‘Van cultuurverschillen en andere zaken’
Ik weet niet hoe het u allen vergaat, al of niet gehuwd zijnde met een Thaise, maar het is mij al menigmaal opgevallen, om maar eens een wijd openstaande deur in te trappen, hoe totaal verschillend vrouw Oy en ik denken over sommige zaken.
Want laten we eerlijk zijn, niet alles verloopt altijd even vlekkeloos.
Zeker niet bij onze Verre Oosten-expedities, waarbij ‘met verbijstering werd kennis genomen’ als onderste sport van de verrassings-ladder mag worden beschouwd.
Haar Thaise gedachtenkronkels komen dan ook meestal op geen enkele wijze overeen met mijn voorkeur voor strakke planning, en het daarbij immer buiten de deur willen houden van de onzalige wet, toegeschreven aan een zekere heer Murphy.
Zo was daar onlangs, nadat de vakantie-scheurkalender de onafwendbare vertrekdatum aangaf, ons ietwat vermoeid aanschuiven bij de KLM-incheckbalie te Suvarnabhumi.
Met, naar even later bleek, het behoorlijk overladen reisvaliesje van eega.
Nu hadden wij ter hotel dit heikele onderwerp alreeds besproken, waarbij zij met de hand op het Thaise hart beloofde slechts enige te verwaarlozen extra grammen mee te zullen zeulen.
Trouwens, zo voegde zij eraan toe, wat woog zo’n kropje Thaise tuinkruiden nou helemaal, en het zou beslist zonde zijn het achter te moeten laten.
De hotelweegschaal, tevoren reeds door deze wantrouwende farang-echtgenoot geraadpleegd, maakte inderdaad gewag van een gering overgewicht, doch niets opzienbarends.
Opgelucht meende ik dan ook het pleit gewonnen te hebben, en vrouwlief tot inkeer gebracht.
Eindelijk had zij dan toch het licht van gewicht mogen aanschouwen, en zouden wij, o’vreugd, eens een keer normaal kunnen doorstoten naar het wachtende landingsvaartuig na een grondig afgelebberde Thailand-vakantie.
Toen wij echter uren later, (alreeds gemangeld door vertrekstress, verkeerschaos, en hordes koffersleurende sacherijnen), naar een zijspoorbalie werden gedirigeerd, om aldaar een som gelds te mogen achterlaten waarvan de gemiddelde schuinsmarcheerder drie welverzorgde dagen in een Pattayaanse tingel-tangel had kunnen doorbrengen, bekroop mij enige argwaan.
Kamervragen waren dan ook aan de orde, zodra wij verlost waren van een half regenwoud aan plaatselijk papiergeld, rijen gelijkgestemde zielen met hun eigen zwaartekrachtsproblemen, en de al genoemde koffers.
Met licht omfloerste stem, vanwege de zojuist doorstane plundering des portefeuilles, verzocht ik om enige opheldering in deze affaire.
Waarop het míjn schuld bleek te zijn.
Met mijn eeuwige rechtlijnige Nederlandse farang-geneuzel.
Want omdat zijzelf de voorraad verse, gedroogde, alsook ingeblikte groenvoeders en vleeschwaren ten Hollandsen woonstede graag op peil wilde houden, had zij dit bijbetalen er graag voor over.
De benodigde dukaten daarvoor dan ook al in de handtas, bij het betreden der vertrekhal.
Ik was namelijk een echte farang.
Wél willen eten, maar niet willen slepen.
Oftewel, omdat ik toch altijd moeilijk deed, en mijzelf die laatste vakantie-uren liever aan het Pattayaanse strand onledig hield met het wentelen in zee en zelfbeklag, had zij het als opgelegde taak beschouwd nog wat extra blikken etenswaar toe te moeten voegen aan haar toch al kreunende koffer.
Mij aldus heerlijk onwetend houdend van de komende kiloknaller ten KLM burele, en de bijbehorende baht-drainage.
Als toegift kreeg ik te horen mezelf gelukkig te mogen prijzen.
Want bij het zien van mijn afkeurende tronie bij het neertellen van de flappen had ze me het liefst een flinke lel met de dichtsbijzijnde Samsonite verkocht.
(Hoogstwaarschijnlijk ook voor het eerst dat een farang een cultuurschok zou bekomen bij het verláten van Thailand, doch dit terzijde.)
