Business class naar Bangkok

Dit wordt een ietwat patserig verhaal, ik waarschuw maar vast. Het moest er een keer van komen en toen ik het verhaal “Vliegen naar Thailand” voorbereidde, kwam alles weer boven en nu moet het er uit. Ik zal er niet langer omheen draaien en geef het eerlijk toe: Ik ben gek op en een beetje verslaafd aan luxe reizen.

In het begin van mijn werkzame leven viel dat nog niet zo op. Ik reisde toen veel in West-Europa en de Oostbloklanden, zoveel mogelijk met KLM en ik logeerde ook wel in de betere hotels, voor zover die aanwezig en beschikbaar waren. Het begon een beetje rond 1980, toen ik het Midden-Oosten ging bereizen. We hadden net een legendarische varende tentoonstelling achter de rug (140 Nederlandse bedrijven met een stand op de autodekken van de TOR Hollandia langs 6 Arabische havens) en ik moest follow-up geven aan de vele aanvragen en mogelijke projecten, die er in de wacht te slepen waren.

Luxe hotels

Vliegen met KLM was geen probleem, maar om een hotel te reserveren was geen kleinigheid. De “hele wereld” stortte zich in die tijd op de Arabische landen en hotels waren altijd volledig bezet. Bovendien waren er voor de westerlingen alleen maar 5-sterren hotels van Hilton, Sheraton, Intercontinental, Holiday Inn. Niets aan te doen dus, ik moest er heen en dus snoof ik toen al de luxueuze sfeer van die prachtige hotels op. Binnenlandse vluchten en vluchten in de regio waren nauwelijks te boeken, alleen met “assistentie” was er wat te regelen en dan alleen maar First Class. Wederom viel mij niets te verwijten, dat ik het duur deed, maar ik genoot er al wel van.

Nu was ik daar om te verkopen, maar mijn bedrijf begon een inkoopproject in Thailand. Ik werd – ik was toch in de buurt, nietwaar? – als buitenlanddeskundige vanuit Koeweit naar Bangkok gedirigeerd om de eerste verkennende onderhandelingen te voeren. Ticket met Thai Airways was geregeld en het bleek – kon niet anders – een Business Class ticket te zijn. Dat was de virus waarmee ik besmet werd en toen ik in Bangkok ook nog in een luxueuzee limousine naar het Dusit Thani Hotel werd vervoerd, was ik volledig verkocht. Wat een heerlijke comfortabele reis was dat met al die lieve Thaise stewardessen en het verblijf in een Junior Suite van Dusit Thani was van een pracht en praal, zoals ik die nog nooit ervaren had. Tijdens de vervolgbezoeken met een collega werd ook wel in Dusit Thani gelogeerd, maar we moesten wel genoegen nemen met vliegen in Economy Class. Tijdens het weekend gingen we een enkele keer naar Pattaya en logeerden dan in het Royal Cliff Hotel.

Bangkok

Een paar jaar later ging ik voor een ander bedrijf werken, dat ook in het Verre Oosten opereerde. Ik sloot een groot contract af in Hong Kong en reisde daar regelmatig naar toe. De eerste keer – bedrijfsregel – gewoon Economy Class en er werd een goedkoop ticket geregeld bij Singapore Airlines. De vlucht ging met een tussenstop in Athene via Bangkok naar Singapore. Daar werd ik in een hotel gestopt en de volgende dag met een vlucht via Bangkok naar Hongkong. Wat een tijdverlies was dat en ik bedacht, dat ik ook wel in Bangkok had kunnen en willen slapen in plaats van in Singapore. Daar moest ik wat op vinden.

Met dat grote project in Hongkong op zak, ging ik marktonderzoek doen in de andere Aziatische landen, Taiwan, Filipijnen, Maleisië, Indonesië. Om flexibel te kunnen reizen was een Economy Ticket niet meer voldoende en tja, ik moest wel Business Class vliegen. Ik vond dat helemaal niet erg, integendeel zelfs! In al die landen hadden we wel contacten, die op mijn verzoek dan een hotel reserveerden en – hoe gek het ook klinkt – dat waren steeds weer Hiltons, Sheratons, Hyatts, enz. Heerlijk!

