Communicatie met de Thai, een regelrechte ramp? Dat is de algemene opvatting van ons, Farang. Ik zie ze worstelen, de vijftigers, zestigers, zeventigers, en ja, zelfs die categorie zag ik, de tachtigers met hun Thaise vrouwen van eind veertig. Met handen en voeten kom je een aardig eind, maar het echte contact met een Thaise man of vrouw blijft frustrerend, roepen de sceptici en criticasters van dergelijke relaties vanaf de zijlijn.
Toen ik in Chiang Mai arriveerde, maakte ik na een tijdje deel uit van een expatscene. Feestjes met hoofdzakelijk westerse mensen uit alle windstreken, met af en toe een verdwaalde Thai. De mens is een kuddedier, dus in den vreemde zoekt men elkaar op. Uit sociale nood, bang voor het isolement in het verre Azië, of uit pure gezelligheid en nieuwsgierigheid. Maar vooral omdat je eenvoudigweg makkelijk in dezelfde taal en sowieso in het Engels met elkaar kunt communiceren.
Na een tijdje was ik die kliek zat en ontstond er een sterke behoefte bij mij om echt te integreren met de Thai. Mijn contact met Tick (ik schreef al eerder over haar) werd de opening naar mijn nieuwe land, maar zelf ging ik ook op zoek naar plekken, waar louter Thai kwamen. Een disco met alleen maar life Thai Music, een mini karaokebuurtbar zonder gevaar voor afpersing én een café annex minirestaurant, gerund door een dertiger, Birth, vader van drie dochters. Birth en ik kregen een hechte band, zonder echt goed te kunnen communiceren in het Engels. Want, als we er helemaal niet uitkwamen toverde hij het shirt van van Van Persie uit de hoge hoed en stonden onze neuzen meteen weer één en dezelfde kant op.
© Ton LankreijerAls de animeermeisjes van de karaokebar hun bordjes rijst gulzig en vooral luidruchtig naar binnen hadden gewerkt, hoe schril het contrast met hun sexy outfit, luisterden Birth en ik urenlang naar muziek. Tot diep in de ochtend wisselden we nummers en artiesten uit en Birth bleek een lopende muziekbibliotheek te zijn. Van The Eagles tot Bach, van Eric Clapton tot Beethoven. Als hij nummers uit mijn iPod hoorde komen, stond hij resoluut op en noteerde hij alle gegevens. De volgende keer wist hij precies uit zijn hoofd wat ik draaide. Birth zelf gebruikte een plastic Ikea-keukenbekertje waar hij zijn smartphone in stopte, om op die manier zijn sound te versterken. Kan het primitiever, maar vooral, mooier?
Langzaamaan gingen onze gesprekken dieper, ondanks de taalbarrière. Eén dochter van dertien woonde bij hem, de andere twee werden opgevangen door familie buiten Chiang Mai. Van de ene op de andere dag was de vrouw van Birth vertrokken, meestal doen de mannen dat in Thailand, en zonder blikken of blozen liet ze de opvoeding van haar drie meiden rücksichtslos aan Birth over. Bijna een onmogelijke taak, gezien het feit dat hij tot diep in de nacht eten verzorgt voor de gasten en de meiden maar ook voor de andere medewerkers van de karaokebar, die tegenover zijn etablissement ligt.
Iedere avond dat ik bij Birth vertoefde, dweilden er vrienden en familie van hem binnen. Sommigen hadden dan al een fles Thaise Hong Thong whisky bij zich, die collectief soldaat werd gemaakt. Als de fles leeg was werd er een nieuwe gehaald. Zo ben ik zelf ook meerdere malen naar de 7-11 supermarkt gegaan om een nieuwe fles te scoren. Slechts 300 bath, een schijntje dus en wie denkt dat het bocht is, komt bedrogen uit. Ik ben zelf kenner van exquise Maltwhisky’s, daar moet je het Thaise vocht vooral niet mee vergelijken, maar desondanks is Hong Thong katervrij. Een Nederlandse vriendin van mij gaat nog een stapje verder en ziet door de Hong Thong haar rimpels verdwijnen. The local drink als faceliftelixer?
© Ton LankreijerToen ik Birth vol trots foto’s van mijn Citroën DS uit 1974 liet zien, verdween hij even naar achteren om terug te komen met een prachtig autofotoboek, waarin mijn aanwinst ook was opgenomen. Birth wist haarfijn uit te leggen wat het geheim was van de “Snoek”, het hydraulische systeem dat voor een perfecte vering zorgt.
Is communicatie met de Thai een regelrechte ramp? Nee dus, is mijn ervaring, op geen enkele manier. Als je je durft te verdiepen in een mens, dat gezien je eigen achtergrond zo ver van je lijkt af te staan, zowel cultureel, mentaal als fysiek, word je leven far from home verrijkt.