Na dit droeve relaas zal het u niet verbazen dat ook andere zaken niet altijd liepen zoals door mij voorgesteld, of ook maar enigszins in lijn der verwachtingen.
Zo was daar tijdens de vakantie de gruwelijke minibus-rit naar het onderkomen van een verre en zeer vage kennis van schoonzus, (ook op aandringen van vrouwlief, die het niet beleefd vond als ik hierbij verstek zou laten gaan) huizend ergens nabij Khao Yai, en behept met meer geld dan smaak.
Later ontaardend in een lange, met voedsel en alcohol doordrenkte karaoke avond.
Vol kansloze pogingen tot zang, bergen gemorste etenswaar en laveloze lieden die probeerden plezier en pleebezoek tot één geheel te smeden.
Door mij manmoedig verdragen in de wetenschap straks gelukkig weer in de bus te kunnen stappen, richting schoonma’s Isaanse optrekje.
Waar rust, reinheid en regelmaat mij wachtten.
Als je het om twee uur ’s nachts wakker worden van een overijverige erfhaan, handmatig douchen in een klamme betonbunker met golfplaten dak, en het iedere minuut van de dag moeten aanhoren van langsrijdende brommers en rookbrakende boerenkarren tenminste zo kunt noemen.
Tot het moment waarop schoonzus onze chauffeur, door zichtbare inname van hectoliters hersenverweking, ongeschikt verklaarde voor verdere deelname aan het besturingsproces van genoemd vehikel.
Vrolijk voorstellend dan maar hier te overnachten.
Waarop ik mezelf tot mijn onnoemelijke schrik al weer ergens op een flinterdun veldbedje zag stranden.
Omringd door snurkende zwagers, brakende neefjes en nachtzwetende oudooms die ieder uur luidruchtig wc-bezoek dienden te plegen teneinde anderen uit hun slaap te kunnen houden.
Waarop vrouw Oy te berde bracht dat ze niet alleen een welgevulde toilettas voor me meegenomen had, maar tevens een verschoninkje en mijn eigen iPad.
Mocht ik in mijn naïviteit soms denken dat dit overnachtingsplan ook voor haar uit de lucht kwam vallen.
Voor de zoveelste maal schaakmat gezet op het Thaise dambord, wilde ik me al in het onvermijdelijke schikken, toen Oy me aanraadde nog snel even toiletbezoek te plegen, want we gingen op huis aan.
Mijn nu compleet tollende hoofd nam deze informatie slechts voor kennisgeving aan, waarna we even later het erf afrolden, nu met de gelukkig nog nuchtere vrouw des chauffeurs aan het stuurwiel.
Op de vertwijfelde vraag aan vrouwlief, waar het zojuist gelanceerde logeer-plan gebleven was, kreeg ik van mijn kleine roerganger te horen dat dit sowieso nimmer de bedoeling was.
Aangezien schoonzus morgenochtend weer vroeg op pad moest voor haar licht dubieuze makelaarswerkzaamheden.
Eenmaal weer bij schoonma aangeland, na flink wat grensoverschrijdend rijgedrag, mij nopend een mentale aantekening te maken ter herziening van mijn donor-codicil ten faveure van iedereen behalve genoemde chauffeuse, en op de meest vage plaatsen afzetten van de andere feestgangers, probeerde ik te achterhalen wat er nu eigenlijk gebeurd was.
Waarop Oy me mededeelde dat ze op alles voorbereid was geweest.
Dus niet alleen het door inname der spiritualïen onwel worden des chauffeurs, (met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zelfs) maar ook het mogelijk een door algehele feestvreugde ingegeven snipperdag nemen van schoonzus, waarna meteen plan B in werking was getreden.
Namelijk het gezamenlijk overnachten te Khao Yai.
Om daarbij mijn onvermijdelijke gezeur over niet meegenomen tandenborstel en lievelingswashandje vóór te zijn, mocht ik drie keer raden wat er in het door mij die dag meegesleepte rugzakje had gezeten, behalve de erbovenop gestapelde Thaise snacks en flesjes pepwater.
Waarom ze mij dit niet had verteld?
Omdat farangs altijd moeilijk deden, en ik bepaald geen uitzondering was.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Om op je vraag te antwoorden hoe verschillend mijn vrouw en ik denken over bepaalde zaken.
