Fabeltjeskrant of toch niet? – deel 26
26 april 2025
Deel zesentwintig
Het valt Piet op dat het op zijn nieuwe locatie vergeven is van het gedierte.
Was het in zijn vorige huisje in de Moo Baan als bewoner aan de rand van die kleine gemeenschap al wat drukker in de tuin, maar hier struikel je bijna over het gedierte.
Echt gevaarlijke slangen had Piet nog niet gezien op de oude stek op wat groen spul na die graag in bomen leefde en sneller als de wind waren als ze je in de gaten kregen.
Het vluchtende gedierte wetende schijnbaar dat je beter niet binnen handbereik van die wezens kan komen die ook in leefomgeving zijn. Eten of gegeten worden in de natuur, vluchten of vechten.
De stads fauna was er wel, maar beperkt, meerder soorten maar niet groots in aantal.
Hier werd zeer duidelijk gewaarschuwd door Noy en andere dat er diverse dieren waren die gevaarlijk waren.
Slangen die geen pretje waren na een beet waren er een van.
De vogels daarentegen die hier in grotere aantallen waren was een openbaring in Piet zijn ogen.
Niet echt veel kleuren nee, het waren nog geen regenboog fladderaars, maar toch al aanzienlijk meer als Piet zijn oude stek en regelmatig iets meer van kleur.
Er vloog met regelmaat een stevige vogel die roodbruin was en echt niet verlegen door het gebied, een soort van kraai met kleuren, maar superkleine vogeltjes met nesten van bamboe groen waren er ook veel, kleine vinken, en vele meer, het was een kakofonie van vele geluiden met regelmaat.
De Eekhoorns vlogen hier ook door bomen en lieten zien hoe je moet sprinten op kabels. Krekels naar Piet begreep waren er expert in om je wakker te houden in de avond.
Inmiddels toch wel in steeds grotere aantallen katten hadden het er maar druk mee want ja, af en toe voor en na het slapen was een uurtje ravotten met een vogel, muis of rat toch ook wel leuk.
Vlinders waren er ook in vele maten, hoewel het besef bij Piet dat die dingen ook nachts wel eens actief waren en overdag sliepen Piet hier pas duidelijk werd.
De salamanders zoals Piet ze noemde, kon die wel en als de huis en tuin tjitjak om maar niet te vergeten vanwege het gebrul de tokeh waar je wel eens een kleine hartverzakking van kreeg als dat beest zich de toegang tot de doucheruimte had toegeëigend.
Vooral de Gekko gecko zijn er in vele kleuren en kunnen aardig aan de maat komen, in het huis waar die kleinere uitvoering tjitjak niet groter dan een decimeter graag vertoeft en het liefst de muggen opvreet of zijn kleinste broertje is het een kwestie van wennen als die beesten weer eens vlak voor je voeten door het huis heen stuiven, irritant is wel dat die ‘jongens’ kakken waar ze staan over beter gezegd aan de muur of plafond hangen.
Want ook hier met de kakkerlak die zonder een waterslot toch ook graag wilde weten wat er nu aan het eind van die tunnel zit, was nog wel eens even wennen, schrikken onder de douche, en hier hadden ze nog nooit van een waterslot gehoord, oeps.
Ja, zelfs kleine zwarte schorpioenen hadden hier hun huis, veelal buiten, gelukkig.
Waar veel Thailanders wel erg benauwd voor zijn, zijn de centipede oftewel een taakab, vieze enge beesten om te zien en bij een ongewild contact een zeer (minder) prettige ervaring is mij wel eens verteld.
Duizendpoten met een minder leuke houding, ze bijten en zijn giftig.
Het was allemaal wat met het gedierte in Thailand, daarentegen waren die koeien die hier regelmatig overdag foerageren overal en nergens, aangezien de doorsnee boer geen koeien weiland heeft wel humor voor Piet
De buffels hadden dat niet, lekker in de poel liggen gelijk een varken in de bagger, volgens Noy moest Piet daar toch een beetje uit de buurt van blijven want het zag er lekker lullig uit zo’n buffel maar de jongens konden minder leuk regeren zo af en toe.
De meeste rijstboeren hadden inmiddels buffels met een verbrandingsmotor voor het werk wat in het verleden altijd door echte buffels werd gedaan.
Piet kon er aardig tegen aan wat dat betreft met de fotografie.
Wat Piet wel mateloos irriteerde was het feit dat hoewel men het met de mond regelmatig over luchtvervuiling had in de vorm van PM 2,5 [er zijn er meer in gradatie] toch vrolijk door bleef gaan met hun afval in de brand te steken.
Ja, de vuilnisboer kwam hier niet of soms en dus was het een zooitje op dat gebied vuilnis zakken zo hier en daar in de openbare gebieden, men verzamelde het vuil grotendeels plastiek en de fik erin, zo af en toe.
Piet, die nogal erg is van meten is weten met zijn PM-metertje voor lokale metingen en zijn IQ-Air app voor het nationale inzicht, keek daar met een blik van teleurstelling naar.
Het was droevig gesteld wat dat betreft met de denkwijze van de Thai, als het echt uit de hand liep met illegale stortplaatsen die met regelmaat zoals gezegd in de fik stonden werd er een bord bij gezet dat het niet mocht en er een boete op stand, nu dat ging met die houding van, Oja jo echt waar. Nee, betalen om dat op te halen, dat was wel erg gek, zelfs als het maar enkele tiental Bath per maand was, heb toch al betaald toen ik het kocht en de rest van tuinafval was voeding voor de planten, dus wat zeur je.
Piet hield zijn hart wast bij er ging gebeuren als de boeren in de omgeving hun velden gingen ‘bemesten’ weekje vakantie ging het niet redden, wist die al uit ervaring in de stad.
Er moesten als het huis klaar was maar gelijk eens even een paar stevige lucht zuiveraars gekocht worden.
Vechten tegen de bierkade natuurlijk, maar alle kleine beetjes helpen.
En ja heel misschien ging Piet wel over tot het brengen van het huisvuil naar het dorp om het daar aan te bieden aan de zeer beperkte ophaaldienst die volgens het schema betalen per maand, dan halen wij het op, te dumpen.
Gewoon lekker illegaal dumpen, maar dan bij een ophaalcontainer kon natuurlijk ook maar om nu voor een bedrag waar je niet eens één avond bier voor kon kopen op jaarbasis zoiets te doen was ook weer van de gekke.
Misschien toch eens een project voor later hoe komen wij netjes van ons vuil af in het achteraf weggetje.
Maar mensen van hun ongelijk overtuigen lag overal ter wereld moeilijk, het was meer een kwestie van het gezichtsverlies goed weten te camoufleren om ze over de streep heen te trekken.
Wordt vervolgd.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur11 juni 2025Ouderwetse portemonnee en het Thaise betaallandschap
Cultuur7 juni 2025De Wijsheid van Ajarn Somchai
Cultuur5 juni 2025Het Thaise familie altaar
Cultuur4 juni 2025Het Geheim van de Fluisterende Vijver
Alweer een literair juweeltje van onze part-time journalist uit Korat.
Beleef de verhalen van juffrouw mier en zoef de haas.
We wachen met smart op wat meneer de uil zal brengen.