Vooroordelen ten opzichte van de Thai zijn er om weg te nemen en daar kun je zelf als eerste het initiatief in nemen. Misschien hét advies voor de expatkliek, die de moeite niet neemt en die zich dus op geen enkele manier het gastland eigen, weet te maken.
Goedemorgen,
Mijn zoon woont in Korat (NR) en bemoeit zich eigenlijk niet met andere “expats”.
Alleen met Thai; het gevolg is dat hij na 2 1/2 jaar de taal goed spreekt (schrift is
hij mee bezig, kost tijd). Wij hebben als gezin jaren in verschillende landen gewoond
en veel met andere expats opgetrokken. Misschien komt het daardoor dat hij zich
er nu vanaf keert. Hij zegt altijd : ze klagen en zeuren alleen maar.Het voegt niets toe.
Groetjes, Inge
Zelf mag ik mij een expat noemen, heb 20 jaar in Thailand gewerkt met Thaise medewerkers, woon hier met mijn Thaise familie en kan je vertellen dat het heel moeilijk kan zijn om met de Thai te communiceren zelfs de Thaien onderling hebben problemen om elkaar te begrijpen.
Dat je leuk met je Thaise vriend omgaat wil nog niet zeggen dat je ook met alle Thaise goed om kan gaan, dus je stelling is m.i. zeer kort door de bocht,
Groet, een Expat.
Ton, hoe waar!!!
Inderdaad het leven waar ook ter wereld krijgt pas inhoud als je je kunt (en wilt) mengen met de locale bevolking. Dit kost best moeite want zeker niet iedere Thai, staat open voor een intens contact met een Farang. Jouw Birth, is een bijzonder mens, gelukkig zijn er daar vele van, maar helaas denk ik wel in de minderheid. Het begint allemaal met een brede algemene ontwikkeling en kennis, helaas ontbreekt dit vaak aan Farang en Thaise zijde, dus blijft men gezapig hangen in het bekende makkelijk hanteerbare circuit. Chapeau, dat je uit je routines breekt en een ervaring opdoet die meer waard is dan welk mooi strand ook.
Groet, Paul Schiphol
Ton, je hebt helemaal gelijk. Onbekend maakt onbemind, he?
Mijn man en ik hebben al 17 jaar een Thaise vriendin, eigenlijk meer een zus. Zij heeft ons Thais geleerd en wij haar Nederlands. Ook is ze al 2 keer bij ons in Nederland geweest. Ze spreekt goed Engels, dus dat scheelt wel.
Naast ons de taal leren, heeft ze ook de moeite genomen ons de Thaise cultuur uit te leggen en omgangsvormen bij te brengen, wat steeds weer veel waardering van de Thai oplevert en wellicht daardoor ook de drempel verlaagt om in contact te komen. We zijn haar daar nog steeds erg dankbaar voor.
Wij zijn in de loop der tijd met elkaar een mix van Thai, Nederlands en Engels gaan praten, wat voor een buitenstaander erg vreemd moet overkomen. We combineren rustig Engelse, Nederlandse en Thaise woorden, zoals: look a nokhouse (vogelnest), it was so sanuk, it’s on the tafel, etc.
Als je er zelf voor openstaat om met Thai in contact te komen, dan lukt dat vrij makkelijk is onze ervaring. Een eigenschap hebben we allemaal gemeen, nl. HUMOR. En daarmee kom je al een heel eind!
Ja, met zo’n mooie Godin kun je iedereen om je vinger winden…
En verder juich ik elk initiatief om het geijkte patroon van vastgeroeste expat-kliekjes die de Godganse dag bij elkaar klitten in een Stübchen waar ze alleen hun eigen bocht drinken van harte toe!
Mijn ervaring is lachen en vriendelijk groeten naar Thais. Wees bescheiden en vermijd verder alle contact.
Dan kan je het hier lang volhouden; als je te sociaal bent haal je de problemen binnen.
Nooit iets gemerkt van problemen door mijn omgang met de Thaise bevolking.
Het lijkt me toch wel triest om in een land te wonen, waar je bang bent om contact met de bevolking te hebben.
Tussen ‘drinken’ en ‘van’ had nog ’te doorbreken’ moeten staan.
De spijker op zijn kop, Ton!
Het valt ook zeker aan te raden om te taal een beetje te leren, uiteraard is het zaak om je zo goed mogelijk aan te passen en je als een goede gast te gedragen.
Met de mening van Willem heb ik de nodige moeite, als je een klein beetje mensenkennis hebt zal het allemaal echt wel meevallen, maar ach, ik kom er ook nog maar een jaar of 22.
