Column – Wanneer de aarde haar rug kromt
De aarde kromde gisteren haar rug onder Myanmar. Een diepe zucht, een siddering. Niet alleen stenen braken, maar ook levens. In Mandalay en Taungoo werd het ochtendlicht geen belofte, maar het begin van verlies. Gebouwen stortten in, muren van herinneringen veranderden in puin. Een moskee bezweek tijdens het gebed, een plek van rust werd een graf.
In de verte, in het trillende hart van Bangkok, stond de stad even stil. In een metropool die nooit slaapt, werd het plotseling akelig stil. Een flatgebouw in aanbouw, symbool van vooruitgang, van morgen stortte in als een droom die midden in de nacht verdwijnt. Onder het puin liggen geen cijfers, maar mensen. Hun namen, hun stemmen, hun toekomst.
De cijfers zijn koud: vele doden, honderden gewonden. En steeds opnieuw klinkt het: het werk is nog niet gedaan. Het dodental zal verder oplopen. Maar achter elk getal zit een verhaal. Een moeder die wacht op nieuws van haar zoon. Een vader die met zijn blote handen graaft. Kinderen die ’s nachts wakker schrikken van geluiden die de stilte vullen.
De aarde gaf geen waarschuwing, geen genade. En toch, midden in de ontreddering, laat de mens zich zien. Reddingswerkers die zonder aarzelen het gevaar trotseren. Buren die elkaars handen vasthouden. Landen die, ondanks hun verschillen, samenkomen om te helpen.
Er zit een wrange schoonheid in de gebrokenheid. Een herinnering dat we, hoe ver we ook van elkaar verwijderd lijken, verbonden zijn in kwetsbaarheid. Onder het puin van steen ligt ook het fundament van iets anders: menselijkheid.
Laten we vandaag rouwen. En luisteren. Niet alleen naar het nieuws, maar naar de stiltes ertussen. Naar de verhalen die fluisteren, niet schreeuwen. En laten we hopen dat, wanneer de aarde weer tot rust komt, er ruimte ontstaat om opnieuw te bouwen. Niet alleen van beton, maar van verbondenheid.
Als de aarde haar rug kromt, dan moeten wij elkaar dragen. Rechtop, en samen.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column11 mei 2025Column – Wanneer orde hand in hand loopt met wanorde op het kruispunt van het absurde
Column6 mei 2025Column: Waarom Thai nooit lopen, behalve in shoppingmalls
Column3 mei 2025Column – De Thaise definitie van romantiek: zwijgen en shoppen
Cultuur28 april 2025Column – De Thaise marteling vermomd als wellness
Wat mooi geschreven.
Tranen in de ogen, stilte na het zien van de beelden.
Sterkte voor allemaal
Op zich is een mens niet slecht maar door groepsgedrag of waanzinstoornissen kunnen er vervelende situaties ontstaan en daar moet je dan maar mee leren leven. Net als natuurgeweld maar wees gewoon blij dat de ook door mij vervloekte regeringen in Thailand wel controle hebben uitgeoefend op het bouwen van die vele hoge gebouwen zonder dat er eentje is ingestort.
Het ingestorte gebouw was in aanbouw en had dus nog geen draagkracht dus mogelijk zal daar ook geprobeerd worden het risico te beperken.
De rouwende zijn niet te benijden maar de wereld draait door alsof er niets gebeurd is.
Leven is risico en dat niet willen inzien maakt pijn bij verlies wellicht groter dan accepteren dat er negatieve dingen kunnen gebeuren. Satoe.