Voor mij geen huurhuis in Thailand meer
Ik heb al twee keer een huis gehuurd. Beide keren werden we er om verschillende redenen uitgezet.
Het eerste hadden we van een Thai gehuurd: we hadden een jaarcontract en ik betaalde slechts 3500 baht per maand huur. Na ongeveer negen maanden werden we er uit gezet. De reden? De verhuurder had waarschijnlijk gehoord dat anderen hun huizen voor 4500 baht verhuren konden. Met domme smoesjes maakte hij het leven van mijn vriendin zuur. Ik werkte toen nog en kon slechts een paar dagen in de maand naar haar toe.
Hij was zo laf, dat hij het in een zatte kop deed. Omdat hij bovendien een bemoeizuchtige buurman was, hebben we meteen een nieuw onderkomen gezocht. Iets buiten het dorp. Een huis met zwembad, voor 11.000 baht per maand. Ook hier tekenden we voor een jaar. De verhuurder was een Australiër. Deze had vóór het huis een bord staan: Huis te koop of te huur. Dit bord liet hij niet weghalen.
Na een paar maanden belde hij mij op om te zeggen dat we om 4 uur ’s middags thuis moesten zijn, omdat er mensen kwamen die het huis wilden bezichtigen. Hijzelf moest naar Bangkok. Ik zat op dat ogenblik niet thuis, maar mijn vriendin kwam helemaal verontrust, want hij dreigde al met huisuitzetting als we niet wilden meewerken.
Toen zijn vrouw vertelde dat de mensen die het huis wilden kopen, het slechts als investering wilden doen en wij nog in het huis mochten blijven, zegde ik toe om thuis te zijn. Om kwart voor vijf was er nog steeds niemand, om vijf uur zijn wij op de motor gestapt en gaan winkelen. Tien minuten later belde de huisbaas op. We waren toen onderweg.
We zijn nu onderweg en zitten op de motor
We moesten meteen terugkomen, want die mensen stonden voor de deur. Ik heb mijn vriendin gezegd op te hangen. We zijn nu onderweg en zitten op de motor. Ik ga geen gesprekken houden terwijl ik rijd. Hij wilde nota bene, dat wij – terwijl hij met zijn vrouw op weg naar Bangkok was – het huis aan voor ons totaal vreemde mensen lieten zien.
Kort daarvoor hadden wij problemen met de pomp van het zwembad. Deze moest gerepareerd worden. De vrouw van de verhuurder vroeg of wij de 1000 baht reparatiekosten konden voorschieten. Geen probleem.
Toen de verhuurder twee maanden later zijn geld kwam ophalen voor de volgende drie maanden, gaf ik hem 32000 baht. Ik gaf hem de rekening van de reparatie van de pomp erbij. Daar was hij helemaal niet blij mee. We waren geen goede huurders en de andere huurders hadden nooit problemen gemaakt.
Hij casseerde, ging naar huis en nog geen vijf minuten later belde hij om ons te laten weten dat we over drie maanden het huis moesten verlaten. Hij was niet gelukkig met ons. Ik schold hem als vieze ouwe lafaard uit, hij had nog niet eens de ballen om het ons recht in het gezicht te zeggen maar wel het geld aan te nemen.
De maanden daarop belde hij weer eens en op een dag wel tien keer. Ik nam het gesprek niet aan. Thuis gekomen, kon mijn vriendin het niet laten en nam op toen zijn vrouw háár belde. Er waren weer potentiële kopers en we moesten de volgende dag thuis zijn. Hij kon me de pot op met zijn kopers. Ik zei tegen hem, dat zolang wij nog in het huis waren, wij geen kopers duldden en dat wij voor niemand de deur open maakten.
Hij zou de vreemdelingenpolitie erbij halen
Dit is contractbreuk, schreeuwde hij aan de telefoon. Ik hing op. De volgende contacten gingen die avond via email. Hij zou de vreemdelingenpolitie erbij halen. Hij kon niet begrijpen dat ik zo koppig was en hij had nooit problemen. Ook wilde hij dat wij het huis meteen zouden verlaten. [De emailwisseling is als pdf-bijlage bijgevoegd. Klik hier.]