Beetje kort door de bocht, vind ik.
Het zijn hier inderdaad Thais (en andere Aziaten) die mij hier zien staan, (niet enige expat, al helemaal -god betere- een hele club daarvan heeft persoonlijk contact met mij). Mij waarderen doen alleen verder nog een beperkt aantal medelanders, allemaal heel goed bekenden van vroeger (vroegere leerlingen van mij en soms ook hun ouders). Moeiallen en betweters, laat staan commandanten heb ik sinds ik hier ben niet meer. Wel belangstellenden. Tsja en dan die “snoek”. Dat is de enige echte auto die ooit bestaan heeft.
wel ik woon hier nu ongeveer 5 jaar heb veel thaise “vrienden”, en ik spreek een mondje thais, lessen gevolgd aan de KUL in belgie, er is een goede verstandhouding, ik heb weinig of geen contact met andere expats
ik had (heb) hier ne amerikaanse vriend welke reeds 9 jaar hier is vertikt het om thais te spreken, om het feit dat ze hem ne keer uit lachte om verkeerde uitspraak
nu, wij vlamingen maken zich daar niet druk om
niet begrepen, probeer opnieuw
en mijn thaise vrienden zijn toffe gasten en zeker gee profiteurs
Moderator: Dergelijke oproepen moeten via de redactie.
Ik woon nu twee jaar in Thailand, maar ik heb hier geen echte vrienden. Wel veel kennissen en goede buren. In onze straat zijn twee huizen en één grote barak. In het ene huis wonen mijn Thaise buren, een jong echtpaar, dat een bouwonderneming heeft en het andere waar wij wonen. Tussenin de barakken waar de werkers van mijn buren wonen.
Er wonen in de buurt een paar buitenlanders: een paar Duitsers, Engelsen, een Fin, Amerikanen, Canadezen, Zwitsers. Onze contacten beperken zich bij een toevallige ontmoeting op een markt, een Tesco of een 7/11.
Ik heb al tal van uitnodigingen gehad en ben ook wel eens op bezoek bij iemand geweest, maar we zijn zeer terughoudend.
De mensen waarmee ik bevriend ben, zonder echt elkaars vriend te zijn, hebben zelf vrij weinig tijd om iedere dag of avond niks anders te doen dan bij elkaar te zitten. Ze zijn veel sportief bezig en hebben ieder een eigen tijdsvulling. Wanneer ik ze nodig heb, of zij mij, dan vinden we elkaar wel. Een enkele keer verdwaalt er iemand op de fiets hierheen en blijft dan een uurtje…
Mijn vriendin kent vele Thais.. ze hoeft maar één keer iemand tegen te komen en zij herkent die persoon overal weer terug. Daar heb ik de grootste moeite mee. Ik herken bijna nooit iemand, tenzij diegene bijzonder geweest is. Maar ook zij is met niemand echt bevriend. Het zijn kennissen, meer niet.
Ik ken het nog van vroeger, toen ik nog bij Lufthansa werkte… vooral hier in Azië, zag de rest van de bemanning mij pas weer, wanneer we pick-up voor de volgende vlucht hadden. Een enkele keer ondernam ik wel tijdens een layover iets met een collega, maar in het algemeen was ik liever alleen op weg.
Ik ga geen vriendschap uit de weg… wanneer het groeit, is het wederzijds en bestaat er een behoefte aan het gezelschap van de ander. Maar zolang deze behoefte er niet is, kan ik best zonder. Liever geen “vrienden” dan slechte.. of het nou Farang of Thai is.
Woon hier al 15 jaar en heb zeer weinig contact met expats hier .Al mijn vrienden zijn Thaise mensen , die niet zanikken , klagen en best weten zoals vele farangs hier !
Ik heb nooit begrepen waarom de nederlanders zo gehecht zijn aan hun eigen clubje. In elk werled deel hebben ze wel een vereniging ook in Thailand.
Ik heb altijd gezegd wanneer ik Nedrlanders wil zien ga ik wel naar Nederland.
Ons leven bestaat hier geheel uit contacten met Thai. Er zitten goede degelijke vriendschappen tussen en oppervlakkige. Echter dat is nu juist het prettige. Je kunt een hele waslijst vriende hebben maar die kun je gewoon niet onderhouden.
Openstellen voor contact is het belangrijkst. Kost misschien een beetje tijd maar let wel er is niets mooiers dan een vriendschap in andere culturen.
Ik ben ook niet van de expatkliek en ambassade feestjes. Ik vind het sowieso eng om in een groep van veel mensen met dezelfde agenda (nationaliteit, voetbalclub, etc.) te verkeren. Van kliekvorming hou ik niet. In die zin herken ik veel in het verhaal. Jouw vriendschap met de Thai is ook mooi.
