Lahu: Legendes en verhalen (nr 10 + 11)
Uit: deel 1 met zestien verhalen; God schiep hemel en aarde.
Verhaal nummer 10; Nu gaan de dieren elkaar haten!
Na de dood van de reus veranderde zijn ziel in boze geesten. Niemand was bereid zijn lichaam te verbranden of fatsoenlijk te begraven. Daarom riep God alle dieren van de jungle tezamen; de knaagdieren en de vogels, de sprinkhanen en andere insecten, om muziek te maken met hun uitgeholde kalebassen om een fatsoenlijke begrafenis te krijgen.
De cicaden zouden een treurlied zingen. Daarom denkt de Lahu, als hij een cicade hoort, aan de dood van Ca Nu Ca Peh. Tijdens de begrafenis was er vreugde, maar ook verdriet, en er ontstond haat tussen de dieren.
Verhaal nummer 11; de hond en het blaffende hert
Lang, heel lang geleden groeiden bij honden hoorns op hun hoofd. Het blaffende hert had geen hoorns. Omdat honden hoorns hadden zag dat er bij het dansen geweldig uit! Zij werden ervoor geprezen! Het blaffende hert vond die hoorns ook erg mooi en zei ‘Meneer Hond, zet jouw hoorns er eens bij mij op? Ik wil eens dansen met die hoorns op mijn hoofd.’
De hond leende zijn hoorns een keer uit aan het blaffende hert. Toen die begon te dansen was het imposant en de andere dieren complimenteerden hem ermee. Toen hij dat allemaal hoorde keek hij eerst eens rond en sprong pardoes het kreupelhout in.
Om zijn hoorns terug te krijgen sprong de hond er ook in en joeg achter het hert aan zo snel hij maar kon. Maar hij kon het blaffende hert niet te pakken krijgen. Onder het rennen liep het hert een veld met uien in dat iemand daar had aangeplant. Daarom ruiken de hoeven van het blaffende hert tot op vandaag naar uien.
Het hert bleef rennen tot de hond het opgaf. Hij was doodmoe en ging onder een boom liggen slapen. Toen hij ontwaakte had hij honger en dorst. Hij stond op maar ontdekte dat er niks te grazen was… Maar er was wel een Indische kruisbes (hk’a ca ceh) en at wat van het fruit. Maar het fruit was bitter! Hij vervloekte de boom: ‘Als ik na vandaag nog eens jouw fruit eet dan mag de bliksem me doden!’
Daarna liep het hert naar een beekje om water te drinken. En toen hij het water dronk werd het in zijn mond ineens lekker zoet. Hij realiseerde zich dat dit kwam door het drinken na het eten van de kruisbessen, en ging terug naar de boom om nog meer te eten.
En toen werd hij getroffen door de bliksem! Maar net op dat moment sprong hij op zodat de bliksem zijn lijf niet raakte. Het schampte af van zijn nek en liet een klein litteken achter. Daarom hebben tot op vandaag alle blaffende herten een litteken in hun nek en het ruikt een beetje naar buskruit.
Wat die hond betreft, die is nog steeds boos op het blaffende hert, en als hij er een ziet dan jaagt hij hem op…
Bron ’49 Lahu Stories’, uitgeverij White Lotus, ISBN 9789744800183. Vertaald en bewerkt door Erik Kuijpers. Wordt vervolgd.
Over deze blogger
- Bouwjaar 1946. Kreeg de bijnaam 'Lopende belastingalmanak' en heeft 36 jaar in dat vak gewerkt. Op zijn 55e naar Thailand verhuisd. Invaliditeit dwong hem van zijn gezin in Nongkhai naar huisje met thuiszorg en scootmobiel in Súdwest-Fryslân.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur22 juni 2025Lahu: Legendes en verhalen deel 2 (nr 5)
Cultuur15 juni 2025Lahu: Legendes en verhalen deel 2 (nr 4)
Belasting Thailand9 juni 2025Thailand belastingen: Het nieuwe voorstel voor het belasten van buitenlands inkomen toegelicht
Cultuur9 juni 2025Lahu: Legendes en verhalen deel 2 (nr 3)