Hij dreigde met van alles. Ik vertelde hem dat hij naar de pomp kon lopen. Er was in ons contract nooit sprake geweest van bezichtigingen. Dan had hij dat eerder moeten zeggen. Ik had geen interesse in vreemden in ons huis en zolang ik huurde was het ons huis. Maar jullie zijn ‘slechts’ huurders en met andere woorden hebben geen rechten.
Dan dreigde hij met politie, omdat hij wist dat ik computers repareer. Hoe gaan je zaken met je kennis in Hua Hin? Een loos dreigement, want we deden niks verkeerds.
Terry, die overdag niks anders deed dan patong spelen (jeux de boulle) en daarna met zijn vriendenclubje hun ‘biertje’ dronk, was ook een bemoeizuchtig oud wijf. Deze man stond in het dorp ook bekend voor zijn gedrag. Hij was ‘bevriend’ met een majoor uit het leger en hij meende (voormalig autoverkoper uit Melbourne) dat hij quasi de tweede baas in het dorp was. Ook al daarom boog ik niet voor zijn eisen. Dacht ie dat hij iedereen naar zijn pijpen kon laten dansen.
Een Ierse kennis van mij had al eerder ruzie met hem gehad en hij was doodsbang voor die man. Dus bood ik hem uiteindelijk een kort bezoekje aan, samen met mijn kennis om een slaapliedje voor hem te zingen (het was per slot van rekening al 23 uur ’s avonds toen hij mij dreigementen stuurde via email).Toen was het stil. Ik hoorde niks meer van hem en twee maanden later konden in een voorlopig onderkomen verblijven. Ons scheelde het 33.000 baht aan huur.
Hij heeft alsnog geprobeerd de politie op ons af te sturen, maar hij was zo dom de politie van Pranburi op te bellen, een kennis van ons, in plaats van de politie uit Hua Hin, waar het dorp bij behoorde en er vielen nog heel wat harde woorden bij de sleutel teruggave.
Hij begon weer te zeuren over contractbreuk en ik wilde dat hij de passage in het contract liet zien, waarin stond dat wij het huis aan eventuele kopers moesten laten zien. Uiteindelijk gaf hij ook onze borgsom terug. Hij vond wel wat dat nog er van af ging, maar dat waren peanuts.
We hebben een piepklein huis
Daarom: voor mij geen huurhuis meer. We hebben een piepklein huis op een stuk land van 800 vierkante meter. We kunnen doen en laten wat wij willen. Ik ben fijn bezig met een vijver, mijn lieve vriendin Aom plant veel groente en fruit aan en zo langzaam aan wordt het een mooi tehuis voor ons, waar ons niemand uit kan gooien.
Als laatste nog een link naar de ervaringen van iemand anders, in het Engels wel, maar deze mail inspireerde mij wel en gaf mij de kracht om tegen die man in te gaan. Want om eerlijk te zijn, had ik nauwelijks besef van mijn rechten (of plichten) als huurder: rawbangkok.com
In ieder geval ben ik van mening dat hij geen enkel recht had om mensen voor een bezichtiging naar ons huis te sturen, wanneer het hem maar in de zin kwam en ook niks van ons te eisen. Dan had hij dit in zijn contract moeten toevoegen.
En was hij nou een aardige man geweest, die een beetje tactisch was geweest, een beetje ‘sweetmouth’, dan hadden wij waarschijnlijk nooit deze ‘problemen’ veroorzaakt.
Uiteindelijk had de eerste verhuurder in Soi 3 pech: zijn huis bleef bijna een jaar leeg staan. Dus geen huurinkomsten. Het huis van Terry stond ook nog een lange tijd leeg. Bovendien verdachten wij hem ervan dat hij het geld in eigen zak stak, want het huis was nog niet eens van hem, maar van zijn broer, die in Australië woonde.