Ik wil echter ook een andere kant laten zien. Ik ga ook met voornamelijk Thais om, spreek redelijk Thais, kom ook vaak op plekken waar geen farang te zien is, en er zijn toch een hoop beperkingen vind ik. Allereerst is daar gewoon het opleidingsniveau. Thailand is in vele opzichten, en zeker op educatief gebied, een ontwikkelingsland. Met als gevolg een volledig verschillend interpretatie van hoe met het leven en zijn problemen om te gaan. In het begin is dat vaak leuk, nieuw, verfrissend. Na een tijdje wordt de stupiditeit – want dat is het vaak, ook al kun je het ze niet kwalijk nemen – erg vervelend. Voorbeeldje? Ik ken Thais – vrienden zou ik ze niet willen noemen – die stomdronken de auto instappen. ‘Mai pen rai’. Een van hen heeft zelfs al een vriend doodgereden (is daarna wel een week monnik geweest dus’ z’n karma glanst weer). Ik heb moeite met die mentaliteit.
Daarnaast pas ik er ook voor de ‘token farang’ te worden, en dat gebeurt vaak zonder dat je er erg in hebt, zeker als je hier nog niet zo lang woont; je mag overal op komen draven als een soort van bezienswaardigheid, daarbij status verschaffende aan de partij die je introduceert. Een Thais trouwfeest is dan ook niet compleet zonder een ‘token farang’.
Waar ik ook een beetje moe van wordt is dat alles – ALLES – om status en geld draait. Nodig eens wat Thais die elkaar niet kennen uit op een feestje; de eerste 5 minuten praat men wat om de rangorde te bepalen en vervolgens beperkt men zich tot de ‘soortgenoten’. Kliekvorming op zijn best. In het beste geval gaat men tegen elkaar op zitten bieden, dit zie je met name bij (ex?)-bardames met farang partners.
Als je je bewust bent van de valkuilen – of als bovenstaande je niet stoort – kun je best leuk contact met de Thais hebben en redelijk integreren. Toch denk ik dat als je alleen maar met voornamelijk Thais (of alleen maar met voornamelijk expats) omgaat je jezelf enorme beperkingen oplegt.
Ik moet bekennen dat ik in dit verhaal niet alles herken. Wel de tegenzin in kliekvorming, en bij de ene of juist de andere voetbalclub hoor ik al helemaal niet.
Ik spreek geen Thais. Dat is een bewuste keus. In de eertse plaats ben ik er te dom voor om een taal te leren. Mijn engels op school was hopeloos (en ik was gelukkig significant wat minder dom in wat andere vakken). In de wereld van tegenwoordig is -in en buiten Thailand- het engels echter zo belangrijk dat ik mijn energie en tijd beter in het beter spreken van het engels kan steken dan in het spreken van iets wat me nog veel moeilijker lijkt dan het engels.
In de tweede plaats: Thais die engels spreken (en terecht hebben geconstateerd dat dat nu eenmaal belangrijk is) hebben ook meer in het algemeen een betere ontwikkeling en vooral een betere aanleg om zichzelf te ontwikkelen dan de taalkundig gesproken eigenheimers. Ik heb iemand zien groeien in het engels, waarin hij inmiddels ook heel goed kan e-mailen (en dat doen we dan ook vlijtig met elkaar). Mensen zoals ik die stupide zijn in welke taal dan ook die niet hun moedertaal is en tegelijk echt wel logisch kunnen denken (en daar blijk van geven) zijn zeldzaam.
Ik kan bogen op specifieke mogelijkheden, die in mijn hier en nu volstrekt geen toepassing hebben. En omgekeerd: wat ik nu juist hier en nu niet kan (behalve geen Thais spreken kan ik nog veel meer niet) dat zou mij moglijkheden geven die ik nu niet heb.
Waarom of waardoor ik met hoe ik ben en wat ik ben, hier beter uitkom dan in Nederland, is niet zo maar te zeggen, maar wel een feit. In Nederland kon ik trouwens wel goed met al mijn puber-leerlingen opschieten, niet met de de baas (over hen en mij) spelende volwassenen. Als je het -puur toeval is dat- goed getroffen hebt met je onaangepastheid, ben je uitstekend aangepast.
Ik heb eens artiest horen zeggen: ik kan niet goed zingen, ik kan ook niet goed gitaar spelen. Hoe kan het dan dat ik volle zalen trek met mijn combinatie van zingen en gitaar spelen? Doordat ik nu eenmaal een artiest ben! Ach, was iedereen maar een levensartiest!