Geland op een tropisch eiland: Ik schrijf ’t wel van me af…..

Ben al weer een paar maanden in Nederland en de laatste dagen helemaal niet fit.
Eigenlijk best wel een soort van ziek.
Wat begon als een hoestbui met keelpijn, ontpopt zich als een virus dat me zó hard aanpakt dat ik het afgelopen weekend voor pampus lag.

Zelftestje gedaan: geen corona

En moe dat ik was.

En slapen dat ik deed.

En fruit eten.

En vitamine D opnemen.

Maar beter worden ho maar.

Toch de huisarts maar ‘ns raadplegen.
Kom je eerst bij de assistent: ”Heeft u al een corona test gedaan?”

Omdat de test van de drogist niet telt, moet ik een officiële GGD test laten doen.
Gedaan; nog steeds geen corona.
Wel ineens een hoop hoofdpijn erbij, ik werd er zelfs wakker van.
Nog maar ‘ns bellen voor een afspraak.

Dat lijkt dus niet zo eenvoudig; als ik de assistente mijn verhaal voor de tweede keer vertel, zegt ze dat de huisarts mij terug zal bellen.

Hoezo, ik wil een huisarts zien!

Misschien ben ik wel een beetje overspannen.
Ik bezoek zelden een huisarts. Ik wil even kort mijn persoonlijke situatie uitleggen en
bloed laten prikken, want ik ben nooit zo lang ziek.
Uitsluiten dat er iets ernstigs aan de hand is.

In tijden van corona blijken de protocollen anders, ik krijg geen afspraak gemaakt.

De huisarts belt me.

Vraagt wat er scheelt.

Voor de derde keer leg ik de klachten uit en vertel dat ik graag even langs kom een e.e.a. te bespreken.

Tja, dat blijkt toch lastig. Ik heb dan wel geen corona, maar ik ben nog wel verkouden dus besmettelijk, en dan kan ik niet komen.

Bovendien is 10 dagen ziek zijn niet zo lang.

Ooh.

Kan ik dan bloed laten prikken?

Nee, want degene die bloed afneemt zou in theorie door mij ook ziek gemaakt kunnen worden, want ik ben immers nog besmettelijk.

Eerst goed uitzieken.

Als ik niet meer verkouden ben, ben ik van harte welkom.

Tja, dan ben ik beter en dan ga ik niet meer naar de dokter.

Er volgt een emotioneel gesprek en het kost me wat tijd om het op een rijtje te krijgen.

Ontevreden hang ik op. Ik los ’t zelf wel op.

Wat een zootje.

Het telefoongesprek met de huisarts heeft me toch geholpen want ik blijk energie te hebben om de auto te gaan stofzuigen.

Het kan ook puur van chagrijn zijn.

Een auto stofzuigen is een rotklus, maar schoonmaken is verhelderend en mijn gedachten dwalen lekker af.

Ik denk terug aan het jaarlijkse doktersbezoek in Thailand. Die keer dat ik voor het eerst zonder de Kuuk daar kwam.

Ik was er om de gezondheidsverklaring te regelen voor het verlengen van mijn visum.

Dezelfde jonge vrouwelijke dokter als het jaar ervoor deed het consult.

Ze had toen de Kuuk nog nagekeken en aangedrongen op een bezoek aan de dokter als hij in NL zou zijn.

Ze vroeg naar hem. Ik vertelde wat er was gebeurd en toen het me allemaal een beetje teveel werd, stond ze op en gaf me een knuffel, zo bijzonder.

Een huilbui en anderhalf uur stofzuigen later heb ik pijn in mijn rug.

Ho is ff.

Das niet besmettelijk.

Ik denk dat ik de huisarts even bel voor een afspraak.