96 lengte en 140 kilo en daar als single man wonend, was ik ook wel voedsel voor de dorpsroddel. De spaarzame andere Farangs daar maken zich niet populair.

Mijn buitengewoon lieve en zorgzame huisbazin betrok mij bij de zaken van het dorp. Zo was er al binnen 3 weken een groot feest in de tempel, op 150 meter van onze tuin. Ik werd meegetroond, erop geattendeerd door de fraaie oudste dochter, dat iets wits aantrekken niet verplicht, maar wel passend was. Ik zag nu voor het eerst hoe zo een gemeenschap functioneert. De sfeer, de drukte, alle gerechten. Rijk en arm.

Tussen mij en de tempel is er de lagere school en al snel kenden heel veel van die kinderen mij wel. Ze riepen mijn naam en dan probeerden ze met mij hun Engels te oefenen. En ik leerde hen wat non-verbale grapjes zoals op de vingers fluiten etc. Zo zag ik vele bekende snoetjes bij dat feest en ik zag dat de kids van de twee hoogste klassen lagere school druk waren met hun taak van afruimen en, heel modern, vuilnis scheiden en afvoeren. Nu heb ik van lang geleden een horeca ervaring en ben gewend aan te pakken, dus al snel liep ik met een groep schoolkinderen, vaardig en snel tafels af te ruimen en de boel schoon te maken.

De ouderen van het dorp wilden eerst liever dat ik op een echte stoel, naast hen op het podium kwam zitten. Ik was per slot een nog nagenoeg onbekende gast en rond de 60. Maar vervolgens werd mijn inzet kennelijk zeer gewaardeerd. Men ging vragen stellen aan mijn huisbazin, die vertelde dat ik al binnen een week een goeie babysit voor haar lastige kleindochter bleek te zijn. Ik zag mensen over mij roddelen in het voorbij gaan. En zo kon ik al snel niet meer stuk in het dorp. Ik had kennelijk punten gescoord. Zelfs op de weekmarkt waren er enkele dames die steeds druk zijn in de tempel, die mij dan steeds voorstelden aan andere dames, die mij nog niet kenden. En steeds maar dat ik toch wel erg last had van Jai Dee, het goeie hart.

Nu vind ik vanuit Nederlands perspectief mijn bescheiden inzet en bijdrage niet meer dan normaal, maar de beloning heeft mij al die jaren veel opgeleverd. Bijna iedereen groet me als ik door het dorp fiets. Buren geven me bij de ochtendwandeling vaak fruit uit eigen tuin. Sommige echt oude besjes, waar ik op het dorpsplein wel eens even naast ga zitten in de schaduw van de Bodhi boom, houden soms mijn hand liefkozend vast en spelen met de haartjes op mijn arm. Om vervolgens met de andere dames over mij te praten, ik versta er geen snars van. En de alleroudste bewoonster van het dorp, een dame van richting de 100, echt een karakter, iemand waar jonge mensen naar toe gaan voor raad. Een dametje met veel humor, liet toen ik formeel aan haar werd voorgesteld, haar achterkleindochter van kilometers ver komen om even te vertalen.

Ze had min of meer dit te vertellen; ik ben 3 keer getrouwd geweest en had ook nog 2 minnaars, allemaal dood. Toch hoef je niet zo met mij te flirten, ik bloos niet meer, want ik begin er niet meer aan. Ik heb liever dat jij je best doet bij mijn achterkleindochter. Die zal goed voor je zijn. De alleraardigste achterkleindochter wist van schaamte niet waar te kijken, terwijl ze vertalen moest. Maar tot op de dag van vandaag, kan ik haar bellen om eventueel iets te vertalen of te bemiddelen.

Een van de fantastisch aardige mensen daar, een overbuurvrouw en een echte vriendin, Som, heeft een klein simpel winkeltje. Soorten rijst, voedsel voor huisdieren, eieren. En in de ochtend kunnen de schoolkinderen daar, voor school, voor 5 of 10 bath instant noodles kopen, of iets met à la minute in een wok gebakken eieren met rijst. Aardig is dat Som hen het zelf laat bereiden, zo leren ze dat, maar er zijn ook al enkele aardige fantasie bereidingen ontstaan. Zoals twee eieren samen, half omelet en half spiegelei. Kinderen vinden dat geweldig boeiend, met name de jongens, want bij hen thuis leren de meiden wel koken en zij vaak niet.

Som is een echte Boeddhist, een lieverd met een enorm warm hart voor alle mensen. Als ze jarig is, vermeldt een bord aan de straatkant de dag ervoor, dat iedereen op haar verjaardag gratis mag eten en/of boodschappen doen. “Ik trakteer!”, zegt Som dan. Iets wat verder in Thailand bij mijn weten geen gebruik is. Wel is er een emmertje voor giften van volwassenen voor een goed doel, een hospitaal in Cambodja. Op die verjaardagen ben ik er op tijd bij om even wat te helpen, want de hele lagere school komt dan gratis ontbijten, inclusief de meeste leerkrachten. Probleem is wel dat de school dan een uur te laat begint. 68 x Mama noodles, 34 porties gebakken eieren met rijst en 5 tosti’s kaas gingen er de deur uit. Na een uurtje opruimen krijg ik dan koffie. Toen kwam de groep met 8 vrouwelijke straatvegers uit Cambodja nog even langs, ook gratis ontbijten. Geen idee wat het Som kost, ze wordt er wel heel erg blij van en vol trots zei ze dat ze mooi 770 bath had opgehaald voor dat ziekenhuis. Ik heb daar toen nog maar wat bij gedaan.

Ik heb het getroffen daar in dat dorpje. Een hechte gemeenschap, mensen die er al heel lang wonen. Ook opvallend dat de enkele, duidelijk rijke gezinnen, vaak bescheiden deelnemen aan allerlei activiteiten. Als ik er in Nederland wel eens iets over vertel, hoor ik vaak als reactie dat ze wel allemaal op mijn geld uit zijn, maar helaas voor de zwartkijkers, nooit wat van gemerkt.
En op dit moment van crisis en beperkingen ben ik zeer weemoedig, zeker nu ik dit schrijf, ik zal er een tijd niet kunnen zijn. Ik mis ‘mijn dorp’, mijn vrienden en Thailand.