Dat valt eigenlijk wel mee. Eigenlijk denken we wel in grote lijnen hetzelfde, alleen is dat wel op andere tijdstippen 😉
Een mooi verhaal weer, prachtig. Doet mij aan mijn Thaise vriendin denken. Die ik gewaarschuwd had niet teveel mee te nemen uit Nederland bij haar terugvlucht, want overgewicht is prijzig. Ze was het met mij eens.
Nadat ik haar bij de KLM-incheckbalie had gebracht kreeg ik na 5 minuten een telefoontje van een KLM-mevrouw, of ik maar even naar de balie wilde komen. Daar stonden 2 flessen wijn en 2 flessen likeur, die toch wat overgewicht veroorzaakten. Commentaar van de Thaise: die flessen had je toch niet gemist, dus ik dacht neem ze maar mee.
Kan zeggen dat ik dit gelukkig totaal niet herken, maar ik weet dat er velen zijn die wel met een lief zitten die niet zo zijn van deadlines en limieten. Of farangs moeilijk zijn? Durf dat mijzelf niet te vragen, kreeg een paar dagen geleden nog van een vriendin te horen dat ik een “farang plom” ben… Als mijn lief dan ook een “Thai plom” was, dan was alles toch mooi in balans.
Troost U Lieven, die Thaise gedachtenkronkels zitten er ook bij mijn echtgenote ingebakken. Ook ben ik zo iemand die niet graag voor voldongen feiten geplaatst wordt.
En die perikelen met reiskoffers zijn een dingetje waar je niet aan ontkomt. Bij vertrek naar Thailand (liefst de dag van vertrek) komen een paar vriendinnen nog vlug wat cadeautjes voor hun Thaise familie meegeven die het gewicht verhogen of een bijkomende tas noodzaken. Om nog niet over het overgewicht van de cabinebagage te spreken. En bij de terugkeer is dat weer hetzelfde want de achterblijvende vriendinnen in Belgenland hebben hun shoppinglijstje meegegeven.
Op een bepaald ogenblik en nadat ik al voor de derde keer mocht bijbetalen, was ik het beu en heb ik een digitale bagageweger aangeschaft voor een tiental euro’s. Die weegt tot 50 kg en als de koffer meer weegt dan het toegestane gewicht dan heeft zij de keuze. Ofwel haalt zij er de overbodige kilo’s overgewicht uit ofwel doe ik het.
Cadeautjes voor Thaise vriendinnen meenemen heb ik vanaf het begin van onze relatie weten af te houden, er zat al genoeg in de koffers, en die digitale bagageweger had ik ook.
Vooral teruggaand naar Nederland kwam die van pas, het is maar goed dat we in al die jaren nooit gecontroleerd zijn bij aankomst op Schiphol door de douane, haha
Ik maak er niet zoveel van om cadeautjes mee te nemen zolang het binnen het gewicht blijft.
En als ik cadeautjes meeneem dan weten ze de procedure.
Geopend brengen bij mij thuis en dan mag het cadeaurje pas ingepakt worden.
Zomaar op het laatste moment wat ingepakt meegeven is altijd een “no go”
En houdt de douane ze om een of andere reden uit de koffer omdat er moet bijbetaald worden of omdat het niet ingevoerd mag ga worden dan is dat voor eigen rekening.
Indien er moet bijbetaald worden dan niet voor dat bedrag op mijn rekening staat en anders blijft het bij de douane.
Bedankt weer Lieven, wat betreft het overgewicht is natuurlijk jouw schuld want jij wou al die Thaise smaakmakers mee naar Holland nemen..
Alleen jammer dat je er weinig van te eten krijgt..alles gaat naar Oy en de Thaise visite…
Blijft de vraag waarom de Westerling zich al dat stompzinnige gedrag en gedoe laat welgevallen, want al wordt het met zelfspot en sarcasme beschreven, het blijft stompzinnig gedoe, waarvoor vanzelfsprekend de rekening de rekening bij jou komt te liggen.. Dat je dit gedrag afkeurt ligt aan jou, want jij, domme Westerling, begrijpt de ‘wattana Thai niet.
De realiteit is : er wordt niet nagedacht en als jij dat wel doet dan wordt dat je kwalijk genomen.