Ik kan dat niet begrijpen,
Wij huren reeds 7 jaar in thailand en dit is ons 3 huis. voorheen 2 in bangkok en nu het 4 jaar in chiang Mai.
Wij hebben samen met de eigenaresse die in USA woont, het contract opgesteld. wij huren voor 5 jaar.
dit contract is door ons vele malen verbeterd en heen en weer per mail gegaan, tot beide partijen tevreden waren. zij heeft dan haar ondertekend document per mail gestuurd, haar broer heeft als gevolmachtigde ondertekend en nadien hebben wij het ook door ons ondertekende document terug gestuurd per mail.
Wij hebben een redelijk goed contact met haar. Natuurlijk zijn er af en toe wat discussie punten, maar we houden ons beiden goed aan het contract. Haar schoonzus heeft weliswaar enkele keren geprobeerd om de regels te veranderen, maar danhielden we haar het contract voor en kon ze het bekijken.
Wij weten dat een standaard contract niks waard is voor de Farang, daarom hebben wij een hoop veranderingen aangebracht. Er staat zelfs in “als de politieke situatie dusdaning veranderd dat wij genoodzaakt zijn om het land te verlaten, vervalt het huurcontract en word de borgsom terugbetaald”
En meer van dit soort dingen. Volgens onze medewerkster is het weliswaar niet gebruikelijk in thailand, maar omdat de eigenaresse ook met een Farang getrouwd is kon ze het wel begrijpen en accepteren
Sjaak, die zelf de confrontatie liever opzoekt dan uit de weg gaat, mensen uitkaffert en beledigt, laster en smaad uitkraamt, met genoegen meldt dat zijn verhuurders huur hebben gederfd, en ook in zijn beroep prat ging op zijn rechten en de regels met trots handhaafde (“Dronken mensen mogen we weigeren,” vertelt Schulteis. “Elke passagier die de veiligheid van de vlucht in gevaar brengt, mogen we van boord zetten. Ik heb in mijn carrière al vier dronken passagiers van mijn vlucht gezet.”), verwijt zijn opponent dat die niet aardig, een beetje tactisch en ‘sweetmouth’ tegen hem doet. Wat een gotspe.
Beste Frans, als je mij zou kennen zou je heel anders praten. Ik ben iemand die het liefst confrontatie uit de weg gaat en je moet echt heel ver gaan om mij uit te lokken.
Dus volgens jou mag een etter van een verhuurder, die meent de koning van het dorp te zijn, mij het huis uitzetten, omdat ik niet naar zijn pijpen dans en moet ik mensen in gevaar laten komen door dronken mensen in een vliegtuig toe te laten?
Oh oh, die zielige zuiplappen, mogen niet het vliegtuig in, omdat ze alleen maar te dronken zijn dat ze in geval van nood een extra hindernis zijn? Of omdat ze mensen lastig vallen? Denk je dat dit zomaar gebeurt?
Ik kan mijn verhaal nu aanvullen en ik blijf bij mijn mening: ik zal slechts huren, wanneer het niet anders gaat.
Een kennis van mij, een oudere dame van 79 jaar, heeft in Hua Hin een grote villa gehuurd. Deze kost haar zo’n kleine 30.000 Baht. Het is een mooi huis. Achter het huis staat een kleiner huisje, dat waarschijnlijk bedoeld was om visite te laten wonen of een inwonend dienstmeisje.
Nu is de eigenaar van het huis, een echt vriendelijke jonge Thai van zo’n 43 jaar vaak daar. Hij woont eigenlijk in Bangkok, maar hij blijft daar overnachten wanneer hij bij zijn projecten in Hua Hin moet zijn. De goede man komt en gaat wanneer het hem zint. Soms zit hij plotseling in de woonkamer, wanneer mijn kennis in haar nachtkleding naar beneden komt en zij schrikt er natuurlijk telkens van.
Ze heeft al gevraagd dat hij zich toch even van te voren moet melden wanneer hij komt. Doet ie niet. Ik zeg het nogmaals, het is geen slechte man. Maar dat gevoel van privacy kent hij niet. En dan kan het ook soms gebeuren dat zijn broer plotseling opdaagt en in het huisje gaat overnachten.