Business Class Lounge

Aanvankelijk veel met Thai Airways en Singapore Airlines gevlogen, maar ik had door dat vele reizen in Europa al speciale privileges van de KLM. Dat was eerst de FFF-kaart, daarna de Courtesy Card en weer later de Platinum Card van Flying Blue. Met die kaart had je toegang tot de Business Class Lounge, zowel in Nederland als in het buitenland. Soms ontkwam ik niet aan een Economy ticket, maar dan in veel gevallen hielp die speciale kaart van de KLM mij aan een upgrade naar Business Class. Het waren vaak langere reizen naar Azië en terug naar Nederland met de KLM was je al een beetje weer thuis, met een Nederlandse sprekende bemanning, een Nederlandse krant en een lekker diner met een glaasje wijn. Bovendien kreeg je bij elke KLM vlucht een miniatuur Delfsblauw huisje, waarvan er nu ongeveer 60 mijn trappenhuis in Pattaya sieren.

Ik was verslaafd aan de Business Class, ik kon niet meer anders reizen. Oh, ik heb het wel geprobeerd, hoor! Een paar keer op vakantie geweest naar de Canarische Eilanden en naar Rhodos met een chartervlucht van Transavia. Dat is afzien, joh! Krappe stoel, geen beenruimte, een bakje kleffe spaghetti en toen het drankkarretje bij mijn stoel kwam, was het bier op. Daarna nog vaak op vakantie geweest naar Portugal en Italië, ik ging met de auto, mijn vrouw vond dat weer niks en die vloog. Allebei tevreden, nietwaar?

Verliefd

Ik was verliefd op Thailand en gebruikte het dan ook als basis voor al mijn Azië-reizen. Ik werkte wederom bij een ander bedrijf en daar gold de door mijzelf ingestelde en alleen voor mij geldende regel in: binnen Europa Economy, buiten Europa Business Class. Ook mijn reizen naar Australië en Nieuw-Zeeland gingen via Bangkok. Het is een ontzettend lange reis naar die landen en in Bangkok kon ik even ontspannen (op Patpong) en acclimatiseren. In Bangkok heb ik in vele luxueuze hotels gelogeerd, Dusit Thani noemde ik al, maar ook bij The Landmark, Sheraton Sukhumvit, Tirwana Sheraton, Marriott Hotel, Montien Suriwong, Peninsula en vele andere sta ik in de archieven.

Toen ik stopte met werken en enkele keren naar Thailand ging met vakantie, bleef ik in Pattaya hangen. Omdat ik de hotelsituatie in Pattaya niet kende, verbleef ik ook daar in de betere hotels, Dusit Resort, Marriott, Montien en Hard Rock Hotel, later in het wat mindere hotel aan Beach Road, dat nu het Centara Beach Hotel heet.

Reizen

Collega’s vonden reizen altijd vervelend, vermoeiend en een noodzakelijk kwaad. Voor mij was het een onderdeel van mijn werk en ik genoot ervan, elke reis weer. En elke keer, dat ik thuis kwam, was het of ik weer mijn eerste huwelijksnacht beleefde.

Ik heb er voor gewaarschuwd, het is een patserig verhaal, maar ik ben geen patser, hoor! Ik doe gewoon, smijt niet met geld, maar doe er wel leuke dingen mee. Ik genoot in stilte van al dat vliegcomfort en die hotelweelde, het gevolg van hard en succesvol werken. Vaak dacht ik dan aan de armoe van mijn ouderlijk huis van vroeger en bij al mijn doen en laten vergeet ik nooit uit welk nest ik kom. Tevreden over dat mooie leventje woon ik nu in Pattaya, reis af en toe nog in de buurt (Manila, Bali), Business Class natuurlijk! Met het geld, dat ik overhoud, nu ik geen dure vakantiereizen meer maak, doe ik mooie dingen in Thailand, voor mijzelf, maar ook voor mijn Thaise vrouw en haar familie, waarvoor ik een beter leven heb mogelijk gemaakt.