Geland op een tropisch eiland: Ik ben er weer!

Nou, het is goed gegaan.

Gespannen, want stel je voor dat er toch een documentje niet helemaal in orde blijkt te zijn, check ik in op Schiphol.
Ik vertrek weer naar Thailand.

Bij de gate nog een extra controle van de documenten. Het verloopt soepel.

Dan in het meer dan halflege vliegtuig via Bangkok naar Koh Samui.

Op het vliegveld van Koh Samui, voel ik de warmte van Thailand en steken ze meteen het stokje van de eerste Covid test in mijn keel en neus.
In Bangkok moest ik al door immigration en douane en daar werden alle papieren minutieus gecheckt.
Op Samui doen ze het nog eens dunnetjes over. Ik moet ook een paar apps downloaden, want ik moet traceerbaar zijn.

Ik blijf de 1e quarantaine nacht op Samui.
De volgende dag loop ik naar het strand bij mijn hotel en daar zie ik Koh Phangan. Mijn hart maakt een sprongetje alsof ik een verloren gewaande geliefde zie.

Mijn testuitslag is goed, dus ik mag verder reizen. Het is wachten op de kleine speedboot naar Koh Phangan en daar zal ik de resterende 6 nachten van mijn quarantaine doorbrengen bij Little Paradise in Haadrin. Na een boottochtje van 20 minuten kom ik aan op de pier.
Weer een controle van de documenten en ook de temperatuur wordt gemeten.
Ik ben er pfffff.

Overdag mag ik vrij over het eiland bewegen en dus naar mijn eigen huisje, mijn zoon, mijn vrienden en mijn poes Zootje en waar ik maar naar toe wil.
Zo fijn om weer op het eiland te zijn.

Allereerst naar Bubba’s waar de staff in koor “Welcom Ma” roept en waar ik behalve mijn zoon, ook een paar goede vrienden tref. Dat is fijn thuiskomen.

Zelfs de kat lijkt blij te zijn om me te zien.

De volgende dag ga ik zwemmen in Haadrin, want ik ben er nou toch. Normaal gesproken bezoek ik Haadrin zelden; hooguit met vrienden of kennissen die op bezoek komen en die naar een Full moon party willen of die het beroemde strand willen zien.

Party’s zijn er allang niet meer en er zijn weinig toeristen in vergelijking met andere jaren.

Ik dobber in de zee en kijk richting het strand.
Schoon zacht zand, palmbomen, een werkloze taxiboot, veel pandjes for rent, strandtentjes met enkele bezoekers.
Een jong stel wandelt hand in hand over het strand, lege hangmatten, een hond zit in het water.

Het leven lijkt stil te staan.

Hoe anders dan de complete gekte van het laatste nieuwjaarsfeest dat ik hier was. Oververhitte lijven, mensen met brandwonden omdat er met brandende touwen gespeeld werd. Zwetende vuurdansers, dronken mensen, jongeren die voor pampus in de branding lagen of zwalkten in een polonaise; een mensenmassa in extase.
En niet te vergeten de allesoverheersende dreunende keiharde muziek.
Zo herinnerde ik me Haadrin.

Zonder quarantaine had ik Haadrin nooit op deze manier ervaren.

Hoe zal het dorp er in de toekomst uitzien als de toeristenstroom weer op gang komt?
Ik zwem en geniet nog maar even van de rust en het warme water.

Bij Little Paradise heb ik een prachtige kamer, met zeezicht en een jacuzzi, en dat voor een prikkie.
Ze hopen dat ik een beetje reclame maak, dus bij deze.

Vandaag mijn 2e test gehad bij het Koh Phangan hospital, waar weinig interesse was voor mijn documenten. Er lag een test klaar met mijn naam erop geplakt en ze kennen me blijkbaar.
Hier krijg ik in elk neusgat een stokje naar binnen gestoken en het wachten is nu op de uitslag.

Dan ben ik vrij om heel Thailand te bezoeken.
Prima, maar voorlopig blijf ik lekker op Koh Phangan.