Mijn kennis woont al vijf jaar in Hua Hin. Dit is nu het derde huis dat zij huurt en telkens gebeurden weer dingen, waardoor ze liever verhuisde.
Ook nu heb ik een paar keer met haar huizen bekeken, omdat ze zich daar niet prettig bij voelde. Een paar keer is ze alleen erop uit gegaan en als je dan de verhalen hoort, wat er zoal aan eisen gesteld worden… vooral met haar leeftijd kan zij nauwelijks nog een contract krijgen dat langer dan een jaar loopt. Waarschijnlijk gaat men er hier al van uit dat zij het niet meer lang op deze wereld heeft.
Ik woon nu met mijn vrouw al vier jaar in ons kleine huis tussen de ananas en wij willen hier niet weg. Ik geniet van de wandelingen met onze hond en kom vaak vriendelijke mensen tegen.
Over mijn oude verhuurders, zowel de Thai als ook de Australiër hoor ik af en toe en altijd weer hetzelfde: het zijn allebei grote etters… altijd ruzie met iedereen… Dat dorp, waar ik toen woonde, mijd ik als ik het kan. Heel af en toe ga ik met mijn vrouw mee, omdat haar tante daar woont. Maar eigenlijk blijf ik daar weg. De Farangs die daar wonen en diens grootste vertier zuipen en ruzie maken is en de Thais die elkaar de ogen willen uitsteken, zijn niet zo het soort mensen waar ik me graag mee wil omringen…
Die komen allemaal bij het vliegtuig niet in!
Als ik het verhaal lees, de reactie van FransAmsterdam en de repliek van schrijver van het verhaal, dan kan ik me het beste inleven in de reactie van FransAmsterdam. Ja, zo vergaat het mensen die denken nog steeds in Nederland te wonen of, beter nog denken dat ze als “Steward” gezaghebber op een vliegtuig zijn en dit ook in het dagelijkse Thaise leven.
Dat je eenmaal uit een huurwoning gekieperd wordt kan ik best inkomen. Dat het op korte tijd uit twee woningen gebeurde daar heb ik reeds vragen bij. Dan zou ik toch maar eens bij mezelf te rade gaan.
Tenslotte zou schrijver moeten weten dat in Thailand niet dezelfde regeltjes gelden als in Nederland. Hij zit op verschillende punten totaal fout:
Een woning “te huur en te koop aanbieden” mag zonder enig probleem. Het is niet omdat een woning dan in eerste instantie verhuurd wordt dat het te koop zijnde vervalt. Indien er zich een koper aanbiedt dan is de huurder verplicht de woning toegankelijk te stellen voor bezichtiging, dit wel na voorafgaande afspraak door de verkoper, wat in dit geval, mogelijk een beetje laattijdig, door verkoper gedaan werd, doch geen reden is van hem uit te schelden voor rotte vis. Toen je het huis huurde wist je tenslotte dat het ook te koop stond.
Schrijver zou ook moeten weten dat gemaakte kosten, voor herstelling aan de woning, niet zomaar van het overeengekomen huurgeld eenzijdig mogen afgehouden worden. In het contract staat 11.000THB/m en dat moet hij betalen. Eventueel gemaakte kosten moet hij afzonderlijk recupereren en niet van het huurgeld afhouden want dan pleegt hij inderdaad zelf contractbreuk.
Schrijver zou ook moeten weten dat in Thailand het naleven van een tijdsafspraak geen zaak is zoals in Nederland. Een uur te laat komen op een afspraak is hier de gewoonste zaak van de wereld en daar moet je maar leren mee leven. TIT . Op je brommer springen en wegrijden is getuigen van weinig of geen goodwill, doch zou ik eerder bestempelen als een vorm van uitdaging en arrogantie.
Ik wens je veel leefgenot tussen je ananas, in je eentje, en vermijd zeker maar het contact met andere mensen…. De sociale isolatie zal na verloop van tijd wel zijn tol eisen.